*********************************************************
ZIE OOK: “Anecdote! Hoe duur zijn de bezuinigingen in de GGZ?” (22 JANUARI 2020)
*********************************************************

In het het NOS-journaal van donderdag 26 september (kijk vanaf 2:15). “Huurders in de sociale sector hebben steeds vaker te maken met overlast”,  zegt presentatrice Amber Brantsen. “Dat blijkt uit een tweejaarlijkse monitor van de koepel van woningcorporaties Aedes.”

Een voice over bij beelden van meubilair dat vanuit een raam op straat wordt gesmeten:“Dit komt steeds vaker voor: overlast door verwarde personen. Woningcorporaties maken zich grote zorgen.”

En dan komt Marnix Norder aan het woord: “Er is heel veel bezuinigd in de zorg. Iemand die vroeger als een patiënt in een inrichting zat, die zit nu gewoon als een huurder, als je buurman, naast je. Maar hij heeft nog wel steeds diezelfde problemen om zich heen. “

Voice over: “De corporaties zeggen dat zij die problemen op hun bord krijgen. Dan gaat het om verwaarlozing, vervuiling van het huis en agressief gedrag. Speciale teams begeleiden deze mensen met problemen.”

Norder: “Dat is niet voldoende. Dat is echt te weining. We moeten hier veel dieper op ingrijpen. Want het is nog steeds zo dat in de goedkoopste woningen de mensen met de grootste problemen komen. Dus we maken verzamelplekken van mensen die het moeilijk hebben in de samenleving.”

Voice over: “Aedes vindt dat de gemeenten en de GGZ meer moeten doen met de signalen van woningcorporaties.”

Ja, dat vind ik ook. Ik vind trouwens in het algeméén dat de politiek een ietsjepietsje meer zou kunnen doen met de berichten uit de samenleving. Zal ik dan ook nog maar eens een “signaal” afgeven?  Niet dat het helpt natuurlijk.

Daar gaan we dan.

Hebt u wel eens van de bezuinigingen in de gezondheidszorg gehoord? Vast wel. Je hebt de gewone wachtlijsten voor de doorsnee zieke. En dan heb je bejaarden die, naar men zegt, dermate graag thuis willen blijven wonen dat ze in hun eigen vuil gaan liggen, in afwachting van een doodga-plek in een verpleeghuis. Ook in de Geestelijke Gezondheidszorg (GGZ) zijn de bezuinigingen een succes. Steeds minder gekwalificeerde verzorgers – (want de ouwe hap van échte deskundigen is er als eerste uitgewerkt door bezuinigende “managers”: in welke organisaties hebben we dat toch eerder meegemaakt?) – krijgen steeds meer en steeds zwaardere gevallen op hun bordje.

Een vrij nieuwe bezuinigingtactiek in de GGZ  – (óók al onder het mom van humaan thuiswonen, net als bij de bejaarden) – is het plaatsen van gestoorde medemensen in de zwakste wijken van de steden, tussen de meest kwetsbare burgers. Dat geeft een enorme overlast en niet alleen omdat zulks op zich alleen al een idioot plan is. Maar ook omdat onder die wijkzorg-begeleiders nog weinig echte deskundigen zijn. Die zijn  weggewerkt, want te duur en te mondig. Vooral mondigheid is iets dat . . . . eh . . . . efficiëntievergrotende “managers” niet kunnen gebruiken. Gevolg: overlast, overlast, overlast. Steeds meer verwarde personen op straat, in de verpleeghuizen en in de woonwijken.

Je kunt over die “wijkzorg”, dus over “intramuraal-extramuraal” al sinds 2009 geleerde verhandelingen lezen. Conclusie: het werkt niet. En tien jaar later, in 2019, vertelt het NOS-journaal, zie boven, dat het nog steeds niet werkt.

Mijn vriendin – (ze schrijft wel eens op deze site onder het pseudoniem “Klaartje Groen”) – kent de GGZ van binnenuit en die heeft de nieuwe “aanpak” aan den lijve meegemaakt, als cliënten-begeleidster . . . . . . én als wijkbewoner.

Als wijkbewoner kreeg ze een coke-snuivende half-psychotische buurvrouw met alle drugsoverlast die daarmee gepaard ging. Klaartje begon met alles op te schrijven. Aantallen drugskoeriers, gemiddeld per nacht een stuk of vijf, allemaal jeugdige getintiërs en bijna altijd Marokkaantjes. Ze noteerde de nummerborden van de brommertjes.

Klaartje:  “Het was vooral in de nacht. Doorgesnoven vrienden van haar, slaan met deuren, gesjees op de trap. Continue de bel, luide mziek. Pizza’s bestellen, pizzakoeriers die keihard praten, het naar geld zoeken van buurvrouw die dronken cq doorgesnoven was. Moest ze toch weer middenin de nacht pinnen. Mevrouw hield party’s in een poppenhuis van 40 m2 met wel 20 gasten. Ruzies, krijsen. Mevrouw wilde uit het raam springen, zelfmoord plegen en gilde al haar frustraties uit. Mijn kind werd continu uit zijn slaap gehouden. Hallo!  Dus kom je thuis na een drukke dag in de psychiatrie, kom je ook in je eigen huis weer in de waanzin  terecht.”

Elke dag stuurde ze haar observaties naar de woningbouwvereniging. “Je moet ze gek maken”, zegt ze, “want anders doen ze niks”.

Andere buurman was drugsdealer en pooier.

Klaartje: “Hoeren, herenbezoek, herrie: trap op-trap af, slaan met deuren. Hele kolonnes liepen daar de trap op. Overdag en in de nacht, dat ging 24/7 door. Ook daar veel ruzies. Stoeptegels werden bij hem door het raam gegooid. Letterlijk met een boomstam werd zijn deur open geramd, daar zat gewoon een enorm gat in. Gangbangs met hoeren vonden daar plaats.We hebben een keer gefilmd vanuit de islamitische bakkerij aan de overkant. Stond de hoer van dienst in het openstaande raam met haar blote reet te zwaaien. We filmden ook de stoeten mannen die naar boven gingen. We maakten ’s nachts  geluidsopnames. En toen geloofden ze me eindelijk. De wijkagent is ze wel constant blijven aanspreken en na maanden werd er eindelijk een inval gedaan en werd meneer pooier ontruimd.”

“Je moet ze gek maken”, zegt Klaartje , “want anders doen ze niks”.

Klaartje: “Dit waren allemaal mensen die normaliter in een begeleid-wonen-project (RIBW) zaten  en 24/7 toezicht hadden. Nu vogelvrij in de wijk losgelaten. Wij hebben ons als buurtbewoners 100% moeten inzetten om continue alles te rapporteren, te filmen, geluidsopnames te maken om voldoende bewijs te leveren. Fijn als je al 32 uur in de Psychiatrie werkt en daar in je vrije tijd ook gedwongen wordt ermee bezig te zijn.”

Als cliënten-begeleidster zag Klaartje hoe bepaalde psychoten in de wijken in een huurwoning werden gedropt en na maximaal een jaar weer terug kwamen nadat ze een puinhoop hadden aangericht in de woning en meestal ook in de wijk.

En nu heb ik het zelf ook meegemaakt. De Amsterdamse etage-woning boven mij telt twee verdiepingen. Ik schat het woonoppervlak op 120 vierkante meter. (Zelf bewoon ik de eerste etage met maar één verdieping en die is 60 vierkante meter. Vandaar mijn gefundeerde schatting.) Daar kwam Matteüs te wonen. Die ik leerde kennen als een vriendelijke en zachtaardige jongen, maar totaal ongeschikt om alleen en geïsoleerd twee-hoog op een veel te grote woning te zitten. Matteüs hoort in een begeleid-wonen-project. Maar maak dat de “deskundigen” maar eens wijs. Er zijn namelijk in de GGZ alleen nog arrogante “managers” en onervaren flexkrachten. De ouwe hap met de echte kennis is weggesaneerd.

Ik heb geluk gehad dat ik de metalen brandladder die Matteüs van de buitenmuur op zijn terras had losgeschroefd niet op mijn kanis heb gekregen. Hij had die ladder los op zijn terrasleuning gelegd om de duiven te weren.

Daarna hebben ik en andere buren hem een paar keer stomdronken en bebloed van valpartijen onderweg zijn eigen trap op moeten helpen. Je bent als onderbuur natuurlijk bang dat-ie een keer brand sticht of vergeet dat-ie bezig was de gootsteenbak vol te laten lopen. Dat gebeurde niet, maar hij slaagde er wel in om een daklekkage zodanig te veronachtzamen dat ik er op de etage daaronder flink last van kreeg. Toeval wilde dat met de enorme regenbuien van eind september-begin oktober Matteüs weer eens psychiatrisch opgenomen was. Het werd zo ernstig – die lekkage dus – dat ik mijn electriciteit moest uitschakelen, want gevaar voor kortsluiting. Dus geen licht, geen computer, geen tv of werkende koelkast. Geen warm water.

En dan moet jij tegenwoordig eens proberen om een woningbouwvereniging (Ymere Amsterdam) ervan te overtuigen dat het echt ernstig is. Dan krijg je van de dienstdoende telefonist als antwoord dat het water eerst letterlijk van je muren moet stromen voordat er acuut ingegrepen wordt. Door enigszins te overdrijven wist ik ze daarvan te overtuigen. En kwam er toen acuut een dakdekker van Ymere opdraven? Welnee: Ymere had de dakzorg uitbesteed. Of ik dus zo vriendelijk wilde zijn zelf te zorgen dat er iemand van het landelijke mega-dakdek-bedrijf “Consolidated” werd ingeschakeld. Maar die hadden het zo druk met al die regen van eind-september-begin-oktober dat er pas na drie dagen een monteur kon komen.

En toen die geconsolideerde dakdekker ging komen, moest ik ook nog eens zorgen dat de organisatie die Matteüs daar heeft geplaatst (Discus) met de sleutels van zijn etage op de proppen kwam. Dat was een heel gedoe, kan ik u melden, want die “cliëntbegeleiders” zijn maar met één ding bezig: de “privacy” van Matteüs te “beschermen”. Voorts pasten die sleutels helemaal niet, bleken passende sleutels niet te vinden en moest een slotenmaker de zaak komen openboren en nieuwe cylinders zetten. Dat kost natuurlijk een paar centen. Enfin, alles voor de werkgelegenheid

Toen de lekkage gedicht was, namen de cliëntbegeleiders van Discus de woning van Matteüs in ogenschouw. Die bleek in een jaar tijds zijn woning zodanig vervuild te hebben dat de schoonmaakdienst Victoria met drie man een hele dag bezig is geweest. Ben benieuwd wat er nog over is van de inrichting die Matteüs met zijn 5000 euro subsidie heeft gekocht. En of Discus zo incompetent is om hem wéér in zijn eentje op die a-sociaal grote etage op twee-hoog te zetten. Zodat de financiële en maatschappelijke kosten opnieuw groter worden. Terwijl het psychoten-de-armere-wijken-in-flikkeren eigenlijk was begonnen als bezuinigings-operatie.

Ach, wat maakt het eigenlijk nog uit? Als in de héle cultuur het beleid bepaald wordt door psychoten.
_______________________