(Door: Martien Pennings)
Ik heb iets met het koningshuis. Toen Beatrix ingehuldigd werd, woonde ik in de Amsterdamse Spuistraat op tweehonderd meter van de Nieuwe Kerk. Op de bewuste dag stapte ik ’s morgens om een uur of negen mijn huis uit om een pakje sigaretten te halen. Ik woonde driehoog boven die hoerenkast met die vier grote pees-ramen op nummer 24. Dat huis met die geel-bruine tegeltjes.*** Hé, wat is het raar stil op straat! Oh ja: afzetting-in-verband-met. Maar waarom mogen die pooiers dan wél rijden? Want ik zag een paar typisch patserwagens vanaf het Hekelveld de Spuistraat inrijden. Bij het Sonesta stond een hele file van die pooierwagens. Het begon me te dagen: de kerk-genodigden gebruikten het Sonesta-hotel als uitvalsbasis. Er stonden vier agenten met platte pet en de armen over elkaar te kijken bij het uitstappen van wat volgens mij zo’n beetje de hele Europese adel was. Als ik mijn Kalasjnikov bij me had gehad, zou ik een mooie antifeodale daad hebben kunnen stellen. Later op de dag zag ik de veldslagen van “geen woning, geen kroning” op mijn zilverkleurige zwart-wit televisietje: The Battle of the Nieuwe-Zijds kon ik bekijken op tv en horen via mijn raam. De helikopter die ik op tv zag, hing boven mijn huis. Nee, ik ben die dag verder lekker binnen gebleven.
Ik geloof dat het in de jaren van maak-kennis-met-Maxima was. Willem-Alexander en zijn gemalin op goodwill-toer in Amsterdam. Ik steek over via de trambaan. Eerst die rare bus maar eens even laten passeren. Hè, verdomme! Staat dat ding ineens stil. Achterom lopen. Ik kijk even in de extra grote ruiten van de rare bus. Hé, dat gezicht daar op 20 centimeter van het mijne achter het glas ken ik toch? Oh ja! Willem-Alexander heet-ie.
Gisteren loop ik te kwart voor tien ’s morgens naar mijn sportschool op de Weesperzijde. Daartoe moet ik de Wibautstraat oversteken ter hoogte van het oude Volkskrantgebouw. Even kijken of we groen hebben voor de voetgangers. Maar wat is dat nou? Twee motor-agenten waarvan er eentje midden op het kruispunt blijft stilstaan en snerpend op een fluitje blaast. En ja hoor, daar zijn ze! Een stuk of vijf zwarte automobielen uit de iets betere klasse met getint glas. Ongetwijfeld het koninklijk gezelschap op weg naar de generale repetitie in de Nieuwe Kerk.
Ja, onze wegen kruisen elkaar nogal eens, die van de Oranjes en die van mij. Dus ik voel mij verplicht om op deze gedenkwaardige dag een paar plechtige woorden aan de vertrekkende vorstin te wijden. Ik kwam rond acht uur deze morgen terug van een paar joggingsrondjes en ik zag dat drie samenwerkende panden van een stukje Goudkust in mijn buurt over de volle breedte en hoogte hunner gevels het rood-wit-blauw en het Oranje kunstig hadden gedrapeerd. Monumentaal! Ik kan niet anders zeggen. Een mevrouw met een sterke non-proletarische uitstraling kwam de middelste voordeur uit, terwijl ik het koningsgezinde statement stond te monsteren.
Dus ik zei: “Nou-nou, nogal een statement.”
En zij zei: “Ik vind het vooral mooi.”
En toen zei ik weer: “Mij valt niet zozeer de schoonheid op, maar het monumentale van het statement. En dat terwijl ik nu juist zo dadelijk thuis een kritisch stuk over de koningin ga schrijven.”
“Ach, mijnheer, het is een volksfeest.”
“Maar toch een volksfeest in verband met die koningin, of zie ik dat verkeerd? Dat is toch die koningin die in islamitische roversnesten Bahrein en Oman en Qatar met een hoofddoek op ging lopen en die toen Theo van Gogh was vermoord meteen naar een moskee ging?”
“Daar verschillen de meningen over.”
Inderdaad. En de meningen van mevrouw waren duidelijk ”links”. Gek is dat, alles wat vroeger rechts was is door links omarmd: niet alleen het koningshuis, maar ook “religie” in zijn meest abjecte vorm, dus als islam, plus de bijbehorende Jodenhaat die als Israëlhaat vermomd gaat.
Maar nou die speech. Kraak noch smaak aan. Ik hoorde zonet Rob Trip in het Glazen Huis op de Dam zeggen dat men de toespraak als een korte cursus staatsrecht had getypeerd. Toen ik het gisteren “rechtstreeks” op tv hoorde heb ik het uit verveling halverwege uitgezet. Maar gelukkig heeft GeenStijl de hele tekst on-line gezet.
Ik pik een paar clichés uit de strontvervelende woordenbrij:
“Het verscheurde Europa droeg lang de littekens uit een verleden van oorlog en geweld. In de huidige tijd staan vreedzame samenwerking en besef van gezamenlijke belangen vóórop. Besluiten van de Europese Unie bepalen mede ons dagelijks leven, daar waar dit nuttig en nodig is.”
Het gelul dus dat de EU eigenhandig de Derde Europese Oorlog heeft voorkomen, terwijl de Eurokraten niet alleen de democratie én alle nationale economieën nagenoeg kapot hebben gemaakt, maar ook met hun euro de naties van Europa tegen elkaar aan het opzetten zijn. Als je dan durft te reppen van het nuttige en noodzakelijke ingrijpen in “ons” dagelijks leven door de EU, ben je denk ik niet helemaal goed bij je hoofd.
“( . . .) wezenlijk is aan het ambt: te handelen met voorbijzien van eigen voorkeur en te staan boven partij- en groepsbelangen.”
Dat zal, neem ik aan, toch niet ten koste gaan van de inkomsten van de Oranjes?
“Het zoeken van mensen naar toenadering tot elkaar vanuit verschillende geloofsovertuiging of levensbeschouwing, heeft mij aangesproken, ook als teken van openheid en tolerantie.”
Ja, dat zal de islam toch wel wezen waarnaar de tolerantie moet uitgaan: de islam, de oudste manifestatie van het nazisme, dat Europa van het beste van zijn christelijkheid heeft beroofd, dat 1400 jaar niets dan parasitisme en terreur heeft gebracht en dat sinds 1945 de fakkel van het Hitlerisme openlijk heeft overgenomen.
En dan: een terrorist als Abbas in privé-audiëntie ontvangen en islamitische roversnesten als Qatar, Oman en Bahrein waar de mensenrechten massaal geschonden worden met een hoofddoek op gaan lopen. We zijn immers een handelsnatie! Maar dat zijn we ineens niet meer als Hare Majesteits regering overgaat tot een oproep tot het boycotten van producten uit de enige humane democratie uit het Midden-Oosten, Israël: Nee! Niet antwoorden “alleen uit de bezette gebieden”! Want dan braak ik u op uw vestje, Majesteit. Terwijl ik dit zit te schrijven, zie ik uit mijn ooghoek de acte van abdicatie ondertekend worden en, verdomd, daar, een paar stoelen van Beatrix, zit die schurk Fransje Timmermans, de grote stimulator van de Nieuwe Jodenhaat .
_________________________
*** Die tegeltjes zijn inmiddels wittig ondergeverfd, zo zag ik ergens in april 2015.
Link naar dit stuk bij E. J. Bron
Martien Pennings 