≈ Reacties uitgeschakeld voor Zeg, @OmbudsmanNPO: ga je nog sancties opleggen vanwege de al 40 jaar durende extreemlinkse berichtgeving van het NOS-journaal over Israël?
Haar achternaam betekent “vriend van Allah” en ze is de zoveelste in een rij van bevooroordeelde Israël-haters op die post
Of, beste @OmbudsmanNPO, mag je van D66 alleen een beginnend Nederlands omroepje terroriseren dat de waarheid zegt over de incompetente en corrupte macht? Meer dan 300 stukken heb ik sinds 2008 gepubliceerd over de misdadige Israël-demonisering die bij de NPO aanzwelt sinds in de juni-oorlog van 1967 de Israëlische Joden tegen het islamititische kwaad terug sloegen. Maar geen kikje van enig ombudsmeisje @margosmit1.
Trouwens ook geen piepje over al die andere programma’s bij al die omroepen die allemaal in handen zijn van datzelfde censurerende met de islam collaborerende links-regressieve narcistisch-hedonistische zelfverheffingsneuroten-machtsconglomeraat. En dat is inclusief Vandaag Inside: óók fout-links gelul, maar mét proletensausje.
U, lezer, hebt natuurlijk gehoord van de recente aanslagen in Israël. Maar geloof me: als uw nieuwsbron het NOS-journaal is, dan bent u opnieuw vals voorgelicht. De laatste twee correspondenten in Israël heb ik intensief gevolgd: Monique van Hoogstraten en Ties Brock. De nieuwe heet Nasrah Habiballah. Haar achternaam betekent “vriend van Allah”. Enfin: Laken & Pak.
Dezer dagen is het opnieuw raak met de eenzijdige links-extremistische berichtgeving bij de NOS. We nemen het acht-uur-journaal van zaterdag 28 januari 2023. Kijk vanaf 2:57.
Jeroen Overbeek presenteert: “De vrees voor verdere escalatie tussen Israël en de Palestijnen is groot.” In het late journaal zal-ie het heben over “veel geweld over en weer”.
Jeroen: “Onze correspondente Nasrah Habiballah was in Oost-Jeruzalem en ze ging naar die plek waar gisteravond die aanslag was en naar de wijk waar de Palestijnse aanslagpleger vandaan kwam.”
En wat zag Nasrah daar?
“De spanning hangt hier in de lucht. Na de aanslag van gisteravond heeft het Israëlische leger hier 42 jonge mannen opgepakt. Ouders houden hun hart vast.”
Brave Arabier met ruitjeshemd komt in beeld, zo helemaal geen moslimische extremist en wat práát-ie ook gewoon! Lijkt wel een gewone verontruste ouder!
“Net na de aanslag gisteravond ging mijn zoon naar de kapper. Hij is 19 en mijn vrouw en ik zaten 29 minjutn in de stress te wachten. Mensen zijn bang en maken zich zorgen. Wij hopen dat de situatie kalmeert, maar persoonlijk denk ik dat niet.”
Nasrah: “Toch kunnen mensen niet anders dan doorgaan met hun leven. Ze zijn het ondertussen wel gewend ook al zien ze de situatie verslechteren.”
Ach ja. Hoe kómt dat nou toch dat “de situatie” verslechtert? En dat Jeroen moet vrezen “voor verdere escalatie”? Het is uiteraard zinloos om het voor de miljoen-miljardste keer te zeggen: maar het geweld wordt al honderd jaar, vanaf 1921, door de Palmaffia’s begonnen en volgehouden. Vanaf de Moefti van Jeruzalem worden de Arabieren in Palestina gedrenkt in Jodenhaat volgens de islamitische leer, een nazisme avant, pendant et après la lettre. Je kan heel moeilijk doen over “de problematiek” maar het ook in zes woorden vatten: de Arabieren willen de Joden vermoorden. Als de Palmaffia’s vandaag ophouden met terreur is het vandaag nog vrede. Maar dat kunnen ze niet, want hun in Jodenhaat gedrenkte bevolking zal hen dan vermoorden: ze berijden een tijger waarvan ze niet af kunnen.
“What really happened in Jenin? For all the talk of hateful, racist Israel gunning down Palestinian families, in truth it was a fairly straightforward military clash between Israeli soldiers and Palestinian militants. Israel was pursuing militants that it believes are plotting attacks. Seven of the people killed were gunmen who had opened fire in response to Israel’s raid. You don’t have to take Israel’s word for it – Palestinian militants themselves have said it was mostly their people who died. Islamic Jihad said two of its members were killed while ‘battling’ the Israelis. Four of the slain gunmen were claimed by Hamas. And one was claimed by an armed wing of Fatah, the faction of Palestinian president Mahmoud Abbas. Does this sound like a massacre, or like a bloody clash between opposing groups in a war-like situation?”
Nasrah gaat ook naar de Joodse wijk waar de aanslag gepleegd is. Het liefst had ze natuurlijk een orthodoxe en wraakzuchtige karikatuur met pijpekrullen geïnterviewd, maar die wilden niet voor camera vanwege Sjabbat. Dus had ze alleen twee seculiere joden. Voor het evenwicht een heel kalme jongeman — “Er is angst in de wijk. Ik was zelfs bang om buiten te komen. Maar ik wilde begrijpen wat hier is gebeurd.” — en een woedende Jood van middelbare leeftijd: “De inwoners van Israël leven nog. Wij zijn voor niemand bang!”
Het laatste journaal van die zaterdagavond 28 januari — uiteraard ook geïnspireerd door Nasrah — was eigenlijk interessanter. De inmiddels vaste zaterdagavond-anti-Netanyahu-demonstratie in Tel Aviv in beeld. Jeroen presenteert opnieuw:
“Één minuut geen demonstratie-leuzen of protest-kreten op het plein in Tel Aviv. Veertigduizend demonstranten zijn muisstil. Ze gedenken de zeven doden van de aanslag in Oost-Jeruzalem gisteravond. Zoals de afgelopen weekenden staan mensen hier te demonstreren tegen de radicale plannen van de nieuwe regering van premier Netanyahu. Maar ze staan dus ook stil bij wat er gisteren is gebeurd.”
Er wordt een linkse mevrouw in beeld gebracht die vindt dat ondanks de aanslagen de demonstraties moeten doorgaan want “de regering zal niet stoppen met het schaden van de Israëlische democratie. En we zullen blijven demonstreren.”
Mijn ankervrouw in Israël, Caroline Glick, heeft een heel andere interpretatie over dat schaden van de democratie. Die denkt namelijk dat Netanyahu probeert de Knesset de democratische controle terug te geven over een links-activistisch Hooggerechtshof dat de laatste jaren in feite de regeringsmacht naar zich toe heeft getrokken en allerlei voor de veiligheid en de economie van Israël schadelijke beslissingen neemt.
Maar ja, vertel dat @OmbudsmanNPO maar eens. Dus dat het standpunt van 64 zetels in de Knesset bij het NOS-journaal niet vermeld wordt, maar dat van een hysterische linkse minderheid met 46 zetels wél.
Jeroen: “En ook in andere steden gingen mensen de straat op. En zelfs oppositieleider Jäir Lapid liet van zich horen. In zijn tweet zegt hij te willen strijden tegen terrorisme en hij bekritiseert het kabinet van premier Netanyahu dat volgens hen het land uiteen drijft.”
Laat Caroline Glick dit maar niet horen! Die heeft namelijk beschreven hoe — sinds duidelijk werd dat Netanyahu een “rechts”kabinet ging vormen, omdat in Israël op links geen enkele realist meer te vinden is — Lapid en Gantz hebben aangestuurd op een burgeroorlog met volstrekt hysterische uitingen in speeches en in de media.
“En zelfs oppositieleider Jäir Lapid liet van zich horen.” You don’t say!
Dat zien Nasrah en Jeroen en de demonstranten heel anders. Die zien geen honderd jaar Palmaffia-terreur en zien niet hoe hun linkse voormannen (Lapid en Gantz) die terreur aan het faciliteren zijn. Als realist Netanyahu verklaart dat hij geen escalatie wenst, maar wel op alles is voorbereid, zegt Jeroen, uiteraard mede geïnspireerd door Nasrah:
“De demonstranten zijn juist bang dat door zijn ingrijpen het geweld escaleert Hij zegt hard te willen optreden om aanslagen zoals die van vrijdagavond in de toekomst te voorkomen.”
En terwijl Jeroen bovenstaande zinnen uitspreekt, komt onderstaande demonstrerende dame in beeld die blijkbaar veel verdriet heeft van die nare rechtserd Netanyahu.
“In 1977 verloor links in Israël voorgoed zijn politieke meerderheid toen de Israëlische arbeidersklasse het verliet voor politiek rechts. In de afgelopen 46 jaar is links in totaal iets minder dan 13 jaar aan de macht geweest.
Om het verlies aan politieke macht te compenseren, breidde Israëlisch links de macht uit van Israëls toch al machtige bureaucratie, die door haar leden werd gecontroleerd. In de afgelopen 30 jaar heeft links, met behulp van haar controle over het Hooggerechtshof en het kantoor van de procureur-generaal, een gerechtelijke revolutie tot stand gebracht die de ongekozen rechters heeft omgevormd tot de machtigste arm van de regering, zonder controle op haar macht of verantwoording aan het publiek. Door gerechtelijk fiat hebben de rechters en hun bondgenoten in het kantoor van de procureur-generaal de vleugels van Israëls gekozen leiders afgeknipt, en alle beleid en wetten afhankelijk gemaakt van hun voorafgaande of retroactieve goedkeuring.
Naarmate de jaren verstreken, werden steeds meer Israëli’s het slachtoffer van de juridische broederschap, die regeert in overeenstemming met haar linkse waarden en politieke belangen. En naarmate meer Israëli’s zich bewust werden van het probleem, werd de kwestie van juridische hervorming steeds belangrijker bij verkiezingen. Bij de verkiezingen van afgelopen november won het rechts-religieuze blok 64 zetels tegen 46 van links en centrum-links.”
Ik weet niet waarom Glick dit niet algemener trekt, maar het is duidelijk dat dit een bredere Westerse, Noord-Atlantische trend is geweest. Ook in Europa en Amerika bezette sinds de jaren 1970, na een succcesvolle “mars door de instellngen”, regressief-links alle subsidie-niches, infiltreerde alle instellingen in politiek, media en onderwijs en greep er de macht.
Die macht wordt steeds meer doorzien. Dit stuk van mij dat u zojuist gelezen hebt is er een manifestatie van. Trump is er een symptoom van. De hysterie van de Democrats in Amerika. De pogingen tot het verbieden door VVD66 van omroepen en politieke partijen in Nederland.
Terzijde: inzake Israël is een parallelle ontwikkeling te zien geweest bij de NRC. Wat die rotzakken-redactie uitvrat is gedocumenteerd door Hans Moll, die van 1987 tot 2010 op verschillende redacties van diezelfde NRC werkte. De (waarschijnlijk afgedwongen) brave titel van zijn boek luidt “Hoe de nuance verdween uit een kwaliteitskrant: NRC-handelsblad neemt stelling tegen Israël”. Zelf heb ik ook wat odes gebracht aan de grafsteen van de geest. Zie: Mijn odes aan de NRC (9-3-2015) Vooral Likoed Nederland heeft eindeloos geprobeerd de krypto-Jodenhaat en Israël-laster van de mainstream-media en met name de NRC aan de kaak te stellen.
Terug naar de NYT. Ik kwam tot bovenstaande bespiegelingen door een recent artikel van een van de meest productieve Israël-verdedigers: Mitchell Bard. Hij schreef onlangs dat het bijna komiek is
“hoe ver The New York Times van journalistiek is afgedwaald naar propaganda. Verhaal na verhaal en opiniestuk na opiniestuk belastert de ‘krant van constante kwaliteit’ Israël. Wanneer je zou denken ( . . .) dat de redactie zich niet verder kan verlagen, vindt ze toch weer een andere Israël-hater (antisemiet?) om op de NYT-pagina’s een gezwollen propaganda-verhaal af te steken.”
Het doet er eigenlijk even niet zo erg toe wie de Jodenhater-van dienst is en Bard rekent afdoende af met de rotzooi over Israël die deze “professor” Khalidi van de Universiteit van Columbia op de pagina’s van de NYT mag plempen. Deze geleerde, vertelt Bard, heeft een verleden als officiële woordvoerder van de PLO, maar dat verzwijgt de NYT uiteraard.
Het is jammer dat Bard geen tijd of ruimte had om de context te schilderen van alsmaar verscherpende haat-hetze van de NYT tegen Israël. Die past namelijk in de woke-terreur die het hele Westen teistert en die het beste is geanalyseerd door Bari Weiss, die ontslag nam bij de ‘paper of record’ (krant van constante kwaliteit). Je zou zeggen dat Jodin Weiss — ‘She lives with her wife and daughter in Los Angeles’ — alles had om in de smaak te vallen bij inclusief diversiteits-links. Nou ja, alles: ze miste de pré van een lichamelijke handicap. Maar zoals men zo langzamerhand kan weten: bij links mag je ‘een imbeciele homofiele Joodse neger met een bult’ zijn zolang je maar precies hetzelfde denkt. Nee, dat liedje geschreven door Ivo de Wijs en in de jaren 1970 gezongen door Martin Brozius op de Nederlandse tv is nergens meer te vinden: de wokisten zijn het verleden grondig aan het uitwissen.
Misschien moesten we maar eens vertalend een paar passages citeren uit de afscheidsbrief van Bari Weiss aan de NYT van 14 juli 2020. Opdat wij niet vergeten.
“Twitter staat niet in het colofon van The New York Times. Maar Twitter is wel de ultieme redacteur geworden. Terwijl de ethiek en de mores van dat platform die van de krant zijn geworden, is de krant zelf steeds meer een soort uitvoerings-ruimte geworden. [MP: dank Elon Musk!] Verhalen worden gekozen en verteld op een manier die het smalst mogelijke publiek tevreden stelt, in plaats van een nieuwsgierig publiek in staat te stellen te lezen over de wereld en vervolgens eigen conclusies te trekken. Mij is altijd geleerd dat journalisten belast waren met het schrijven van de eerste ruwe schets van de geschiedenis. Nu is de geschiedenis zelf een vluchtig iets geworden dat wordt gekneed om te voldoen aan de behoeften van een vooraf bepaald verhaal.
Door mijn eigen uitstapjes naar Wrongthink ben ik het voorwerp geworden van constante pesterijen door collega’s die het niet eens zijn met mijn opvattingen. Ze hebben me een Nazi en een racist genoemd; ik heb geleerd opmerkingen dat ik ‘weer over de Joden schrijf’ van me af te zetten. Verschillende collega’s die ik als bevriend zag, werden door collega’s lastig gevallen. Mijn werk en mijn karakter worden openlijk vernederd op bedrijfsbrede Slack-channels waar de eindredacteuren zich regelmatig uitspreken. Daar dringen sommige collega’s erop aan mij eruit te werken als dit bedrijf echt ‘inclusief’ wil zijn, terwijl anderen axe-emoji’s naast mijn naam plaatsen. Weer andere medewerkers van de New York Times maken me op Twitter publiekelijk uit voor leugenaar en dweper, zonder bang te hoeven zijn dat daartegen gepaste actie wordt ondernomen. Dat gebeurt nooit.
( . . . )
Ik begrijp niet hoe u dit soort gedrag binnen uw bedrijf hebt kunnen toestaan, in het volle zicht van de hele staf van de krant en van het publiek. En ik begrijp al helemaal niet hoe u en andere leiders van de Times dit hebben laten gebeuren en tegelijk mij privé hebben geprezen om mijn moed.
( . . .)
Een deel van mij zou willen dat ik kon zeggen dat mijn ervaring uniek is. Maar de waarheid is dat intellectuele nieuwsgierigheid, laat staan het nemen van risico’s, nu een gevaarlijke bezigheid is bij The Times. Waarom iets redigeren dat onze lezers uitdaagt, of iets stoutmoedigs schrijven ( . . .) als we onszelf van werkzekerheid (en clicks) kunnen verzekeren door onze 4000e opiniestuk te publiceren waarin we stellen dat Donald Trump een uniek gevaar is voor het land en de wereld? En zo is zelfcensuur de norm geworden.
De regels die overblijven bij The Times worden uiterst selectief toegepast. Als iemands ideologie in overeenstemming is met de nieuwe orthodoxie, blijven zij en hun werk ononderzocht. Alle anderen leven in angst voor de digitale haat-orkaan. Online gif-spuien is geoorloofd zolang het gericht is op de juiste doelen.”
Tot zover Bari Weiss in 2020. En ook ik heb het anno 2023 weer eens opgeschreven. Maar of het helpt?
≈ Reacties uitgeschakeld voor “ON!” durft het belangrijkste ongehoorde nieuws niet te brengen: en terecht
Illustratie bij het net-geen-hitpiece in het Parool van december 2021
“De waarheid is dat de angst toesloeg binnen de gelederen van “ON!”. Verscheidene medewerkers lieten weten dat ze best kritisch wilden zijn, maar geen zin hadden om Charlie Hebdo te spelen en net als Paty met doorgesneden strot op straat te eindigen. Mensen waren echt bang en uiteraard terecht. Hoe ik dat weet? Gaat je niet aan! Weet ik dat zeker? Jazeker! En de paniekreactie van Karskens is natuurlijk op zich al een krachtige aanwijzing.”
Een artikel van Bas Soetenhorst en Roelf Jan Duin van december 2021 in het Parool leert dat voor “Ongehoord Nieuws” ook maar één uitzending had verzorgd de D66-messen al geslepen waren:
Vanaf 1 januari treedt ON! toe tot het publiek bestel, een stap die zowel in Den Haag als in Hilversum met argusogen wordt gevolgd. De vrees is dat ON! zich niet houdt aan journalistieke mores, desinformatie verspreidt en de polarisatie vergroot.
Soetenhorst en Duin zijn in deze longread uiteraard “kritisch”. Je mag het nog net geen hitpiece noemen, maar vervelend zuigend is het wel. Na gesteld te hebben dat “ON! zichzelf ten doel stelt de ‘opiniehegemonie in dit land te doorbreken’ en ‘een vrije stem te zijn in een verkrampt zelfcensurerend systeem’ schrijven de heren:
En dus was Bernadette de Wit zich van geen kwaad bewust toen zij vorig jaar, vlak na de moord op de Franse leraar Samuel Paty door een radicale moslim, Mohammedcartoons zette bij twee columns van publicist David Pinto en Jason Walters (ex-lid van de Hofstadgroep, nu radicaliseringsexpert). De Wit was eindredacteur van de website van ON!, toen nog een omroep in oprichting, en in de veronderstelling dat tekeningen van de profeet – van Gregorius Nekschot en een buitenlandse cartoonist – pasten als illustraties. Een paar uur later hing Arnold Karskens aan de lijn, de initiator, voorzitter en hoofdredacteur van ON!. De Wit: “Hij was in paniek. Die tekeningen moesten onmiddellijk van de site af, riep hij. ‘We lopen te veel risico.’ Ik zei dat hij het zelf maar moest doen. Toen heeft hij ze vervangen door idyllische plaatjes uit een islamitische kalender, van twee minaretten bij ondergaande zon, en van een zandmoskee. Ook kwam er een disclaimer bij, waarin stond dat Jason Walters niet gelieerd was aan ON! Ik vond het belachelijk, Jason en David ook.”
Soetenhorst en Duin doen vervolgens net of het ging om een beetje gesteggel tussen de tokkies van “ON!”:
Het voorval is exemplarisch voor de richtingenstrijd die woedt binnen ON!. Uit gesprekken met mensen die de afgelopen twee jaar nauw betrokken waren bij hun project rijst het beeld van een groep vrijbuiters die niet alleen de buitenwereld, maar ook elkaar voortdurend de maat neemt.
De waarheid is dat de angst toesloeg binnen de gelederen van “ON!”. David Pinto, Jason Walters en Bernadette de Wit waren blijkbaar niet bevreesd voor hun veiligheid, maar verscheidene andere medewerkers lieten weten dat ze best kritisch wilden zijn, maar geen zin hadden om Charlie Hebdo te spelen en net als Paty met doorgesneden strot op straat te eindigen. Mensen waren echt bang en uiteraard terecht. Hoe ik dat weet? Gaat je niet aan. Weet ik dat zeker? Jazeker! En de paniekreactie van Karskens is natuurlijk op zich al een krachtige aanwijzing.
Het Parool wist hier dus netjes het echte probleem dat de hele Westerse beschaving existentieel bedreigt — namelijk de islam — onbenoemd te laten. Ik ben lid van “ON!” en heb al hun uitzendingen nauwlettend gevolgd. Ik kan mij niet herinneren dat er op enig moment kritisch over de islam werd bericht. De omroep probeert het onderwerp “via de band” aan te kaarten door het probleem van de “omvolking” op de kaart te zetten. Dat leverde al een tsunami aan D66-hysterie op en een boete opgelegd door een incompetent en ideologisch verblind NPO-ombudsmeisje.
Dat de islam, een nazisme avant, pendant et après la lettre een constante dramdreiging vormt die het Westen steeds meer ontwricht, ga ik hier niet wéér met voorbeelden staven. Er is inmiddels een tsunami aan literatuur die dat bewijst. En wie een tsunami aan exemplarische anekdotes wil lezen op dat gebied, raad ik het boek van Sam van Rooy aan: “Voor Vrijheid DUS tegen Islamisering”.
Wat ook niet in het nieuws komt — bij de systeemmedia vanwege D66-censuur en bij de “alternatieve” media uit angst — is het verbod op alle christelijke uitingen in islamitische landen en de moorddadige vervolging van Christenen in een aantal van die landen zoals dat door Raymond Ibrahim al jaren gedocumenteerd wordt.
Zullen we het nog maar eens zeggen? Deze cultuur is op vele manieren zelfmoord aan het plegen, maar de voornaamste zijn de klimaatwaanzin en al wat eromheen hangt aan WEF-complotten plus de omvolking via een blijkbaar bewuste strategie van islamisering. Dit moet stoppen.
≈ Reacties uitgeschakeld voor Phyllis Chesler: hoeveel Jodenhaat genereert de Israël-demonisering door New York Times en Washington Post?
In een recent artikel, getiteld “De Orwelliaans obsessie met Israël van de New York Times”, beschrijft Phyllis Chesler haar onderzoek naar Israël-demonisering in de New York Times (NYT) en Washington Post (WaPo).
In de laatste zes maanden van 2022 publiceerde de NYT 127 negatieve stukken over Israël. Een neutraal of positief stuk is zeer hoge uitzondering. De anti-Israël-artikelen zijn ook veel langer dan het gemiddelde NYT-artikel en staan altijd in het hoofdkatern. Het psychologisch effect ervan moet enorm zijn. Het bereik ervan wordt in Amerika nog vergroot omdat vele lokale kranten berichtgeving en teneur van NYT en WaPo overnemen. In mei 2022 had de Times bijna 10 miljoen betalende abonnees op haar digitale en gedrukte platforms, met gemiddeld 130 miljoen unieke websitebezoekers per maand. De Post had bijna drie miljoen betalende abonnees en gemiddeld ongeveer 65 miljoen unieke websitebezoekers per maand. De Westerse obsessie met Israël blijkt ook uit het aantal correspondenten dat Associated Press in Israël heeft: meer dan in China, Rusland of India.
De koppen die de NYT boven zijn stukken zet zijn zwaar bevooroordeeld of slim misleidend in het nadeel van Israël.
De NYT besteedt geen aandacht aan de alarmerende groei van antisemitische incidenten en de toename van het aantal fysieke aanvallen op orthodoxe Joden vooral door Afro-Amerikanen. Wel 12 artikelen over de gebreken van orthodox-Joodse scholen, maar niks over religieuze curricula, corruptie, seksisme of homofobie op islamitische of christelijke scholen.
Als de feiten in strijd zijn met het narratief van NYT dat Israël slecht is, dan worden die feiten geminimaliseerd of verzwegen.
De Washington Post publiceerde in de laatste drie maanden van 2022 acht negatieve artikelen per week: 96 in totaal. De koppen waren iets minder bevoordeeld dan bij de NYT, maar de inhoud was net zo demoniserend. De WaPo signaleerde wel de toename van het antisemitisme, maar wijtte dat aan Trump, de Republikeinen in het algemeen of aan “rechts-extremisten”. De nieuw democratisch gekozen regering Netanyahu werd weggezet als rechts-extremistisch.
Chesler wijst erop dat we hier te maken hebben met iets dat uitgaat boven de gewone hersenspoeling. Het gebeurt namelijk massaal via politiek, media, academia en mensenrechten-organisaties en degenen die er niet in meegaan lopen het risico sociaal uitgestoten te worden en in hun carrière geschaad. En het gebeurt vaak onderhuids met kleine stukjes desinformatie die de grote leugens ondersteunen.
De grote leugens: Israël is een “apartheidsstaat” een “kolonistenstaat”, racistisch, homofoob, geen democratie, vervolgt Arabieren en moslims; Palestijnen” zijn de echte inheemse bevolking van Palestina.
En de “twee-staten-oplossing” is niet “eerlijk”, maar een code voor de eliminatie van Israël.
Emmanuel Goldstein, is een karakter in “1984” van Orwell en is misschien wel verzonnen door “Big Brother” om alle haat van de bevolking op af te leiden. Het lijkt dat Israël die rol in de huidige wereld krijgt toebedeeld.
≈ Reacties uitgeschakeld voor Intellectuele zwaargewicht Joke Hermsen schrijft dom haatstuk tegen Netanyahu — uit idealisme, uiteraard.
Bij het aantreden van het nieuwe kabinet Netanyahu eind december 2022, brak er op links, ook in Israël, een haat-hysterie uit die de gewone linkse demonisering van “Bibi” te boven gaat. Het doet denken aan de psychotische taferelen na de verkiezing van Trump eind 2016.
Ook tijdens het vorige premierschap van Netanyahu was er op links een massahysterie, weliswaar een wat lichtere, en wel in mei 2021. Dat was gedurende de raketbeschietingen door Hamas en het antwoord van Israël dat voornamelijk bestond uit het afvangen via de “Iron Dome” van de honderden raketten (“Guardian of the Wall”) lukraak richting Israëlisch grondgebied afgeschoten.
Hamas valt aan en Israël verdedigt zich
Anderhalf jaar geleden, in het kader van die raket-aanvallen van Hamas, schreef Joke J. Hermsen in “De Groene” van 19 mei 2021 een-Netanyahu-hit-piece onder de titel ‘Een vrije natie in ons land’. Het was alweer haar 18e stuk in dat linkse blad. Joke J. Hermsen is blijkbaar niet de eerste de beste. Ze heeft diepe filosofische boeken geschreven, onder andere over haar heldinnen Rosa Luxemburg en Hannah Arendt. Dus verwonderde het mij dat haar stuk over Netanyahu van mei 2021 zo extreem dom en demoniserend was. Niks voor een doctor in de filosofie. Toch? Er kwam een karakterisering in mij op die ik al vaker gebruikte bij extreem ongeïnformeerde teksten. Dat zijn teksten als zwarte gaten. Dus teksten waarin zoveel verzwegen en gelogen wordt dat er hele zonnestelsels aan waarheid in kunnen verdwijnen zoals in die befaamde kosmische zwarte gaten met extreme zwaartekracht.
Niettemin zegt Hermsen in de voorlaatste alinea van haar stuk: “Woorden doen ertoe. De waarheid doet ertoe. Daarom moeten politici complexe situaties juist zo zorgvuldig en waarheidsgetrouw mogelijk omschrijven ( . . .).”
Ik moet dus aannemen dat ze niet bewust liegt en manipuleert, maar dat ze de kolder die ze verkondigt echt meent. En als je haar in haar liefdevolle bevlogenheid sprekend ziet optreden, zoals hier acht jaar geleden in het boekenprogramma van Wim Brands, dan twijfel ik daar eigenlijk niet aan. En getuigt de hieronder afgebeelde advertentie niet van de spiritualiteit waarmee Hermsen naar de wereld kijkt? Nee, dan weet je zeker dat ze het allemaal oprecht meent!
Maar hoe kom ik er nou op juist dit twee jaar oude stuk van Hermsen te gaan fileren? Wel, omdat een vriend uit Vlaanderen mij erop attent maakte dat een in België beruchte anti-Israël-activist in het kader van de anno 2023 opnieuw uitgebroken anti-Netanyahu-gekte het stuk van Hermsen per tweet opnieuw onder de aandacht had gebracht.
Herremans dacht blijkbaar dat de haat-hysterie nog wel wat voedsel kan gebruiken en dat het stuk van Hermsen daarvoor geschikt is. Of ik maar zo goed wilde zijn, vroeg die Vlaamse vriend, om daar eens even iets vernietigends van te gaan zeggen. Want dat kon ik zo goed, zei hij. Nou, dat doen we dan maar. Bijvoorbeeld opmerken dat de foto bij het stuk van Hermsen de sterke suggestie heeft dat Israël = nazi. Laars op de nek en zo. De kop boven het stuk ziet er aldus uit:
Ik zeg: absoluut! Woorden doen ertoe! En beelden ook.
Zoals ik al zei: de lieglaster- en verzwijgingsdichtheid, dan wel het ongeïnformeerde kletskoek-gehalte van dat stuk is dermate groot dat er niks ander zal opzitten dan het hele “essay” van doctor Joke Johannetta Hermsenin extenso te citeren en te close readen.
Niet dat ik enig effect verwacht van mijn geschrijf. Inmiddels knok ik al zo’n beetje 15 jaar lang tegen de kwaadaardige des-informatie over Israël, maar het gaat niet helpen: links heeft nagenoeg een monopolie op de media en het onderwijs. Daniel Leon zegt in de inleiding van zijn boek“Israël, de Jodenhaat en het zwijgen van de wereld: een waarschuwing” het volgende: “( . . . ) één belangrijke les heb ik getrokken uit de gesprekken die ik in de voorbereiding op deze publikatie heb gevoerd: de meeste mensen geloven alleen wat ze willen geloven. En als men iets niet wil geloven, dan kunnen zelfs de best empirische feiten niet bijdragen tot een verandering van het denken.”
Mijn ervaring is precies dezelfde. Ik kom in de publieke ruimte nog wel eens in gesprek met linkse mensen die mij totaal niet kennen en dan meld ik tegenwoordig zo gauw mogelijk dat ik een boek heb geschreven over Israël. En dan gebeurt er iets wonderlijks: die mensen gaan mij dan onmiddellijk vertellen hoe het zit daar in dat Israël. En dat is niet best. Ze zijn zonder uitzondering gehersenspoeld. De media doen hun werk grondig.
De jongste anti-Netanyahu-psychose
Voor we Joke J. Hermsen gaan close-readen eerst eerst nog even, voor wie daarvan niet in detail op de hoogte is, een schets van de Netanyahu-haat-tsunami in Israël. De huizenhoge golven ervan dreigen zelfs een burgeroorlog in Israël te veroorzaken. Althans volgens Caroline Glick, wier commentaren op de Israëlische politiek al een flink aantal jaren mijn anker zijn. In een stuk van 13 januari schrijft Glick:
“Onmiddellijk nadat het door Likud geleide rechts-religieuze blok een comfortabele parlementaire meerderheid van 64 had behaald, begon toenmalig demissionair premier en huidig oppositieleider Yair Lapid te spreken in termen van een burgeroorlog. Toen hij nog premier was, riep Lapid op om de straat op te gaan om te demonstreren tegen de regering-Netanyahu, die nog steeds niet was gevormd. Hij nam zelfs deel aan een demonstratie tegen de nieuwe regering terwijl hij premier was.
Andere vooraanstaande leden van Lapids links-Arabische coalitie sprongen zonder aarzelen op zijn kar. In de twee-en-een-halve maand sinds 1 november — en met een steeds grotere snelheid en impliciet geweld sinds de beëdiging van de regering twee weken geleden — hebben Lapid en zijn collega’s ademloos gewaarschuwd voor een burgeroorlog, opgeroepen tot een burgeropstand en het einde van de Israëlische democratie en het begin van het fascisme afgekondigd.
De voormalige president van het Hooggerechtshof, Aharon Barak, de beschermheilige van links, gaf vrijdagochtend interviews aan alle drie door links gedomineerde televisiestations (hij weigerde te spreken met Channel 14, het enige televisiestation dat is afgestemd op het rechts-religieuze blok). Zijn interviews werden zaterdagavond gelijktijdig uitgezonden. Barak vergeleek de voorstellen van minister van Justitie Yariv Levin voor justitiële hervorming met een tankaanval en een revolutie. Hij zei dat hij bereid zou zijn een kogel op te vangen om de aanval te stoppen. Hij riep zijn volgelingen op de barricades te bemannen. De democratie, waarschuwde hij, was in gevaar.
Terwijl Baraks geharnaste oproep werd uitgezonden, verzamelden duizenden linksen zich in Tel Aviv om zich te verzetten tegen de een week oude Netanyahu-regering. Zij hielden borden vast waarop Levin werd afgeschilderd als een nazi en noemden de regering-Netanyahu “het Zesde Rijk”. Er werd opgeroepen tot een burgeroorlog. Er werd met PLO-vlaggen gezwaaid.”
Tot zover Glick. Ook in Nederland ging een enkele linkserd die Israël uitsluitend verdedigt als ze daar linkse politiek voeren door het lint. Bijvoorbeeld Bart Schut, redacteur van het Nieuw Israëlitisch Weekblad (NIW):
Bart Schut @bpschut en Esther Voet @Esther_Voet vormen samen 't ravissante redacteurskoppel v @_NIW_ Hiero! https://t.co/TJ5vWOZbGh Ze hebben me beiden geblokt, maar toch kan ik screenshots v 'n paar tweets v Schut leveren. Met zulke vrienden heeft Israël geen vijanden meer nodig pic.twitter.com/IwsWIWWNRm
Hermsen: ‘Als je de gespannen situatie in Jeruzalem wilt laten escaleren, dan moet je twee dingen doen. Geweld plegen op de Tempelberg en Palestijnse families uit hun huizen in Oost-Jeruzalem verdrijven. Netanyahu besloot beide te doen.’ Aan het woord is de Israëlische jurist Daniel Seidemann tijdens het online symposium ‘Jerusalem in Crisis’. En hij voegt er nog aan toe: ‘Wie kan er dan verbaasd zijn als er een Palestijnse reactie komt op deze politiek van verdrijving en onteigening, die al jaren voortduurt?’
“Palestijnse families uit hun huizen in Oost-Jeruzalem verdrijven” dit moet blijkbaar de indruk wekken van grootschalige etnische zuivering “die al jaren voortduurt”. Een leugen. Want het ging om een doodgewoon kleinschalig huurconflict. In 1993 probeerden de Joodse eigenaren van een paar huizen in een wijk in Jeruzalem, Sheikh Al-Jarrah, de Arabieren uit te laten zetten die nog nooit huur hadden betaald. Het Israëlische Hooggerechtshof bepaalde begin mei 2021 dat de Arabieren konden blijven zitten, mits zij een normale huur zouden betalen. Dat weigerden die Arabieren en toen werd vervolgens deze micro-kwestie opgeblazen tot een onrecht van wereldformaat. De Palestijnse Wetgevende Raad gaf een persbericht uit waarin stond: “Het Al-Quds en Al-Aqsa Comité in de Wetgevende Raad bevestigde dat het volk van heel Palestina, van de zee tot de rivier, plus zijn gewapende verzet achter het volk van de wijk Sheikh Jarrah staan.” Er stond ook in: “Al-Quds en de gezegende Al-Aqsa Moskee, zoals heel Palestina, zijn een zuiver islamitische begiftiging en heiligdom waar de Joden geen historisch, religieus of cultureel recht op hebben.”
“Geweld plegen op de Tempelberg”. Uit die verklaring van de “Palestijnse Wetgevende Raad” valt al te lezen dat het de bedoeling was om voor de zoveelste keer in de geschiedenis weer eens gebruik te maken van de kreet “de Joden ontheiligen de Al-Aqsa”. Dat gebeurde al tijdens een van allereerste pogroms van Arabieren jegens Joden begin jaren 1920 onder leiding van de Moefti van Jeruzalem. Het patroon is sinds 1967 altijd hetzelfde: de “verdedigers” van de Al Aqsa, Palmaffia-jeugd, degenen die dus voorgeven de “heiligheid” van de moskee te verdedigen, maken binnen in de moskee een gigantische puinhoop met stapels stenen die naar de Israëlische oproer-politie gegooid worden. En vervolgens begint Hamas op 12 mei 2021, als de internationale linkse hysterie genoeg opgeklopt is, lukraak raketten op Israël af te schieten. Zo ook nu. Die rel in Sheikh Jarrah is aangegrepen en opgeblazen om raketten-terreur te kunnen beginnen. Het is een vooropgezette en gecoördineerde actie. Maar Hermsen citeert gewoon instemmend meneer Seidemann — “Netanyahu besloot beide te doen”— die de zaak perverteert door wat Hamas deed aan Netanyahu toe te schrijven.
Bovenste foto is van mei 2021, die daaronder van april 2022 toen het wéér raak was op de Tempelberg en van de onderste weet ik het niet
Nu heb ik dus één alinea onderbouwd en met feiten gekritiseerd. De grote lijn die de lezer hieronder zal aantreffen luidt: voortdurend wordt door “Israël-critici” als Hermsen — (die ik, als ik ze geen antisemieten noem, graag aanduid met “Israël-irrationalisten”) — buiten beschouwing gelaten dat 100 jaar terreur en afwijzing van vrede (rejectionisme) de voortdurende achtergrond vormt van de gebeurtenissen in Palestina. In het voorwoord bij mijn boek meende Wim van Rooy dat het geschreven was “met de cassante verontwaardiging en de onversneden pen van Multatuli”. Dat was misschien teveel eer, maar vermoedelijk ingegeven door deze passage in mijn inleiding: “In mijn boek val ik Multatuliaans veel in herhaling. Dat is goed want bepaalde waarheden inzake Israël kunnen niet vaak genoeg herhaald worden. Dit boek is geschreven met de bedoeling de betonnen koppen van regressief-links Nederland te penetreren, terwijl ik tegelijk géén illusie heb dat dit boek gelezen gaat worden door datzelfde narcistisch-hedonistisch Nederland. Maakt niet uit: in magnis voluisse sat est! En als ze het al lezen, zal het geen effect hebben. Regressief-links is feitenresistent en prefereert het hoogneuzig wegkijken boven het argumenteren met tegenstanders. Dat is ook niet zo raar: in de meeste gevallen hebben ze geen poot om op te staan en dat is zeker het geval inzake Israël.”
Mijn stelling over 100 jaar Palmaffiaans terrorisme en rejectionisme, werd door een kenner van de problematiek, Dennis Prager, na jarenlange studie nog bondiger verwoord, en wel aldus: “De ene kant wil de andere kant dood”. Zesentwintig keer raden wie welke kant is. Met andere woorden: de Arabieren willen de Joden vermoorden. En dat staat inderdaad nog steeds in de charters van Hamas en Fatah-PLO.
DUS HOUDEN WE DAT IN DE GATEN, LEZER, DIE RODE LIJN, DIE 100-JARIGE ACHTERGROND VAN TERREUR EN REJECTIONISME?
Hermsen: “Aan het symposium, dat ik vanuit Amsterdam volg en mijn dochter vanuit Haifa, waardoor we toch even verbonden zijn, deden zowel joodse als Palestijnse juristen en vredesactivisten mee. Het bij vlagen geëmotioneerde betoog van Huda Abu Arqoub, directeur van de Alliance for Middle East Peace, onderstreepte nogmaals de noodzaak van een thuisland voor de Palestijnen, waar zij een veilig en volwaardig bestaan kunnen hebben. De gebieden waar zij tijdens de ‘Nakba’ (catastrofe) in 1948 bij de uitroeping van de joodse staat naartoe moesten vluchten, zoals de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever, werden in 1967 door Israël bezet, met tot gevolg de vernietiging van de economie en de illegale vestiging van vele honderdduizenden joodse kolonisten.”
Een kleine letter voor “joodse” en een hoofdletter voor “Palestijnse”. Ach ja. Ook daarover valt een verhaal te vertellen. Maar mijn tekst wordt zó al lang genoeg. Voorts: dit is allemaal opnieuw kosmische kolder. Een thuisland hadden de “Palestijnen” al tientallen keren kunnen hebben sinds 1937 (Peel-plan). Maar de Palmaffia’s, aanvankelijk onder leiding van Amin al-Husseini, de Moefti van Jeruzalem, en vervolgens onder Arafat , Abbas en Hamas hebben consequent voor terreur en rejectionisme gekozen. “Een veilig en volwaardig bestaan”!? Dat krijg je niet als je je bevolking via onderwijs en media dagelijks marineert in de meest abjecte Jodenhaat. Zou zo’n geleerde grande dame als Hermsen wel eens gehoord hebben van het MEMRI en PALWATCH, die dat al jaren bewijzen met video’s uit de media en het onderwijs in Gaza en Samaria-Judea? Die “naqba” hebben de “Palestijnen” uitsluitend en alleen aan hun eigen leider te danken, te weten Amin al-Husseini, op dat moment Hitlers bondgenoot, en aan het binnenvallen in Israël van Arabische legers uit vijf landen. De Arabieren hebben zelf de meeste vluchtelingen veroorzaakt, omdat de elite zelf het voorbeeld gaf door op de vlucht te slaan. De bevelhebbers van de binnenvallende Arabische legers riepen op te vluchten opdat ze een vrij schootsveld zouden hebben. De Arabieren vluchtten ook uit angst omdat ze dachten dat de Joden dezelfde mentaliteit hadden als zijzelf in het algemeen*** en dus bang waren afgeslacht te worden. Maar Ben Gurion heeft tot op zijn allerlaatst de Arabische bewoners opgeroepen te blijven. Toen de oorlog eenmaal voluit woedde zijn er verdrijvingen geweest, maar Efraim Karsh — zie mijn boek — heeft aangetoond dat die nagenoeg uitsluitend plaats vonden na een verovering van een stad om geen vijandige bevolking in de rug van het optrekkende Israëlische leger achter te laten. Die vluchtelingenkampen Irak, Syrië, Libanon en Gaza werden door de Arabieren op wrede wijze geleid en ze zijn uitsluitend al die decennia in stand gehouden als moreel wapen tegen Israël. En dan het feit dat er na 1948 zeker zoveel Joden uit de Arabische landen moesten vluchten naar Israël die volledig werden geïntegreerd in dat kleine landje-in-opbouw.
En dan “de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever, werden in 1967 door Israël bezet, met tot gevolg de vernietiging van de economie en de illegale vestiging van vele honderdduizenden joodse kolonisten”. Opnieuw: kosmische kolder en feitenvrij haatgezever! Toen Israël na in juni 1967 aangevallen te zijn de overwinning behaalde en Samaria-Judea bezette (waar de Joden volgens het verdrag van San Remo sowieso vestigingsrecht hebben) weigerden de Arabische landen (drie keer nee van Khartoem) zelf maar te onderhandelen. Israël werd dus gedwongen het bestuur van “de Westbank” op zich te nemen. Onmiddellijk kwam de streek die in diepe achterlijkheid en armoede verkeerde snel tot bloei vanwege het zogenaamde open-bruggen-beleid, dat wil zeggen dat er een economische verbinding werd gelegd met Jordanië.
Efraim Karsh:
“Bij het begin van de bezetting waren de omstandigheden in de gebieden [the territories] behoorlijk nijpend. De levensverwachting was laag, ondervoeding, infectieziekten en kindersterfte waren wijdverbreid en het opleidingsniveau was erg laag. Vóór de oorlog van 1967 had minder dan 60 procent van alle mannelijke volwassenen een baan, en de werkloosheid onder vluchtelingen liep op tot 83 procent. Binnen korte tijd na de oorlog leidde de Israëlische bezetting tot dramatische verbeteringen in het algemene welzijn, waardoor de bevolking van de gebieden voor kwam te liggen op de meeste Arabische buren.”
Karsh vult deze stelling aan met verbluffende en gedetailleerde cijfers over de enorme vooruitgang op het gebied van economie, werkgelegenheid, levensverwachting, kinderziektes en kindersterfte, elektriciteit, stromend water, beschikbare keukenapparatuur, aantallen schoolkinderen, alfabetisering en hoger onderwijs.
Maar Israël maakte volgens Karsh één cruciale fout: de Palmaffiaanse cultuur van Jodenhaat annex Israëlhaat in Samaria-Judea werd niet aan banden gelegd. De PLO kon vrijelijk propaganda maken en zich steeds meer opwerpen als de enige vertegenwoordiger van “de Palestijnen” daar. Er was geen poging van de kant van Israël om een gematigde en tot samenwerking geneigde organisatie te faciliteren, die de werkelijke belangen en vreedzaam samenleven met Israël kon bevorderen.
Karsh: “Inderdaad, zelfs toen de PLO (tot 1982 met hoofdkantoor in Libanon en daarna in Tunesië) haar blijvende inzet voor de vernietiging van de Joodse staat verkondigde, deden de Israëli’s verrassend weinig om de politieke invloed ervan in de gebieden [the territories] te beperken. De publicatie van pro-PLO-artikelen was toegestaan in de lokale pers en anti-Israëlische activiteiten door PLO-aanhangers werden getolereerd zolang ze geen openlijke aansporingen tot geweld inhielden.”
Zodoende had Arafat, toen hij in Oslo in 1993 de wereld voorloog dat hij ging werken aan vrede, terwijl hij in werkelijkheid direct overging tot terreur, de PLO-infrastructuur klaar staan in Samaria-Judea.
Dus als er “vernietiging van de economie” is geweest in de jaren na 1967 is dat veroorzaakt door de terreur van Arafat, niet door “de bezetting”. En dan nog even dit staartje waanzin: “en de illegale vestiging van vele honderdduizenden joodse kolonisten”. Die zijn dus niet “illegaal” want internationaalrechtelijk en vooral ook moreel, hebben de Joden alle recht zich te vestigen in Samaria-Judea. Desondanks is de Israëlische regering die nederzettingen-politiek pas gaan doorzetten toen in de Yom Kippoer-oorlog duidelijk werd dat de Arabische wereld geen enkele belangstelling had voor een vrede waarbij Israël 95% van Samaria-Judea zou opgeven, want de bedoeling was en bleef: de vernietiging van Israël. Zou zo’n gevoelige intellectueel als Hermsen — “We moeten de oorlog in Israël (ook) bezien door de blik van Hannah Arendt en David Grossman” — wel eens tot zich door hebben laten dringen dat de Palmaffia’s van Abbas en Hamas wensen dat Samaria-Judea Judenrein aan ze uitgeleverd wordt? En dat dit nog pas de voorfase is van de uitbouw van “de Westbank” tot een tweede terreurbasis, naast Gaza?
Hermsen: Zolang de bezetting van de Palestijnse gebieden niet wordt teruggedraaid en Palestijnen nergens veilig zijn, zal niemand dat kunnen zijn, zei Arqoub. ‘Waarom ziet de wereld ons niet?’ riep ze op zeker moment vertwijfeld uit. ‘Waarom noemt men dit een conflict, terwijl het een oorlog tegen de Palestijnen is? Je kunt niet zomaar een heel volk van de aardbodem vegen!
Nou was het volgens mij zo, dat 100 jaar lang nou juist de Joden nergens veilig waren en dat die “bezetting van de Palestijnse gebieden” — die geen bezetting is — maar legitieme aanwezigheid en bewoning nou juist het gevolg is van 100 jaar terreur en drie oorlogen van de kant van de Arabieren en Palmaffia’s. Zoals boven uitgelegd. En “Waarom ziet de wereld ons niet?”. Ik meen te weten, onder andere door dik 300 door mij geschreven stukken in de laatste 15 jaar contra de onophoudelijke demonisering van Israël wereldwijd in de media en in internationale gremia als de Verenigde Nazi’s en grote NGO’a als Human Rights Watch en Amnesty International dat het niet-gezien-worden reuze meevalt.
In twee delen het twééde alineaatje van Hermsen alweer afgehandeld! Begint u te zien, lezer, wat ik bedoel met teksten als kosmische zwarte gaten waarin hele zonnestelsels van waarheid verdwijnen?
Hermsen: ’Nee, en toch lijkt dat de intentie van de regering van Netanyahu te zijn. Human Rights Watch oordeelde eerder deze maand dat Israël een apartheidsbeleid voert, Palestijnen als tweederangsburgers ziet, hen steeds meer vrijheidsbeperkende maatregelen oplegt en blootstelt aan buitensporig politiegeweld. Vorige maand was dat onder meer het sluiten van de Damascuspoort in Oost-Jeruzalem, het met rubberen kogels en stungranaten binnenvallen van de Al Aqsa-moskee op de Tempelberg en de huisuitzettingen in de wijk Sheikh Jarrah.
Dus Netanyahy is bewust een heel volk van de aardbodem aan het vegen. Terwijl in Gaza een bevolkingsexplosie gaande is en er in Israël lange tijd de vrees heeft bestaan dat ook in Samaria-Judea de Arabieren de Joden demografisch zouden overvleugelen? Hoe verblind door domme haat moet je zijn om dit soort waanin te zwatelen? Ook die beschuldiging van “apartheid” wordt door Hermsen weer geuit, maar in Israël hebben Arabieren en Joden dezelfde rechten. En dat in Samaria-Judea nog steeds die onderscheiden gebieden A,B en C zijn met verschillende rechten voor Joden en Arabieren is helemaal, zoals reeds opgemerkt, gevolg van de sabotage van de Oslo-Akkoorden door de Palmaffia’s en de onwil om tot een compromis te komen “op de Westbank”. Inmiddels is zo’n compromis een gepasseerd station en zal er niets anders opzitten dan het gebied te annexeren. Het “buitensporig politiegeweld” is niet buitensporig, maar proportioneel en zelfs minder dan dat. En misschien is het een idee om met terreur op te houden, zodat er géén politiegeweld meer is.
Alineaatje drie alweer klaar. Valt allemaal hartstikke mee!
Hamas stelde een ultimatum voor het terugtrekken van de politie rond de moskee en toen dat niet gebeurde vuurde het de eerste raketten af, waarop het Israëlische leger de Gazastrook begon te bombarderen. De Palestijnen hebben raketafweersystemen noch veel schuilkelders en dus vielen er opnieuw veel doden, nu al zo’n tweehonderd. Onder wie 45 kinderen, om over de materiële schade aan huizen en gebouwen nog maar te zwijgen.
Zoals op macro-niveau bij de Israëlhaters altijd Het Grote Feit van 100 jaar Palmaffia-terreur buiten beeld blijft, is ook op micro-niveau steeds weer sprake van verzwijgen. Want vóór het “ultimatum voor het terugtrekken van de politie rond de moskee” was er eerst de bewuste uitlokking vanwege Sheikh Jarrah en de gecoördineerde escalatie op de Tempelberg uitlopend op de raket-aanval door Hamas. En Hamas heeft dan wel weinig schuilkelders, maar alleen voor de gewone bevolking en dat is bewust. Die bevolking, nabij raketinstallaties, moet het namelijk moeilijk maken voor Israël om te bombarderen. En die cijfers van slachtoffers kan niemand controleren, want afkomstig van Hamas zelf. De elite, overigens, is niet eens in Gaza aanwezig, maar genieten van hun vele uit het Westen afkomstige miljoenen in luxe resorts in Dubai en Qatar.
In de meeste kranten lezen we dan dat ‘het conflict’ oplaait, alsof hier sprake zou zijn van een conflict tussen gelijkwaardige partijen, terwijl het feitelijk om een al vijftigjarige bezetting van de Palestijnse gebieden door een militaire en economische overmacht gaat. ‘We moeten de zaken benoemen zoals ze zijn, willen we ooit tot een oplossing komen’, zei Huda Abu Arqoub keer op keer.
Goed idee: “zaken benoemen zoals ze zijn”. Dat heb ik hierboven gedaan. En ik ga er mee verder
Hannah Arendt
En dan, na al deze Total-Quatsch, wordt Hermsen écht filosofisch en roept Hannah Arendt tot getuige, van wie de Joodse antisemiet Norman Finkelstein ooit zei: “Hannah Arendt always asked the right questions”. Dat vindt Hermsen ook. Ik heb geen uitgesproken mening over Hannah Arendt, want daarvoor heb ik te weinig van haar gelezen. Eigenlijk alleen “Zionism Reconsidered” waarop Hermsen zich baseert. Ik vond het verfijnd poppenstront-proza, product van een typische Schöngeist, die het vooral fijn wil hebben in het eigen hoofd, zonder wezenlijk begrip voor de benarde en gevaarlijk omstandigheden waarin de Joden in Palestina zich in de jaren 1930 en 1940 bevonden. Ik heb inmiddels begrepen dat Hermsen van Arendt heeft geleerd erg prijs te stellen op de diversiteit van meningen en het open debat. Ik zou zeggen: hier is uw gelegenheid mevrouw. U mag de eerste linksmens zijn die argumenterend met mij over Israël in debat durft. Oh ja: ik heb ook nog even gekeken naar Hans Achterhuis die een mooie en geleerde verdediging van Arendt schrijft contra degenen die haar in de nazi-sympathisanten-hoek willen trekken vanwege haar relatie met Heidegger: “Een filosofische liefdesaffaire? De briefwisseling tussen Heidegger en Arendt”.
Ik citeer Hermsen, die aanhaakt bij de woorden van Arqoub “zaken benoemen zoals ze zijn”.
Ruim zeventig jaar geleden deinsde de joodse filosofe Hannah Arendt (1906-1975) daar niet voor terug. Eind jaren dertig was zij, op de vlucht voor nazi-Duitsland, terechtgekomen in New York, waar ze deelnam aan de discussie over de vorming van een joodse staat in Palestina. In haar eerste artikelen kon Arendt nog enige sympathie opbrengen voor de alternatieve manier van samenleven die de joodse kibboetsen wilden realiseren, maar wat haar van meet af aan behoorlijk dwars zat, was dat de kibboetsbewoners ‘blijkbaar dachten dat ze zich op de maan hadden gevestigd’. Ze begreep niet waarom ze nooit ‘een pas op de plaats maakten om na te denken over de vele Arabische bewoners van het land’.
Op de maan? Ik zou eerder zeggen: weliswaar in een nagenoeg leeg land, dat zich, door de welvaart en de dynamiek die de Joden brachten steeds meer vulde met Arabieren uit de omringende landen. Palestina was, toen de Joden vanaf 1880 in steeds grotere aantallen daarheen trokken, een diep achterlijke landstreek, nauwelijks bevolkt, vol kale vlaktes, geërodeerde heuveltoppen en malaria-moerassen. De Joden kochten in Palestina land en betaalden vaak exorbitante prijzen. Met harde arbeid ontwikkelden ze het land, brachten er een verbeterde levensstandaard en levensverwachting, ook voor de Palestijnse Arabieren. Dat zinde de Moefti van Jeruzalem, Amin al-Husseini, niet en hij begon met de Koran in de hand de bevolking tegen de Joden op te hitsen. Deze Moefti zou zich later met Hitler verbinden en is centraal in de samensmelting van de Jodenhaat-tradities van de islam en het Nazisme. Deze Moefti bleef tot in onze tijd het grote voorbeeld voor Arafat, Abbas en Hamas.
De moefti cum suis keerden zich niet alleen tegen de Joden, maar ook tegen die Arabieren die samenwerkten met de Joden, dus tegen die Palestijnse Arabieren die inzagen dat de Joden welvaart brachten. Al-Husseini zorgde voor een steeds dwingender opleggen van de sharia, het instellen van sharia-rechtbanken en verkondigde Jodenhaat als plicht van alle moslims. Die terreur bestond concreet uit steeds meer moorden óp en geweld tégen Joden alsmede zogenaamde “collaborateurs” uit eigen islamitische kring. Het is een methode die nog steeds volop wordt toegepast door de Palmaffia’s van Abbas en Hamas en is in feite zo ingeburgerd dat geen mens het meer in zijn hoofd haalt vrede met Israël voor te stellen. Dat “nadenken”, dat Arendt graag bij de Joden zag, “over de vele Arabische bewoners van het land” werd de Joden dus met geweld opgedrongen, want het werden er steeds meer en een groot aantal van hen werd ook steeds vijandiger. Wat zegt u? Moesten die Arabieren dan niet ook nadenken? Nee, daarover heeft Hermsen het uiteraard niet, maar die waren er wel degelijk, bijvoorbeeld in de Nashibi-clan, die samenwerking met de Joden voorstonden, maar door de Moefti cum suis weg werden geterroriseerd.
Hermsen: Halverwege de jaren veertig sloeg dit niet goed willen nadenken om in bewuste uitsluiting en onderdrukking, die Arendt in krantenartikelen ‘een gevaarlijke verrechtsing’ noemde. Ze vond het onbegrijpelijk dat nergens in de plannen voor de oprichting van een joodse staat over het land en de rechten van de Palestijnse bevolking – een grote meerderheid in die dagen – werd gerept. Vanaf 1944 wees ze ‘de joodse kolonialistische politiek’ in niet mis te verstane woorden af. In Zionism Reconsidered stelde ze dat de vestiging van een joodse staat in Palestina vooral tot onderdrukking van de Palestijnse bevolking en de toename van nog eens vele honderdduizenden stateloze Palestijnse vluchtelingen zou leiden. Het was onvoorstelbaar, meende ze, ‘dat een joodse minderheid van plan was om de rechten van een Arabische meerderheid af te pakken’. De joodse bevolking begaf zich hiermee doelbewust op oorlogspad en dreigde zich schuldig te maken aan dezelfde nationalistische en imperialistische politiek die zij bij de Europese staten zo scherp had veroordeeld.
“Halverwege de jaren veertig” zijn die domme onnadenkende Joden daar in Palestina — die Arendt vanuit het veilige Amerika aan het moraliseren was — inderdaad tot de conclusie móéten komen dat het oorlog was geworden. En dat noemt Arendt dan ‘een gevaarlijke verrechtsing’ en Hermsen zelf ziet “bewuste uitsluiting en onderdrukking”. Ik heb dat stuk van Arendt gescand – lézen kan ik dat quasi-fijnzinnige poppenstront-proza niet — en ben nergens de naam van de Moefti tegen gekomen. Arendt laat de hele, dan al 25 jaar durende, terreurcampagne buiten beschouwing. Ze doet net of de Joden daar almachtig waren en of ze alleen maar even hoefden te beslissen om lief te worden en dan kwam het allemaal goed. Overigens: ik weet niet of Arendt indertijd nog ergens heeft aangegeven waar die Joden aldaar dan wél moesten blijven.
Ik voeg hier twee screenshots van passages uit mijn boek in, opdat de lezer een idee krijgt van wat de Joden begin jaren 1940 te verduren hadden in Palestina:
Hermsen nog maar eens?
Hannah Arendt probeerde met haar artikelen de vestiging van een onafhankelijke joodse staat op vreemd grondgebied te voorkomen, omdat dit volgens haar een staat van permanente oorlog zou opleveren. ‘Zelfs als de joden deze oorlog ooit zouden winnen’, schreef ze in 1948 in To Save the Jewish Homeland, ‘dan zal het land iets heel anders worden dan waarvan wij gedroomd hebben. De joodse staat zal van alle kanten omringd worden door een vijandige Arabische bevolking en de noodzaak tot zelfverdediging zal zo’n obsessie worden dat het geen ruimte meer zal overlaten voor andere zaken.’( . . .) ’Ongeacht hoeveel joodse immigranten nog zullen toestromen of hoeveel land Israël nog van de Palestijnen zal innemen, ‘het zal toch altijd een klein land blijven en degenereren tot een van die kleine oorlogsstammen, waar we sinds de dagen van Sparta niet meer van gehoord hebben’. Het zal nooit een ‘homeland’ voor de joden of de Palestijnen kunnen bieden.
“Joodse staat op vreemd grondgebied voorkomen”? Werkelijk? “Vreemd grondgebied”? Palestina waar de Joden drie millennia geschiedenis hebben liggen? En, nogmaals, waar moesten die Joden in 1945 heen? En inderdaad is Israël een fort geworden. Maar dat heeft niet aan de Joden gelegen. Niettemin heb ook ik me wel eens afgevraagd of het niet beter was het “experiment” Israël af te breken. De haat is zó enorm! En groeiende! Een oorlogsheld en realist als Netanyahu zou misschien nog wel eens te soft kunnen blijken om Israël overeind te houden. Hij wordt omringd door linkse idioten die overal in de instituties zijn doorgedrongen, ook in de top van het IDF.
David Grossman
Grossman heb ik een paar weken geleden al eens behandeld. Misschien schrijft hij mooie romans, maar hij maakt op mij een depressieve indruk en iemand met zijn mogelijkheden tot kennis van de Israëlische geschiedenis, die desondanks zwatelt over “bezetting”, is wat mij betreft af.
Zullen we maar gewoon doorgaan met close readen? Want naar aanleiding ván en mét Grossman komt Hermsen nog eens met dezelfde kolder. Met hetzelfde misdadige gebrek aan realiteits-zin, kennis van de geschiedenis en Israël-demonisering.
Hermsen: Tot eenzelfde conclusie kwam precies zeventig jaar later ook de schrijver David Grossman tijdens zijn lezing in 2018 op de Alternative Memorial Day in Tel Aviv, een gezamenlijke Palestijns-joodse herdenking. In zijn indrukwekkende betoog stond hij niet alleen stil bij hun gedeelde verliezen en rouw, maar ook bij het onrecht dat de Palestijnse bevolking wordt aangedaan. Grossmann, wiens zoon Uri tijdens de tweede Libanese oorlog in 2006 sneuvelde, sprak over het geweld van ‘arrogante nationalisten, voor wier leugens wij allergisch zijn geworden’. Want na al die jaren van oorlog ‘hebben we nog steeds geen thuis gevonden; Israel is a fortress, and not yet a home’. Het wordt zelfs steeds minder een thuis, vervolgde hij, zolang we ‘een apartheidsbeleid in de bezette gebieden voeren’ en ‘onze premier mensenrechtenorganisaties het land uit gooit en wetten buiten het Hogere Gerechtshof om invoert’. Het zal ook nooit een thuis worden, zolang ‘de Palestijnen geen thuis hebben’.
Wéér die riedel: “onrecht dat de Palestijnse bevolking wordt aangedaan. Het is gekmakend en je kan je vingers blauw toetsen, het maak niks uit. Ze lezen het niet. Ze willen het niet weten. Wéér die apartheids-leugen (Zie hoofdstuk 9 van mijn boek) terwijl, nogmaals die A, B en C gebieden in Samaria-Judea uitsluitend nog steeds bestaan omdat de Palmaffia’s geen enkel compromis aanvaarden. Netanyahu die “mensenrechtenorganisaties het land uit gooit”: dat betrof een onderdirecteur van Human Rights Watch, een in Israël wonende “Palestijn”, Omar Shakir, die openlijk opriep tot boycot van Israël. De pas teruggetredenex-directeur van HRW, Kenneth Roth, zelf een Jood, staat bekend als een extreme anti-Israël-activist.Het rapportover Israël dat HRW in april 2021 publiceerde was schandalig eenzijdig en bevooroordeeld.“Wetten buiten het Hogere Gerechtshof om invoert”: geen idee op welk specifiek geval Hermsen hier doelt, maar in het algemeen geldt dat het hele justitiële apparaat in Israël, en ook het Hooggerechtshof, dermate geïnfiltreerd is door linkse activisten dat ze Israëls staatsveiligheid in gevaar beginnen te brengen.
Hermsen: In 2021 is de terugtrekking uit de bezette gebieden een van de belangrijkste voorwaarden voor het weer op gang brengen van het vredesproces. Vervolgens zal er opnieuw gesproken moeten worden over een staatsrechtelijke vorm die beide bevolkingsgroepen gelijke rechten en politieke beslissingsbevoegdheden geeft. Arendt zocht destijds de oplossing in de vestiging van een federale, binationale staat, waarin beide nationaliteiten zitting zouden nemen in een overkoepelende regering. Er kon dan geen sprake meer zijn van een joodse of islamitische staat, meende ze, omdat daarmee de rechten van een van beide volken boven de ander zou worden gesteld. Teneinde een veilig thuisland voor zowel joden als Palestijnen te scheppen, zal er van het model van de onafhankelijke joodse staat afscheid genomen moeten worden.
U ziet: Hermsen is het helemaal eens met Arendt dat een “onafhanklijke joodse staat” niet mag bestaan in het Midden Oosten. Bovenstaande bloemen-meisjes-redenerinkjes zijn overigens misdadig naïef. De bevolking van Gaza en “de Westbank”, na honderd jaar Palmaffia-terreur steeds meer in Jodenhaat gemarineerd, moet naar een “staatsrechtelijke vorm die beide bevolkingsgroepen gelijke rechten en politieke beslissingsbevoegdheden geeft”? Hoe dan? Sharia meets Torah? En die miljoenen “Palestijnse vluchtelingen” van de derde en vierde generatie komen er ook allemaal gezellig bij? Kolder! De enige oplossing is “The Israeli Solution” van Caroline Glick: annexeren en onder de Israëlische wet brengen. Zelfs een tweestaten-oplossing is allang een gepasseerd station. Namelijk al sinds Oslo. Zie: “Deception: Betraying the Peace Process” Of neem even kennis van alléén al de ervaring van Caroline Glick:
Hermsen: Arendt gaf de voorkeur aan een federale, binationale staat, omdat een tweestatenoplossing volgens haar tot een eeuwige strijd over de verdeling van de grondgebieden zou leiden, zoals overigens later ook uit de mislukking van de Oslo-akkoorden in 1993 zou blijken. Misschien zal Israël onder de toenemende internationale druk en met andere politiek leiders dan Netanyahu wel bereid zijn zich opnieuw over een tweestatenoplossing of binationale staat te buigen, waarmee er eindelijk een einde aan de oorlog kan komen.
Vooral dat parmantige “Arendt gaf de voorkeur”! Ja, Arendt had, vanuit het veilige New-York, een hoop voorkeuren voor de geterroriseerde Joden in Palestina. En als je anno 2021, zoals Hermsen doet, nog steeds poneert “zoals overigens later ook uit de mislukking van de Oslo-akkoorden in 1993 zou blijken” dan wíl je dus niet begrijpen dat het voor de Palmaffia’s totaal niet gaat over grondgebied, maar dat dit voor hen — en niet pas sinds 1993, maar al sinds de dagen van de Moefti — een islamitische jihad is, gericht op de vernietiging van de Joden en later Israël.
We slaan nu twee alinea’s met hoogdravend “idealisme” over en gaan naar één van de laatste alinea’s.
Of anders de rede van David Grossman uit 2018 nog eens lezen, die eindigt met de hoop dat zijn land zich uit de bezette gebieden terug zal trekken en zich om alle inwoners gaat bekommeren, zodat Israël ‘op een dag wakker wordt en ziet dat het weer menselijk is geworden, en niet corrupt, niet agressief, niet onderdrukkend, maar solidair en gelijkwaardig’. Wie weet zullen dan over nog eens zeventig jaar, besluit hij, ‘onze kleinkinderen hier gezamenlijk staan, Palestijnen en Israëli, en beiden hun volkslied zingen, met zowel in het Arabisch als Hebreeuws die ene zin: To be a free nation in our land. En misschien zal dat dan – eindelijk – de accurate beschrijving van ons land zijn.’
U ziet het: “de hoop dat zijn land zich uit de bezette gebieden terug zal trekken”. Waarna ISIS-achtigen Samaria-Judea zullen binnenstromen en binnen de kortste keren “de Westbank” in een tweede Gaza veranderd zal zijn, alleen nóg veel gevaarlijker. Want ik neem aan dat Israël in de Hermsen-Arendt-plannen geen militaire aanwezigheid meer heeft in de Jordaan-vallei, dus het gebied direct aan de rivier de Jordaan, een gebied volstrekt essentieel-existentieel voor de verdediging van Israël.
Nog maar eens één keer twee dingen uitleggen? Dat er geen sprake is van “bezetting”? En dat de Palmaffia’s in de loop der jaren alle kansen op het opheffen van die “bezetting” bewust hebben laten liggen, omdat het ze niet daarom gaat maar om de vernietiging van Israël?
De Palmaffia’s hadden een eigen staat kunnen hebben via het Peel-plan (1937) en het VN-verdelingsplan van 1947 (resolutie 181). Na 1967 (Khartoem ) hebben de Palmaffia’s aanbiedingen gehad die eigenlijk alsmaar genereuzer werden:1993 (Oslo met Clinton, Arafat en Begin), 2000 (Camp David met Clinton, Arafat en Barak), 2001 (Taba met Bush, Arafat , Barak), 2007 (Annapolis met Bush, Abbas en Olmert), 2008 (met Olmert en Abbas), 2011 (met Hillary Clinton, Obama, Abbas en Netanyahu). In die vredesvoorstellen hadden de Palmaffia’s gemiddeld zo’n beetje voor 98% hun zin kunnen krijgen, maar steeds duidelijker is gebleken dat de Palmaffia’s geen vrede willen, dat ze leven van terreur, corruptie en parasitisme, geen normale staat willen en kunnen runnen en alleen maar uit zijn op genocide op de Joden en de vernietiging van Israël, zoals inderdaad nog steeds in de beginselprogramma’s van Hamas en Fatah staat. En vergeet niet: de Palestijnse Arabieren hebben dus al vanaf 1922 een staat in Jordanië (70% van het Mandaatgebied). Zelfs van die resterende 30% die toch wel voor de Joden had mogen zijn, hebben ze óók nog een stuk aangeboden gekregen: in 1937 (Peelplan) en in 1948 (VN). En ze weigerden. Ze weigeren altijd.
Dus nog eens zo kort mogelijk: 1) de Arabieren plegen vanaf 1920 terreur, 2) vallen Israël twee keer binnen vanuit Samaria-Judea, een gebied waar de Joden volkenrechtelijk vestigingsrecht hebben, 3) wijzen elk compromis af, 4) dwingen Israël, dat bereid is Samaria-Judea voor 96% weer op te geven, het bestuur ervan op zich te nemen en dat noem je dan: “bezetting”.
Mag ik nogmaals herinneren aan de voorlaatste alinea van haar stuk? Daarin zegt Hermsen: “Woorden doen ertoe. De waarheid doet ertoe. Daarom moeten politici complexe situaties juist zo zorgvuldig en waarheidsgetrouw mogelijk omschrijven ( . . .).”
≈ Reacties uitgeschakeld voor Nieuwsuur pleegt journalistiek terrorisme jegens Israël en nee, dáárvan gaat @OmbudsmanNPO niks zeggen
“Nou, wat die mevrouw met haar ‘achtergrond en vakgebied’ daarover denkt, had ik wel kunnen voorspellen. Want ik ken meisje Grassiani al langer. Het is een linkse extremist en ze spoort gewoon echt niet.”
Het was weer genieten afgelopen zondagavond bij Nieuwsuur van zo objectief mogelijke waarheidsvinding. Het ging over Israël, dus over Joden en dan zijn ze bij de NPO altijd extra zorgvuldig. Nietwaar, @OmbudsmanNPO?
“Demonstraties tegen ultra-rechtse Israëlische regering”
“Woede over de plannen van de nieuwe Israëlische regering. Wát is daar precíés aan de hand?”
“Dan gaan we naar Israël waar gisteravond duizenden mensen de straat opgingen om te protesteren tegen de nieuwe regering van premier Netanyahu. Een regering die wordt gezien als de meest rechtse en nationalistische die het land ooit heeft gehad. De woede van de demonstranten richt zich vooral op de plannen voor juridische hervormingen die in de ogen van critici een aanval zijn op de democratie.”
Voice over: “Gisteravond waren opnieuw demonstraties tegen het nieuwe kabinet.”
In beeld dus dit vrouwelijk genotstiepje, snotneus met waarschijnlijk nul kennis van de geschiedenis van Israël en ongetwijfeld product van de hersenspoelende msm, die in Israël net zo dom-links zijn als in bijvoorbeeld Nederland: “Ik kom om te protesteren voor mijn toekomst, als Joodse als Israëlische, die in een veilig democratisch land wil leven.”
Hierboven nóg een zelfbewuste jonge vrouw. U ziet: pittig kort is echt niet leeftijdsgebonden.
Voice over: “De demonstranten zijn tegen nieuwe plannen van Netanyahu. Die wil bijvoorbeeld dat zijn parlementaire meerderheid wetten kan doorvoeren ook als het Hooggerechtshof die verwerpt.”
Waarna een eerbiedwaardige Israëlische D66-er in beeld wordt gebracht.
Voice over: “De extreem-rechtse coalitiepartners van Netanyahu vinden het Hooggerechtshof veel te activistisch. Maar de oppositie is verontwaardigd over de plannen. Want Netanyahu gaat bijvoorbeeld in zee met Ben Gvir, een opvallende persoonlijkheid ook ín het parlement.”
Waarna heftige beelden van Ben Gvir die van het spreekgestoelte in de Knesset wordt verwijderd. Let op hoe even eerder een vanaf het spreekgestoelte fel gesticulerende Netanyahu als beeldrijm fungeert met de beelden van Ben Gvir. Zelfde laken een pak, is de subliminale boodschap van de makers van dit stukje NPO-hersenspoeling.
Voice over: “Ben Gvir heeft een lang strafblad. Is extreem nationalistisch en een bewonderaar van een Israëlisch-Amerikaanse terrorist die bijna 30 Palestijnen vermoordde. Meteen na zijn aantreden al minister bezocht hij de tempelberg. Een heilige plaats voor zowel Joden als moslims, waar elk politiek stament geldt als een grote provocatie.”
Waarna beelden van Gvir die zegt: “De tempelberg is open voor iedereen. Er komen moslims, christenen en ja: ook Joden.”
Hoe waar dit is en hoezeer dit bezoek van Gvir op dezelfde manier misbruikt wordt door Hamas om hun terreur te verhevigen als indertijd bij eenzelfde soort bezoek door Sharon in 2000, vermeldt de voice-over uiteraard niet. Ik kom verderop hierop nog terug.
Voice over: “Twee andere coalitiepartners zijn even radicaal. Smotrich werd ooit opgepakt vanwege een verdenking van terrorisme en Maoz wil een einde maken aan de pride-feesten en stelde een lijst op van homoseksuelen in de media. Beiden noemen zichzelf trots homofoob. De demonstranten maken zich zorgen over de verhoudingen met de Palestijnen, over de LHBTI-gemeenschap en de voorstellen voor de rechtsstaat, maar premier Netanyahu liet vandaag weten niets te veranderen.
Netanyahu: “Het herstel van de balans tussen de beide machten, brengt de democratie niet in gevaar, maar maakt haar sterker.” Verderop zal ik uitleggen dat dit in deze rijd van dikastokratisch linjks activisme geen gekke gedachte is.
Op die Smotrich rustte dus een “verdenking van terrorisme”, maar als dat het vermelden waard is, hoe komt het dan dat in deze reportage het woord “terrorisme” niet valt in relatie tot de Palmaffia’s? Terwijl die toch een 100-jarige geschiedenis hebben in Palestina van grootschalige en moorddadige terreur, plus bewuste uitlokking van oorlog.
En dan wordt Erella Grassiani zéér respectvol geïntroduceerd door Jeroen Wollaars. En vervolgens kritiekloos geïnterviewd. Nou ja: op één momentje na, namelijk als Grassiani rept van de grote gevaren waaraan de Israëlische potten-en-poten-gemeenschap bloot staat in Israël. Dan werpt Wollaars ertussen dat er grote vrijheid is in Israël voor publieke homoswele uitingen en Grassiani kan niet anders dan dat volmondig beamen. Vooral in Tel-Aviv, zegt ze. Maar misschien had ze moeten zeggen: geheel anders dan in Ramallah, waar je vermoord wordt.
Die orthodoxe meneer Maoz heeft overigens die lijst van andersgeaarden in de Israëlische media opgesteld in het kader van zijn strijd tegen het propageren van homoseksualiteit en transgenderisme in het onderwijs bij jonge kinderen en de ondersteuning hiervan in de media, die zoals overal in het Westen, van regressief-links naar woke zijn geëvolueerd. Maoz maakt deel uit van een bredere beweging die ook in Amerika het indoctrineren wil stopzetten en dit soort seksuele voorlichting bij de ouders wil terugbrengen. De maatschappelijke seksuele vrijheid blijft uiteraard onaangetast. Maoz is van plan de instellingen die invloed uitoefenen op het onderwijs bekend te maken alsmede wat hun doelstellingen zijn. Nu zijn dat linkse NGO’s die onder de radar hun visie pushen op LGTB-zaken, feminisme, Arabische minderheden, illegale immigratie en milieu-kwesties. Onder het vertrekkende Lapid-kabinet was het aantal programma’s verzorgd door deze linkse NGO’s gestegen van 3,300 naar meer dan 23,000.
Wollaars: “We bespreken de laatste ontwikkelingen in Israël met Erella Grassiani. U bent antropoloog, verbonden aan de UvA te Amsterdam. Goeienavond. U bent ook een mede-oprichter van Gate 48 een platform van Israëli in Nederland — u bent er zelf ook een — die tegen de bezetting van de Palestijnse gebieden zijn. Als u met uw achtergrond en uw vakgebied naar die demonstratie nu kijkt, wat denkt u dan?”
Nou, wat die mevrouw met haar ‘achtergrond en vakgebied’ daarover denkt, had ik wel kunnen voorspellen. Want ik ken meisje Grassiani al langer. Het is een linkse extremist en ze spoort gewoon echt niet. Aan het einde van dit stuk vindt u een vraaggesprek dat Grassiani in mei 2021 had met ‘Bureau Buitenland’ van de antisemitische VPRO. Uit dat vraaggesprek kan de lezer duidelijk worden dat voor Grassiani ‘de Palestijnen’, inclusief Hamas, totaal onschuldige slachtoffers zijn van cynische rechtse krachten in Israël die alleen maar uit zijn op oorlog. Dat kan ook al blijken uit een mission statement van dat ‘Gate 48’ dat zij vertegenwoordigt:
Ook het bovenstaande is, zoals men ziet, een totale haatzaaiende pervertering van de werkelijkheid, maar dat is nu eenmaal wat regressief-links doet. De agressie — na de ontruiming van Gaza in 2005 middels raketbeschietingen — werd begonnen door de Palmaffia’s en volgehouden, al 100 jaar.
Nog even over die stompzinnige vanzelfsprekendheid waarmee Wollaars, Grassiani introducerend, spreekt van “de bezetting van de Palestijnse gebieden”. Het is, zo weet ik inmiddels steeds beter, zinloos om linkse idioten feiten voor te houden, maar misschien moet het op dit volstrekt essentiële punt toch maar weer even. We geven de zéér korte versie uit een veel uitgebreider stuk:
Dan begint Grassiani haar verhaal en ze vertelt dat er gelukkig al jarenlang veel gedemonstreerd is tegen Netanyahu. Maar ik geloof niet dat ze in de gaten heeft dat — als ze erop wijst dat ‘Israël best wel een demonstratie cultuur’ heeft — ze iets fundamenteels zegt over Israël. Ze legt omstandig uit dat de regering Netanyahu van plan is de Knesset een beslissende stem te geven in de benoeming van rechters, met name van het Hooggerechtshof.
Wollaars en Grassiani zijn het er roerend over eens dat dit Netanyahu wel eens goed zou kunnen uitkomen, want dan kan hij misschien rechters benoemd krijgen die hem niet meer vervolgen voor zijn corruptie-aanklachten. Kijk vooral even op 20:45 wat voor gezicht Wollaars daarbij trekt: natúúrlijk, zó zit dat met die smiecht! Ik ben toevallig de nieuwe autobiografie van Netanyahu — ‘BIBI my story’ — aan het lezen en daaruit leer ik van de pagina’s 606 – 616 dat uit de linkse hoek al jarenlang bij tientallen de meest triviale aanklachten over flut dingen tegen hem aangespannen worden. Bijvoorbeeld Iets met drie stoelen meegenomen uit de ambtswoning naar het privé-adres, die mevrouw Netanyahu dan zelf gekocht blijkt te hebben. In die orde. En dan was er die ene ‘grote zaak’ van door Netanyahu besteld onderzeeërs die misschien wel juist bij die bewuste fabrikant gekocht waren omdat zijn broer aandelen had in een fabriek die dan weer onderdelen leverde aan die onderzeeërs fabriek. Nadat hij al jaren vrijgesproken was, zo vertelt Netanyahu, kon je, als de linkse tv het weer eens had over de ‘corruptie’ van Netanyahu, beelden van hem zien als hij via een loopplank een onderzeeër binnenging. (Netanyahu meldt dat de regering Lapid in die paar maanden dat ze aan het bewind zijn geweest, geprobeerd hebben de enige niet-uitgesproken linkse tv-zender in Israël van zijn uitzendrechten te beroven.)
En Grassiani legt uit waarom die benoemings-verandering van het Hooggerechtshof ook verder nog héél erg is:
“Voor de Palestijnen zou het betekenen ( . . .) dat er nog meer geweld zal worden gebruikt. De ministers die nu verantwoordelijk zijn voor de politie, die Ben Gvir ( . . .) die heel provocerend op de Tempelberg aanwezig was en die heel erg het gebruik van geweld tegen Palestijnen legitimeert. En wat nu nog steeds bezet gebied is en we zien steeds meer dat het tot annexatie kan komen en daar zijn deze nieuwe ministers, zeker van extreem rechts, heel erg voor.”
Wollaars zit diep onder de indruk instemmend te knikken bij deze pure demonisering. Geen woord over 100 jaar terreur van de Palmaffia’s, over de de Jodenhaat en de terreur-propaganda waarmee ze via de scholen en de media de bevolking blijven doordrenken, de eveneens al 100 jaar durende vaste wil om de Joden de zee in te drijven.
Ben Gvir was overigens niet ‘heel provocerend’ aanwezig op de Tempelberg. Het is precies zoals hij het zegt in die twee zinnen in de camera. Joden hebben net zoveel recht om de Tempelberg te bezoeken als wie dan ook. Caroline Glick schrijft:
“Vooruitlopend op het langverwachte, maar onaangekondigde bezoek van Ben-Gvir aan de heiligste plaats van het jodendom dinsdagochtend vroeg, waarschuwden Lapid en zijn grillige koor in de media dat als Ben-Gvir het zou wagen om voet te zetten op de Tempelberg, Hamas zijn dreigement om Israël te bombarderen zou uitvoeren en de internationale gemeenschap Israël de schuld zou geven van de moedwillige agressie van het Hamas-terreurregime. De duidelijke insinuatie was dat als Ben-Gvir niet zou buigen voor de dreigementen van Hamas en zijn plan om de Tempelberg te bezoeken zou doorzetten, elke toekomstige aanval van Hamas de schuld van Israël zou zijn.”
Links wil dus dat Netanyahu buigt voor de chantage eisen van Hamas, zegt Glick. Waarna Glick nog maar eens uitlegt dat de geschiedenis van Jordanië en vervolgens, na 1967, van de door de Palmaffia’s geleide Waqf (de organisatie die de orde zou moeten bewaren op de Tempelberg) geheel bestaat uit wanbeheer, vernielingen, chantage en terreur jegens bezoekende Joden. En Ben- Gvir alle recht had daar te zijn.
Intussen is die benoemings kwestie wel een serieus punt. Zelfs Eugene Kontorovich en Alan Dershowitz, beiden grote verdedigers van Israël en eminente rechtsgeleerden, hebben zich uitgesproken tegen het benoemingsrecht van de Knesset van leden van het Hooggerechtshof. Maar ik heb niet echt argumenterende redeneringen achter hun beider mening gezien. Terwijl ik wel in elk geval één argument heb zien passeren dat voor die verandering pleit: niet alleen Israël, maar ook Europa en met name Nederland, lijden onder een steeds strakker aangetrokken net van juridische regels en verdragen. Rechters zijn steeds meer de arbiter geworden van welke politieke beslissingen genomen mogen worden en welke niet. Dus dat wat Thierry Baudet een ‘dikastocratie’ noemt. En die ‘dikastocratie’ is de laatste jaren steeds duidelijker doortrokken van een linkse geest. De ‘D66-rechter’ is een begrip geworden in Nederland. En ook realistisch (‘rechts’) Israël, bijvoorbeeld in de persoon van Caroline Glick wijst op het gevaar van linkse activistische rechters die de politiek verhinderen te doen wat verstandig en geboden is en wat het volk in meerderheid wil. Dat is vooral voor een landje als Israël dat onder permanente bedreiging leeft, levensgevaarlijk. Het is inderdaad prima te verdedigen dat de democratie gediend is met het onttrekken van de macht aan activistische linkse rechters. (Ik wijs er tussen neus en lippen even op dat ook op het gebied van internationaal recht en met name inzake het recht van Israël op Samaria-Judea (“de Westbank”) links -activistische academische krachten bezig zijn met pogingen de interpretatie van de wet te herdefiniëren in een richting die Israël tóch tot ‘bezetter’ maakt. )
Het is ook een illusie, zegt Glick, dat als het activistische linkse Hooggerechtshof tot de orde geroepen wordt door de Knesset, Israël de sympathie van ‘de internationale gemeenschap’ zal verliezen, want die door woke-links beheerste ‘gemeenschap’, zo meent zij, is sowieso vijandig jegens Israël, wát Israël ook doet. En, zegt zij, ook in de afgelopen jaren, met een oppermachtig Hooggerechtshof, bleven de veroordelingen van Israël toch komen: zie het Goldstone-rapport dat ging over de eerste Hamas-raket-oorlog tegen Israël in 2009.
Glick:
“Israël is het doelwit van een campagne van gerechtelijke oorlogvoering. ‘Lawfare’ is het gebruik van de taal van de wet – in plaats van de wet zelf – om een politiek doel te bereiken. De internationale tribunalen tegen Israël hebben niets te maken met wat Israël doet. Net als de aanval op Ben-Gvir’s onschuldige, volkomen legale en routinematige bezoek aan de Tempelberg, maken de aanvallen van de rechtbanken deel uit van een politieke campagne om Israëls soevereiniteit en recht op zelfverdediging te ondermijnen en te delegitimeren. De bevoegdheden van het Hooggerechtshof zijn volkomen irrelevant voor degenen die dit doen.”
Dat brengt ons terug bij het interview. Grassiani komt naar aanleiding van de homorechten terug op de wetsverschuiving als ze zegt dat de ministers in het kabinet van Netanyahu bijvoorbeeld willen dat hoteleigenaren zelf mogen beslissen of zij kamers verhuren aan een homoseksuele stellen. Als het Hooggerechtshof de hoogste baas blijft, zegt Grassiani, dan zouden de rechters zo’n praktijk verbieden. En dat vindt ze uiteraard zeer wenselijk. Toch is dit precies weer een voorbeeld van het woke-keurslijf dat iedereen verplicht tot een bepaalde moraal, net zoals in scholen kinderen verplicht de LHBTG-propaganda moeten ondergaan ook tegen de wens van de ouders en het leger en de politie verplicht worden tot zodanige omzichtigheid bij het bestrijden van terrorisme dat de maatschappij en de staat van Israël gevaar gaan lopen.
Grassian besluit: “Ik verwacht niet zo heel veel van de internationale wereld, want die heeft de afgelopen jaren ook niet heel erg van zich laten horen.”
Kijk, als je dát zegt ben je als individuele links-krankzinnige nóg resistenter voor feiten dan ik al dacht dat ze als links-krankzinnigen collectief waren!
Namelijk. Sinds de overwinning van Israël in de juni-oorlog van 1967 is in de jaren 1970 de tsunami van Israël-haat in de internationale gremia alsmaar aangezwollen. Om te beginnen in de Verenigde Nazi’s, waar op instigatie van het blok van 57 Arabische landen Israël al jaren gedemoniseerd wordt. (De Nederlandse vertegenwoordiging daar doet dapper mee, want het hele ambtenarenapparaat van BuZA is, om het eens passend te zeggen anti-semitisch verseucht.) Alle NGO’s, te beginnen met Human Rights Watch olv de Joodse antisemiet Kenneth Roth, maar ook Amnesty International is flink afgegleden. Hier is een recent “onafhankelijk onderzoek” dat concludeert dat Amnesty best wel een punt in de claim dat Israël zich schuldig maakt aan ‘Apartheid’ in Samaria-Judea (‘op de Westbank’) zonder ook maar één keer te vermelden dat Israël sinds 1967 gedwongen is het bestuur van dat gebied op zich te nemen omdat de Arabische landen en de Palmaffia’s weigerden te onderhandelen over een vredesverdrag, het “vredesproces” van Oslo consequent vanaf 1993 hebben gesaboteerd en sindsdien even consequent hun terreur hebben volgehouden en geweigerd hebben steeds genereuzer wordende vredesvoorstellen te aanvaarden. De toestand in Samaria-Judea hebben de Palmaffia’s geheel te danken aan hun eigen rejectionisme en vastbeslotenheid Israël alsnog een keer te vernietigen en de Joden in zee te drijven. Ik zou nog een tijdje door kunnen gaan met het weerleggen van de werkelijk buitensporig psychotische bewering van deze islamofiele links-lesbische antropologe dat de internationale gemeenschap te Israël-vriendelijk is, maar omdat ik weet dat feiten en argumenten er bij deze types niet toe doen, stop ik er maar mee. Het komt haar trouwens nooit onder ogen, want dat soort leest mijn soort niet. Daarvoor zijn te genotzuchtig.
Hoe totaal van het padje deze Grassiani is — de deskundige van voorkeur van Nieuwsuur! — kan de lezer nog eens extra gewaar worden als hij de appendix doorvlooit die hieronder is toegevoegd. U ziet dan haar teneur: Netanyahu is totaal cynisch uit op oorlog om zijn eigen positie te versterken en de escalatie in Israël zelf van de conflicten tussen Israëlische Arabieren en Israëlisch Joden zijn uitsluitend de schuld van de Israëlische politie.
Daarover zijn, uiteraard, geheel andere opvattingen. Die mafklapperij van Grassiani over de oorlogswil van Netanyahu laten we voor het het is, namelijk haatzaaiende waanzin, maar het kan misschien geen kwaad om te citeren uit de nieuwe autobiografie van Netanyahu die ingaat op precies die ongeregeldheden in mei 2021, tijdens “Guardian of the Walls”, dus toen de “Iron Dome” dagelijks tientallen raketten vanuit Gaza moest tegenhouden.
Wie de wetenschappelijk onderbouwde versie wil lezen van wat Netanyahu hierboven zegt, moet een recent artikel van Efraim Karsh raadplegen: “Why Israel’s Arabs Are Its Biggest Threat”. Karsh is de man die het paradigma-wisselende boek schreef waarmee de mythe van de vooropgezette, massale en bewuste verdrijving van de Arabieren in Palestina in 1948 door de Joden voorgoed werd ontkracht: “Palestine Betrayed“, een van de boeken waarop ik mij baseer in mijn eigen boek:
In een stuk vlak voor het aantreden van het kabinet Netanyahu, schreef Caroline Glick een artikel onder de titel “Lapid cum suis roepen op tot burgeroorlog” en daarin voorspelde ze dat ook in het buitenland de vijanden van Israël zich zouden aansluiten bij de wat ik noem de Lapid-landverraders. In een van haar podcasts wees ze erop dat de regering Lapid zich totaal uitleverde aan de levensgevaarlijke en irrationele appeasement-politiek van de regering Biden richting Iran. Dáárover hebt u nergens bij de NPO ook naar één kritisch piepje gehoord. Ja, onder die buitenlandse vijanden van Israël mag u gerust “Nieuwsuur” scharen en eigenlijk de hele NPO behalve “Ongehoord Nieuws”. Ik wijs nog eens op de honderden stukken die ik schreef contra de structurele demonisering van Israël bij de NPO. Ik herinner aan de schandalige gelijkstelling op humanitair gebied van Iran en Israël door Natascha Gibbs onlangs bij OP1.
Ik moet een bekentenis doen. Ik ben niet onverdeeld blij met de keuze in coalitiepartners waartoe Netanyahu is GEDWONGEN. Want onder de desastreuze uitsluit-en-demoniserings-politiek die door regressief links in de afgelopen decennia in het hele Westen is gevoerd, is óók dit een van de resultaten. Het cordon sanitaire dat regressief-links in Israël opwierp en opwerpt tegen Netanyahu en dat liever met extemistische Arabische partijen ging regeren, heeft tot gevolg dat nu ook Netanyahu naar zijn uiterste flanken wordt gedreven. Regressief-links heeft dit kabinet helemaal zelf gecreëerd.
Rest mij de vraag, die ik al veel vaker heb gesteld, in verscheidene artikelen — hier en hier en hier en hier — wat gebeurt er in de koppen van linkse potten als Erella Grassiani? En überhaupt in de breinen van ook de hetero-meisjes die zich tegenwoordig feminist noemen? Of zit er, zoals ik wel eens vaker heb gesuggereerd, gewoon radio-actieve stront in die schedels? Hoe kan je het Westen in het algemeen en Israël in het bijzonder, alwaar de homorechten rotsvast verankerd zijn, verguizen ten gunst van een ideologie, de islam, die elk wezenskenmerk met het nazisme gemeen heeft, die in de 1400 jaar van zijn bestaan een moleculaire Holocaust onder vrouwen heeft aangericht, al die tijd patriarchaler en voor vrouwen onderdrukkender is gebleven dan het christendom ooit geweest is en homoseksualiteit vaak met de dood bestraft?
“Na de massale aanrandingen en verkrachtingen van blanke westerse vrouwen door islamitische mannen te Keulen, zaten blanke westerse feministen natuurlijk met een logische brandende vraag: hoe stoppen we Wilders?”
__________________
APPENDIX
Onderstaande “notulen” van een kwartier radio onder de titel “De escalatiespiraal in Israël en de Palestijnse gebieden lijkt geen einde te kennen”, heb ik nooit gepubliceerd. Het gaat over de door Hamas zorgvuldig geplande terreuraanvallen met raketten vanuit Gaza van 10 tot 21 mei 2021. Zie hiervoor ook het laatste hoofdstuk van mijn boek: “Naschrift eind mei 2021: Gaza”. Een van de doorVPRO-presentatrice Sophie Derksen geïnterviewden is deze ERELLA GRASSIANI. De andere is Mouin Rabbani, een beroeps-agitator ten gunste van de Palmaffia’s, die ik voor deze gelegenheid uit de “notuelen” heb geschrapt. Doctor Erella Grassiani produceert ronduit krankzinnige gedachtenspinsels. Bijvoorbeeld dat Netanyahu volgens een slim plan Hamas zover heeft gekregen dat ze de aanval openden zodat hij de held kan spelen en de aandacht afgeleid wordt van zijn falen een regering te vormen en van de rechtszaak tegen hem vanwege corruptie. Nóg idioter is haar opvatting dat het toch wel heel erg is dat die mensen in Gaza zo slecht beschermd zijn, terwijl “wij” in Israël door de anti-raket-installaties vrij veilig zijn.
PRESENTATRICE SOPHIE DERKSEN: “jongeren van beide kanten die met elkaar slaags raken” . . . “tot . . . mmm . . . . mmm . . . gewelddadige protesten gekomen” GRASSIANI: Palestijnen demonstreren en het geweld komt van de politie . . . in de Israëlische media wordt het altijd andersom geschetst . . . . de kolonisten willen steden Joodser maken . . . . veel Palestijnse inwoners hebben het gevoel hebben uit hun eigen steden te worden gedrukt Rabbani: 75 jaar Israëlische overheersing. . . pogingen van Israëlische kolonisten met volle steun van hun leger om Jeruzalem verder te verjoodsen . . . officieel beleid dat het aantal Palestijnen de 30% niet mag overschrijden . . . Wat Israëlische regering betreft hebben uitsluitend Israëlische Joden in Jeruzalem rechten . . . . Palestijnen voelen zich in het nauw gedreven . . . ook door 4 jaar Trump en in de steek gelaten door de Arabische staten en internationale gemeenschap en door eigen leiders en nemen daarom nu heft in eigen handen. DERKSEN: Geen van beide kanten schijnt bereid situatie tot bedaren te brengen . . . . aan Palestijnse kant vallen talloze doden dus de prijs van een aanval is hoog dus waarom zoekt Hamas nu de confrontatie . . . . . DERKSEN: Netanyahu werpt zich nu op als de hoeder van de Israëlische veiligheid, wat is zijn rol nu precies in deze verder escalatie . . . GRASSIANI: Netanyahu spint garen bij de escalatie . . . de vraag is in hoeverre dit allemaal is voorgedokterd en uitgedacht om dit resultaat te krijgen dat is natuurlijk heel moeilijk te bewijzen maar we zien wel dat de laatte dagen de beslissingen van de regering om bepaalde aanvallen te vergelden heel goed zijn voor het vergeten van de situatie waarin Netanyahu is . . . . niet gelukt om een coalitie te vormen en er zijn rechtszaken tegen hem . . . en er zijn partijen die heel dicht bij een coalitie zonder Netanyahu waren . . . . dat raakt nu steeds verder weg en hij kan zich profileren als de redder . . . . weel erg bang voor oorlog . . . . al meer dan 50 doden gevallen in Gaza . . . . . Netanyahu als gezegd dit wordt een langdurige actie . . . . we gaan hier hard tegenin . . . . ik ben zeker bang dat hij die belofte gaat houden . . . . en met elke nacht en elke aanval zullen er zoveel doden vallen in Gaza omdat die natuurlijk een stuk minder bescherming hebben dan wij hier in Tel Aviv . . . . we hebben veel raketten deze kant op zien komen afgelopen nacht, maar 80% wordt tegengehouden door . . . . . eh . . . . anti-raket-installaties [zou ze het begrip Iron Dome niet kennen, of vindt ze dat te positief klinken?] . . . . en ik ben ook bang dat het in de Israëlische steden het tussen Joden en Palestijnen erger uit de hand gaat lopen want daar is het geduld ook erg op . . . . decennia van spanningen ongelijkheid, bezetting en kolonisatie . . . op een gegeven moment is de rek eruit.
“Mensen leven er samen, maar het broeit al langer onder het oppervlak”, vertelt ze [GRASSIANI]over de telefoon, luttele uren nadat ze in Nederland is teruggekeerd. “Arabieren worden meer en meer uit hun huizen gedreven, deels door de gentrificatie, deels door kolonisten die huizen opkopen om de stad te ‘verjoodsen’. En er is altijd die discriminatie.”
“Maar wat de politie de afgelopen weken aanrichtte, is volgens Grassiani ongekend. Straten zijn afgesloten, controleposten opgericht en voordeuren ingetrapt. Er worden lichtgranaten naar balkons en in achtertuinen geschoten, mensen worden geïntimideerd, aangehouden, geslagen. Arabische relschoppers worden gearresteerd, maar de ultra-rechtse Joodse knokploegen niet. ‘Als Arabische inwoners bedreigd worden, durven ze de politie niet te bellen’, vertelt ze. ‘Omdat ze daar ook bang voor zijn.’ “
≈ Reacties uitgeschakeld voor Baudet: Globalisme leidt Europa naar de Nieuwe Middeleeuwen
A series of incredibly bloody conflicts swept through Western Europe between 1500 and 1650. These conflicts were the result of the overlapping conflicting jurisdictions which had been a characteristic feature of the Middle Ages and which had become untenable in the modern world. During the Middle Ages Kings and noblemen lived in a state of constant competition over claims to decision-making powers. Ecclesiastical and worldly rulers incessantly disputed who was to have the final say in any given situation. Cities and provinces competed with one another. The nobility and the clergy were not subject to the same rules as ordinary people. The political structure, in short, was overlapping and many layered. No single institution had the last word for a single piece of land.
And from Jean Bodin in France to Johannes Althusius in Germany from Grotius in the Netherlands to Thomas Hobbs in England, thinkers in every European country came to the same conclusion: to put a stop to these endless wars that had swept through Europe for over a century and a half and that was to establish centralized territorial jurisdiction. This marked the very transition from the Middle Ages to the Modern Age: one single organization was ultimately to be invested with the authority to maintain order over a clearly defined territory and the population would in turn be asked to pledge obedience to that single power. The Age of the Nation State had begun.
Peace was remarkably restored in Europe over the course of the 17th and 18th centuries. The continent flourished in both the Enlightenment and several Democratic revolutions ensued. Wars became more rational and more limited in scope with the exception of the wars that grew out of renewed ambitions to establish imperial rule as happened on Napoleon the German Kaiser Mussolini and Hitler.
Despite its remarkable successes an insidious process of dismantlement overtook the nation-states of Europe after the Second World War. The agents of its destruction being supra-national institutions such as the European Union, the European Court of Human Rights, the World Trade Organization, the International Court of Justice as well as the systematic dilution of homogeneous populations through mass immigration, open borders and multiculturalism. The results constitute a kind of return that we are witnessing today to the Middle Ages. New overlapping jurisdictions are being created and cultivated in the form of sharia law and in the form of international law applying directly to citizens in all of our countries.
A new class-based society has even come into being with a new quasi-hereditary aristocracy in the form of our Cosmopolitan Elites who think of themselves as being highly educated who intermarry and operate on an international scale and even look down on the ordinary citizens whom they condemn as deplorables. Quasi-imperial decrees have also returned in the form of the rules and regulations from Brussels. A secular form of papal authority has even returned via the universal human rights court and the universal international criminal court. For let us not forget Universal it’s the literal translation of the Greek word Katholic or Katholicos. Yet this New Order cannot be reconciled with democracy and the rule of law. For democracy requires a Sovereign Parliament that decides on War and Peace,expenditure, immigration and so on.
And the great capitals of our European countries have in fact already lost virtually all of their decision-making powers in crucial areas of policy. They cannot decide things anymore that go against the international treaties against the European court against the European Union and so on. So we’ve reached a decisive moment in our history. We’re facing a fundamental choice: are we going to continue along this path of supra-nationalism and multiculturalism which inevitably leads to a new kind of Middle Ages or are we going to return to the Nation State?
TOT ZOVER BAUDET. Hieronder volgt een soort ‘disclaimer’ uit een stuk dat ik vier dagen eerder publiceerde: “DE VIJAND STAAT LINKS!”
≈ Reacties uitgeschakeld voor DE VIJAND STAAT LINKS!
“Ik zou zeggen: bekijk deze totaal foute ‘progressieve’ column (in het AD), die geheel bestaat uit scheldwoorden en demonisering, zonder ook maar één argument.”
In het Duits klinkt het lekkerder: ‘Der Feind steht rechts!’ Zoals in de tijd van de moord op Rathenau in 1922: ‘Knallt ab den Walther Rathenau/Die gottverfluchte Judensau!’Ga de rest van de tekst in dat liedje maar eens raadplegen. Naar dat soort tijden wil je niet terug. Ter geruststelling: je hebt nu geen oorlogsveteranen als Hitler en Mussolini, die zowel in Duitsland als Italië zich vernederd voelden, door hun eigen volk en door respectievelijk ‘het dictaat van Versailles’ en een ‘vittoria mutilata’. (‘verminkte vrede’: Italië voelde zich als mede-overwinnaar óók zeer tekort gedaan door ‘Versailles’) Dus een sfeer vergelijkbaar met die van de Weimar-republiek of die van Mussolini’s ‘Mars op Rome’ gaan we niet meemaken. Het zal anders zijn. Maar hóé anders? Want het zijn wel degelijk wanhopige tijden waarin de waanzin op alle terreinen door de wereld giert. In 1998 citeerde ik in een opstel in ‘Letter & Geest’ van Trouw een gedeelte van een gedicht van W. B. Yeats:
Turning and turning in the widening gyre The falcon cannot hear the falconer; Things fall apart; the centre cannot hold; Mere anarchy is loosed upon the world, The blood-dimmed tide is loosed, and everywhere The ceremony of innocence is drowned; The best lack all conviction, while the worst Are full of passionate intensity.
Ik ben in die krap 25 jaar niet geruster geworden. Deze slechtsten uit de laatste regels, die types vol hartstochtelijke intensiteit, zijn voor mij wat Thierry Baudet ‘het kartel” noemt, wat in Nederland samenvalt met VVD, D66, Groen-Links, PvdA en Volt. Globaal valt het samen met het World Economic Forum (WEF), Europese Unie, de Democrats in Amerika en de Woke-waanzin. De linkse gekte is trouwens een mondiaal verschijnsel: ook bijvoorbeeld in Israël zijn de globalisten/wokies/islamofielen aan het proberen de natie kapot te krijgen. Maar hun ‘hartstochtelijke intensiteit’ klinkt steeds schriller en schraler, want ze zijn op de terugtocht, althans: ze voelen een kantelpunt naderen.
En wie zijn dan die besten die volgens de dichter alle overtuiging zouden missen? Dat zijn degenen, denk ik, zoals ik (ja hoor!) die heel voorzichtig in de jaren 1970, later langzaam in de jaren 1980 en 1990 steeds wanhopiger — niet ‘overtuigder’ — begonnen te waarschuwen voor islamisering en multikul. Na 2001 en de Twin Towers waarschuwden we dringender. Ook de backlash, het reactionaire fanatisme van het linkse establishment was hevig. Die tientallen aanslagen die nog volgden hadden óók al niks met de islam te maken. En nu, twintig jaar later, gebruikt het WEF-globalisme het Corona-bedrog om de totale controlemaatschappij er versneld door te drukken. Overigens kan je inmiddels niet meer zeggen dat degenen die ik voor de besten houd in hartstocht onderdoen voor degenen die ik als de slechtsten zie. Ikzelf heb ze zoveel mogelijk de tiefus gescholden.
Het is jammer dat het verzet van degenen in wie ik aanvankelijk vertegenwoordigers van ‘de besten’ zag— onder wie ikke zelf dus — zulke heftige uitglijers maken. Het bezoek van Thierry Baudet aan papa Le Pen kon nog als een jeugdzonde weggezet worden, maar de latere geruchten over antisemitisme in corpsbal-achtige app-groepjes van FVD kregen daardoor net iets meer geloofwaardigheid. Een ‘racist’ als Jared Taylor is voor mij niet taboe — zie ook hier — maar het is niet handig als beginnend partijleider om urenlang stiekem met hem te gaan zitten dineren in hotel ‘De L’Europe’ in Amsterdam. Vooral niet nadat je in je eerste verkiezingsoverwinnings-speech gerept hebt van ‘onze Boreale wereld’, wat dan vervolgens door de systeempers massaal als een ‘hondenfluitje’ richting crypto-nazi’s werd geduid. Daarna volgden nog ‘Nine-Eleven was een inside job’, ‘de maanlanding heeft nooit plaats gevonden’, ‘rioolratten ontmaskeren’ (Gideon van Meijeren), ‘Poetin is een held die de christelijke wereld gaat redden’ en ‘de islam is ook best een leuk conservatief geloof’. Bijzonder vermelding verdient ‘die globalisten-beweging wordt geleid door reptielen’, tijdens welk gesprek Baudet volgens mij onder invloed van cocaïne (en alcohol?) was en letterlijk meende wat hij zei. Of Baudet zich er op dat moment van bewust was dat die David Icke, van wie de reptielen-theorie afkomstig is, slinkserwijs dat reptiel-zijn aan Joden linkte, weet ik natuurlijk niet. Niettemin maakt Baudet nog steeds geniale analyses en ik onderschrijf nagenoeg volledig het verkiezingsprogramma van FVD. Maar ik kan er niet op stemmen, vanwege het voorgaande.
Het wordt dus weer Martin Bosma (PVV), een onderschat intellect, die vooral de mandarijnen van NPO66 vakkundig op zwavelzuur weet te zetten. Ik hoop dat de PVV bij de volgende, hopelijk snelle kamerverkiezingen, 60 zetels haalt.
Alléén ‘links’ is verantwoordelijk voor de polarisatie
Uit het bovenstaande kan de lezer duidelijk zijn geworden dat de sfeer van polarisatie mij niet is ontgaan. Wat mij opvalt in de signalering van dat probleem is de evenhandedness: de oproepen tot ophouden met verkettering wordt aan alle partijen gelijkelijk gericht, terwijl toch echt uitsluit-monopolie-links vanaf de jaren 1980 een cordon sanitaire heeft gepredikt tegen alles was afwijkend was van het narratief van datzelfde ‘links’. Dat geldt voor zowel in Amerika als Europa. Zie de demonisering van Trump, een onbehouwen baviaan, maar een president met een uitstekende track-record, zowel in de buitenlandse als binnenlandse politiek. Zie het opzichtige uit-de-wind houden van Joe Biden, de demente marionet van extreem-links bij de Democrats. De rol van Big Tech, met name van Twitter, dat met behulp van de Amerikaanse geheime diensten een cruciale rol heeft gespeeld in de bevoordeling van Biden en het dwarszitten van Trump. Het verzwijgen — tot op heden! — daarvan door systeem-media in het hele Westen. In Nederland probeert het monopolie-establishment nu zelfs onwelgevallige politieke partijen en omroepen botweg te verbieden. Zie de schaamtelozehetze tegen een klein omroepje als ‘Ongehoord Nederland’.
De uitzondering in het mainstream-media-landschap is ‘De Telegraaf’ met name journalist Wierd Duk en de columnisten Leon de Winter en Ronald Plasterk. Bij de Volkskrant is Martin Sommer een uitzondering. In televisieland zou ik geen positieve uitzondering weten, noch bij de NPO — behalve uiteraard sinds een jaar het behetzte ‘ON!’ — noch bij de commerciëlen, want ook ‘Vandaag Inside’ is een programma dat gewoon dezelfde quasi-linkse praat verkoopt. Maar dan met een proleterig sausje. Dorpscafé-stamtafel-praetvaer Johan Derksen is net zo’n spitsburgertje als de hele rest van de toksjoo-sterren. Hij is erg dol op Öczan Akyol. Ik zou zeggen: bekijk hierboven de totaal foute ‘progressieve’ column, die geheel bestaat uit scheldwoorden en demonisering, zonder ook maar één argument. Ebru Umar, ook van Turkse afkomst, net als Akyol, mocht slechts één keer aanzitten bij de heren Van der Gijp en Derksen, want toen hadden ze al meteen door dat ze gevaar liepen een écht ander geluid te gaan horen.
Inmiddels is er wel, zowel in Nederland als in Vlaanderen, behalve op twitter, ook qua on-line kranten een alternatief circuit ontstaan: Doorbraak, OpinieZ en Wynia’s week. TPO was ook stem die tegen het linkse establishment inging, maar Bert Brussen is steeds meer gaan geloven in de leugens van de officiële Corona-verhalen met bijbehorende maatregelen en dat hij tot taak heeft Baudet te demoniseren. GeenStijl is steeds minder relevant en vervalt steeds meer in hobbyïsme gepresenteerd in schijtlollig taal.
Ik heb ooit een definitie gemunt van het “links” dat vanaf begin jaren 1970 zich langzaam meester heeft gemaakt van álle subsidie-niches in politiek, onderwijs en media — eigenlijk in het hele institutioneel-maatschappelijke veld. Ik spreek namelijk van het censurerende met de islam collaborerende links-regressieve narcistisch-hedonistische zelfverheffingsneuroten-machtsconglomeraat.
Dat is niet zomaar een speelse scheldpartij. Ik bedoel echt met deze karakterisering zoveel mogelijk aspecten van het linkse gelukzaligheids-syndroom te raken: hun primaire zorg is om het fijn in het eigen hoofd en het eigen organisme te hebben en daartoe proberen ze zo min mogelijk nare kanten van de werkelijkheid te zien, irreële idealen na te streven en zich moreel verheven te voelen boven diegenen die wél problemen zien. Die worden dan vervolgens weggezet als racist, fascist en zonodig als nazi. Ook dát geeft uiteraard weer genot. Die hele woke-waanzin waarin de identiteitjes uiterst micro-agressie-gevoelig zijn en waarvan tegelijk een totalitaire dwang uitgaat, is gewoon de culminatie van wat “links” in elk geval al de laatste veertig jaar in de hele Atlantische ‘welvarende’ wereld kenmerkt.
1968: genotzucht en schuldgevoel
Dat genotzuchtige bij ‘links’ is een verschijnsel van na WOII. De ‘beweging van 1968’ maakte zich, via een ‘mars door de instituties’, in een paar decennia tijd meester van alle belangrijke subsidie-niches in de maatschappij. In die beweging zijn twee Grote Emotiestromen aanwijsbaar: schuldgevoel en genotzucht. Ze manifesteren zich in de ‘progressieve’ psyche tegelijkertijd.
Men is enerzijds vervuld van schuldgevoelens over het Westerse kolonialisme-imperialisme-slavernij-verleden. Met die schuldgevoelens, mits openbaar beleden, kan men zichzelf manifesteren als de Betere Mens. En ook als je die last van het verleden niet echt voelt, en de morele verontwaardiging alleen maar een beetje speelt, ben jij in jouw dappere verzet ‘antifascist’ en heel erg géén nazi.
Anderzijds is er een sterke hang naar puur gnot-gnot-gnot. Wij herinneren ons ‘rookmagiër’ Robert-Jasper Grootveld:
HI-HA-HAPPENING/ DOE VOORAL JE EIGEN DING/ VERZET, VERZET, VERZET/ GEEN LEVEN ZONDER PRET/ GNOT, GNOT, GNOT/ HET VLOT DAT IS ONS LOT/ TOT VLOT TOT VLOT TOT VLOT/ GNOT GNOT GNOT/ JE BENT JE EIGEN GOD
Vzet als gnot: daar komt het nog steeds op neer. Mooie gevoelens alom: alle slachtoffers van het Westerse kapitalisme helpen, maar tegelijk toch ook héél veel neuken.
Die genotzucht, dat hedonisme, werd vanaf de jaren 1960 in seksueel opzicht mogelijk gemaakt door de anticonceptie-pil en in materieel opzicht door de toegenomen welvaart. Het uitleven van de seksualiteit kwam ook voort uit het, misschien onderbewuste, besef dat seksualiteit een oerkracht is die, indien niet uitgeleefd, zich kan ontladen in haat en oorlog. Ik zeg altijd maar: vreemdgaan kan een hoop ruzie veroorzaken, maar ook oorlog voorkomen.
Mogelijk versterkte dat hedonisme het toch al aanwezige ‘historische’ schuldgevoel inzake kolonialisme en slavernij, want hadden ‘wij’, in ‘ons’ Westen, het niet alléén maar zo goed omdat ‘wij’ nog steeds ‘de Derde Wereld’ aan het uitbuiten waren? Zo werd de zich seksueel uitlevende en materieel welvarende ‘linkse’ hedonist een morele narcist, een zelfverheffings-neuroot, een deugmens die het er weliswaar zelf goed van nam, zich uitleefde, maar ook solidair was met de onderdrukten over de hele wereld, vooral als die een kleurtje hadden.
‘Victimisme’ is deze ideologie ook wel genoemd en dat denken ging gepaard met een vernauwing van het Christendom tot alléén nog maar één Groot Erbarmen. Ook solidariteit dus met de ‘gastarbeiders’, de migranten en de asielzoekers in Nederland, wier ideologie, bijvoorbeeld de islam, je niet ging kritiseren vanuit je bevoorrechte positie. Bovendien leerde de postmoderne sociologische antropologie dat alles relatief en een ‘narratief’ was, een subjectief verhaal en dat daarom een zwarte peniskokerdragende kannibaal niet per se beter was dan een blanke vegetarische DNA-specialist.
‘Links’ beklom het morele krukje en daarvandaan klonk het richting realistisch ingestelde medemensen: better than thou! De links-regressieve mens is vooral bezig met het behouden van een prettig gevoel in eigen hoofd en organisme. Dat wat Jordan Peterson “narcissistic compassion” noemt:
Niet conservatieven, alléén ‘progressieven’ hebben een totalitaire traditie
In het boek van Martin Bosma“De schijnélite van de valsemunters”(2010) dat vooral gaatover het ontstaan en de eerste jaren van de PVV, staat ook een hoofdstuk getiteld ‘Adolf Hitler, socialist’. Een nationáál-socialist weliswaar, net zoals Mussolini dat ook was en ook Stalin die contra Trotsky door drukte dat de socialistische wereldrevolutie weliswaar wereldwijd gepland stond, maar dat-ie voorlopig toch maar ’s in één land (Rusland) gerealiseerd moest worden. Die totalitaire neigingen overal ter wereld vanaf de eind-18e en 19e eeuw zijn in feite een poging om een antwoord te vinden op de complexe problemen van de bestuurbaarheid van een industrialiserend land. (In het geval van Stalin hing het totalitarisme samen met de wíl tot industrialiseren.) Zo laat Jonah Goldberg in zijn ‘Liberal Fascism’ zien dat die totalitaire tendensen beginnen bij Woodrow Wilson en F. D. Roosevelt. De president van wat Goldberg noemt de ‘fascist New Deal’, zo lezen we, had grote bewondering voor Mussolini en er werd ook met enige afgunst gekeken naar wat die Hitler daar allemaal voor elkaar kreeg in dat verre Duitsland. Goldberg ziet hoe het fascisme via de ‘beweging van 1968’ — ‘Fascism takes to the streets’ — tenslotte vertegenwoordigers vindt in de Clintons en Obama.
Het totalitarisme (fascisme, nazisme, racisme) is door datzelfde ‘links’ na zijn succesvolle ‘Mars door de Instellingen’ succesvol gekoppeld aan ‘rechts’ en aan conservatisme en patriottisme. Maar conservatieve partijen hebben in het industriële en post-industriële tijdperk nóóit totalitaire neigingen vertoont. Dat is echt uitsluitend en altijd voorbehouden geweest aan de ‘progressieven’ en ‘linkse revolutionairen’.
Wat te doen?
Nou ja, dat is simpel: ophouden met massa-immigratie, omvolking, islamisering, klimaatgekte, Europese Unie van Sovjet Republieken (EUSR), Verenigde Nazi’s (VN) en opbouw van de totalitaire linkse D66-controlestaat. Om maar eens een paar zijstraten te noemen. Maar wat niet zo simpel is: het incompetente en misdadige gajes wegkrijgen dat al die waanzin aan het implementeren is. Ik heb een aantal malen de overtuiging uitgesproken dat deze elite in de Europese regeringszetels en met name in Brussel niet zonder geweld weg te krijgen zal zijn. Maar de laatste tijd heb ik wat hoop gekregen omdat er stemmen weerklinken die meer gezag hebben dan de mijne en die steeds openlijker de waanzin van de huidige beleidsmakers benoemen. Ik zei het hierboven al:
“De uitzondering in het mainstream media landschap is ‘De Telegraaf’ met name journalist Wierd Duk en de columnisten Leon de Winter en Ronald Plasterk. Bij de Volkskrant is Martin Sommer een uitzondering.”
Emeritus hoogleraar Guus Berkhout heeft Ronald Plasterk naar voren geschoven als Redder des Vaderlands. Berkhout, stichter van de “Climate Intelligence Foundation” (CLINTEL), schreef in de periode 27/8 – 18/9 2022 een vierluik op OpinieZ onder de titel “Verlos ons van dit Kabinet” (een, twee, drie en vier). Voor Berkhout is Plasterk de gedroomde minister-president van een zakenkabinet dat Nederland uit het incompetentie-moeras moet trekken. Mijn zegen hebben ze, beiden. Hoopvol waren ook de antwoorden op “10 vragen aan prof. Guus Berkhout bij de komende jaarwisseling”. Ik zou zeggen: ga het eens lezen.
En tenslotte de vraag die ik wilde beantwoorden in dit opstel: Wie is de vijand? Hoe definieer je die? En dan zie ik dat ik inderdaad aan de karakteristiek die ik hierboven al gaf en al een jaar of tien gebruik, twee termen zou kunnen toevoegen: totalitair en incompetent. Dan wordt het dus allemaal wel een beetje erg bijvoeglijk-naamwoordelijk, maar ik weet niks beters:
Het totalitaire, incompetente, censurerende, met de islam collaborerende links-regressieve narcistisch-hedonistische zelfverheffingsneuroten-machtsconglomeraat.
≈ Reacties uitgeschakeld voor Masturberen & Mitrailleren in het Midden-Oosten: generaal Kassem 1963 — Hoe tragisch kan je aan je einde komen?
A. F. M. F. Manning heb ik nog wel meegemaakt. Ik weet bijvoorbeeld nog dat hij tijdens een vergadering van de faculteit geschiedenis in Nijmegen ergens begin jaren 1970 van zijn stoel opstond, zijn jasje dicht knoopte en zei: “Men weet hier dat ik geen tiran ben, behalve voor mezelf.” Manning heeft het initiatief genomen en de hoofdredactie gedaan van “Onze Jaren 45-70”, het “geïllustreerde verzamel werk in 120 weekafleveringen” dat midden jaren 1970 begon te verschijnen. De rode banden staan ook bij mij in de kast en ik wou dat ik tijd had me erin te verliezen, want historiografisch is dat interessant en kan verrassende inzichten opleveren. Hoe keken we in die tijd aan tegen generaal Kassem? Bijvoorbeeld. Op pagina 1448 van deel drie lezen wij:
“Na de moord op koning Feisal voerde Kassem het bewind in Irak. Hij bestreed het nasserisme en onderdrukte tegenstanders bloedig. In februari 1963 werd hij (rechts) samen met twee officieren vermoord.”
Het was in die tijd schijnbaar niet gebruikelijk dat erbij vermeld werd dat generaal Abdul Karim Qassem/Kassem en die twee andere officieren tijdens een gezamenlijke masturbatie-sessie werden vermoord. Terwijl dat op de foto vaag, maar toch onmiskenbaar, te zien is. Blijkbaar is de deur naar de kamer waarin het masturbatie-overleg annex bondings-ritueel plaats vond plotselng open gesmeten en zijn de binnenstormers meteen beginnen te schieten. De oudere kalende officier heeft zijn hevig in de pijpen plooiende broek nog net niet op zijn knieën hangen, maar zijn stijve pik onmiskenbaar in zijn hand. De jongere officier op de grond heeft ook een half stijve leuter uit zijn broek hangen. Kassem is degene die als oud vuil in de verre hoek ligt.
≈ Reacties uitgeschakeld voor CAROLINE GLICK: Lapid cum suis roepen op tot burgeroorlog
VLNR: Yair Lapid, Naftali Bennett en Arabische coalitiepartner Mansour Abbas. Je zíét gewoon dat dit een veel gezondere coalitie was dan wat er nu onder Netanyahu aantreedt. Benny Gantz staat niet op de foto.
Het stuk van Glick is van 9 december 2022 en ik vat het vertalend en parafraserend samen.
Yair Lapid, vertrekkend premier van Israël, probeerde in de vijf maanden dat hij aan de macht was het enige niet-linkse tv-station in Israël uit de lucht te halen. Na de val van zijn regering en in de aanloop naar de verkiezingen was hij voortdurend bezig Netanyahu te demoniseren en als anti-democraat neer te zetten. Zoals altijd en overal is het juist links dat anti-democratisch is. Lapid accepteert zijn nederlaag niet en stuurt nu aan op een burgeroorlog.
Tijdens een speech bij de officiële jaarlijkse herdenking van Ben Gurion schetste hij een linkse karikatuur van hem als een woke post-Zionist en gebruikte die karikatuur vervolgens om Netanyahu en diens coalitiepartners te demoniseren als voorstanders van het discrimineren van vrouwen, LGTB-ers en niet-Joden.
Vervolgens begon Lapid de deep state en de generale staf tegen Netanyahu op te zetten. Hij stuurde een open brief aan burgemeesters en andere lokale gezagsdragers met de oproep zich te verzetten tegen de voorgenomen onderwijs-hervormingen van Netanyahu.
Steen des aanstoots is hier de voorgenomen aanstelling van Avi Maoz als leider van die hervormingen. Het is de bedoeling dat er een einde komt aan dezelfde woke-praktijken, dus het propageren op scholen van transgenderisme en homoseksualiteit, waartegen Amerikaanse ouders zich steeds meer verzetten. De maatschappelijke seksuele vrijheid blijft uiteraard onaangetast. Maoz is van plan de instellingen die invloed uitoefenen op het onderwijs bekend te maken alsmede wat hun doelstellingen zijn. Nu zijn dat linkse NGO’s die onder de radar hun visie pushen op LGTB-zaken, feminisme, Arabische minderheden, illegale immigratie en milieu-kwesties. Onder het vertrekkende Lapid-kabinet was het aantal programma’s verzorgd door deze linkse NGO’s gestegen van 3,300 naar meer dan 23,000.
Lapid riep op tot massale demonstraties op straat en allerlei militaire en burgerlijke gezagsdragers hebben die oproep herhaald. Benny Gantz, lid van Lapids regering en voormalig stafchef van het Israëlische leger heeft “een aardbeving” aangekondigd en de oprichting van een “forum” om de massale protesten te coördineren. Gantz beschuldigt Netanyahu’s coalitie van het organiseren van “privé-milities” en dat deze uit is op het vernietigen van het militaire, gerechtelijke en pedagogisch systeem van Israël. De baas van het Hooggerechtshof, Esther Hayut, heeft aangekondigd geen enkele beperking te tolereren van de macht van het Hof. Tot nu toe werden rechters op alle niveaus benoemd door een comité onder het gezag van het Hof, maar Netanyahu heeft aangekondigd die selectie voortaan te laten doen onder supervisie van de zittende regering, aldus de democratische scheiding der machten respecterend.
Kortom: links is bezig nog voor de Netanyahu-coalitie ook maar één maatregel heeft genomen de regering te demoniseren en delegitimeren en het land te destabiliseren middels zoveel mogelijk linkse gezagsdragers in alle bureaucratieën en uiteraard geholpen door de mainstream-media.
Op het terrein van de buitenlandse politiek heeft de linkse Lapid-campagne al destructieve gevolgen. Israëls tegenstanders in Washington, onder wie linkse Joden, gebruiken de anti-Netanyahu-stemming om anti-Israël-politiek te propageren. In een stuk in de Washington Post spraken voormalig Amerikaanse ambassadeur in Israël Dan Kurtzer en voormalig vredesgezant voor het Midden-Oosten Aaron David Miller van een “democratisch gekozen regering die anti-democratische waarden aanhangt, vijandig aan de belangen van de VS”.
Kurtzer en Miller vroegen daarom om Israël een partieel wapen-embargo op te leggen, Israël uit te leveren aan de jakhalzen van de VN en het Internationaal Strafhof in Den Haag en de bestraffing van Marokko, Bahrein, de VAE en Soedan vanwege de normalisering van de betrekkingen met Israël in het kader van de Abraham-Akkoorden. Meer linke Joodse instellingen in Amerika zijn onder invloed van de Lapid-demonisering vijandig richting Israël geworden.
Netanyahu heeft de laatste tijd alleen interviews aan buitenlandse media gegeven en zich daarin vooral verdedigd tegen de valse beschuldigingen van fascisme, homofobie, misogynie en racisme. Nu de regering bijna aantreedt zal de demonisering door links Israël en de vijanden van Israël in het Westen toenemen.
“Lapid en zijn collega’s gedragen zich als pyromanen die onder elkaar aanmaakhout, lucifers en kerosine verdelen. Maar ze lijken nog het meest op verwende kinderen die midden in een driftbui zitten. Het beste wat Netanyahu en zijn collega’s onder deze omstandigheden kunnen doen, is volwassen zijn.”
Mansour Abbas, gewoon nog een keer, omdat het kan en omdat het een lust voor het oog is.
Martien Pennings 