MERKWAARDIG HOE EEN MENS TOCH VOL TEGENSTELLINGEN KAN ZITTEN
Als Odysseus, na twintig jaar afwezigheid, en vermomd als vieze varkenshoeder, zich bij zijn eigen herenboerderij meldt, dan ontvangt zijn zoon Telemachus – die zijn vader niet herkent – hem met alle vriendelijkheid en beleefdheid. Later zegt Odysseus, als hij zich bekend heeft gemaakt, dat hij de echte koningszoon had herkend in de manier waarop hij de varkenshoeder behandelde. Diezelfde moraalkoning Odysseus echter slachtte het hele zootje “prinsen” (hereboerenzonen) af dat zijn vrouw Penelope had belaagd, zijn eiland Ithaca had lopen uitvreten en een cultuur van barbarij in zijn huis had gebracht. En dat deed hij met behulp van diezelfde hoffelijke zoon.
De lijken van de vrijers stapelden zich op in die paleizige boerenhoeve van Odysseus op Ithaca!
“En Odysseus op zijn beurt keek rond in zijn woning, of hij geen vrijers meer vond, die zich hadden verborgen om alsnog te ontspringen aan de dans van de dood. Zij lagen opeen op de vloer in stof, vuil en bloed. Zoals vissen uit het zilte water getrokken met hun netten, door de mazen waarvan er géén kan ontsnappen, met open bek op het strand te hoop liggen, zo lagen daar de vrijers.”
Israël bashing is de norm geworden in het Westen. Een gevaarlijk antisemitisme is het gevolg. Joden kunnen nauwelijks meer als zodanig herkenbaar over straat. Dit is niet alleen onacceptabel het is historisch gezien ook heel wonderlijk. Er is namelijk geen staat op de wereld zo legitiem als juist de staat Israël. De wereld kent geen ander voorbeeld van het ontstaan van een land waar internationale organisaties en internationaal recht zich zo mee bemoeid hebben als juist met het ontstaan van Israël. Martien Pennings schreef een indringend pleidooi tegen de onterechte aantijgingen rond Israël en een lofrede op deze meest democratische staat in het Midden-Oosten. Een must read voor alle politiek geïnteresseerden die een tegenwicht willen tegen de destructieve waan van de dag. Wim van Rooy schreef het voorwoord. Een citaat daaruit:
“In dit boek leest men het vernietigende oordeel over de vijanden van Israël, en dus van de Jood, gestoeld op rijk geschakeerde bronnen, men leest geschiedenis met achtergrond en context, con brio opgetekend door een man gebeiteld aus einem Guss, een ketter ( . . .) een dwaalgast in een dolende en pervers globaliserende wereld, een intellectuele plebejer met het hart op de juiste plaats en het verstand op scherp. ( . . .) Laat dit boek van Martien Pennings een rechtvaardiging zijn voor dat land, met objectieve informatie over het conflict, maar geschreven met de cassante verontwaardiging en de onversneden pen van Multatuli. Israel redivivus.”
Op de site van Bol.com staat een voortreffelijke recensie van een zekere “Leo Sar” die de essenties van het boek goed samenvat :
Dit boek vertelt de geschiedenis van Israël van de laatste honderd jaar. Vanwege de pogroms in Rusland en Polen (vanaf 1880) en geïnspireerd door de Zionistische beweging van Theodor Herzl (vanaf 1897) trokken Joden vanuit Europanaar Palestina, het land waarvandaan ze ooit verdreven waren en dat een belangrijke rol bleef spelen in de Joodse mythologie van de diaspora. Een deel van de Palestijnse Arabieren onder leiding van de Moefti van Jeruzalem, Amin al-Husseini, begon vanaf 1920 de Joden en ook de Arabieren die tot samenwerking met de Joden geneigd waren te terroriseren. “Israël bestáát” is een poging tot correctie van het “linkse” narratief dat de laatste 50 jaar media en politiek in de Noord-Atlantische wereld beheerst en waarin Israël, de Jood onder de naties, de schuld van zo’n beetje driekwart van alle internationale problemen krijgt.
De geschiedenis van Israël wordt in dit boek twee keer verteld. Een eerste maal“positief” vanaf 1880 tot in onze dagen, waarbij een aantal gruwel mythes (DeirYassin, “Apartheid”, Lydda, Tantura) wordt ontkracht. De Amerikaanse presidenten Obama, Trump en Biden passeren de revue en ook de New York Times bestseller van Ari Shavit “Mijn Beloofde Land” wordt geanalyseerd. Een tweede maal wordt de geschiedenis van Israël “negatief” verteld: de eenzijdigheden en verzwijgingen in een “links” boek, namelijk “Israël — een onherstelbare vergissing”( 2008) van Chris van der Heijden, worden systematisch aan de kaak gesteld.
“Israël bestáát” bevat twee kernstellingen. De eerste luidt: Israël is de meest legitieme natie ter wereld. Omdat de Joden al duizenden jaren in Palestina woonden. Omdat de komst van de Joden eerder een daad was van dékolonisatie en ontwikkelingshulp was dan van kolonisatie. Omdat die komst een einde maakte aan 12 eeuwen islamitische overheersing. Omdat de Joden vanaf 1880 welvaart, welzijn en fatsoen brachten naar een Palestina dat gebukt ging onder extreme achterlijkheid en armoede onder een wreed feodaal systeem van islamitische en absenteïstische landheren. Omdat de Joodse natie door een daad van zelfbevestiging en zelfhandhaving vanaf mei 1948 — meer is in het internationale recht niet nodig — in het kader van een wilsbeschikking van de daartoe gerechtigde Volkenbond werd gesticht. Omdat de Joden in Israël zich tot op de dag van vandaag zo humaan mogelijk handhaven tegen het grote gecombineerde kwaad van islam en nazisme.
De tweede kernstelling luidt: de ellende rond Israël is uitsluitend te wijten aan de Palmaffia’s die vanaf 1920 de terreur tegen de Joden zijn begonnen en nu al honderd jaar compromisloos volhouden. Eerst onder de Moefti en vervolgens onder diens geestelijke erfgenamen Arafat, Abbas en Hamas. En wel met behulp van de islam, een geloof dat een-op-een alle wezenskenmerken met het nazisme deelt. De Moefti zelf was een groot Jodenhater en bondgenoot van Hitler en had in 1942 plannen klaar om middels via de nazi’s verkregen mobiele vergassingsinstallaties de Joden in Palestina massaal te vermoorden.
*************************************************
***************************************************** Ik merk dat ik de laatste tijd steeds minder stukken schrijf. Blijkbaar heb ik m’n zegje zo langzamerhand gedaan wat betreft de onderwerpen die ik belangrijk vind: islam, Israël, immigratie, EU. Voorts hoort in dat rijtje ’n onderwerp dat ik benoem als (haal even adem) hetmet de islam collaborerende, censurerende, links-regressieve, narcistisch-hedonistische zelfverheffingsneuroten-machtsconglomeraat. Onze nep-linkse quasi-elite is onze gevaarlijkste vijand.
Sinds eind 2017 heb ik als compensatie voor het minder-schrijven het TWITTEREN opgepakt. Voor wie me wil volgen:hiero. Ik merk dat twitteren me dwingt bondig te formuleren en voor de grotere context inzake het onderwerp van zo’n tweet kan ik vaak verwijzen naar eigen eerdere artikelen. Ik moet, sinds ik in 2006 een eigen website begon, er ergens tussen de twee en drie duizend hebben geschreven.
In de nazomer van 2017 heb ik met collega-vertaler Jolanda van der Vorst-Molleman-Dijksterhuis de laatste hand gelegd aan de vertaling van bovenstaand boek dat in onze links-regressieve wereld alleen via crowd-funding en pro-Deo-vertalers kan worden uitgegeven bij een eenmans-uitgeverij als “De Blauwe Tijger”.
Mijn meest beknopte en toch volledige visie op het Kwaad dat islam heet, kunt u vinden in mijnIn Memoriam voor Hans Jansen.
Luister voorts naar deze FANTASTISCHE BIJNA-MONOLOOG (12 MIN.) VAN PIM FORTUYN OVER DE ISLAM. Hij zei dit alles dus al op die kalme en kernachtige manier ergens tussen 9 februari 2002 (verschijnen van boven afgebeelde Volkskrant) en 6 mei van dat jaar toen-ie werd vermoord.
≈ Reacties uitgeschakeld voor De “ANDERE KRANT” is inderdaad anders, want spuit nóg giftiger Israël-haat dan de MSM
Illustratie bij een lofzang op David Icke door Toine Rongen in “De Andere Krant”
Een paar weken geleden besloot ik om toch maar eens een jaar-abonnement te nemen op “De Andere Krant“, want tenslotte waren ze daar ook al een paar jaar bezig op het terrein waarop ook “Nieuw Rechts”, “De Dagelijkse Standaard”, “Ongehoord Nieuws” en “OpinieZ” zich bewegen. In Vlaanderen is er “Doorbraak”. En ik wilde af en toe wel weer ’s lekker van op de keukentafel uitgespreid papier lezen.
Op de thema’s die ik van belang vind, verwachtte ik analyses waarin ik me zou kunnen vinden dan wel iets van zou kunnen leren. Dat klopte redelijk. Het enige dat me hinderde was een opzichtige hang naar wat we vroeger “New Age” noemden en waaraan ze bij ON! ook korte tijd hebben geleden toen ze live op nationale televisie Pim Fortuyn probeerden te channelen.
“De Andere Krant gaat onderwerpen tackelen over de toenemende controle en verdeeldheid in de samenleving. Wij willen ook ruimte geven aan het tegengeluid, om hiermee meer inzicht en informatie te bieden. Omdat we streven naar vrijheid, waarheid, verbinding en een betere wereld.”
“Een betere wereld”. Enfin: tot zover alles goed en wel. Tot ik in het nummer van 4 maart op pagina 21 stuitte op een stukje met de kop “Hoe het Britse Imperialisme het Israëlisch-Palestijns conflict creëerde”. Het was geschreven door de mij onbekende Toine Rongen en Israël werd daarin, zoals de kop al beloofde, inderdaad beschreven als uitsluitend een product van Westers imperialisme-kolonialisme met “de Zionisten” als de schurken. Het stukje ademde onderhuidse Israëlhaat.
Ik vond dat zéér opmerkelijk, want meestal gaat realisme inzake klimaat, Oekraïne en D66 — om maar eens een paar dwarsstraten te noemen — gepaard met realisme inzake, bijvoorbeeld, de islam en Israël. Dus schreef ik een mail aan de redactie van de krant onder de kop “Een klachtje en een super-aanbod”. Ik schreef:
Lectori Salutem!
Eerst even klagen: ik (1945) ben abonnee sinds een paar weken en vind jullie on-line krant onoverzichtelijk. Al een paar keer kan ik niet vinden wat ik zoek. Zo ook het artikel in het meest recente nummer dat verscheen in een serie die blijkbaar “Verborgen Machten” heet, dat geschreven is door Toine Rongen en is getiteld “Hoe het Britse imperialisme het Israëlisch-Palestijns conflict creëerde.”
Wát ik ook invoerde in de zoekfunctie: niet te vinden.
En dit keer was me er wat meer aan gelegen om de online-versie te hebben, want ik wilde een kritiek op Rongens stukkie schrijven en op mijn website plaatsen. Dan is het handig als je de citaten kan copy-pasten.
Al schrijvend aan dit briefje, komt er een gedachte in me op: ik zou best wel eens twee pagina’s in jullie krant willen vullen met een “Korte geschiedenis van Israël”. Mochten jullie, redactie, dit ooit gaan overwegen, dan moet ik waarschuwen: ik sta als de bonte hond bekend op het internet. Ik heb mij namelijk nog wel eens invectief uitgelaten tegen wat ik graag noem: het censurerende met de islam collaborerende links-regressieve narcistisch-hedonistische zelfverheffingsneuroten-machtsconglomeraat .
Gelukkig zijn er mensen, die mijn razernij positief weten te duiden. Zie “Het scheldenvan Martien Pennings” een stuk van een inmiddels 95-jarige vriend die Doctor is in het Hegelianisme en schrijft onder de nick “Eric Mokum”.
Enfin, laat me hoe dan ook even weten hoe ik dat toch wel erg oppervlakkig-eenzijdige stukje van Toine Rongen online kan vinden.
Veel liefs, Martien.
Na een paar dagen kreeg ik antwoord van hoofdredacteur Karel Beckman, waarin ik werd beleerd dat in de online versie van de krant nu eenmaal niet alles stond wat in de papieren krant staat. Ik vind dat raar, want op het internet is ruimte zat. Raar, lapidair, wegwerperig en van een ondermaats argumentatief gehalte vond ik ook deze mededeling:
“Een geschiedenis van Israël gaan we niet plaatsen, dat is te veelomvattend. Ik hoop dat ik je hiermee voldoende heb geïnformeerd.”
En vervolgens publiceerde deze zelfde hoofdredacteur, Karel Beckman, afgelopen zaterdag wél een nogal “veelomvattend” stuk van deze zelfde Toine Rongen waar de Israëlhaat vanaf druipt. Natúúrlijk ga ik te zijner tijd een weerlegging produceren van deze rotzooi, maar voorlopig ben ik nog bezig met een andere Israël-haat-manifestatie die ik aanstaande vrijdag-avond ga bijwonen en waar de bekende Joodse zelfhater Arnon Grunberg, tevens Marokkaan, een samenspraak zal hebben met de “Palestijnse” Adiana Shibli, die wereldberoemd is geworden met een verhaal over Joodse soldaten die in 1949 in de Negev-woestijn een aantal Bedoeïenen zouden hebben vermoord en een Bedoeïenen-meisje dagenlang hebben verkracht en tenslotte ook vermoord. “A Minor Detail” is nu — gelukkig, eindelijk! — in het Nederlands vertaald als “Een klein detail”. Dát moet gevierd worden! Ik ben dus nog even bezig met een stuk in het Engels dat ik vrijdagavond klaar wil hebben en dat de werktitel draagt:
“Adiana Shibli: a minor detail and a major perversion”
Tenslotte. Als illustratie van de andere kant van “De Andere Krant” hieronder in screenshot het haatstuk contra Israël van Toine Rongen. In screenshot, want het was wel over een volle pagina afgedrukt in de papieren krant, maar niet te vinden in de online versie, anders had ik er graag naar verwezen. Zoals gezegd: een kritiek erop zal even moeten wachten tot ergens volgende week.
En hier is hij te beluisteren in een podcast van “De Andere Krant” van november 2021. Ik heb alleen de eerste minuten beluisterd, maar Toine lijkt me een jongen die best tevreden is met zichzelf.
Toine is die jongen rechts: kaal met sjaal.
In “De Andere Krant” van 3 november 2022 vond ik een stuk van Rongen onder de titel “Het markante levenspad van David Icke” dat een lofzang bevat op de man die echt denkt dat hij Jezus is, verkondigt dat de wereld geregeerd wordt door reptielen die zich vermomd hebben als mens en eigenlijk Joden zijn. Hieronder een markante alinea in screenshot, waarin hij zijn bezoek beschrijft aan een lezing van Icke met Fidel Castro-achtige lengte:
≈ Reacties uitgeschakeld voor Kees de Lange over stikstof, klimaat en energievoorziening
Ik kreeg onderstaande mail van Kees de Lange en ik zie geen betere methode om deze te verspreiden dan door ‘m in zijn geheel op mijn wesbite te zetten en daar dan weer via twitter op te wijzen.
L.S.
De reeks documentaires over klimaat en energie op het Belgische Tegenwind, met als interviewer Alain Grootaers, wordt zeer goed bekeken, en, aan de reacties te zien, gewaardeerd.
De hele reeks van 4 afleveringen wordt gepresenteerd onder de titel “De ontrafeling van dogma’s”. De aparte afleveringen zijn getiteld:
De vierde aflevering komt beschikbaar over een paar weken. Eveneens op Documentaires – Tv productions | Tegenwind.tv onder het kopje “Lezen” treft u diverse blogs van mijn hand aan, over verschillende onderwerpen. Op mijn verzendlijst zijn sinds de laatste mailing diverse nieuwe belangstellenden toegevoegd. Om het zoeken eenvoudiger te maken, voeg ik de links naar eerdere bijdragen en relevante wetenschappelijke informatie toe:
≈ Reacties uitgeschakeld voor Poetin en het Westen volgens de BBC-NPO-VPRO
Na het zien van de drie afleveringen van de door de VPRO uitgezonden BBC-serie “Putin and the West” wilde ik een tweetje wagen aan de voorspelbare eenzijdigheid van de docu. Maar wat ik ervan vind, ook zonder er een analyse aan te wijden, past niet in 280 karakters. En aan twitter-“draadjes” heb ik een hekel. Dus dan maar een stukkie, echter niet al te diepgravend.
Ga eens alleen maar de eerste twee minuten van aflevering 1 bekijken waarin de toon gezet wordt. Daarin zegt voice-over Chris Kijne:
“Dit is het verhaal van Poetin op weg naar oorlog. Hoe en waarom hij het Westen in een decennium vol botsingen op het verkeerde been zette. ( . . .) Verteld door de leiders die de confrontatie met hem aangingen.”
Nou, die “leiders” hebben uiteraard de verzekering gekregen dat de BBC een docu ging maken waarin zij de integere helden zouden zijn en Poetin de liegende schurk. En aldus is geschied.
Interessant zijn de woorden van Emanuel Barosso (ex-voorzitter van de Europese Commissie): “Ik heb Poetin 25 keer ontmoet. Voor mij is Poetin iemand die weet hoe hij risico moet afwegen. Er zit rationaliteit is zijn beslissingen. Toen ik hem zag, dagen voor de invasie van Oekraïne, had ik het idee dat zijn emoties sterker waren dan zijn ratio. En nu gedraagt hij zich enorm gefrustreerd en rancuneus. Tegen het Westen, maar ook tegen de geschiedenis.”
Ja, er is inderdaad met de gevoelens én de visie op de geopolitieke en historische werkelijkheid van Poetin geen rekening gehouden. Toch waren dat objectieve gegevenheden. De diplomaat in Moskou van het eerste uur George Kennan heeft vanaf 1948 (!) gewaarschuwd dat de Russen Oekraïne zien als hun achtertuin en dat wroeten door het Westen aldaar automatisch oorlog zou betekenen. John Mearsheimer en Jeffrey Sachs waarschuwden in de jaren 1990 opnieuw en met kracht. Thierry Baudet deed dat vanaf 2016. Maar de VS en de EU bleven doorgaan met “democratie brengen”. Zie voor een toegankelijke versie van de andere kant van het Oekraïne-verhaal Baudets recente boek “De Gideonsbende” de pagina’s 154 tot 189.
Ik ga dus niet wéér alle feiten en argumenten opsommen die erop wijzen dat het Westen, en vooral Amerika, deze oorlog doelbewust geprovoceerd heeft. De namen van de waarschuwers die ik hierboven noemde, komen uiteraard in de driedelige docu niet voor.
Dat laatste geldt ook voor een paar teksten die deze BBC-propaganda-docu vergezellen. Ga eens naar deze NPO-VPRO-pagina geschreven door Elmar Veerman getiteld “Het Westen en Poetin — Vijf ingrijpende gebeurtenissen uit 22 jaar presidentschap” 24 februari 2023, Elmar Veerman – VPRO”. Volstrekt eenzijdige demoniserings- en oorlogs-propaganda! De heer Veerman is blijkens zijn twitterprofiel dan ook Groen-Linksig georiënteerd: “Altijd nieuwsgierig. Dol op wetenschap. Al 20 jr klimaatdrammer. Redacteur @vpro.” En, zo zag ik, hij heeft sympathie voor het transgenderistische activisme. Veerman retweet een VPRO-tweet over de gruwelen die Poetin aanrichtte in Aleppo in 2016 en zijn stuk over corruptie & oligarchen & vergiftigingen & MH17 & Oekraïne begint met de Poetins gruwelen in Grozny aan het begin van zijn regime in 2000.
Je vraagt je af: als het Westen en Elmar Veerman nou zo goed wisten wat voor soort dictator Poetin was en is, waarom bleef het Westen hem dan provoceren in wat de docu zelf betitelt als “zijn achtertuin”? Een springend moment in de docu is wanneer Obama voor een microfoon Rusland “een regionale macht” noemt “die zijn buren bedreigt”. Monroe-doctrine, anyone?
“Raam op Rusland. Wat u moet weten om de oorlog te snappen. Deze Longread geeft antwoord op de belangrijkste vragen.”
Ik heb de “longread” alleen gescand, maar de teneur is uiteraard anti-Poetin. Een passage die mij in het oog sprong:
“Bedreiging is in de internationale betrekkingen vaak meer een sentiment dan een feit. Historisch gezien voelt Rusland zich al eeuwen van alle kanten bedreigd. Vanuit het zuiden door Perzen, Turkstalige en andere moslimvolkeren, vanuit het oosten door Aziatische volkeren, vanuit het noorden door Amerikanen en vanuit het westen door Europeanen, waarbij vooral Napoleon en Hitler exemplarisch zijn. Allen zouden het gemunt hebben op de indamming of zelfs vernietiging van de ‘unieke beschaving’ die Rusland is. Vast staat dat de Russische Federatie in zijn huidige omvang sinds 1991 geen enkele maal concreet is bedreigd door derden.” [mijn vet]
U ziet: aanstellerij van Poetin om zich bedreigd voor te doen.
Wat is de achtergrond van dat “Raam op Rusland” Onder het kopje “auteurs” bijna 120 (!) portretten van wie weinig aan mij bekenden, maar toch ook wel, merkwaardigerwijs, Wierd Duk. Onder “Organisatie” vinden we onder vele ,vele anderen: Geert Mak, Hella Rottenberg, Hubert Smeets en Bram van Ojik.
U ziet: links volgt het totalitaire en oorlogszuchtige patroon dat het beste is opgeschreven door Jonah Goldberg in zijn “Liberal Fascism”en dat begon met de Franse Revolutie, via Karl Marx, Woodrow Wilson en F.D.R. Roosevelt de industriële tijd binnenkwam en via Hitler en Mussolini, Mao en Pot voorlopig eindigde bij de Amerikaanse Democrats en al wat tegenwoordig in het verdere Westen “Groen-Links” en “Woke” is. ___________________
≈ Reacties uitgeschakeld voor NOS-Israël-correspondent Nasrah Habiballah produceert pure Palmaffia-propaganda (AFLEVERING 2)
Telkens als terroristen erin slagen Joodse Israëli’s te vermoorden, zijn er sinds jaar en dag uitbarstingen van vreugde in de straten en delen “Palestijnen” zoetigheden uit om het te vieren.
Ik heb een boek geschreven over de laatste 100 jaar van de geschiedenis van Palestina-annex-Israël. En nu heb ik de gewoonte ontwikkeld om bij zoveel mogelijk mensen die ik niet of oppervlakkig ken dat feit te vermelden. Niet omdat ik zo trots ben op mijn schrijverschap, maar omdat ik gemerkt heb dat al die mensen onmiddellijk reageren met mij te gaan uitleggen hoe het zit daar in dat Israël en met die Palestijnen. En die uitleg is nagenoeg altijd het napraten van de eenzijdige pro-Palestijnse annex anti-Israëlische propaganda die ze gezien, gehoord en gelezen hebben in de mainstream-media. Ze zijn gehersenspoeld en uiteraard hebben ze dat niet door. Want dat is nu eenmaal een kenmerk van gehersenspoeld zijn. Dat je het niet in de gaten hebt.
De meest giftige rotzooi, en dus een sterke factor in het bevorderen van de aanwassende Jodenhaat, zijn sinds jaar en dag de uitzendingen van het NOS-journaal en van actualiteiten-programma’s als Nieuwsuur. Ik heb sinds 2006 rond de 350 analyses geschreven van die Israël-demonisering bij de NPO.
Daarbij heb ik vooral de “correspondenten” van het NOS-journaal niet ontzien en best wel eens een kracht-termpje hun richting opgestuurd. Ben ik wel eens té invectief geweest? Dat zal wel. Mijn teksten gaven in elk geval adequaat mijn gevoelens weer. En spijt of schaamte voel ik daarover niet. Niet over mijn gevoelens en niet over mijn schelden.
Maar nu is er eentje “correspondent” geworden die in lasterleugenarij werkelijk alles slaat wat er aan voorafging: Nasrah Habiballah (haar achternaam betekent “metgezel van Allah”) is nóg veel erger dan Monique van Hoogstraten en Ties Brock. Ik heb de bijdragen van deze vriendin van Allah voor het journaal nu twee keer in detail gefileerd, en dus, naar mijn gewoonte ook in al die andere plusminus 350 stukken, elk stukje valse vuiligheid naar boven halend en analyserend.
Na haar laatste bijdragen aan NOS-journaal en aan Nieuwsuur, heb ik een aantal dagen overwogen de handdoek in de ring te gooien. Want wat betekenen die honderd mensen die mijn stuk lezen nou tegenover die vele honderdduizenden die aanhoudend het gif van de mainstream-media ingespoten krijgen? En ik hoopte ook dat er misschien ergens een keer iemand anders zou zijn die de honneurs kon waarnemen. Bijvoorbeeld Uri van As van OpinieZ, het Joods angehauchte on-line magazine dat zich in het algemeen verzet tegen de linkse gekte. Maar toen ik vervolgens deze woedende en tegelijk machteloze tweet van Van As las, wist ik dat ik daarop niet mocht hopen. (OpinieZ, waar ze trouwens nooit iets van mij zouden publiceren en welks redacteuren zelfs collectief weigeren een stuk van mij op twitter aan te bevelen, want ik gebruik wel eens een onvertogen woord.)
Een dieptepunt in de toch al weerzinwekkende @NOS verslaggeving vol leugens, verzinsels en halve waarheden. Nauwelijks verhulde terreurpropaganda ondersteund door zorgvuldig geselecteerde praathoofden. Dit is pure ophitsing. Een smerige vorm van tv maken. Bizar is het. https://t.co/YhZQI8irmq
Dat is dus machteloze woede en er zit blijkbaar niks anders op dan dat ik het zelf maar weer doe.
Ik begin met zo summier mogelijk de gebeurtenissen vanaf eind januari 2023 op te sommen in die regio die bij de NPO genoemd wordt “Israël & de Palestijnse Gebieden”.
Op donderdag 26 januari kondigde de Palestijnse Autoriteit (Abbas cum suis) aan de “veiligheidscoördinatie” met het IDF op te schorten. Dat was na vlak na het oprollen door Israël van een terreurcel in Jenin die een grote aanslag had gepland. Let op, lezer, de betekenis van deze opschorting zal verderop duidelijk worden: de Palestijnse Autoriteit (P.A.) en de terreurgroepen die verder actief zijn in “the territories” zagen kans via aanslagen in te spelen op de linkse hetze die vanaf december 2022 tegen de nieuw aangetreden regering Netanyahu was ontketend en vooral werd gedragen door landverraderlijk links in Israël zelf. Linkse demonstraties tegen Netanyahu waren op het moment van die “opschorting” al wekelijks in Tel Aviv gehouden.
Goed. De verdere gebeurtenissen op een rij. Op vrijdag 27 januari opende een islamitische terrorist het vuur voor een synagoge in Jeruzalem en doodde 7 Israëli’s, waaronder Asher Natan, een 14-jarige jongen, Eli en Natali Mizrahi, een echtpaar dat naar buiten rende om de slachtoffers te helpen, en Shaul Hai, een 68-jarige koster van de synagoge. De schutter, die als een “lone wolf” zonder eerdere connecties met terrorisme werd bestempeld, werd beschreven als iemand met geavanceerde schietvaardigheden. En het aantal doden getuigt daarvan. Het lijkt zeer waarschijnlijk dat hij was geselecteerd en in het geheim voorbereid om deze aanval uit te voeren.
Op zaterdag 28 januari werden bij een tweede schietpartij in Jeruzalem twee andere Israëli’s gewond. Een andere gewapende terrorist werd uitgeschakeld door het veiligheidsteam van de stad Kedumim.
Op 22 februari was er een IDF-inval in terreurnest Nablus: 11 terroristen werden gedood en 100 “Palestijnen” gewond. Nablus ligt in Samaria-Judea (“op de Westbank”) in het zogenaamde “B-gebied”) dus gebied waarin de P. A. het burgerlijk gezag uitoefent en Israël voor de veiligheid moet zorgen.***
En dan, op 26 februari, worden vlakbij Nablus, in het plaatsje Huwara, twee jonge Israëliërs — Hillel Yaniv (21) and Yagel Yaniv (19) — in hun auto doodgeschoten. Vervolgens breekt de pleuris uit en Joden uit de buurt vallen massaal Arabieren aan in Huwara, steken gebouwen en auto’s in brand en oefenen geweld uit tegen Arabieren.
Nu zal ik de laatste twee demoniserings-bijdragen van Habiballah beschrijven en opnieuw, naar mijn gewoonte, gedetailleerd het verslag volgen: deze in het NOS-journaal van 27 februari (vanaf 11:33 tot 14:40) en deze in Nieuwsuur later diezelfde avond. Het item in Nieuwsuur is langer (16:20 tot 24:30) en nóg ploertiger-eenzijdig dan de journaal-bijdrage.
Eerst het journaal. Grijze eminentie Rob Trip opent: “Gisteren kwam bij een aanval van Joodse kolonisten op de bezette Westelijke Jordaanoever door Joodse kolonisten een Palestijn om het leven.” Die Arabier kwam om het leven doordat hij militairen aanviel. De suggestie dat hij door “kolonisten” is gedood is dus onterecht. Voorts zijn het geen “kolonisten” en hebben de Joden internationaalrechtelijk en moreel 100% recht daar te wonen. (Uitleg: hier!)
Rob Trip, in navolging van nagenoeg de hele Westerse pers en uiteraard de moslimische wereld, noemt deze Joden “kolonisten” zodat het niet op Jodenhaat lijkt. Maar ze mogen van Abbas en Hamas daar wel degelijk alléén maar niet wonen omdát het Joden zijn. Als er een “Palestijnse staat” moet komen, dan willen Abbas en Hamas dat Samaria-Judea Judenrein aan hen wordt opgeleverd.
Trip heeft het op een gegeven moment over “die aanvallen over en weer”. Dat is al een verbetering bij het narratief dat je vroeger vaak hoorde, namelijk dat Israël weer eens aangevallen had, zomaar zonder reden. De waarheid heb ik uiteengezet in mijn boek, namelijk dat gedurende de laatste honderd jaar de terreur uitsluitend wordt begonnen en volgehouden door de Palmaffia’s, die elk vredescompromis afwijzen, hoe genereus ook, en die via hun scholen en media de in Gaza en in Samaria-Judea wonende Arabieren voortdurend drenken in Jodenhaat. ****
En dan gaat Habiballah die “aanval van Joodse kolonisten op de bezette Westelijke Jordaanoever” behandelen. En volgen er uiteraard beelden van een zielige Arabier wiens huis en auto in brand werden gestoken: “ook zijn huis werd het doelwit van kolonisten gisteravond”. En kijk, de rook kwam helemaal tot daar waar de vrouwen en kinderen slapen. Meisje Habiballah doet haar verslag met een rustig stemmetje en vooral een uitgestreken gezichtje, maar wel gekleed in kogelvrij vest en mét helm. Voor de sfeer, want gevaar loopt ze niet op dat moment.
Hierboven een zielige Arabier die Habiballah laat optreden. Ik zou zeggen: als je geen terroristische aanslagen pleegt, hóéf je je ook niet te verdedigen. Wij reageren op de kolonisten, zegt de man, “door te schreeuwen en te schelden”. Nou, dat niet alleen, maar ook door stenen te gooien en Joden te vermoorden.
Uiteraard insinueert Habiballah dat het IDF de Arabieren geen bescherming biedt en op de hand is van de kolonisten. Een bewering die later op de avond in de uitzending van Nieuwsuur opnieuw gedaan zal worden. Maar bewijs levert Habiballah niet. Ze geeft wel aan dat dit soort Joods geweld nog nooit is voorgekomen. Maar ze duidt het uiteraard als “een volgende stap in de geweldsescalatie”. Alsof niet al honderd jaar het geweld wordt begonnen en volgehouden door alléén de Arabieren. De hierboven afgebeeld meneer, zegt Habiballah, durft, zoals vele gezinnen, niet te gaan slapen vanavond uit angst dat “de kolonisten” terugkomen. Ook die bewering zal in Nieuwsuur weer terugkomen. Kolder, natuurlijk. Habiebje heeft zojuist gemeld dat er versterkingen van de IDF zijn gestuurd en die gaan uiteraard zorgen dat er niks meer gaat gebeuren.
En dan die reportage in Nieuwsuur. Ouder meisje (1978) Petra Grijzen presenteert en interviewt Habiballah “net teruggekeerd uit Huwara”. Ja, zegt ze, daar zijn de Arabieren nog steeds bang dat er “opnieuw” “kolonisten” naar hun dorp zouden komen om “opnieuw vernielingen aan te richten”. Nou, gelukkig maar dat ze niet bang waren dat de Joden met machinegeweren aan de gang zouden gaan. Want dat is meer de Palmaffia-gewoonte.
Grijzen kondigt monter aan dat “we” zó bij je terugkomen, Nasrah! Want we gaan eerst nog eens even terug naar Huwara eerder vandaag. En wie horen we daar als verrassende voice over? De voorganger van Habiballah, namelijk de antisemiet Ties Brock. Blijkbaar is Brock nog steeds Habiballah aan het inwerken en nog steeds aanwezig in “Israël & de Palestijnse Gebieden”.
Met gedragen stem doet Brock het door Habiballah geproduceerde zieligheidsverhaal dat we zagen in het journaal nog eens moddervet over. Met gedragen stem en verlucht met beelden van uitgebrande auto’s: “Israëlische kolonisten laten gisteren een spoor achter van brand en vernieling in dit Palestijnse dorp. Een inwoner wordt gedood en tientallen Palestijnen raken gewond.”
Brock heeft blijkbaar nog niet vernomen dat de gedode “Palestijn” zelf de IDF had aangevallen.
Hij brengt de aanleiding van de “kolonisten-rellen” ter sprake:
“De twee Israëliërs werden vermoord op de bezette westelijke Jordaanoever. Dat is Palestijns gebied, maar er wonen steeds meer Joodse kolonisten. In dit soort illegale nederzettingen. Een ook deze weg is volledig in handen van Israël. Ook al loopt-ie dwars door een Palestijnse dorp, Huwara. Daar werden de broers gisteren doodgeschoten bij een Palestijnse terreuraanslag. En niet veel later volgde een wraakactie.” Op het woord “wraakactie” laat Brock direct dit beeld volgen:
Voor de rest spreekt Brock naar gewoonte een smerige leugen-tekst uit. Uiteraard de standaard leugen-term: “bezet gebied”. En Brock zou werkelijk eens moeten uitleggen wat het bezwaar is van het wonen van “steeds meer Joden” aldaar. Joden hebben namelijk alle recht daar te wonen. En waarom moet de leugen nog eens aangedikt worden met het zinnetje: “dat is Palestijns gebied”? En het zijn voorts geen “illegale nederzettingen”.Dat is ook een leugen. Dat de weg waarop die twee Israëlische jongens werden doodgeschoten “volledig in handen van Israël” is, komt omdat dit zo geregeld is bij de Oslo-Akkoorden van 1993. In het B-gebied*** zou Israël verantwoordelijk zijn voor de veiligheid, zo werd toen vastgelegd. Maar als Arafat en zijn opvolgers niet volkomen bewust vanaf het begin de Oslo-Akkoorden via terreur zouden hebben gesaboteerd, dan zou niet alleen die weg allang geheel in handen zijn geweest van “de Palestijnen”, maar hadden ze allang een eigen staat gehad in het hele gebied. Nog eens: door de daar wonende Joden “kolonisten” te noemen, wordt de werkelijkhed niet veranderd, namelijk dat de Joden alle recht hebben daar te wonen en dat de Palmaffia’s hen daar weg willen hebben omdát het Joden zijn.
Waarna meneer Brock een uiterst betrouwbare getuige laat optreden: Wahaj Bani Moefleh “Palestijns journalist”. Say no more. En Moefleh vertelt natuurlijk dat de aanvallende “kolonisten” beschermd werden door “de bezettings-soldaten”.
Nóg twee getuigen. Die door Brock geïntroduceerd worden als “Israëlische journalisten”: Josh Breiner en Hagar Shezaf. Ik heb ze gegoogeld. En ja hoor: beiden verbonden aan Haaretz, de extreem-linkse Israëlische landverraderskrant. En dat zeg ik niet alleen, ook Caroline Glick, mijn ankervrouw als het gaat over Israël, denkt er ook zo over:
Haaretz-journaliste Hagar Shezaf heeft een verhaal dat uiteraard helemaal in lijn is met de haat die Haaretz al sinds jaar en dag heeft voor de realist Netanyahu:
“Dit had nooit mogen gebeuren. Er is hier een grote legerbasis in de buurt. Het was allang bekend dat kolonisten hierheen [naar Huwara] zouden komen. Het was allemaal goed bekend voor het gebeurde. Dat kan ik erover zeggen. Het had voorkomen kunnen worden. De huidige regering heeft een verleden vol geweld. Daarom denk ik dat hier alleen maar minder tegen wordt opgetreden en dat soort dingen vaker zullen gebeuren.”
Kijk eens aan: het geweld wordt veroorzaakt door de regeringen Netanyahu en niet door 100 jaar Palmaffia-terreur. Om de woorden van deze links-pervers landverraadster nog eens te benadrukken, laat Brock nog even een Arabier aan het woord die we al eerder gezien hebben met zijn aangrijpende verhaal over de hele erge terreur van die Joden.
Voorts is dit nog op een ander niveau de perfecte pervertering. De regering Netanyahu heeft volgens deze Hagar Shezaf de rellen expres laten gebeuren. En is er volgens haar op uit om het wéér te laten gebeuren. Maar het omgekeerde is veel waarschijnlijker. De Palmaffia’s weten dat links Israël bezig is met dwaze, hysterische en massale protesten tegen een broodnodige hervorming van de rechten en plichten van het Israëlische Hooggerechtshof. Ik heb daarover geschreven onder de titel “Ook in Israël is deuglinks bereid tot terreur als er democratie dreigt”. De moorden en aanslagen vanaf eind januari door de Palmaffia zijn waarschijnlijk gepland om het vuur op te stoken. In één moeite door is het vredesoverleg dat op dat moment in Jordanië aan de gang was tussen Israël en “Palestijnse autoriteiten” opgeblazen. Zowel het journaal als de uitzending van Nieuwsuur van 27 februari die ik hier fileer, doen heel dik over dat vredesoverlegl: lichtpuntje zus en hoop-op-vrede zo. Maar de werkelijkheid is natuurlijk — mijn verhaal wordt eentonig zei Multatuli — dat de Palmaffia’s al honderd jaar geen vrede willen en dat bij talloze gelegenheden hebben bewezen. Het enige wat ze willen is Israël vernietigen en zoveel mogelijk Joden vermoorden. En dat hebben ze op 27 februari 2023 opnieuw bewezen.
Als Ties Brock klaar is met zijn hetzerij, moet Petra Grijzen zuchten. En met een ernstig gezicht vraag ze aan Habiballah hoe het toch komt dat de situatie alleen maar erger lijkt te worden.
Het antwoord is natuurlijk: door de niet aflatende terreur van de Palmaffia’s die al honderd jaar duurt. Maar dat ziet Habiballah uiteraard anders. Let toch vooral op het kalme toontje en het uitgestreken smoeltje waarmee ze haar perverteringen debiteert.
“De situatie is al een tijd gespannen. De spanningen lopen eigenlijk steeds verder op [Hoe kómt dat toch!?] Maar wat we wel zien is dat de nieuwe regering van Israël, de ultra-rechtse regering, ja, die lijkt eigenlijk allesbehalve sussend te werken. Die gaat er eigenlijk heel hard in. Ze willen de nederzettingen flink uitbreiden. Er wordt constant de nadruk op gelegd dat ze Palestijnse daders en hun families nog harder willen straffen en daarnaast zie je ook dat kolonisten zich heel erg gesteund voelen door deze nieuwe regering. Vooraanstaande leden van de coalitie hebben regelmatig hun steun voor kolonisten uitgesproken. Dus kolonisten voelen zich heel erg gesterkt. Dat alles bij elkaar lijkt dus allesbehalve sussend te werken, maar meer als olie op het vuur in een situatie die eigenlijk al een hele tijd heel gespannen was.”
Ziet u het verhaal, lezer? Die Joden moeten gewoon eens ophouden met willen wonen in Samaria-Judea, het millennia oude Joodse hartland, dat de Arabieren in A.D. 632 onder het kromzwaard brachten en waarin Joden volgens internationaal recht alle recht hebben om te wonen. En als Netanyahu ophoudt met Palmaffiosi te straffen voor terreur, dan komt alles goed.
Waarna Grijzen, die natuurlijk ook van toeten noch blazen weet inzake Israël, ernstig vraagt of “de Palestijnen” eigenlijk nog wel vertrouwen hebben in de dialoog.
Habiballah: “Er zijn nog maar weinig Palestijnen die daarom nog vetrouwen hebben. Voorafgaand aan het gesprek dat er is geweest [in Jordanië] waren er al demonstraties waarin Palestijnen de Palestijnse Auoriteit [Abbas] opriepen om niet deel te nemen aan die gesprekken. Want veel Palestijnen zeggen: diplomatie heeft ons de afgelopen jaren helemaal niets gebracht dus waarom zouden we nog deelnemen aan dit soort gesprekken. En in het overleg van afgelopen weekend [daar in Jordanië] is weinig uitgekomen waarmee de Palestijnen blij zijn. Dus ze hebben er ook weinig vertrouwen in dat het vervolggesprek voor hen een beetje toekomstperspectief zal opleveren.”
Diplomatie?DIPLOMATIE!?!
Een lang antwoord waarover we kort kunnen zijn, waarbij we wéér in herhaling moeten vallen: zoals alle voorgangers al honderd jaar lang — Hitlers bondgenoot, de Moefti van Jeruzalem Amin al-Husseini en zijn leerling Arafat — heeft ook Abbas consequent geweigerd om de steed genereuzer wordende vredesvoorstellen van Israël ook maar te ioverwegen en is doorgegegaan met via media en onderwijs de “Palestijnen” te drenken in Jodenhaat.
Grijzen: “Dus weinig vertrouwen daar. En hoe zit het met de Palestijnse Autoriteit? Hebben zij eigenlijk nog grip op de gemeenschap?”
Habiballah: “Steeds minder. Wat ik zei: dat gebrek aan vertrouwen in diplomatie, dat vertaalt zich eigenlijk één op één in gebrek aan vertrouwen in de Palestijnse Autoriteit. Vooral jongere Palestijnen hebben daarin steeds minder vertrouwen. Zij zeggen: al die jaren heeft de P.A. het Palestijnse volk niet verder kunnen brengen. Daarbovenop is de economische situatie voor de Palestijnen steeds slechter. Er groei steeds meer steun onder de Palestijnen voor gewapend verzet. Je merkt dat steeds meer mensen denken dat dat dan wellicht een oplossing is. En dat het in elk geval beter is dan de diplomatie route die de P.A. nu al jaren wil bewandelen.”
Als het niet zo schrijnend pervers was, zou je kunnen zeggen: kijk de komieke kolder. Eerst worden 100 jaar rejectionisme, volgehouden terreur, opwekking van Jodenhaat en drie oorlogen “diplomatie” genoemd. En vervolgens gaan de “jongere Palestijnen” de mislukking van die “diplomatie” repareren met méér rejectionisme, terreur, Jodenhaat en oorlog. En Habiballah kan dat helemaal billijken!
Nog even iets over die economie die volgens Habiballah “voor de Palestijnen steeds slechter” wordt. Dat komt door hun eigen terreur. Elke keer als een periode was van weinig of geen terreur — in de periode van 1880 tot 1920 en een aantal jaren kort nadat Israël in 1967 gedwongen werd het bestuur in Samaria-Judea over te nemen — groeide de welvaart van de Arabieren in Palestina spectaculair. Gaza had allang het Singapore van het Midden- Oosten kunnen zijn als . . . . . enfin: láát maar! Of zie hieronder, voor wie de moeite wil nemen. *****
_________________
*** Bij de Oslo-Akkoorden in 1993 werden in Samaria-Judea drie gebieden onderscheiden. Het A-gebied (ongeveer 20%) waarin de P.A. het totale gezag heeft. Het B-gebied (ook ongeveer 20%) waarin de P.A. het burgerlijk gezag uitoefent en Israël voor de veiligheid verantwoordelijk is. Het A-gebied (ongeveer 60%) waarin Israël het totale gezag heeft. De bedoeling was dat gaandeweg, als de Palmaffia’s erin zouden slagen vreedzaam te blijven, het gebied waarin de P.A. gezag heeft, uitgebreid zou worden tot er een “Palestijnse staat” zou zijn ontstaan. De rest is geschiedenis.
**** Hier een passage uit mijn boek waarin de door de Palmaffia’s afgewezen vredesvoorstellen staan opgesomd.
***** Twee passages uit mijn boek waarin het gaat over die twee periodes van ongeremde bloei in Palestina.
≈ Reacties uitgeschakeld voor Ook in Israël is deuglinks bereid tot terreur als er democratie dreigt
Wie is David Kirshenbaum? Ik had geen idee. Het enige wat de Jerusalem Post onder zijn stuk van 26 februari vermeldt, is dat de schrijver advocaat in Israël en New-York is. Maar als je naar de pagina gaat waar al zijn stukken staan opgesomd, dan vinden we als toevoeging dat hij ook nog lid is van het “Centraal Committee” van Likoed. Daar kan je voorts leren dat hij vanaf 2005 zo’n 20 artikelen voor de Post heeft geschreven met titels waaruit duidelijk wordt dat hij deugneuzend en totalitair links haat en er is één titel bij die mij bijzonder beviel: “De twee-staten-oplossing is een dodelijke illusie”. Dat plaatst hem in het kamp van mijn geestelijk anker in alle zaken betreffende Israël: Caroline Glick, die al vanaf begin december signaleerde dat totalitair-links bezig was de sfeer voor een burgeroorlog te creëren.
Kirshenbaum legt eindelijk ’s enigszins duidelijk uit wat dat nou allemaal is met die hooggerechtshof-hervormingen in Israël. Zijn inleiding is mij uitermate sympathiek. De tegenstanders van die hervormingen, zo zegt hij
“( . . .) hebben zich, met behulp van volledige gedienstige media, schijnheilig gehuld in de mantel van de beschermers van de democratie en hebben geweigerd een serieuze, openhartige discussie aan te gaan. Hun hysterische en ongefundeerde beweringen over de hervormingen, hun dreigementen met geweld en burgeropstanden, hun oproepen tot sluiting van het land en hun afschuwelijke vergelijkingen met de nazi’s logenstraffen elke trouw aan democratische normen en beginselen.
Hun acties en gevaarlijke retoriek rieken veeleer naar een elitaire en mooi-weer-kijk op democratie. Zij leven graag in een democratie, maar alleen als hun partij de verkiezingen wint of als het systeem hun een verzekeringspolis biedt die hen in staat stelt om, zelfs als hun partij verliest, het beleid en de agenda van de Knesset en de regering te sturen in overeenstemming met hun wereldbeeld.”
En die verzekerings-polis, zo vertelt Kirshenbaum, heeft deugneuzend links verworven in 1995 toen Aharon Barak, toenmalig president van het Hooggerechtshof, zonder dat de meeste leden van de Knesset het in de gaten hadden, een deugneuzenwet aangenomen kreeg die in feite zou gaan functioneren als een grondwet.
Nu moet de lezer weten dat de Israëlische volksvertegenwoordigers in de beginjaren van het bestaan van de natie besloten om geen grondwet te schrijven, maar gaandeweg via zogenaamde basiswetten in de loop van de tijd een constitutie te scheppen. Zo’n basiswet, met de titel “Menselijke Waardigheid en Vrijheid” werd dus in 1995 in de Knesset aangenomen met slechts 32 stemmen voor. Als men weet dat de Knesset 120 leden telt, dan begrijpt men dat er in die betreffend vergadering in 1995 veel leden niet aanwezig waren bij de stemming. Voorts hadden de meesten niet in de gaten dat ze voor een wet stemden die het Hooggerechtshof in staat zou stellen in de Knesset aangenomen wetten illegaal te verklaren. Dat was inderdaad wat het Hooggerechtshof onder leiding van Aharon Barak in de jaren daarna ging doen.
De kernpassage in die wet ,“Menselijke Waardigheid en Vrijheid”, bepaalt dat
“( . . .) er geen schending van het leven, het lichaam of de waardigheid… [of] eigendom van een persoon… behalve door een wet die past bij de waarden van de Staat Israël, uitgevaardigd voor een juist doel en in een mate die niet groter is dan nodig.”
Daar kan je dus alle kanten mee op vertelt Kirshenbaum, en in de praktijk is dat sinds 1995 uitsluitend de linkse kant op geweest. En wel zodanig dat de maatregelen nodig voor de veiligheid van Israël, verordonneerd door de Knesset, door het Hooggerechtshof werden verboden.
“Zo stemden eerder deze maand 89 leden van de Knesset voor een wetsvoorstel dat het mogelijk maakt een veroordeelde terrorist die geld ontvangt van de Palestijnse Autoriteit zijn staatsburgerschap of verblijfsvergunning te ontnemen. Maar de inwerkingstelling van het wetsvoorstel is in gevaar door bezwaren van de procureur-generaal.”
En de invloed van de deugneuzende linkse juristerij gaat nog veel verder dan het achteraf afschieten van door de Knesset aangenomen wetten. Die invloed, zegt Kirshenbaum
“( . . .) begint zodra een wetsontwerp voor het eerst door de regering of de Knesset wordt behandeld. De posities van de procureur-generaal van de regering en de juridische adviseurs van de Knesset en de ministeries worden voor het grootste deel ingenomen door juristen die een wereldvisie delen die overeenkomt met die van Barak en het komt nu steeds vaker voor dat door Likud geleide regeringen voorgestelde wetten in een vroeg stadium worden afgebroken wegens vermeende ‘constitutionele gebreken’.”
Bovendien: de rechters van het hooggerechtshof worden benoemd door een kleine commissie bestaande uit . . . . . rechters van het hooggerechtshof, die uiteraard een veto uitspreken over elke nieuwe benoeming die hen niet aanstaat.
De grondwet, de constitutie van een natie, zegt Kirshenbaum, is normaal een langdurig en ingewikkeld proces, waarbij vele stemmen gehoord worden. Zoals de lezer hierboven al kon vernemen, besloten de vroege Israëlische wetgevers zelfs dat een grondwet beter maar organisch kon ontstaan in de loop van de tijd. Maar men hield blijkbaar geen rekening met het opkomen van globalistische en links-totalitaire deugneuzerij die het liefst Israël wil uitleveren aan de Palmaffia’s van Hamas en Abbas.
Michael Eitan in 2008 in de Knesset
Ik heb die geschiedenis van het zich toeëigenen van steeds meer wetgevende macht door het juridische staats-apparaat in Israël sinds 1995 niet gevolgd. In feite is het mij ontgaan en als ik Kirshenbaum goed begrijp heeft hooggerechtshof-leider Aharon Barak ook pas in 2008 openlijk toegegeven dat de wet “Menselijke Waardigheid en Vrijheid” van 1995 in feite de kern van de Israëlische grondwet is gaan vormen. Kirshenbaum refereert aan een toespraak in de Knesset van een oudgediend Likoed-lid in 2008, dus 13 jaar na de slinkse coup in de Knesset met 32 voorstemmers. Michael Eitan zei toen:
“Twee wetten werden in stemming gebracht terwijl minder dan de helft van de parlementsleden aanwezig was ( . . .) Niemand zei dat dit een constituerende vergadering was, niemand sprak over een revolutie en niemand zei dat er een grondwetswijziging aan de gang was. Ze stemden( . . .) Pas achteraf werd geïnformeerd over de revolutie ( . . .) De Knessetleden die misschien wisten dat dit een ingrijpende stap was, hielden de informatie bewust verborgen voor de rest ( . . .) Is dit hoe je een grondwet opbouwt? Waarom was het nodig om de leden van de Knesset te misleiden?”
____________________
P.S. Ook Melanie Phillips heeft uiteraard over de kwestie geschreven: “De echte bedreiging voor de Israëlische democratie — Het universalisme heeft haar van binnenuit en van buitenaf ondermijnd”. Phillips zegt onder heel veel andere dingen ook dit:
“Professor Moshe Koppel, hoofd van het Kohelet Policy Forum en een belangrijke architect van de hervormingen, heeft zich zelf uitgesproken tegen het meest controversiële aspect ervan: het voorstel dat de Knesset in staat zou stellen uitspraken van het Hooggerechtshof met een eenvoudige meerderheid terzijde te schuiven.”
Mij lijkt het inderdaad beter als grondwetshervormingen aangenomen worden alleen met een tweederde meerderheid. En daarbij kan op de een of andere manier wat mij betreft ook het referendum ingeschakeld worden.
≈ Reacties uitgeschakeld voor Een minder dan ijzersterke verbintenis — De regering Biden overschrijdt twee onheilspellende rode lijnen inzake Israël
Blinken en Netanyahu geven elkaar een hand. Let op de verbeten trek rond de mond van beiden. Zelfs en profile valt te zien dat de blik in beider ogen niet vriendelijk is.
Vergeet de mooie woorden over Amerika’s “onbreekbare band” met Israël en hoe de Verenigde Staten Israëls “grootste vriend” is. In de afgelopen week heeft de regering Biden twee onheilspellende rode lijnen overschreden.
Voor het eerst in zes jaar hebben de VS een stemming tegen Israël in de Verenigde Naties mogelijk gemaakt door een verklaring van de VN-Veiligheidsraad te steunen waarin de Israëlische “nederzettingen” werden veroordeeld.
Acht dagen eerder had Israël negen Israëlische nederzettingen gelegitimeerd die zonder toestemming van de regering waren gebouwd. Dit was het krachtige antwoord van Israël op de golf van recente terreuraanslagen door jihad-bendes die de Palestijnse Autoriteit heeft laten voortwoekeren in de betwiste gebieden van Judea en Samaria.
Het legaliseren van de nederzettingen gaf de boodschap af dat hoe meer de Palestijnse Arabieren Israëli’s vermoorden om de Joden uit het hele land te verdrijven, hoe meer Israël zich in het hele land zal nestelen.
De Veiligheidsraad had onmiddellijk een woede-aanval. Net als het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, dat zei “diep verontrust” te zijn.
Maar de verklaring van de Veiligheidsraad die Amerika steunde was niet “diep verontrust” door de Palestijns-Arabische terreuraanslagen in Jeruzalem van de afgelopen weken, waarbij 10 Israëli’s werden vermoord. Het was niet “diep verontrust” door de niet aflatende aansporing van de PA om Israëlische Joden te vermoorden en hun land te stelen in een islamitische heilige oorlog.
Amerika’s obsessionele fout om de Israëlische nederzettingen de schuld te geven van het uitblijven van vrede in plaats van de echte oorzaak – de onophoudelijke pogingen van de Palestijnse Arabieren om Israël te vernietigen – is niets nieuws. Evenmin als de manier waarop Israël onder druk wordt gezet om zijn eigen veiligheid in gevaar te brengen, terwijl de VS de aanvallers van Israël bevoorrechten, goedpraten en stimuleren.
Vier dagen nadat de negen nederzettingen werden gelegaliseerd, overschreed de regering Biden een nieuwe rode lijn toen zij arrogant de indruk wekte Israël te kunnen vertellen hoe het zijn binnenlandse aangelegenheden moet regelen. Niet alleen bekritiseerden zij Israëls omstreden gerechtelijke hervormingen, maar zij uitten ook een versluierd maar onmiskenbaar dreigement.
In een podcast onthulde de Amerikaanse ambassadeur in Israël Thomas Nides dat president Joe Biden druk uitoefent op de Israëlische premier Benjamin Netanyahu om zijn hervormingsprogramma op een laag pitje te zetten.
‘We zeggen tegen de premier — zoals ik tegen mijn kinderen zeg: ga pompend op de rempedaal, langzaam aan, probeer consensus te scheppen, beng de partijen bij elkaar.’ Aldus Nides.
Israël’s gerechtelijke hervormingen hebben absoluut niets te maken met Amerika. Ze hebben geen invloed op het Midden-Oosten conflict. Ze zijn een interne Israëlische kwestie.
De hervormingen staan de Bidenisten gewoon in de weg, omdat het beteugelen van gerechtelijk activisme de macht van links om haar agenda op te leggen beteugelt. En de linkse Bidenisten denken dat Israël zich moet gedragen zoals de Bidenisten willen dat het zich gedraagt, omdat zij ervan uitgaan dat de militaire en financiële steun van de Verenigde Staten aan Israël hen het recht geeft Israël te vertellen wat het moet doen.
Volgens Nides is wat Amerika en Israël bindt “een gevoel van democratie en een gevoel van [het belang van] democratische instellingen”.
Dat is eigenlijk niet waar, aangezien Amerika Israël nodig heeft als zijn belangrijkste strategische troef in het Midden-Oosten en afhankelijk is van zijn militaire inlichtingen en andere soortgelijke voordelen.
In ieder geval was deze vrome uitspraak over democratie eigenlijk een niet al te subtiele bedreiging dat als Netanyahu doorgaat met de gerechtelijke hervormingen, de relatie VS-Israël daaronder zal lijden.
“Zo verdedigen wij Israël bij de VN,” zei Nides. “Wanneer we van mening zijn dat die democratische instellingen onder druk staan, verwoorden we [onze bezorgdheid]. Dat is wat we nu doen.”
Vier dagen later liet Amerika Israël in de steek bij de Verenigde Naties.
Israël’s gerechtelijke hervormingen zijn bedoeld om een drie decennia oude machtsgreep door de rechtbanken te keren die de democratie en het vermogen van gekozen regeringen heeft ondermijnd om te regeren in overeenstemming met wat zij besluiten dat de belangen van Israël zijn.
De massahysterie die dit teweeg heeft gebracht is grotendeels te wijten aan de woede van Israëlisch links, dat de politieke macht voor de nabije toekomst heeft verloren, maar vertrouwt op hun ideologische zielsverwanten in het Hooggerechtshof om hun agenda op te leggen. Maar behalve links zijn ook anderen bezorgd dat de hervormingen, door de ongebreidelde rechterlijke macht in te perken, de politici te veel macht geven.
Hoewel compromissen dus essentieel zijn, is veel van dit tumult het resultaat van overspannen en misleidende berichtgeving en commentaar. Toch papegaait Nides de hysterie in zowel Israël als de diaspora na en impliceerde dat de gerechtelijke hervormingen de Israëlische democratie zouden vernietigen.
Dit werd herhaald door president Biden, die zei dat zowel de Amerikaanse als de Israëlische democratie zijn “gebouwd op sterke instellingen, op checks and balances, op een onafhankelijke rechterlijke macht”.
Dit was bijzonder belachelijk, gezien het feit dat de rechterlijke macht in Amerika politiek benoemd is – een van de aspecten van Israëls justitiële hervorming die door haar tegenstanders als een dodelijke bedreiging voor de vrijheid wordt gezien.
Er is inderdaad een bedreiging voor de democratie in Israël op dit moment, maar die komt niet van de regering. Die komt van de duizenden tegenstanders van de gerechtelijke hervormingen die, zich niet bewust van hun eigen absurditeit, roepen dat de pas verkozen Israëlische regering ten val moet worden gebracht om de democratie te redden.
Er wordt opgeroepen tot geweld en zelfs tot de moord op Netanyahu.
Het komt van mensen als de burgemeester van Tel Aviv, Ron Huldai, die zei: “Dit is de geschiedenis van de wereld. Landen worden dictaturen door het gebruik van democratische instrumenten. ( . . .) Landen worden dan niet opnieuw democratisch, behalve met bloedvergieten”.
Het komt van de voormalige premier van Israël, Ehud Olmert, die verklaarde: “We moeten naar de volgende fase, die van de oorlog, en oorlog wordt niet gevoerd met toespraken. Oorlog wordt gevoerd in een gevecht van aangezicht tot aangezicht en in echt handgemeen. Dat is wat hier zal gebeuren.”
Toch lijkt niets van dit alles Nides te hebben verontrust. En er is een gemeenschappelijke noemer tussen de houding van de Bidenisten ten opzichte van de Israëlische justitiële hervorming en hun houding ten opzichte van de Palestijnse Arabieren.
In beide gevallen geven de Bidenisten het slachtoffer de schuld en verexcuseren ze de agressor. Zij uiten geen kritiek op degenen die dreigen met geweld vanwege de gerechtelijke hervormingen en proberen de regering ten val te brengen. In plaats daarvan geven zij impliciet de regering van Israël de schuld van de geweldsdreigingen, op grond van het feit dat, als zij deze hervormingen niet had voorgesteld, niemand boos zou zijn geworden.
Op precies dezelfde manier ontkennen de Bidenisten dat de Palestijnse Arabieren Israël willen vernietigen. In plaats daarvan beschuldigen zij Israël ervan de Palestijnse Arabieren te provoceren door zich in het land te vestigen waarop toch echt alleen Israël aanspraak kan maken: juridisch, moreel en historisch.
Het gepretendeerde geloof van de Bidenisten in onpartijdigheid betekent onvermijdelijk dat zij uiteindelijk het slachtoffer straffen en de agressor macht geven.
Toch is er plotseling een nieuwe dubbele norm ontstaan inzake Amerika’s nieuwe harde beleid om Oekraïne te steunen. In zijn toespraak in Warschau zei Biden: “Autocraten begrijpen maar één woord: nee, nee, nee. Nee, je zult mijn land niet afnemen. Nee, jullie nemen mij mijn vrijheid niet af. Nee, jullie zullen mij mijn toekomst niet afnemen. Oekraïne zal nooit een overwinning voor Rusland zijn. Nooit.”
Toch zegt Biden geen nee tegen de Palestijnse Arabische autocraten; hij vertelt ze niet dat ze nooit het land van de Joden zullen innemen; hij vertelt ze niet dat ze nooit de overwinning op Israël zullen behalen. In plaats daarvan sust hij hen en subsidieert hij hun moorddadige ophitsing.
Biden ging verder: “Als Rusland zou stoppen met het binnenvallen van Oekraïne, zou de oorlog eindigen. Als Oekraïne zich niet meer zou verdedigen tegen Rusland, zou dat het einde van Oekraïne betekenen.”
Maar dit was slechts een toe-eigening van het bekende gezegde: “Als de Palestijnen zouden stoppen met het aanvallen van Israël, zou dat het einde van de oorlog betekenen; maar als Israël zou stoppen met zich te verdedigen tegen de Palestijnen, zou dat het einde van Israël betekenen.”
Maar terwijl Amerika dit gelooft inzake Oekraïne, gelooft het dit duidelijk niet inzake Israël.
Israël heeft helaas Amerika nodig, niet in het minst om af te rekenen met Iran, dat nu gevaarlijk dicht bij een nucleaire uitbraak is dankzij Amerika’s dodelijke appeasement van Teheran.
Nides spreekt over Amerika’s “ijzersterke inzet voor Israëls veiligheid”. Na het verraad en de dreigementen van de afgelopen weken kan dit alleen maar woede opwekken — en een holle lach.
≈ Reacties uitgeschakeld voor Woke valt Israël aan — van buitenaf én van binnenuit
Glick over de groots linkse krant in Israël Ha’aretz
Mijn twee voornaamste ankers inzake Israël en “de Joden” zijn Caroline Glick en Melanie Phillips. Zij waarschuwen al vele jaren voor de destructieve laster-leugens waarmee regressief-links Israël probeert te ondermijnen en de Palmaffia’s promoot. Hun waarschuwingen tegen de linkse waanzin worden dringender naarmate de woke-ideologie — de meest recente mutatie van regressief-links — zich sterker in het hele Westen en ook in Israël manifesteert.
We beginnen met de aanval op Israël van buitenaf, die uiteraard gesteund wordt door links-regressieve Joden in de diaspora maar ook in het Israëlische binnenland. En die binnenlandse steun is de laatste tijd dermate agressief dat Caroline Glick ronduit zegt dat regressief-links op een burgeroorlog aan het aansturen is.
Eerst die aanval van buitenaf dus. Caroline Glick heeft de laatste tijd voortdurend geschreven over de pure vijandigheid van de regering Biden-Blinken jegens Israël. Maar ook Melanie hillips schreef een stuk naar aanleiding van een nieuw boek van Richard Landes (hier zijn twitter), een historicus oorspronkelijk gespecialiseerd in middeleeuwse millenaristisch-apocalyptisch sektes, die vandaaruit belangstelling ontwikkelde voor de religieuze haat virulent in de “Palestijnse” terreurbeweging. Landes is de man die de zogenaamde “moord”op het jongetje Mohammad al-Durah door Israëlische soldaten op 30 september 2000 ontmaskerde als een hoax en de uitvinder van de term “Pallywood”. Melanie Phillips schrijft:
“De hele al-Durah moord was echter een valstrik en een groteske leugen. Zoals ik in 2007 in een Parijse rechtszaal zag, bleek uit niet eerder vertoonde Franse tv-beelden dat de gevechtsscènes in scène waren gezet met camera’s, producenten en zelfs make-up technici die zichtbaar waren in een kermissfeer.
Palestijnse ‘demonstranten’ werden op brancards gelegd en naar ambulances gebracht. Maar er was geen enkel bloed of bewijs van verwondingen, zelfs niet bij Mohammad al-Durah, met de jongen die door zijn vingers gluurde vlak nadat een verslaggever had aangekondigd dat hij was gedood.”
Landes meent dat een totaal geperverteerd beeld van de werkelijkheid rond Israël is ontstaan, omdat het de westerse mens van zijn schuldgevoel bevrijdt: die Joden daar in Israël zijn net zo erg als de nazi’s! De mainstream-pers houdt dit narratief in stand. Landes heeft het over “dodelijke journalisten” die de Palestijnse jihadistische oorlogspropaganda als objectief feit rapporteren en niet begrijpen dat zij daarmee de oorlogspropaganda van hun eigen vijand als nieuws rapporteren. Terwijl, zoals ook ik in mijn boek aantoon, de terreur al 100 jaar lang de wordt begonnen en volgehouden door de Palmaffia’s en Israël daarop zo proportioneel mogelijk antwoordt.
Dat is ook nog een punt waarop Landes wijst: het instandhouden van dit pro-Palmaffia-narratief is een factor in het blind blijven voor de dreiging van de islam. Na Nine-Eleven werd door alle westerse leider benadrukt dat de aanslag niks met de échte islam te maken had, want de echte islam was vrede. Dit ondanks het feit dat de hele islamitische wereld op straat danste nadat de Twin Towers in elkaar waren gezakt. Bij elke gelukte aanslag op Israëli’s worden er in Gaza en in Samaria-Judea straatfeesten gevierd waarbij zoetigheid wordt uitgedeeld.
Phillips:
“Zoals Landes schrijft, heeft in deze giftige mix een nieuw antisemitisme postgevat in progressieve kringen over de hele wereld. Het is een verbijsterende alchemie van omgekeerde verhalen, die Landes beschrijft als een preventieve overgave aan de islamistische aanval. Het resultaat, schrijft hij, is dat ‘wanneer de ergste Jodenhaters ter wereld hun Jodenhaat op de meest weerzinwekkende manier uiten, steun aan hen tot lakmoesproef is geworden voor radicale geloofsbrieven’. En het meest tragische van alles is dat zoveel progressieve Joden zijn meegegaan in deze waanzin.”
Refererend aan een artikel van Corinne Blackmer terzake in Tablet, meent Phillips te kunnen zien dat gekoppelde Palmaffia-liefde en Israëlhaat zelfs de kern zijn gaan vormen van de woke-ideologie, het element bij uitstek waarover al deze verdwaalde geesten het eens zijn.
Blackmer: “In queer- en vrouwenstudies wordt het onderwerp Palestina regelmatig ingebracht in de meest onwaarschijnlijke contexten, in die mate zelfs dat een studente in een college over queer history me vertelde dat ze niets anders dan Palestina bespraken.”
In een recent stukje met aanpalende video, vertelt Glick over de manier waarop de seksuele identiteits-letterbak van woke aan het infiltreren is op Israëlische scholen. En ze zet het in een bredere context. Ik vertaal haar stukkie van dinsdag 14 februari 2023:
De “Caroline Glick Show” van deze week werd gefilmd terwijl wetgevers van de oppositie in de Knesset aan het rellen waren en tienduizenden linkse partijen buiten de Knesset demonstreerden.
Zondagavond hield de Israëlische president Isaac Herzog een prime-time toespraak waarin hij de leiders van de regering en de oppositie opriep om rond de tafel te gaan zitten en een compromis te bereiken over het plan van minister van Justitie Yariv Levin voor de hervorming van het gerechtelijk apparaat. Levin en Simcha Rothman, voorzitter van de commissie grondwet, recht en justitie van de Knesset, zijn overeengekomen om rond de tafel te gaan zitten nadat de wetsvoorstellen betreffende de justitiële hervorming hun eerste lezing in de Knesset hebben doorstaan.
Links daarentegen ging door het lint. Burgemeester Ron Huldai van Tel Aviv zei maandagochtend [13 februari] dat “dictaturen alleen terugkeren naar democratie als er bloed wordt vergoten”.
Ron Huldai
In mijn inleidende opmerkingen legde ik uit dat het fundamentele probleem in Israël niet de weigering van rechts is om compromissen te sluiten, maar de weigering van links om de verkiezingsuitslag en de legitimiteit van hun politieke tegenstanders te aanvaarden. Dit geldt niet alleen voor juridische hervormingen.
Mijn gast deze week was advocaat Roni Sassover, oprichter en leider van de lobby genaamd ‘Meirim Education is Tradition’, die een poging doet tot het terugdringen van de verwerpelijke, anti-Joodse, anti-gezins en pro-transgender indoctrinatie van Israëlische schoolkinderen via het openbare onderwijssysteem.
Sassover ontdekte hoe radicaal anti-joods links in het schoolsysteem was geïnfiltreerd door de plotselinge verandering van het kleuter-curriculum toen ze haar kinderen naar de kleuterschool stuurde. Onder de regering Bennett-Lapid breidde de regering massaal het proces uit om het Judaïsme uit de scholen te verwijderen en te vervangen door woke, critical race theory en door anti-joodse indoctrinatie.
Behalve premier Benjamin Netanyahu zelf, is de meest gedemoniseerde man in Israël vandaag Knesset-lid Avi Maoz, zei Sassover. Maoz stelde zich kandidaat om de manier te onthullen waarop buitenlandse regeringen en stichtingen de indoctrinatie van Israëlische kinderen via het schoolsysteem financieren. De hysterische reactie van links op Maoz, zo voegt ze eraan toe, heeft belangrijke overeenkomsten met het rellen en oproepen door links tot burgeroorlog in verzet tegen het programma van de regering voor justitiële hervorming,.
In beide gevallen gebruikt een kleine, geradicaliseerde minderheid, in dienst van een anti-Israëlische agenda, propaganda, druk van buitenaf en algemene hysterie om hun doelstellingen aan een grote meerderheid van de Israëli’s op te dringen.
Sassover beschrijft in detail de manier waarop buitenlandse regeringen – waaronder die van de Verenigde Staten – indoctrinatie financieren in Israëlische scholen, gericht tegen het traditionele gezin, tegen het Judaïsme en het joodse karakter van de staat Israël.
Mis deze show niet. U zult deze informatie nergens anders zien.
≈ Reacties uitgeschakeld voor Hoe Biden de Israëlische democratie ondermijnt — zijn regering steunt de campagne van Israëlisch links om de wil van de Israëlische kiezers te dwarsbomen.
Eliad Shraga, oprichter van de Movement for Quality of Government
De Movement for Quality Government (MQG) in Israël is de extreem-linkse organisatie in het epicentrum van de oorlog van Israëlisch links tegen de regering-Netanyahu. MQG begon haar huidige campagne van delegitimering, ondermijning en demonisering onmiddellijk nadat de regering Netanyahu op 29 december werd beëdigd. De volgende dag diende MQG een verzoekschrift in bij het Hooggerechtshof om te voorkomen dat Shas-leider Aryeh Deri als minister in de regering zou dienen.
Er was geen wettelijke basis voor het verzoekschrift. Maar dat deerde de advocaten van MQG niet.
In zijn verzoekschrift beweert MQG dat de voorwaarden van een schikking die Deri vorig jaar met het openbaar ministerie heeft gesloten in verband met fouten bij zijn belastingaangifte, hem uitsluiten van het ministerschap. Het maakt niet uit dat niets in de schikking iets dergelijks bepaalt of dat 400.000 Israëlische kiezers hun stem uitbrachten voor Shas in de volle verwachting dat Deri zou dienen als minister.
Net als MQG namen de rechters van het Hooggerechtshof niet de moeite om een wettelijke basis te geven aan hun beslissing om het verzoekschrift van MQG te honoreren en Deri uit te sluiten van een functie als minister. De rechters zeiden dat Deri’s benoeming “onredelijk” was, en met een pennenstreek heeft het hof de Shas-kiezers met terugwerkende kracht hun stem ontnomen.
Voortbouwend op zijn succes heeft MQG eind vorige maand een nieuw verzoekschrift ingediend waarin de rechters wordt gevraagd premier Benjamin Netanyahu af te zetten. Net als in het geval van Deri is het verzoekschrift van MQG eerder gebaseerd op een politiek dan op een juridisch argument. MQG betoogt dat Netanyahu als strafrechtelijk verdachte ongeschikt is om te dienen. De premier, zo stelt MQG, handelt met een belangenconflict door toezicht te houden op justitiële hervormingen terwijl hij terechtstaat. Daarom moeten de rechters hem ongeschikt verklaren en uit zijn ambt ontzetten.
Blijkbaar maakt het niet uit dat de rechters een belangenconflict hebben, aangezien de door de regering voorgestelde hervormingen hun bevoegdheden zouden intomen. Om te voorkomen dat gepolitiseerde rechters en aanklagers de wil van de kiezers omverwerpen, laat de wet expliciet toe dat premiers niet alleen in functie blijven tijdens hun proces, maar zelfs na een veroordeling. En blijkbaar maakt het ook niet uit dat de aanklachten tegen Netanyahu in de rechtbank van Jeruzalem zijn gesneuveld.
MQG zag met het Deri-arrest dat de rechters niet geneigd zijn de wet of de wil van de kiezers te respecteren wanneer hun persoonlijke belangen op het spel staan. En inderdaad, vorige week gaf rechter Daphne Barak-Erez de procureur-generaal en de regering een maand om uit te leggen waarom de rechtbank de stemmen niet ongedaan mag makenvan 2,4 miljoen Israëli’s die op Likud en zijn coalitiepartners hebben gestemd om Netanyahu opnieuw premier te maken.
In een vernietigende reactie op het bevel van Barak-Erez beschreef minister van Justitie Yariv Levin de MQG als “een bende advocaten die de uitslag van de verkiezingen niet respecteren, die een staatsgreep willen plegen en de premier uit zijn ambt willen zetten”.
Levin vervolgde: “Het is niet verrassend dat de partners in deze inspanning dezelfde zijn die het verzet tegen de justitiële hervorming leiden: de linkse groep die zichzelf de Movement for Quality Government noemt, de procureur-generaal en het Hooggerechtshof. Deze poging om de premier in strijd met de wet af te zetten en daarbij de democratische verkiezingen met voeten te treden, verschilt niet van een staatsgreep die met tanks wordt uitgevoerd. Het doel is hetzelfde. Het resultaat is hetzelfde.”
Daphne Barak-Erez
Lawfare, of het gebruik van de taal van recht en rechtsgang om politieke in plaats van juridische resultaten te bereiken, is niet het enige aspect van de huidige campagne van links om de verkiezingsuitslag ongedaan te maken waarbij MQG de leiding heeft. De beweging is ook de voornaamste organisator en sponsor van de massaprotesten tegen de justitiële hervorming. De sprekers op de bijeenkomsten staan onder de vlag van MQG wanneer zij oproepen tot opstand, burgeroorlog en geweld.
Aangezien de media, als volwaardige partners in de inspanningen van MQG, nu werken als fulltime propagandisten, vraagt niemand de organisatoren wie hun activiteiten financiert. Iemand betaalt tientallen miljoenen shekels om bussen te huren om tienduizenden mensen naar de bijeenkomsten te vervoeren, vlaggen te kopen, spandoeken en borden te drukken, podia en geluids-systemen te huren en advertentiecampagnes te financieren in alle kranten en op billboards in het hele land.
Wie de rekening ook betaalt, de frontgroep voor dit alles is MQG.
Een blik op de financieringsrapporten van MQG op de website van de Government Registrar of Non-Profits onthult niet veel. MQG’s particuliere en institutionele donoren zijn niet bij naam genoemd. Maar volgens de wet zijn alle geregistreerde non-profitorganisaties verplicht om fondsen die zij ontvangen van buitenlandse regeringen te rapporteren. Dus de enige genoemde donor van MQG in haar jaarverslagen is het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken.
Volgens de jaarverslagen van MQG heeft het State Department de afgelopen drie jaar zijn programma’s voor “democratie-onderwijs” op Israëlische middelbare scholen gefinancierd. Aangezien de hoofdactiviteit van MQG het ondermijnen van de democratie in Israël is, door het voeren van rechtzaken en het zaaien van chaos in een poging om democratisch gekozen rechtse regeringen te verhinderen hun beloften aan de kiezers na te komen, is het vrij duidelijk dat wanneer MQG verwijst naar “democratie-onderwijs”, het niet de meerderheidsregel bedoelt.
In de Caroline Glick Show van deze week legde ouderrechtenactivist Roni Sassover uit dat “democratie”-leerplannen zoals die van MQG verkapte pogingen zijn om de Israëlische democratie te ondermijnen. In het geval van de schoolprogramma’s komt de ondermijning in de vorm van post-zionistische indoctrinatie.
Terwijl men beweert zich te verzetten tegen religieuze dwang, is het eigenlijke doel van de “democratie-curricula” tweeledig. Ten eerste probeert het Joodse Israëlische schoolkinderen in niet-religieuze openbare scholen het leren over de Bijbel, Joodse geschiedenis, religieuze tradities en feestdagen onmogelijk te maken. Ten tweede wordt ernaar gestreefd het Jodendom te vervangen door post-zionistische leerplannen. Voor zover het jodendom wordt onderwezen, wordt het onderwezen vanuit een kritisch perspectief.
Vergelijkbaar met Critical Race Theory leerprogramma’s in de Verenigde Staten, die Amerikaanse schoolkinderen indoctrineren om te geloven dat hun land geboren is in de zonde van het racisme en geen morele aanspraak heeft op rechtvaardigheid, bevorderen groepen als MQG “democratie” als een middel om Israëls Joodse karakter uit te hollen en Israëlische kinderen te indoctrineren om te geloven dat er iets inherent mis is met Joods nationalisme en nationale zelfbeschikking. De “democratie” programma’s in de scholen indoctrineren kinderen om te geloven dat de enige morele manier voor Israël om zichzelf te organiseren een post-Joodse “staat voor al zijn burgers” is.
En Buitenlandse Zaken financiert deze inspanningen.
Het ministerie van Buitenlandse Zaken financiert weinig. In 2020-2022 verstrekte het in totaal ongeveer 40.000 dollar aan MQG. Maar het punt van de financiering is niet het bedrag, maar de boodschap die het afgeeft.
Net zoals het State Department financiële steun verleent aan de ondermijning van Israëls Joodse karakter door MGQ, steunt de regering Biden de campagne van MQG om te voorkomen dat de regering Netanyahu en de Knesset de justitiële en juridische hervormingspakketten aannemen waarop zij zich tijdens de verkiezingen van november hebben gebaseerd.
Tijdens hun bezoeken aan Israël vorige maand hebben de nationale veiligheidsadviseur Jake Sullivan en staatssecretaris Antony Blinken met Netanyahu gesproken over justitiële hervormingen. Blinken nam de ongekende stap Netanyahu voor televisiecamera’s de les te lezen over hoe democratie werkt, alsof hij de despoot van een bananenrepubliek was in plaats van de leider van de enige democratie in het Midden-Oosten, de machtigste bondgenoot van de VS in de regio.
Blinken zei tegen Netanyahu: “Consensus bereiken over nieuwe voorstellen is de meest effectieve manier om ervoor te zorgen dat ze worden omarmd en standhouden.”
Blinkens hypocrisie liet veel waarnemers met stomheid geslagen achter. Sinds haar eerste dag in functie heeft de regering Biden haar politieke tegenstanders gedemoniseerd als “semi-fascisten” en bedreigingen voor de democratie. Biden regeert zonder rekening te houden met zijn politieke tegenstanders, en ten minste in het geval van zijn open grenzen beleid, in strijd met de federale wet.
Nadat Blinken naar huis ging, gaven Biden en vicepresident Kamala Harris soortgelijke verklaringen af.
Ambassadeur in Israël Tom Nides van zijn kant uitte een passief-agressieve bedreiging aan het adres van de regering Netanyahu over het justitiële hervormingspakket. In een interview legde Nides uit dat “Israëlische democratie” een belangrijk onderdeel is van de Amerikaanse verdediging van Israël bij de V.N. De onderliggende boodschap was duidelijk: doe iets dat onze cliënt MQG als “antidemocratisch” beschouwt en ons vermogen om Israël te verdedigen zal afnemen.
Het antidemocratische, hyperpolitieke karakter van MQG kwam sterk naar voren tijdens de anderhalf jaar dat de regering Lapid-Bennett aan de macht was. Terwijl MQG-hoofd Eliad Shraga en zijn kameraden tegen elk initiatief van de vorige regering-Netanyahu naar de rechter renden, gingen zij tijdens de regeringsperiode van Lapid-Bennett op uitgebreide vakantie.
Toen toenmalig interim-premier Yair Lapid vorig najaar, in strijd met de expliciete eisen van de wet, zonder goedkeuring van de Knesset de door de regering Biden bemiddelde zeegas-overeenkomst met het door Hezbollah gecontroleerde Libanon ondertekende en erdoorheen drukte, twee weken voor de verkiezingen, zat MQG op zijn handen. De regering Biden, die nu zo bezorgd is over de Israëlische democratie, gaf er niet om dat een meerderheid van de leden van de Knesset zich verzette tegen de deal die Biden en Blinken Lapid dwongen te ondertekenen.
In 2017 leidde MQG nog een anti-Netanyahu campagne. Veel van haar aanhangers haakten af in afkeer nadat Shraga een toespraak hield op de zoveelste goed gefinancierde rally waar hij Netanyahu en zijn aanhangers “verraders” noemde en racistische taal gebruikte om Sefardische Likud-wetgevers aan te vallen.
Zoals een ontevreden, net afgetreden lid destijds verklaarde: “Toen ik de toespraak hoorde, kon ik niet geloven dat Shraga zulke dingen zei. Hij liet met zijn verachtelijke uitspraken zien dat hij een anarchist en een racist is. Ik luisterde opnieuw naar hem in de radio-interviews die hij gaf…[een paar dagen later]. Toen ik zag dat hij zijn uitspraken niet introk, maar ze nog krachtiger uitsprak, begreep ik dat er iets mis is. De kwestie van de corruptie is belangrijk voor mij, maar de beweging is veranderd in een radicaal-linkse beweging die oproept tot een staatsgreep. Ik hoor niet bij hen en heb mijn lidmaatschapskaart verscheurd.”
Opmerkelijk is dat de financiering door het State Department twee jaar later begon, toen er geen twijfel meer bestond over de subversieve rol van MQG in de Israëlische samenleving.
In zijn verklaring over de Israëlische democratie zei Biden: “Het geniale van de Amerikaanse democratie en de Israëlische democratie is dat zij beide gebouwd zijn op sterke instellingen, op checks and balances, op een onafhankelijke rechterlijke macht. Consensus bereiken over fundamentele veranderingen is echt belangrijk om ervoor te zorgen dat het volk erin gelooft, zodat ze kunnen worden volgehouden.”
Misschien wordt Biden gedreven door jaloezie. Twee derde van de Israëli’s steunt justitiële en juridische hervormingen. Twee derde van de Amerikanen keurt Biden’s aanpak van immigratie en inflatie af. Een grote meerderheid van de Amerikanen keurt Biden’s aanpak van de economie, buitenlands beleid en misdaad kwesties af. Biden kan alleen maar dromen van een zo brede steun voor zijn beleid als Netanyahu voor het zijne.
≈ Reacties uitgeschakeld voor Kan de hele wereld het mis hebben? — Een nieuw boek is essentieel om de waanzin over Israël en de wereldwijde jihad te begrijpen
Palestijnse Arabier die twee Israëlische reservisten hielp lynchen in Ramallah, 2000. Let op de bebloede handen.
Een van de mysteries van de oorlog tegen Israël is de mate waarin een monsterlijk verdraaid verhaal over Israël en de Palestijnse Arabieren – waarin de eersten als het kwaad en de laatsten als geheiligde slachtoffers worden neergezet – door zoveel mensen is overgenomen.
Nog vreemder is dat dit verhaal de motor van de progressieve politiek lijkt te zijn. Het is niet alleen dat “intersectionaliteit” de Joden demoniseert, maar ook dat het wordt gedreven door een obsessie met Palestinisme.
Zoals Corinne Blackmer schreef in Tablet: “In queer- en vrouwenstudies wordt het onderwerp Palestina regelmatig ingebracht in de meest onwaarschijnlijke contexten, in die mate zelfs dat een studente in een college over queer history me vertelde dat ze niets anders dan Palestina bespraken.”
Het verbazingwekkende verhaal van Mohammed al-Durah illustreert hoe pervers dit is. Op 30 september 2000 zond de Franse tv-zender France 2 beelden uit vanuit Gaza waarop te zien was hoe de 12-jarige al-Durah door Israëlisch vuur werd doodgeschoten terwijl hij zich tijdens een demonstratie aan zijn vader vastklampte.
Dit iconische beeld ontketende de tweede intifada, de Palestijnse terreuroorlog tegen Israëlische burgers waarbij tussen 2000 en 2005 meer dan 1.130 burgers werden vermoord en meer dan 8.000 gewond. De beelden leidden tot hysterie in de Arabische en islamitische wereld.
Elf dagen later, toen twee Israëlische reservisten Ramallah binnenkwamen, werden ze door een menigte doodgeslagen. Ze gooiden een lichaam uit een raam, verminkten het en lieten het door de straten paraderen. Een glunderende Palestijnse Arabier werd gefotografeerd terwijl hij zijn handen in de lucht zwaaide onder het bloed van de Israëli’s, terwijl de menigte schreeuwde: “Wraak voor het bloed van Mohammed al-Durah!”.
Een jaar later, tijdens het misselijkmakende anti-joodse haatfestijn van de VN in Durban, Zuid-Afrika, werd het lichaam van Mohammad al-Durah als een beeltenis opgevoerd tussen duizenden demonstranten die haat tegen Israël schreeuwden. Vervolgens werd Wall Street Journal verslaggever Daniel Pearl onthoofd door Al-Qaeda, expliciet voor de moord op het kind.
De hele al-Durah moord was echter een valstrik en een groteske leugen. Zoals ik in 2007 in een Parijse rechtszaal zag, bleek uit niet eerder vertoonde Franse tv-beelden dat de gevechtsscènes in scène waren gezet met camera’s, producenten en zelfs make-up technici die zichtbaar waren in een kermissfeer.
Palestijnse “demonstranten” werden op brancards gelegd en naar ambulances gebracht. Maar er was geen enkel bloed of bewijs van verwondingen, zelfs niet bij Mohammad al-Durah, met de jongen die door zijn vingers gluurde vlak nadat een verslaggever had aangekondigd dat hij was gedood.
De persoon die als geen ander deze monsterlijke laster onder de aandacht heeft gebracht is Richard Landes. Als professor middeleeuwse geschiedenis aan de Universiteit van Boston, gespecialiseerd in apocalyptische millenaristische sekten, realiseerde hij zich plotseling dat hij naar precies hetzelfde fenomeen keek onder de Palestijnse Arabieren. Hij meldde de al-Durah hoax op zijn blog en bedacht de term “Pallywood” om het theater van de Palestijnen van moorddadige verzinsels te beschrijven.
Landes staat stil bij de al-Durah hoax in zijn nieuwe en prachtige boek Can the Whole World be Wrong? Dodelijke journalistiek, antisemitisme en wereldwijde jihad. Het is essentiële lectuur voor iedereen die de waanzin van vandaag wil begrijpen.
Het boek stelt de vraag: hoe komt het dat het westen eenvoudigweg zijn verstand heeft verloren in de kwestie van de Palestijnse Arabieren?
Zoals Landes zegt, gedragen de huidige westerse journalisten zich als ware gelovers in de leugens over Israël. Ze hebben nooit het verslag over Mohammad al-Durah gecorrigeerd, dat opruiende laster blijft die de Israëli’s belast voor de veronderstelde koelbloedige moord op een weerloos kind.
Zij hebben ook nooit de smaad van het bloedbad van Jenin gecorrigeerd. In 2002, na 16 maanden van menselijke bomaanslagen waarbij meer dan 600 Israëli’s werden vermoord, doodde de IDF 52 tot 56 Palestijnse Arabieren in Jenin, waarvan ongeveer 40 strijders. Israël verloor tijdens die operatie ook 23 IDF-soldaten in hinderlagen die hen werden opgedrongen doordat hun commandanten erop stonden van deur tot deur te gaan om het aantal burgerslachtoffers te beperken.
Toch publiceerden de westerse media – met wat Landes omschrijft als “dodelijke journalistiek” – hysterisch opgeblazen Palestijns-Arabische beweringen over een bloedbad waarbij honderden of zelfs duizenden Palestijnen waren gedood.
Het westerse publiek heeft de indruk gekregen dat de menselijke bomaanslagen voortkwamen uit verzet tegen de Israëlische “bezetting” en “oorlogsmisdaden”. In feite zijn ze het resultaat van genocidale jihad-oorlogspropaganda die door westerse journalisten zelf wordt geleverd en verborgen.
Verschrikkelijk genoeg werden de Israëliërs destijds beschreven als de nieuwe nazi’s. Maar de kwaadaardigheid die werd ontketend was nog erger. Zoals Landes schrijft: “Het ging er vooral om bevrijd te zijn van een gevoel van verplichting tegenover de Joden, een kans om de Jodenvervolging weer op te pakken die de Europeanen zo lang werd ontzegd door een politiek correcte post-Holocaust nuchterheid.”
Landes citeert een giftige opmerking van een lid van het House of Lords, waarover de Spectator berichtte: “Nou, de Joden hebben erom gevraagd, en nu kunnen we godzijdank eindelijk zeggen wat we denken.” In die tijd kreeg ik iets gruwelijks te horen dat erop leek.
Deze dodelijke westerse mentaliteit onder liberalen en progressieven gaat verder dan onverdraagzaamheid tegen Israël. Het heeft ook het falen van het westen gevoed om de jihadische veroveringsoorlog die wordt gevoerd tegen de westerse beschaving te identificeren en aan te pakken.
Liberalen, schrijft Landes, hebben de voornaamste wet van onderwerping onderschreven: beledig de moslims niet. De onvermijdelijke cognitieve en morele dissonantie heeft geleid tot een “politiek van verontwaardiging” die een radicaal gedesoriënteerd westen weerloos heeft achtergelaten voor de jihadistische aanval.
Westerse politici hielden na 9/11 vol dat moslims over de hele wereld woedend waren over de gruweldaad omdat de islam een “godsdienst van vrede” was. Dat deden ze, ook al vierden moslims over de hele wereld feest en vond ongeveer 90 procent van hen, volgens verschillende commentatoren, dat Amerika “het verdiende”.
Toen een islamist genaamd Ahmad al Aliwi Alissa in maart 2021 tien mensen vermoordde in Boulder, Colorado, identificeerden velen hem op Twitter als een “blanke christelijke supremacist”. Ayaan Hirsi Ali, een in Somalië geboren vrouw die de islam ontvluchtte om een van haar krachtigste aanklagers te worden en die leeft onder een fatwa die haar vermoording gebiedt, werd in 2014 door feministen afgebrand en door Brandeis niet meer uitgenodigd, want islamofoob.
“Dodelijke journalisten” die Palestijnse jihadistische oorlogspropaganda als objectief feit rapporteren, begrijpen niet dat zij daarmee de oorlogspropaganda van hun eigen vijand als nieuws rapporteren.
Deze kritische blindheid is geworteld in een halve eeuw waarin het westen de schuld kreeg van zijn “erfzonden” van kolonialisme en imperialisme. Deze culturele zelfhaat heeft de identiteitspolitiek van ras en geslacht voortgebracht. “Mensenrechten-NGO’s die Israël en de VS uitschelden voor racisme en slavernij hebben het apocalyptische jihadistische verhaal overgenomen dat stelt dat de VS en Israël de Grote en de Kleine Satan zijn.
Dit heeft geleid tot wat Landes noemt: “De Alice in Wonderland mentaliteit: wanneer jihadi’s een democratie aanvallen, geef dan de democratie de schuld”. Dus terwijl het jihad-antisemitisme wordt gezuiverd als verzet tegen de onderdrukker, wordt kritiek op de islam of de Palestijnen aan de kaak gesteld als “haatzaaien”.
Zoals Landes schrijft, heeft in deze giftige mix een nieuw antisemitisme postgevat in progressieve kringen over de hele wereld.
Het is een verbijsterende alchemie van omgekeerde verhalen, die Landes beschrijft als een preventieve overgave aan de islamistische aanval. Het resultaat, schrijft hij, is dat “wanneer de ergste Jodenhaters ter wereld hun Jodenhaat op de meest weerzinwekkende manier uiten, het steunen van hen de lakmoesproef is geworden voor radicale geloofsbrieven”. En het meest tragische van alles is dat zoveel progressieve Joden zijn meegegaan in deze waanzin.
Dus hoe kunnen we het bestrijden? Op de enige manier die we kennen: met feiten, bewijzen en rede. Maar we mogen er niet aan twijfelen dat we niet alleen vechten om de waarheid over Israël vast te stellen en het antisemitisme terug te dringen. We vechten om een westerse wereld te redden die gewoon zijn collectieve verstand heeft verloren.
This is what passes for “education” in Palestinian schools.
Little kids dress up as terrorists to attack Jews and be “martyred.”
They are teaching children to hate. They are teaching children to murder. They are teaching children to glorify death.pic.twitter.com/4dO3Aji43P
≈ Reacties uitgeschakeld voor Caroline Glick: wat Blinken weigert in te zien
“Die 50 miljoen dollar zijn nog klein bier. Blinken schepte op dat sinds Biden twee jaar geleden aantrad, de VS in totaal 950 miljoen dollar aan hulp aan de Palestijnen heeft verstrekt. De regering Biden verzet zich niet tegen Palestijnse ophitsing en instemming met geweld. De regering financiert het.”
“Kortom, Blinken formuleerde een beleid van antisemitische discriminatie en eiste dat Israël zich daaraan zou houden namens een samenleving die georganiseerd is rond de demonisering en ontmenselijking van Joden en de delegitimering en het streven naar vernietiging van de Joodse staat Israël.“
Dit is de vertaling van een stuk van 4 februari 2023 van Caroline Glick. Het is te vinden op haar eigen site en op Israel National News Arutz Sheva. Dit stuk van Glick behoeft voor de wat minder in Israëlische zaken ingevoerde lezer enige toelichting. Het behandelt een recente aanslag door jeugdige “Palestijnen” in Jeruzalem die ook nog precies gepleegd werd op “International Holocaust Memorial Day”, namelijk 27 januari 2023. Dat is de datum in 1945 waarop Auschwitz bevrijd werd. De moordpartij in Jeruzalem leide tot een uitbarsting van vreugde onder “de Palestijnen”.
Die dag werd echter pas op 1 november 2005 door de VN uitgeroepen tot officiële herinneringsdag. Op dat moment was Kofi Annan secretaris-generaal van de VN en Glick vindt van hem dat hij Israël gedurende zijn ambtstermijn constant heeft dwarsgezeten en gedemoniseerd. Dat gebeurde volgens Glick vooral bij de veldslag die Israëlische soldaten leverden in het terroristen-nest Jenin, bijgenaamd de “Hoofdstad der Martelaren”. Glick schrijft: “In april 2002 beschuldigde VN-gezant Terje Larsen, samen met PLO-woordvoerder Saeb Erekat, Israël ervan een bloedbad onder Palestijnen aan te richten tijdens een veldslag in Jenin. Velen vergeleken de IDF-soldaten in Jenin met de nazi’s en de Palestijnen met de joodse verzetsstrijders in de opstand in het getto van Warschau. Elk aspect van het verhaal was een gruwelijke leugen.”
Saeb Erekat en Terje Larsen in 2002: terreurnest Jenin is als het getto van Warschau
Glick herinnert eraan hoe een maand of acht voordat het duo Larsen & Erekat — namens Annan! — de Jenin-terroristen van april 2002 vergeleek met de Joodse verdedigers van het getto in Warschau in de lente van 1943, er mede namens de VN in Durban een conferentie was — van 31 augustus tot 7 september 2001 — die tot titel had “World Conference Against Racism, Racial Discrimination, Xenophobia and Related Intolerance”. Dat is een hele mond vol, maar het was het internationale begin van wat we nu “woke” noemen. In vier woorden: zwart racisme plus Jodenhaat. Uiteraard onder het mom van “anti-kolonialisme”. Daar ligt het begin van al die proefschriften aan Westerse universiteiten die iets willen “dekoloniseren”. (In het Nederlandse proefschrift van Janneke Stegeman bijvoorbeeld gingen Jodenhaat en “dekoloniseren” samen: “Decolonizing Jeremiah”).
Wat Glick vooral stoort is het feit dat toen Annan een rapport ontving van zijn eigen VN waarin werd aangetoond dat die veldslag in Jenin van april 2002 echt door Palmaffia-terroristen was uitgelokt en dat die vergelijking met het getto van Warschau pervers was, hij géén excuses aanbood, maar wel, huichelachtig, in 2005 die “International Holocaust Memorial Day” uitriep. Dat is de betekenis van de zin die zij schrijft: “International Holocaust Memorial Day komt voort uit een bloedsprookje, ongeveer zoals de bloedsprookje van de nazi’s.”
De chronologie is dus: Kofi Annan looft de insteek van de Durban conferentie van eind 2001, die bestond uit zwart racisme en Jodenhaat. Dan krijgt hij dat rapport van augustus 2002 waarin de waarheid over Jenin-april-2002 staat, namelijk dat het hier traditioneel “Palestijns” terrorisme betrof. In de jaren daarna maakt Annan nooit excuses voor het feit dat hij, via zijn woordvoerders, van de Jenin-veldslag van begin 2002 een Jodenhaat-hoax heeft gemaakt. Vervolgens roept hij wel vroom in 2005 “International Holocaust Memorial Day” uit.
Kofi Annan spreekt op de conferentie van Durban die eindigde twee dagen voor nine-eleven (Twin Towers). Hieronder de les die Mary Robinson van de Verenigde Nazi’s meende te moeten trekken uit die opeenvolging (pas op voor xenofobie!) en dáár weer onder waartoe de conferentie nog meer insprireerde.
Dat is dus de chronologie van de historische gebeurtenissen. Maar in het stuk van Glick is ook een chronologie aan de orde die een historische causale relatie wil vastleggen. Ze wil zowel een historische lijn schetsen alsook een parallel. Ze vertelt namelijk het verhaal van het bondgenootschap tussen de Moefti van Jeruzalem, Amin al-Husseini en Adolf Hitler. En dat koppelt ze dan aan Kofi Annan en Durban en de Warschau-getto-Jenin-pervertering. Waarna ze als haar mening geeft dat Blinken in eenzelfde soort pervertering zit omdat hij blijkbaar van de geschiedenis niks heeft geleerd en ondanks de huidige orgie van Jodenhaat die de wereld rondgaat, kiest voor onderschrijving van hét bloedsprookje van deze eeuw: Israël gedraagt zich nazi-achtig tegenover “de Palestijnen”. Die mindset van Kofi Annan — ‘de Palestijnen zijn de nieuwe Joden’ — en de hele wereld van Internationale Hypocriete Deugneuzerij die een masker is voor Israëlhaat en Jodenhaat ziet Glick nu weer terugkeren in het pro-Palmaffia-verhaal dat Joe Bidens minister van buitenlandse zaken Antony Blinken recentelijk heeft gehouden.
Zo. Nu bent u klaar, lezer, om het stuk van Caroline Glick met vrucht te lezen. Hier is het:
De 21-jarige die zeven Joden afslachtte en er vijf verwondde toen hij het vuur op hen opende bij het verlaten van de synagoge afgelopen vrijdagavond in de wijk Neve Yaakov in Jeruzalem, was geen eenzame wolf. Evenmin als de 13-jarige jongen die zaterdagmiddag een Joodse vader en zoon neerschoot toen zij van de synagoge in de wijk ‘Ir David’ in Jeruzalem naar huis liepen. Hoe weten we dat?
Een lone wolf is iemand die buiten de grenzen van zijn samenleving opereert en, in strafzaken althans, iets sociopathisch doet. De 13- en 21-jarige terroristen in Jeruzalem handelden volledig conform de normen en verwachtingen van hun samenleving. De ouders van de schutters prezen hen als helden. Zodra het nieuws dat Kairy Musa Alqam onschuldige Joden had afgeslacht in Neve Yaakov zich verspreidde, braken Arabieren in heel Jeruzalem, Judea, Samaria, Gaza, Galilea en de Negev in feeststemming uit. Ze deelden snoepjes uit in de straten, schoten vuurwerk af en plaatsten jubelende berichten op hun social-media-accounts.
De Palestijnse Autoriteit heeft geen van beide terreuraanslagen veroordeeld. En dat is logisch, want net als de rest van de Palestijnse samenleving steunen de PLO-regering in Judea en Samaria en de Hamas-regering in Gaza enthousiast de massamoord op Joden. Op kleuterscholen, basisscholen, middelbare scholen en universiteiten, van Hebron tot Gaza, van Ramallah tot Tul Karm en Jenin, vierden leerlingen van alle leeftijden deze week het bloedbad en de poging tot een bloedbad in Jeruzalem. Kleuters “speelden” het bloedbad in Neve Yaakov na met speelgoed-geweren. Kleine meisjes in staartjes paradeerden rond met foto’s van Alqam in de hand. Meisjes van de middelbare school schreven gedichten ter nagedachtenis aan hem. Jongens beloofden in zijn voetsporen te treden.
Alqam vermoordde zeven Joden en verwondde er vijf op Internationale Holocaust Herdenkingsdag. De verjaardag is opmerkelijk. De parallellen tussen nazi-Duitsland en de Palestijnse samenleving zijn overweldigend. De nazi’s konden de fysieke vernietiging van de Joden bewerkstelligen door voort te bouwen op een eeuw van demonisering van Joden en verheerlijking van antisemieten in Duitsland en heel Europa. Toen de nazi’s aan de macht kwamen, veranderden ze Duitsland in een staat die georganiseerd was rond de demonisering en ontmenselijking van de Joden.
Zoals wijlen professor Jacob Katz uitlegde in een onlangs opnieuw gepubliceerde toespraak uit 1975, kon de Holocaust niet voorspeld worden, omdat er geen precedent voor was. Maar hij was een logisch gevolg van de ontmenselijking van de Joden door de nazi’s in de eerste vijf jaar van hun bewind. En die vijf jaar waren een logisch gevolg van een eeuw demonisering van Joden die voorafging aan de machtsovername door de nazi’s in 1933.
Het Palestijnse volk werd gecreëerd door een nazi-agent. De vader van de Palestijnen was Haj Amin el Husseini. Husseini, en zijn opvolgers Yasir Arafat en zijn afgevaardigden in de PLO, en Ahmed Yassin en zijn volgelingen in Hamas vormden een samenleving die, net als nazi-Duitsland, was georganiseerd rond de haat, demonisering en ontmenselijking van de Joden als volk en als individu. Husseini was een regelrechte nazi. In 1937 kreeg hij directe steun van Nazi Duitsland voor zijn vernietigingsoorlog tegen de Joden in Israël. In 1940 pleegde Husseini een pro-Nazi coup in Irak, en zette aan tot de Farhud, de slachting van de Joden in Bagdad, toen die mislukte.
In 1941 vluchtte Husseini naar Berlijn en ontmoette Hitler. In 1942 begon hij uitzendingen naar de Moslimwereld te verzorgen via de nazistische kortegolf radio. In die uitzendingen, die tot het einde van de oorlog doorgingen, vermengde Husseini de jihadistische jodenhaat met het vernietigings-antisemitisme van de nazi’s en populariseerde hij deze nieuwe giftige mix in de hele Arabische en islamitische wereld. Zijn opvolgers deelden zijn bewondering voor de nazi’s. De dissertatie van Mahmoud Abbas, hoofd van de Palestijnse Autoriteit, is een Holocaust-ontkennende samenzwerings-theorie. Abbas maakte er een bestseller van die nu de basis vormt van de lesprogramma’s over de Tweede Wereldoorlog in Palestijnse scholen . . . .
International Holocaust Memorial Day komt voort uit een bloedsprookje, ongeveer zoals de bloedsprookje van de nazi’s. In april 2002 beschuldigde VN-gezant Terje Larsen, samen met PLO-woordvoerder Saeb Erekat, Israël ervan een bloedbad onder Palestijnen aan te richten tijdens een veldslag in Jenin. Velen vergeleken de IDF-soldaten in Jenin met de nazi’s en de Palestijnen met de joodse verzetsstrijders in de opstand in het getto van Warschau.
Elk aspect van het verhaal was een gruwelijke leugen. Er was geen bloedbad in Jenin. Er was een veldslag. Tweeënvijftig Palestijnen, waarvan 34 terroristen, werden gedood. Drieëntwintig IDF-soldaten werden gedood. Nog eens 57 soldaten raakten gewond tijdens de 11 dagen durende strijd.
Jenin in 2002 was geen belegerd getto. Het was de hoofdstad van de Palestijnse terreur-machine en de belangrijkste exporteur van zelfmoordaanslagen. Alleen al in maart 2002 vermoordden zelfmoordterroristen, voornamelijk uit Jenin, 137 Israëli’s en verwondden er meer dan 500. Bijna 90% van de doden waren burgers. Tijdens de strijd in Jenin hebben de Palestijnse terroristen bijna elk huis en elk lijk geboobytrapped en burgers als menselijk schild gebruikt in een poging meer IDF-soldaten te doden.
Toen de feiten van de strijd uit het eigen rapport van de V.N. naar voren kwamen, kreeg V.N.-secretaris-generaal Kofi Annan massale kritiek te verduren voor de rol die de V.N. en hij persoonlijk speelden in de demonisering van Israël. Annan reageerde niet door de demonisering van Israël door de V.N. te beëindigen, maar door 27 januari, de dag waarop het Rode Leger Auschwitz bevrijdde, uit te roepen tot Internationale Dag van de Holocaust. Hoewel deze stap alom werd toegejuicht, was Annans cynisme ontstellend.Acht maanden voor de strijd in Jenin sponsorde de VN de Wereldconferentie over racisme, rassendiscriminatie, vreemdelingenhaat en aanverwante onverdraagzaamheid. De conferentie vond plaats bijna een jaar nadat de PLO vrede en een eigen staat had afgewezen en een grootscheepse terreur-oorlog tegen de Joden in Israël was begonnen. [Zogenaamde “Tweede Intifada 2000-2005] In Durban werkten de V.N. en vooraanstaande mensenrechten-organisaties hand in hand met de PLO bij het demoniseren en delegitimeren van Israël als een Apartheidsstaat en het Joodse volk als racistisch, nazistisch en onmenselijk.
In deze rol veranderde de V.N. in de propaganda-afdeling van de Palestijnse terreurmachine. Deze taak, die de V.N. met buitengewoon enthousiasme uitvoerde, resulteerde erin dat voor het eerst sinds de Holocaust annihilistische anti-Joodse propaganda gelegitimeerd werd in de mainstream.
In welke sfeer International Holocaust Memorial Day tot stand is gekomen is al lang vergeten. En weinigen herinneren zich de centrale rol die Annan speelde in de oorlog tegen Israël. Een trieste en deprimerende indicatie van het succes van zijn inspanningen werd deze week zichtbaar tijdens het bezoek van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken.
Om een idee te krijgen van hoe slecht de zaken er inmiddels voorstaan, is het belangrijk om in herinnering te brengen waar de VS stonden toen deze gebeurtenissen twee decennia geleden plaatsvonden. Blinken’s voorganger in 2001 was Colin Powell. Powell was geen grote vriend van Israël. Maar hij kon het niet verkroppen dat er in Durban van alle kanten bloedsprookje werden uitgespuugd. Powell beval de Amerikaanse delegatie te vertrekken. Zoals hij het toen formuleerde: “Ik weet dat je racisme niet bestrijdt via conferenties die verklaringen produceren met haatdragende taal, waarvan sommige teruggrijpen naar de dagen van ‘Zionisme is gelijk aan racisme’; of die het idee ondersteunen dat we te veel van de Holocaust hebben gemaakt; of die suggereren dat apartheid bestaat in Israël; of die slechts één land in de wereld, Israël, uitkiezen voor veroordeling en belediging.”
Twintig jaar later, tijdens zijn bezoek, toonde Blinken aan hoe diep de bloedsprookjes van Durban zijn doorgedrongen in het denken van de regering Biden over de Joodse staat.
In een persconferentie woensdag op de Amerikaanse ambassade, formuleerde Blinken een van de meest vernietigende aanklachten tegen Israël in de recente geschiedenis. Terwijl hij de terreuraanslagen in Jeruzalem veroordeelde, deed Blinken zijn uiterste best om niet te vermelden dat deze samen gingen met het antisemitisme in alle aspecten van het leven in de Palestijnse samenleving. En vanaf dat moment ging het bergafwaarts.
Blinken schakelde snel over van het veroordelen van het bloedbad en de poging tot een bloedbad in Jeruzalem naar pure morele gelijkwaardigheid door te zeggen: “Een opkomende vloed van geweld heeft aan beide kanten geleid tot het verlies van onschuldige levens. Alle partijen moeten stappen ondernemen om verdere escalatie van het geweld te voorkomen en de rust te herstellen.”
Met andere woorden, de regering Biden vindt het onaanvaardbaar dat Joden legaal huizen en gemeenschappen mogen bouwen en kopen, land mogen kopen of overheidsgrond mogen pachten in Judea, Samaria of verenigd Jeruzalem.
( . . .)
Een andere stap waar de VS tegen is, aldus Blinken, is “verstoring van de historische status quo op de heilige plaatsen in Jeruzalem.” Hier schaart Blinken zich aan de zijde van de Palestijnen door erop aan te dringen dat Joden geen vrije toegang krijgen tot — laat staan gebed op — de Tempelberg, de heiligste plaats van het jodendom.
Blinken zei verder dat de VS tegen “vernielingen en uitzettingen” is. Maar hij doelde niet op vernielingen en uitzettingen van Joden — dat is prima. Hij doelde op sloop van illegale Palestijnse bouwwerken en uitzetting van Palestijnse krakers van staatsgrond en van appartementen en gebouwen die eigendom zijn van Israëlische joden.
Kortom, Blinken formuleerde een beleid van antisemitische discriminatie en eiste dat Israël zich daaraan zou houden namens een samenleving die georganiseerd is rond de demonisering en ontmenselijking van Joden en de delegitimering en het streven naar vernietiging van de Joodse staat Israël.
Blinken zei uiteindelijk wel dat de Verenigde Staten zich verzetten tegen “ophitsing en instemming met geweld”. Maar, zoals hij in zijn volgende zin duidelijk maakte, maakte hij slechts een grapje.
Blinken kondigde aan dat de VS 50 miljoen dollar extra geeft aan de UNRWA, de VN-organisatie die het meest verantwoordelijk is voor het voortduren van het Palestijnse conflict met Israël, onder andere door het aanzetten tot en berusten in geweld. De UNRWA-scholen indoctrineren Palestijnse kinderen om Joden te haten en ernaar te streven terroristen te worden en Israël te vernietigen. Hamas en andere terreurgroepen gebruiken UNRWA-installaties als lanceerbasis voor raketten.
Die 50 miljoen dollar zijn nog klein bier. Blinken schepte op dat sinds Biden twee jaar geleden aantrad, de VS in totaal 950 miljoen dollar aan hulp aan de Palestijnen heeft verstrekt.
De regering Biden verzet zich niet tegen Palestijnse ophitsing en instemming met geweld. De regering financiert het.
Het is moeilijk te zeggen hoe het Palestijnse conflict met Israël zal eindigen. Maar twee dingen zijn zeker. Ten eerste zal het eisen van institutionele discriminatie ván en het ontzeggen van burgerrechten áán Joden nergens toe leiden. En ten tweede weten we dat we in de goede richting gaan als de VS, de E.U. en de V.N. stoppen met het discrimineren van Joden en hun steun beëindigen aan een Palestijnse samenleving die is georganiseerd rond de ontmenselijking en demonisering en het streven naar vernietiging van de Joodse staat.
Video shows the Palestinian terrorist driving fast and then deliberately swerving into a group of Jews at a bus station in Jerusalem last Friday. He murdered 3 people from this, 2 were children and their father is still unconscious, doesnt know they are dead. pic.twitter.com/cU4xuxdFS7
Martien Pennings 