Mariëlle Tweebeeke en Netanyahu
De jeugdige Mariëlle Tweebeeke (1971) is natuurlijk niet door haar uiterlijk ankervrouw van “Nieuwsuur” geworden. Ervaring, levenswijsheid, belezenheid, diepgang en intellect: dát zijn de kwaliteiten die tellen op zo’n volksvoorlichtend medium als NOS-NTR dat met vele miljoenen belastinggeld wordt gesubsidieerd. Tweebeeke had donderdagavond 19 januari een interview met premier Netanyahu van Israël en demonstreerde haar totale onnozelheid inzake “de nederzettingen” op “de Westbank”. Begin hier het negen minuten durend interview te bekijken op 20:55 en zie hoe Mariëlle dóórzaagt over “the settlements”, óók nadat Netanyahu heeft gezegd dat al die nederzettingen anderhalf procent van het totale grondgebied van Samaria-Judea omvatten en dat de Israëli’s alle morele en juridische recht hebben daar te leven en dat de bouw alleen maar doorgaat binnen de nederzettingen en dat er geen nieuwe bijkomen . . . . maar het enige dat Marjelleke telkens naar voren brengt: “Ja, maar Amerika en Nederland willen dat u ophoudt met bouwen.” Ja, dat is dan ook een bijzonder idiote eis en ik zal in een van de onderstaande paragrafen duidelijk maken waarom dat zo is. En ik zal nóg eens een keer de geschiedenis neerleggen van “de Westbank”. Misschien leest Marjelleke wel mee en leert ze iets.
De actuele situatie: nog geen twee procent van “de Westbank”
De grote klacht van “de Palestijnen” gaat over de “nederzettingen” van Israël op “de Westbank” een landstreek die pas 40 jaar zo genoemd wordt, maar eigenlijk al een paar duizend jaar Samaria-Judea heet.
Hoe erg is het eigenlijk met die nederzettingen? Hoe hard groeien ze? Worden “de Palestijnen” door puur Joods volume weggedrukt?
Over de Joodse nederzettingen in Samaria-Judea doen sterk wisselende cijfers de ronde, maar . . . . . ze variëren wel binnen de halve procent. Zo menen sommigen dat de nederzettingen 1,7 % van de totale oppervlakte van “de Westbank” uitmaken. Anderen houden het op 1,5%. Weer anderen gaan ertussen zitten: 1,6. Zeker is dat de nederzettingen minder dan 2% vormen van het totale grondgebied van Samaria-Judea.
Er leven in Samaria-Judea begin 2012 volgens de laatste beschikbare tellingen ruim 300 duizend Joden, 12 % van de totale bevolking in 122 nederzettingen. Ongeveer 60 % van die Joden zijn geconcentreerd in slechts 4 nederzettingen, die vlak tegen de Zogenaamde “Groene Lijn” aan liggen. Dat zijn dus gebieden die volgens VN-resolutie 242, aangenomen na de oorlog van 1967, behoren tot de rechtvaardige kleine gebiedsannexaties die essentieel zijn om Israëls “smalle taille” op die plek militair verdedigbaar te maken.
De rest van de nederzettingen zou deel van onderhandelingen met “de Palestijnen” kunnen zijn. Dat wordt wel steeds moeilijker,want die nederzettingen groeien dus en die groei is de eigen schuld van “de Palestijnen” omdat ze alsmaar vrede en een eigen staat blijven afwijzen middels een compromis met Israël. Natuurlijk brengen de Joodse nederzettingen op zich welvaart ook voor “de Palestijnen”, dus is het eigenlijk raar te spreken van “eigen schuld”, maar als je meedenkt in de irrationale Jodenhaat van de Palestijnse maffia’s als Fatah, de PLO en Hamas en dus de Joodse nederzettingen als “slecht” ziet, dan kan je spreken van “eigen schuld”.
Die onderhandelingen worden steeds moeilijker, zei ik, omdat de nederzettingen bleven groeien omdat “de Palestijnen”vrede blijven afwijzen en natuurlijk omdat de Joden minstens zoveel moreel en juridisch recht hadden en hebben om daar te wonen als de Arabieren.
De geschiedenis van nee zeggen door de “Palestijnen”
Het afwijzen door “de Palestijnen” begint natuurlijk al in 1937 (Peel-plan). Dan volgt in 1947 het verdelingsplan van de VN. Twee keer nee van de Arabieren. Vervolgens het aanbod na de overwinning in de verdedigings-oorlog van Israël in 1967 om de hele “Westbank” te ontruimen behalve een paar kleine gebieden (nog géén 2% van het hele gebied) die militair-strategisch nodig zijn voor de verdediging van Israël. Daarop volgde nog in de herfst van 1967 het drie keer nee van Khartoem.
In 1979 bood Menachim Begin in het kader van de vredes-onderhandelingen met Egypte voor Gaza en “de Westbank” autonomie aan. Als “de Palestijnen” dat aangenomen hadden en met de terreur waren gestopt, dan had dat onverbiddelijk naar een eigen staat geleid. Maar ze zeiden nee. De Egyptenaren zeiden ja tegen een vredes-verdrag en in 1982 werden dan ook alle Israëlische nederzettingen in de Sinaï ontruimd. Rond die tijd van Begins aanbod, plusminus 1979, was het aantal “kolonisten” in Gaza en Samaria-Judea nog slechts ongeveer 12.000. Die zouden teruggetrokken zijn bij een waarachtig vredesaccoord. Op elk gewenst tijdstip na 1979 hadden “de Palestijnen” alsnog hun staat, op “de Westbank” en in Gaza kunnen hebben als ze een echt accoord hadden gesloten. Maar ze gingen door met terreur en Joden-haat-propaganda in hun media en op hun scholen.
In 1993 werd Arafat min of meer naar de onderhandelingstafel gedwongen door Bill Clinton. De Oslo-Accoorden die daaruit voortkwamen waren dermate redelijk en genereus voor “de Palestijnen” dat Arafat niet openlijk kon weigeren en eindelijk een keer ja zei. Maar dat was voor de Westerse Bühne. De Oslo-Accoorden werden heftig gesaboteerd door Arafat: de terreur werd zelfs erger en de haat-propaganda jegens Joden op scholen en in de “Palestijnse” media nam nog toe. In 2000 was het tot de hele wereld, behalve bij linkse “anti-Zionisten” in het Westen, doorgedrongen dat “de Palestijnen” geen vrede wilden.
Tegen 2000 waren er sinds Oslo 1993 250 Joden vermoord. Omdat de Israëli’s hadden bedoeld “land voor vrede” en niet “land voor terreur” waren er in de jaren sinds 1993 zo’n 50.000 Joodse “kolonisten” met toestemming van de Israëlische regering naar Gaza en Samaria-Judea getrokken. Terugtrekking van “kolonisten” uit nader te bepalen nederzettingen, behalve die vier tegen de Groene Lijn aan, bleef een optie voor de Israëlische regering. Dat bleek toen in het jaar 2000 de nieuw aangetreden premier Barak aan Arafat heel Gaza aanbood en 97% van Samaria-Judea (“de Westbank”) met Oost-Jeruzalem als hoofdstad van een Palestijnse staat en Barak zich bereid verklaarde het grootste deel van de nederzettingen te ontruimen, behalve die tegen de Groene Lijn aan. Arafat zei neen, verhoogde de terreur en begon een nieuwe “intifada”.
In 2003 kwam de regering Bush met een “Road-Map for Peace”: maar daarin stond niet dat Israël zijn bestaande nederzettingen niet mocht uitbreiden. Dat zou ook een idiote eis geweest zijn, want de “Palestijnen” bouwen al sinds 1967 als gekken in Samaria-Judea. Alleen onderhandelaar George Mitchell heeft ooit in een rapport van 2001 gezegd dat het misschien een “vertrouwenwekkende maatregel” zou zijn als Israël een moratorium op bouwen zou afkondigen. Raar is dat: van de “Palestijnen” wordt nooit zoiets gevraagd, terwijl die toch terreur uitoefenen waar ze kunnen en de Israëli’s alleen maar welvaart brengen.
In augustus 2005 besloot Sharon de hele Gaza-strook te ontruimen, in de hoop op vrede, maar wat er gebeurde was dat Gaza veranderde in een raket-lanceer-installatie en dat Hamas in 2006 de verkiezingen won.
In 2008 deed premier Olmert aan Abbas, de opvolger van de in 2004 overleden Arafat, een voorstel dat nóg verder ging dan dat van Barak in 2000. Het antwoord was opnieuw nee.
Het voortdurende nee van “de Palestijnen” is moreel schandelijk en volkenrechtelijk illegitiem
Ik begon de vorige paragraaf met het eerste nee van de “Palestijnen” tegen het Peel-plan van 1937. Maar die schandelijke geschiedenis van sabotage, terreur en leugenachtigheid vraagt nog een aanvulling.
Om te beginnen brachten de Arabieren pas in 637 ná Christus Palestina bloedig onder het kromzwaard om de regio vervolgens 1300 jaar lang uit te zuigen en te terroriseren. De Joden leefden daar toen al een paar duizend jaar. Toen de Joden rond 1880 opnieuw vanuit Europa naar Palestina begonnen te trekken, brachten zij een dor en nagenoeg verlaten land weer tot leven en welvaart.
In 1922 op de conferentie van San Remo, die na WO I de erfenis van het Ottomaans Rijk regelde, kregen vele volken hun plek in het Midden Oosten toegewezen: Syrië, Irak, Libanon en Jordanië kregen hun gebied. De Joden waren één van die volken en met méér recht dan de Arabische volken. De vestiging van de Joden in Palestina was een daad van dékolonisatie en tegelijk ontwikkelingshulp. Toch kreeg een Arabische Hoessein die eigenlijk in Mekka thuis hoorde al meteen in 1922, een paar maanden na toewijzing van Palestina aan de Joden, het hele gebied dat nu Jordanië heet en dat eigenlijk door San Remo als vestigingsgebied voor de Joden was bedoeld. De Joden leverde dus al meten 70% van hun gebied in. Terwijl de Joden probeerden het overgebleven gebied, Palestina inclusief Samaria-Judea, tot bloei te brengen en in vrede te leven met de aanwezige Arabieren, begon de moefti van Jeruzalem onder de vlag van de islam direct met moorddadige terreur tegen de Joden.
De terreur van de moefti, een bondgenoot van Hitler, liep uit op de oorlog van 1948 waarin vijf Arabische staten de Joden probeerden te vernietigen. De Joden hielden stand en riepen de staat Israël uit. Dat was dus de eerste keer dat “de Westbank” (Samaria-Judea) als springplank voor genocidaal bedoelde agressie werd gebruikt. De tweede keer was in 1967: koning Hoessein was gewaarschuwd buiten de oorlog te blijven, maar begon op de morgen van de 6e juni met beschietingen van West-Jeruzalem dat gedurende de illegale bezetting van 1948-1967 door Jordanië in handen van Israël was gebleven.
Al dat structurele nee van “de Palestijnen” en de hele Arabische wereld moet dus gezien worden tegen dat absolute recht van de Joden om in Palestina te wonen: op grond van anciënniteit, van moraal en van volkenrecht. Terwijl “de Palestijnen” als bloeddorstige veroveraars, als parasiterende en onderdrukkende kolonisators geen enkel recht kunnen doen gelden. Ik maak natuurlijk een uitzondering voor de gewone Arabische boer, uitgezogen door absenteïstische Arabische landheren die misschien wel in Damascus of Bagdad woonden. Gewone boeren die over het algemeen blij waren met de komst van de Joden, die rond 1880 welvaart en hogere levensverwachting begonnen te brengen. En die slechts door de terreur van de moefti zover gebracht konden worden zich tegen de Joden te keren.
Obama beloont het nee zeggen van de “Palestijnen”
Uit het voorgaande zou toch duidelijk geworden kunnen zijn dat Israëli’s, dat Joden het recht hebben om in Samaria-Judea te wonen. Minimaal toch wel in de vier grote nederzettingen tegen de Groene Lijn aan: Ma’ale Adumim, Betar Illit, Modi’in Illit and Gush Etzion. En toch ook wel in Jeruzalem, heiligste plaats voor de Joden en totaal niet heilig voor de Arabieren en de islam, want die heiligheid van Jeruzalem voor de islam is een invented tradition, puur om als propagandamiddel tegen Israël en de Joden ingezet te worden.
Maar Obama, die steeds diep respect betuigt aan het sterk aan het nazisme verwante geloof van de islam en die diep buigt voor bloedige potentaten als de Saoedische koning, heeft een bijzondere insteek inzake Samaria-Judea.
Obama honoreert namelijk het nieuwste smoesje dat de “Palestijnen” hebben verzonnen om niet te hoeven onderhandelen en het feit te verbergen dat ze ook onder de opvolger van Arafat, Abbas, totaal niet geïnteresseerd zijn in vrede en alleen maar in de vernietiging van Israël. Zouden Obama en Tweebeke wel eens een van die filmpjes zien, die onder anderen het MEMRI en PMW steeds weer tonen en waarin ook mijnheer Abbas gewoon zegt dat Israël kapot moet? Natuurlijk wel in het Arabisch en voor een Arabisch publiek, niet voor een Westerse camera.
Dat nieuwste smoesje luidt dat Israël eerst met de “bouw van nederzettingen” – (Leugen! Israël bouwt binnen grenzen van bestaande nederzettingen!) – moet stoppen voordat Abbas wil onderhandelen. Dat was in de afgelopen 17 jaar nooit het probleem voor noch Arafat noch Abbas. Waarom nu ineens wel? Omdat Abbas begint in te zien dat de tijd, waarvan hij steeds dacht dat die in zijn voordeel werkte, in zijn nadeel werkt. Israël creëert, precies zoals het verwijt luidt, “feiten op de grond”. En na 90 jaar “Palestijnse” terreur, obstructie, leugens, sabotage en oorlog creëren ze die feiten met het volste morele en juridische recht.
En Obama, met in zijn kielzog onder anderen Nederland, gaat perfect mee in deze laatste sabotage-huichel van Abbas. En dat het sabotage-huichel was, bleek nog eens ten overvloede toen in november 2009 een bouwstop voor tien maanden door Israël werd afgekondigd. Abbas was ondanks de bouwstop niet naar de onderhandelingstafel te krijgen. Ja, in de laatste maand, toen in september 2010 het moratorium begon af te lopen, toen kwam Abbas onder grote internationale druk naar de onderhandelingstafel.. En wat zei hij, toen hij daar eenmaal zat? Dat de bouwstop verlengd moest worden, want anders liep hij weer weg.
En wat vond Obama vervolgens? Nou, die vond dat Israël maar eens “stoutmoedige stappen” op weg naar de vrede moest zetten. Wat die stappen nog zouden kunnen zijn, behalve zelfopheffing, zei Obama er niet bij.
Dat is trouwens die Obama die met Sarkozy een onderonsje had terwijl de microfoons nog open stonden: ze waren het hartroerend eens dat Netanyahu niet deugde en erg irritant was. Ik volg Netanyahu al een tijdje. Op zijn politiek vind ik niets aan te merken. Zijn speech voor het Amerikaanse Congres was geweldig. De toespraak die hij hield in de prachtig, sfeervolle synagoge aan het Mr. Visserplein in Amsterdam was fantastisch. Ik denk dat het oordeel van Obama en Sarkozy over Netanyahu erg veel over Obama en Sarkozy zegt.
Het hypnotiserende Arabisch-islamitische kwaad
Ik heb me vaak afgevraagd hoe het in Godsnaam kan dat het Westen een Joods-Christelijk-Verlicht vermogen tot Rede, Moraal en Geweten blijft projecteren in het Midden-Oosten, terwijl de geschiedenis al 1400 jaar lang zo volstrekt bewijst dat die Arabisch-islamitische wereld een kosmisch kwaad vormt, parasitair, leugenachtig, agressief, bloeddorstig, onderdrukkend en totalitair: in elk opzicht diep verwant aan het Hitlerisme.
Nog vaker heb ik me afgevraagd waar dat volstrekt irrationele Israël-bashing toch vandaan komt. De waanzin die, tegen alle evidentie in, aan het bijna Absolute Kwaad, de islamitische dictaturen, alles vergoeilijkt en aan het Relatief Goede, het Oneindig Veel Betere, niets ten goede houdt. Ik heb er al veel over gespeculeerd en ik zal de lezer er niet wéér mee vermoeien. Maar verbijsterend blijft het.
Misschien toch een kleine suggestie die ik nog niet eerder heb gedaan: de mens is liever schuldig dan beschaamd. Die totaal incompetente en wrede wereld van de islam moet blijkbaar constant een gruwelijk minderwaardigheidscomplex, een diep besef van inferioriteit op elk gebied, moreel en wetenschappelijk, verdringen. En dus gaan ze door met parasiteren, liegen, saboteren, agressie, anderen de schuld geven en vooral met zich vermenigvuldigen. Ze zijn liever schuldig dan beschaamd. Dat geldt misschien ook voor onze hedonistische linkse quasi-elite, altijd op het morele krukje: ze zien allang in dat ze het inzake de islam, Israël, de multikul en ook “Europa” volstrekt verkeerd hebben ingeschat. Maar ga maar eens na dertig jaar links gelul zeggen dat je het over de volle breedte toch verkeerd hebt gezien. Liever maken ze zich nog schuldiger dan ze al waren.
Steeds schriller en ongeloofwaardiger, steeds Orwelliaanser klinkt het gezwets. Censuur, de mond snoeren van de “mindunkers”, “islamofobie” strafbaar stellen. Zo glijdt onze nep-elite langzaam de geestelijke nacht in en bereiden ze een mooi mengsel van “socialisme” en islam voor, waaronder wij erg gelukkig zullen worden.
______________________________
Ik heb in bovenstaan stuk van twee artikelen van Mitchell Bard zeer ruim gebruik gemaakt:
1) Continued Construction of Israeli Settlements does not hamper a future Palestinian State, 10 januari 2011.
2) Fueling Israeli Settlement Growth, 13 oktober 2009.
Lees al mijn odes aan het NON-journaal !!!
___________________________
Martien Pennings 