Le Fever en het nos-journaal: kwaadaardig of alleen dom? We hebben het over de Golan.

In het acht-uur-journaal van de NOS van zaterdag 13 december 2008 was er een ongewoon lang item te zien van correspondente Nicole Le Fever over de Golan-hoogte. Los van elke historische, politieke en militaire context bestond dit item geheel uit een tranentrekkerig bedoeld eindejaarsverhaal over Syrische dorpelingen die hun familie even verderop op de Golan-hoogte niet mochten bezoeken. Ze waren heel beeldend tegen een ijzeren hek (!) aangezet om verlangend naar de onbereikbare geliefden aan de andere kant te kunnen turen.

Tussen 1948 en 1967, 19 jaar lang, controleerde Syrië de Golan-hoogte. Vandaaruit werden gedurende al die jaren in de lager gelegen aangrenzende Israëlische gebieden Joden beschoten door Syrische scherpschutters. Dat lager gelegen land is de Hula-vallei, het vruchtbaarste en voornaamste Israëlische landbouwgebied. Arafat’s PLO en de de Syriërs zelf gebruikten de Golan als uitvalsbasis om mijnen te leggen in het noorden van Israël. De Golan-hoogte werd op 9 juni 1967 door Israël veroverd op Syrië in een oorlog die, net als de oorlog van 1948, aan Israël was opgedrongen door de Arabische landen en genocidaal was bedoeld. Israël veroverde de Golan ten koste van 115 doden. Dat is erg veel doden voor een klein landje als Israël. In 1973, op Yom Kippoer, belangrijkste religieuze feestdag van de Joden, pleegden de Arabische landen een verrassingsaanval, opnieuw zoals altijd, met genocidale bedoelingen. Opnieuw moesten de Israëli’s , net als in 1948 en 1967, op verschillende fronten tegelijk vechten tegen een enorme overmacht. Op de Golan-hoogte stonden dit keer 180 Israëlische tanks tegenover 1400 Syrische tanks. De Israëli’s wonnen . . . . . .

GOLAN HEZBOLLAH Dit kaartje is uiteraard later dan 2008 toegevoegd aan het artikel

Sinds 1974 is de Golan rustig. Syrië is tot op de dag van dit schrijven, december 2008, doorgegaan met terreur tegen Israël, direct en indirect, met name in Libanon via de verschillende “Palestijnse” terreur-organisaties. Enige honderdduizenden Syrische soldaten, zo’n 17% van het Syrische leger, zijn permanent gelegerd in de buurt van de Golan. Vanaf de rand van de Golan is het nog geen honderd kilometer voor tanks gemakkelijk terrein naar Haifa en Acre, het industriële hartland van Israël. En dan is er dat punt dat steeds belangrijker wordt, maar dat voor Israël nooit een primaire reden is geweest de Golan te bezetten: het hooggelegen meer van Galilea*** is een belangrijke bron van water.

Als de Syriërs de kans krijgen zich opnieuw in te graven op de Golan-hoogte, zal daarvan een gruwelijke dreiging blijven uitgaan voor Israël. Met islamitische landen is geen vrede te sluiten, omdat de Mohammedaanse ideologie voorschrijft dat de ongelovigen bedrogen moeten worden als dat nodig is om ze te slachten of onderwerpen (taqiyya). Dat geldt zeker voor Joden, ergere Untermenschen immers nog dan “gewone” ongelovigen in de ogen van de islam. Daarnaast is er op de Golan-hoogte nu een early-warning-radar-system geïnstalleerd, dat na teruggave van de Golan-hoogte na verhuizing richting het dal veel minder early in zijn warning zal zijn. Dat is niet handig met het oog op de verraderlijke, genocidaal bedoelde verrassingsaanvallen en terreur in het verleden en in verband met die “taqiyya”, het tot verraad aan ongelovigen verplichtende leerstuk van de islam.

Maar toch was het dus geprobeerd door Israël, vrede sluiten. In 1988 en opnieuw in 2000 zijn er serieuze en langdurige pogingen gedaan door Israël om een redelijk vredesverdrag met Syrië te sluiten. Maar redelijk enerzijds en Arabieren-annex islam anderzijds zijn twee dingen die waarschijnlijk nooit bij elkaar zullen komen. De Syriërs hebben nooit de indruk gewekt in echte vrede geïnteresseerd te zijn. Dat geldt natuurlijk voor de hele Arabisch-islamitische wereld: ze hebben Israël veel te hard nodig als de zondenbok waarop alle haat die de dictaturen onder de eigen bevolkingen kweken kan worden afgeleid. Besproken werd in de “vredesonderhandelingen” de mogelijkheid de Golan helemaal te demilitariseren. Nou, nee, daarin had Hafez Assad geen zin, want dat is de bedoeling van een “hudna” niet . Een “hudna”, een oeroude en officiële term uit de islamitische leer, die op de al dan niet mythische Mohammed zelf teruggaat, is immers een slechts tijdelijke vrede om de tijdelijk wat zwakkere Mohammedaan in staat te stellen weer sterk genoeg te worden om de vijand alsnog te verslaan. Daarbij hoort natuurlijk géén early-warning system voor de Joden.

Vrede was en is dus ondenkbaar. Niettemin heeft Israël inmiddels het laatste half jaar indirect, via Turkije, wéér geprobeerd het “vredesproces” (u wordt verzocht niet in lachen uit te barsten) op gang te brengen. Er werden sinds een half jaar achter de schermen onderhandelingen gevoerd met Bassam Assad, de prachtzoon die de heerlijke papa als bloedige dictator opvolgde.

En toen, zoals ik al zei, was er In het acht-uur-journaal van de NOS van 13 december 2008 dat ongewoon lange item van Nicole Le Fever over de Golan-hoogte, waarin Israël als de kwaaie pier werd neergezet en de hele bovenstaande context buiten beeld bleef.

Bijzonder smerig was het gebruik door lieve Nicole van het favoriete woord der krypto-antisemieten: “bezetting”. Duidelijk werd gemaakt dat de scheiding der families uitsluitend en alleen de schuld was van die perfide “Israëlische bezetting”. Er was sprake van stervende moeders die zo graag na 40 jaar hun kinderen van over de grens nog even gezien hadden. Het was allemaal heel erg verdrietig, maar ik had graag wat familieleden van een van de Israëlische soldaten gezien die hun leven lieten op de Golan na de verraderlijke en genocidaal bedoelde aanvallen vanuit Syrië in 1967 en 1973. Of wat familieleden van slachtoffers van de Syrische en “Palestijnse” snipers en landmijnenleggers uit de periode 1948-1967. Als je dan toch sentimenteel wordt, doe het dan goed, Nicolientje.

Onweersproken mochten de eenvoudige en natúúrlijk brave Syrische dorpelingen vertellen dat Syrië dolgraag vrede wilde, maar dat Israël daar nou eenmaal tegen was, tegen vrede. Tsja, Joden nietwaar, was de impliciete boodschap. Nicole heeft dit dus op Syrisch grondgebied mogen filmen. Eigenlijk zou dat al genoeg moeten zeggen. Ik zou wel eens willen weten wat daar buiten het beeld van de camera aan Syrische chaperonnes heeft gestaan en wat er in de onderhandelingen van Nicole met de Syrische bloedhonden is uitgewisseld. Hoe zijn de dorpelingen geselecteerd, Nicoltje? Of hoef je die niet te selecteren en zijn ze daar allemáál gehersenspoeld en overtuigd dat het allemaal aan Israël ligt?

Nog even iets over dat favoriete NOS-journaal-woord “bezetting” waarin het hele verraad der krypto-antisemieten besloten ligt. Normaal gesproken gaat het dan over de “Westbank”, het gebied direct ten westen van de rivier de Jordaan, dat sinds duizenden jaren eigenlijk Samaria en Judea heet. Ja, dat weet bijna niemand meer en dat grote vergeten heeft de “ge-oliede Israëlische propagandamachine” niet kunnen voorkomen. Niet waar, Joris Luyendijk? De “Westbank” – Samaria en Judea dus – is in alle oorspronkelijke door de Volkenbond geratificeerd afspraken sinds 1920 aan Israël toegewezen. Maar de Israëli’s hebben dat gebied, waarin hun heiligste stad Jeruzalem ligt, aan de Jordaniërs gelaten in 1948. Daarna zijn Judea en Samaria twee keer, in 1967 en in 1973, door de Arabieren gebruikt als springplank in pogingen tot genocide op de Joden. Want iets anders, nogmaals en nogmaals, waren die oorlogen niet. Maar de Westerse media blijven maar misleidend bazelen over “Westbank” en “bezette gebieden”.

Nu ging het dus even niet over de “Westbank”, maar over de Golan als “bezet gebied”. Inderdaad is de Golan in 1923 aan een Syrië toegewezen dat toen nog onder Frans mandaat stond. Dat is echter héél erg toevallig zo gebeurd, want het werd pragmatisch beslist in verband met de loop van een spoorlijn. Met de Golan is door de koloniale machten Engeland en Frankrijk en door de Ottomanen constant gesold. De hoogvlakte was voortdurend “wisselgeld” in allerlei politiek machinaties. Dat is dus nog steeds zo. Maar het NOS-journaal bij monde van Le Fever vindt het genoeg om over “bezetting” te praten en buiten beeld te laten dat ook de Golan, net als de “Westbank”, voortdurend als springplank is gebruikt in de genocide-pogingen op de Joden door de islamitische Arabieren.

Ik ga maar eens over tot mijn peroratie. NOS-journaal! Nicole Le Fever! Het was weer walgelijk ! Nicole is een waardig opvolgster van Joris Luyendijk. “Het zijn net mensen”, titelt Joris en dan bedoelt hij de Arabieren. En inderdaad Joris, de gewone Arabieren zijn vaak net mensen. Maar hun “elites”, dat zijn bijna altijd net géén mensen. In 1948 hadden de gewone Arabieren al in de gaten dat de Joodse immigranten het desolate en door absenteïstische feodale Arabische “heren” uitgezogen land Palestina tot bloei brachten. Maar de net géén mensen van de Arabische “elite”, met voorop de exemplarische Moefti van Jeruzalem, Amin el-Husseini, vriend en helper van Hitler en zelf ook geslaagd massamoordenaar van Joden – die net geen menselijke “elite “ dus heeft vanaf de jaren 1920 kunstmatig de haat in Palestina onder de Arabieren aangewakkerd en tenslotte de Arabische bevolking ronduit tot de oorlog gedwongen. Dat doen ze nog steeds. Maar het NOS-journaal is vooral bezig met stiekem de enige fatsoenlijk staat in het Midden Oosten te demoniseren.

Ik wens het NOS-journaal en al haar medewerkers een prettige Kerst 2008 toe. Kerstmis dat is, want dat weten jullie daar misschien niet meer, de viering van de mythische geboorte van een bijzondere Jood, Jezus Christus genaamd.

UPDATE 16 juni 2015: