Etienne Vermeersch: een jezuïtische rat knaagt aan Israël

UPDATE 22 AUGUSTUS 2021: Om in de beeldspraak te blijven: het blijft knagen. Het is overigens heel dubbel, want ik ben blij dat ik dermate vervuld heb kunnen raken van oprechte razernij, maar tegelijk zit het me toch niet helemaal lekker. Ik ben tegenover eerbiedwaardige Etienne werkelijk helemaal uit mijn plaat gegaan en ik begrijp eigenlijk nog steeds niet waarom kardinaal Vermeersch zich verwaardigde te antwoorden. Toch geschrokken? Met in het achterhoofd een vaag gevoel dat-ie helemaal mis zat inzake Israël? Want dat zát-ie! Deze polemiek win ik namelijk glansrijk. Enfin, het is wat het is en ik laat het allemaal staan, want wat we niet moeten hebben zijn historici die hun sporen uitwissen. Want dat ben ik namelijk, ondanks mijn vulgaire gescheld: een door de UvA gecertificeerde doctorandus historiae.

UPDATE 24 JANUARI 2019: Bovenstaande cartoon werd speciaal voor mij gemaakt door mijn bewonderaar “Piet Klont” — God hebbe zijn ziel — en nu ook Etienne Vermeersch dood is —Vermeersch geloofde, geloof ik, niet meer in God — moet ik maar ’s zeggen dat ik ’t géén beste cartoon vind en dat die Vermeersch-rat bovendien teveel op  Kees van Kooten lijkt.

(Door: Martien Pennings)

DE HELE POLEMIEK OMVATTE VIJF STUKKEN VAN MIJ EN DRIE VAN VERMEERSCH:

(Pennings)  Het tomeloze liegen van Etienne Vermeersch inzake Israël (1) (29 juni 2012)
(Pennings)  Het tomeloze liegen van Etienne Vermeersch inzake Israël (2)
(7 juli 2012)
(Vermeersch) Antwoord op Martien Pennings (1) door Etienne Vermeersch (7 augustus 2012)
(Vermeersch)  Antwoord op Martien Pennings door Etienne Vermeersch (2) (10 augustus 2012)
(Pennings)  Etienne Vermeersch en mijn kosmische vermoeidheid (13 augustus 2012)
(Pennings)  Etienne Vermeersch: het Palestinisme van een sluwe Simpelmans (1 september 2012)
(Vermeersch) Antwoord op Martien Pennings (3) door Etienne Vermeersch (30 september 2012)
(Pennings) Etienne Vermeersch: een jezuïtische rat knaagt aan Israël (23 oktober 2012)

                                                                    (1)

Mijn vorige bijdrage in deze “polemiek “ begon ik met een beeld uit het dierenrijk. Ik vroeg:

“Hebt u wel eens gezien hoe een politiehond op de training grimmig aan het bijt-proof boevenpak van de schurk blijft hangen? Met diezelfde vasthoudendheid bijt Etienne Vermeersch zich vast in zijn vooroordelen jegens Israël. Taai, grimmig, terrier-achtig blijft Vermeersch Israël aanvallen en verdedigt hij tegelijk de “Palestijnse” maffia’s.”

Nu was ik opnieuw niet beter in staat mijn Vermeersch-beleving uit te drukken dan via een beest. De rat deze keer. Ik wilde het in één beeld vangen: dat voortdurende schadelijke aanvreten van het imago van Israël door types als Vermeersch,  die in hun obsessiviteit als door een dierlijk instinct schijnen gedreven.

Etienne Vermeersch heeft in zijn vorige bijdrage aangekondigd dat het zijn laatste was. “Ik ben geen masochist en dus stop ik hier met deze oefening”, zegt Vermeersch. Inderdaad: ik had al niet de indruk dat Vermeersch de neiging heeft zichzelf intellectueel en moreel veel pijn te doen. Maar ook ik walg inmiddels van deze “dialoog” tussen een horende en een dove, van dat totale gebrek aan integriteit bij manipulerende hypokrieten als Vermeersch, die onwil tot waarheid, dat taaie vasthouden aan elke centimeter leugengrond. Het lijkt wel een “Palestijn”. Als het aan mij ligt, bemoei ik me nooit meer met Vermeersch.

Maar mocht hij zin hebben om hier toch nog op te antwoorden, zal ik hem opnieuw van repliek dienen. Het fijne van dit soort schriftelijke discussies is dat iedereen desgewenst altijd nog eens kan nalezen wat er eigenlijk gezegd is en dat de discussie “tot het gaatje” gevoerd kan worden.

Dit wordt weer een lang stuk, waarin ik ook die laatste bijdrage van Etienne Vermeersch, net als de twee vorige keren zijn twee eerdere teksten,  in extenso zal citeren en fileren. Dus ik zal voor het gemak van de lezer nu proberen in één zin samen te vatten wat naar mijn inzicht dit hele “debat” tussen  Vermeersch en mij heeft opgeleverd:

Vermeersch is de discussie met mij nooit werkelijk aangegaan omdat hij 1) wéét dat hij het humane Israël demoniseert en omdat hij 2) wéét dat hij de grootste bedreiging van Israël, de satanische islam, gemakzuchtig bagatelliseert.

En het zielige is: dat doet hij hopelijk alleen om zijn gelijk en zijn ijdele moralisme onaangetast te laten. Hopelijk, want anders is het of een gek, een domkop of een antisemiet. De mens is in elk geval liever schuldig dan beschaamd, zo ook Vermeersch.  En dus blijft hij vals kronkelen in dit debat, dat hij geen moment oprecht heeft gevoerd.  Moraalfilosoof Vermeersch is op zijn best een huichelaar.

Ik zei zojuist dat het prettige van schriftelijke uitwisselingen is dat altijd nog eens nagelezen kan worden hoe een en ander verlopen is en dat de discussie “tot het gaatje” gevoerd kan worden. Maar als een van de deelnemers Vermeersch heet, dan wordt dat nog een hele toer, zowel dat volgen van “het spoor terug” alsook om de discussie te voeren. Want Vermeersch gaat domweg niet in op argumenten, dus moet de tegenstander, ik, voortdurend omstandig in herhaling vallen. Daarnaast missen zijn bijdragen samenhang. Zijn replieken zitten vol met paragraafnummers, waardoor ze uiterlijk wel op de Tractatus Logico Philosphicus van Wittgenstein gaan lijken, maar innerlijke coherentie heb ik er niet in kunnen ontdekken.

Van mijn kant heb ik steeds zijn teksten op de voet gevolgd, ze helemaal of nagenoeg in extenso geciteerd en minutieus gekritiseerd. Het is daarom merkwaardig dat juist Vermeersch over een tekst van mij zegt dat die tekst “een gebrek aan indeling” zou hebben,  weshalve het voor hem moeilijk zou zijn “nauwkeurig de leugens en onwaarheden aan te duiden”. Die gebrekkige indeling is dan toch echt van zijn eigen makelij, omdat ik gewoon de “lijn” van zijn betoog volg. In een eerdere bijdrage over precies diezelfde tekst van mij had hij een ander smoesje om zich er niet echt mee auseinander zu setzen. Toen zei hij:

“0.1. In hetgeen volgt zal ik pogen de stellingnamen van MP eerder indirect te bespreken. In plaats van punt voor punt zijn uiteenzetting te bekritiseren, zal ik vooral zijn globale standpunten aanvechten. Ik zal hierbij pogen samenhangende betogen te houden, met de bedoeling duidelijk te maken welke motivering ik voor mijn inzichten heb. Daaruit zal blijken dat ik op allerlei uiteenzettingen van MP niet hoef in te gaan, omdat ze vanwege mijn totaalvisie niet relevant zijn.”

Doofmans Vermeersch  ging dus domweg niet in op mijn precieze kritiek die de “lijn” en de paragraaf-nummering van zijn betoog exact volgde en draaide gewoon opnieuw zijn eigen verhaal af.

En ook nu, in zijn in zijn laatste bijdrage, staat op een paar plaatsen weer iets dergelijks over diezelfde tekst van mij:

onder 2.2.5.: “Het heeft dus geen zin de vele bladzijden te bespreken die op die zogenaamde rechten gebaseerd zijn.”

Onder 2.2.6: “Ik hoef op die ellenlange betogen niet in te gaan (a) omdat ik een aantal ervan bijtreedt, (b) voor een aantal andere niet over de nodige gegevens beschik om een definitief oordeel te vellen, en (c) zij voor de kernvraag irrelevant zijn.”

Onder paragraaf 3: “De rest van zijn uiteenzettingen zijn door de ellenlange uitweidingen, gelardeerd met scheldproza, nagenoeg onleesbaar en zeker niet bespreekbaar.”

Nee hoor, Vermeersch! Ga er vooral niet op in! Weer precies hetzelfde dus: de eerste keer waren de teksten van Pennings “vanwege mijn totaalvisie niet relevant” en nu is mijn gepraat  “voor de kernvraag irrelevant”, “onleesbaar” en “zeker niet bespreekbaar”. En wat de kernvraag is, bepaalt natuurlijk Vermeersch in zijn ”totaalvisie”.

Zo is de autistische cirkel weer rond. Tsjonge-jonge: die vent ontploft nog eens van domme arrogantie.

                                     (II)

Vermeersch:

“Zoals in mijn vorige teksten, zal ik ook hier geen scheldwoorden gebruiken. Daar zijn veel  redenen toe, maar vooral beschouw ik dit procédé als een bewijs van onmacht. Sommigen vinden dat ik hierop een uitzondering heb gemaakt door te suggereren dat ik Martien Pennings (MP) geen “Mensch” vind en dat ik blij ben dat hij geen jood is (ik gebruik voor ‘jood’ de spelling van ‘van Dale’). “Mensch” is in deze context een Jiddisch woord dat vooral door Amerikaanse joden gebruikt wordt om te verwijzen naar een ‘hoogstaand mens’. Zeggen dat ik iemand niet als een “Mensch” beschouw, is zeker geen positieve evaluatie, maar het is ook geen belediging en geen scheldwoord. De reden van mijn negatieve evaluatie ligt in het feit dat MP geen vijf regels kan schrijven zonder te schelden, hoewel ik daar zelf nooit enige aanleiding toe gegeven heb. We zijn het over veel punten oneens, maar daarom hoef ik hem niet te beledigen; ik verwacht van zijn kant hetzelfde.”

Ja,  van mijn schelden maakt Vermeersch weer een heel punt. Zelf is hij verbaal heel ingetogen, net als die antisemitische gifslang Dries van Agt, die ook zo’n mooie scheiding in zijn plakhaar heeft, maar beiden zijn in al hun netheid bezig de geesten rijp te maken voor de volgende Holocaust.

Schelden is onder andere “een bewijs van onmacht”, zegt Vermeersch.  Dat ben ik met hem eens. Maar ook van woede.  En mijn woedende onmacht is die van iemand die al dertig jaar lang tegen een monocultuur van volstrekt feiten-resistente huichelaars te pletter loopt. En die monocultuur zegt: Israël slecht, islam mooi. Als ik mijn standpunt over Israël naar voren wil brengen, dan zendt niet het Nederlandse equivalent van de Vlaamse Knack een gedienstige “journalist” die mijn wijze woorden opschrijft zoals bij Vermeersch. Ik geld in Nederland niet als het nationale morele orakel, zoals Vermeersch in Vlaanderen. Dat word je alleen als je in de politiek-correcte mainstream meezwemt. Nu schijnt Vermeersch wel eens een kritisch woord over de islam losgelaten te hebben en in zoverre is hij a-typisch. Maar dat compenseert hij ruimschoots door fanatieke Israël-demonisering.

En inderdaad, Vermeersch hoeft mij niet te beledigen. Maar ik grossier dan ook niet in bewijsbare laster over Israël en in slachtoffer-mythes over “Palestijnen” en ik volhard daarin niet terwijl ik met mijn neus in de bewijzen van het tegendeel gewreven word. Ik zit niet welgedaan en onaantastbaar in mijn zwaar gesubsidieerde netwerken die een nagenoeg monopolie hebben in het publieke discours.

En ik zal, klootzak Vermeersch, je ook nog eens uitleggen hoe het gekomen is dat je die gore kankerleugens over Israël en “de Palestijnen” al veertig jaar vrijelijk en met subsidie kunt spuien van alle academische, politieke en mediale katheders. Hoezeer jij, zwetskont, die zich waarschijnlijk een top-intellectueel dunkt en een denker die berstensvol onafhankelijkheid zit, alleen maar een visje bent dat al die tijd al mee zwemt in een lasterlijke propagandastroom die vanaf 1973 door de Arabisch-islamitische totalitarismen van verschillende snit op gang is gebracht in samenwerking met een onder oliechantage opererende eurokratische quasi-elite.

Vermeersch heeft het alsmaar over het “onrecht” waarvan de staat Israël de belichaming zou zijn. En laat dat nou precies het woord zijn dat de Arabieren via de oliechantage van 1973 als kernwoord hebben opgedrongen aan Europa! Niet dat Arabieren ook maar ooit een seconde zelf hebben geloofd in de Christelijke betekenis van dat woord: onrecht is juist al 1400 jaar de wrede en racistische kern van Koran en Hadith. Maar “onrecht” was en is een goed woord om het Christelijke schuldgevoel van het Westen gaande te maken.

Om de tijdgeest waarin Vermeersch het tot prominent Israël-is-onrecht-roeper bracht, moeten we misschien toch even een historische schets maken om te beseffen hoe weinig origineel en hoezeer in fout gezelschap Vermeersch steeds is geweest. Dat geldt overigens voor heel onbenullig links. We weten namelijk dat Israël-demonisering onder precies dat vaandel van “onrecht” de hoeksteen is geweest van de oliechantage van 1973.

We weten dat door het misschien wel belangrijkste boek dat in decennia over “Israël & de Palestijnen” is verschenen: Bat Ye’ors “Eurabië”. Dat is het boek waarin in 375 tekstpagina’ s ad nauseam gedocumenteerd wordt hoe sinds 1973 niet alleen Europa een steeds waanzinniger wordende  prijs voor de olie ging betalen, verplicht werd massa-immigratie van moslims toe te laten, in media en onderwijs islamofilie moest gaan promoten, maar eerst en vooral onder chantage werd gedwongen mee te gaan in de Israël-demonisering door de Arabieren. En uit die documentatie blijkt dus dat “onrecht” inzake Israël óók het favoriete woord is van die Arabische islamieten.

En zoals bij elk totalitair en anti-humaan systeem, of het nou Stalinistisch, Maoïstisch of Hitleristisch is, betekenen de mooie moraalwoorden in de praktijk, net als bij Vermeersch trouwens, precies het tegendeel. Het onrecht en de terreur werden altijd gepleegd door de Arabisch-islamitische staten en het recht en het fatsoen werden steeds nagestreefd door Israël.

Bat Ye’or beschrijft hoe dit chanterende propaganda-offensief van de Arabische islam sinds 1973 steeds effectiever is geworden, hoe tenslotte de hele Europese cultuur gehersenspoeld is geraakt, waarbij ook mijnheer Vermeersch dus niet aan de tijdgeest is ontsnapt. Als hij dat al wilde, natuurlijk . . . . Het morele niveau van “moraalfilosoof” Professor Doctor Etienne Vermeersch ontstijgt zodoende niet dat van de gemiddelde Europeaan die zijn “kennis” bij de aangepaste mainstream-media haalt. Het is, anders gezegd, van het niveau van het Geloof van de Terreur in het algemeen, van dat van een toevallige olieminister van Saddam Hoessein of van de bazen van heilstaat Saoedie Arabië.

Ik citeer uit Bat Ye’ors “Eurabië” een vrij willekeurige passus:

“Bij de vergadering in Rimini in 1979 benadrukte Mohammed Jabir Hassan, de onderminister van het Iraakse ministerie van Olie, opnieuw de noodzaak van een moreel bondgenootschap en verzocht de Europeanen de Palestijnse zaak vanuit een moreel en niet vanuit een economisch oogpunt te bezien. De EU nam dit ethische vernis over dat in deugdzame bewoordingen als ‘de rechtvaardige Palestijnse zaak’ en ‘de legitieme rechten van de Palestijnen’ werd uitgedrukt, die ‘de onrechtvaardigheid van het bestaan van Israël’ impliceerden. De Arabieren hadden de eeg al regelmatig verzocht om de betrekkingen van een politiek-economisch niveau naar een moreel niveau te tillen. Zo had de Saoedische minister van Olie, Al-Obaid, tijdens de Euro-Arabische vergadering in Amsterdam in 1975 beweerd:

‘Ik ben van mening dat de Europeanen het morele gehalte van hun betrekkingen met de Arabieren moeten accepteren als een historisch ontwaken in nieuwe machtsverhoudingen. Er zijn al te veel discussies gevoerd over de aanpassingen van de Europeanen aan de Arabische wereld enkel vanwege de olie en de waardevermeerdering van het kapitaal. Hoewel dat ongetwijfeld gepast is, rekenen we op het belang dat u stelt in morele aangelegenheden omdat Euro-Arabische betrekkingen die alleen op het cynisme van de macht en van het materialisme gebaseerd zijn de tand des tijds niet zullen kunnen doorstaan. Een voorwaarde voor een werkelijke en duurzame relatie is dat deze gebaseerd is op ons hart en ons geweten.’

Dit verzoek om een Euro-Arabische morele symbiose eindigt met de belofte die in hoofdstuk 7 geciteerd wordt: ‘Gezamenlijk en als gelijken kunnen de Europeanen en de Arabieren met een strategie van onderlinge afhankelijkheid de doorn in hun vlees verwijderen – het Israëlische probleem – en zich wijden aan de reusachtige taak die voor hen ligt.’ “ [mijn vet]

Tot zover Bat Ye’or en deze passus kan naar believen vermeerderd worden met 86 of ook 197 dan wel 233 andere over het tijdvak 1973 tot 2012. Zoals ze zelf zegt in een interview:

“Mijn boek Eurabia is een opeenstapeling van namen, plaatsen, data, publicaties, documenten, congressen, slotverklaringen etc etc, die dit beleid over de jaren heen, staven.”

En op grond van die “opeenstapeling” komt zij bijvoorbeeld op pagina 114 tot onderstaande conclusie, en ik citeer dit om nog eens duidelijk te maken dat de grote Vermeersch op zijn best steeds een klein visje is geweest dat meezwom in een heel erg smerige lasterstroom:

“Er werden machtige banden gesmeed tussen de Organisatie van de Islamitische Conferentie, de Europese en de Arabische staten, de verschillende linkse Europese en internationale groeperingen, het Vaticaan en de Oecumenische Kerkenraad. Deze anti-Israëlische solidariteit, die versterkt werd door de terroristische dreigementen met betrekking tot de olieleveranties, was het begin van de demonisering van Israël in alle lagen van de Europese samenleving en bij de internationale organisaties. De coalitie van de Europese Kerken en Moskeeën met de islamitische staten werd nog hechter door hun gezamenlijke aanval op vier miljoen joden die op een derde van hun historische vaderland woonden, de overlevenden van de onderdrukking van zowel de een als de ander.”

Dit is de vuiligheid waarin Vermeersch zich al jaren wentelt, terwijl hij roept “Kijk eens mama, schone handen!” Ik kom nog terug op die islam-Verharmlosung van Vermeersch die ik hier bedoel. Ik heb het over wat ik al eerder de “rooskleurige groene-olifant-blauwdrukken” van Vermeersch noemde, namelijk die misdadige naïviteit waarmee hij net doet of met de islamitische wereld in alle redelijke humaniteit overlegd kan worden door Israël.

U snapt die uitdrukking niet, lezer:  “rooskleurige groene-olifant-blauwdrukken”? De groene-olifant-in-de-kamer is de totalitaire islam die Vermeersch niet wil zien dan wel sprookjesachtig roze verft. En de blauwdrukken zijn de maatregelen, die hij in zijn verheven rooskleurige moraliteitsroes  wil opleggen aan Israël. Want Israël moet zich in de visie van Vermeersch opheffen als Joodse staat, zich terugtrekken achter de onverdedigbare grenzen van 1967 en “nader te bepalen contingenten” van zogenaamde “Palestijnse vluchtelingen” binnen laten. Ja, probeer maar eens níét kwaad te worden op zo’n godvergeten hypocriete Jan Lul en hem níét uit te schelden! Ik kan dat niet en het liefst zou ik een vuist in zijn huichelsmoel planten.

(III)

Ik citeer Vermeersch:

“In hetgeen volgt zal ik een ‘leugen’ noemen, een bewering die in strijd is met de waarheid op zo’n wijze dat dit gemakkelijk aantoonbaar is en waarvan de onwaarheid ook door de leugenaar gemakkelijk herkenbaar is. Dit laatste ofwel omdat hij/zij dat manifest weet, ofwel omdat hij/zij geen enkele poging gedaan heeft om een roddel te controleren.

Ik zal spreken over een ‘onwaarheid’ wanneer een bewering in strijd is met de waarheid, maar ik niet kan aantonen dat de schrijver dat kon weten.

Ik noem een bewering ‘betwistbaar’ wanneer er uiteenlopende visies bestaan over het al dan niet waar zijn ervan. Dat is geen definitief oordeel van mijn kant, maar een onvermogen, vooral door gebrek aan tijd, om de zaak verder uit te spitten.

Als simpele voorbeelden kan ik de volgende leugens van MP vermelden. (a) Dat ik rijk zou zijn. (b) Dat ik in een kasteel zou wonen. (c) Dat ik mijn tanden niet laat verzorgen. (d) Dat ik een rokkenjager zou zijn. (e) Dat ik een antisemiet zou zijn. (f) Dat ik Israël zou haten. In vroegere antwoorden heb ik voldoende aangetoond dat dit inderdaad leugens zijn, veelal gebaseerd op roddels. (Behalve inzake mijn tanden, maar desnoods kan ik mijn dossier hierover in het UZ-Gent opvragen.)”

Tot zover Vermeersch.
En nu mijn commentaar.

Tsja, wat zullen we hier van zeggen? Het is een mooi formeel onderscheid dat Vermeersch hier aanbrengt: het  mag alleen  “liegen” heten als je bewijsbaar beter wist en anders moet het . . . . eh . . . . anders heten. Maar ga maar eens bewijzen dat Vermeersch inmiddels beter móét weten inzake Israël.  Daar kan hij wel te dom voor zijn, of van nature te Joden-kritisch. Of te angstig om gezichtverlies te lijden na jaren hetzelfde “anti-Zionistische” deuntje te hebben meegezongen in dat al veertig jaar zo heel erg populaire koor. Wat je minimaal kan zeggen is dit: ik heb jou, Vermeersch, inmiddels met je stompzinnige gok in een berg bewijzen gewreven dat je lastertaal uitslaat over Israël, dus ik weet niet meer hoe ik die houding van jou moet noemen. Het foute gemekker van een fluim? Is dat wat? Of toch gewoon antisemitisch gelul?

En dat gezeik over die trivia. Ja, ik was en ben razend en ik héb gezegd dat Vermeersch me deed denken aan een Pools boertje dat ze in een kostuum hadden gehesen. Dat is natuurlijk helemaal niet waar.  Want Vermeersch lijkt veel meer op een vet patertje in burger. En ik geloof Vermeersch op zijn woord inzake die rijkdom, dat kasteeltje, die tanden en dat rokkenjagen. Maar ik zal zo vrij zijn om te blijven betwijfelen of Vermeersch antisemiet is, maar dat hij een vijand van Israël is weet ik heel zeker.

(IV)

Ik citeer Vermeersch die begint met een citaat van mij:

“Weg met de Jodenstaat!”, roept de Jodenvriend.

Hebt u wel eens gezien hoe een politiehond op de training grimmig aan het bijt-proof boevenpak van de schurk blijft hangen? Met diezelfde vasthoudendheid bijt Etienne Vermeersch zich vast in zijn vooroordelen jegens Israël. Taai, grimmig, terrier-achtig blijft Vermeersch Israël aanvallen en verdedigt hij tegelijk de “Palestijnse” maffia’s. De “Palestijnen” ziet hij als het slachtoffer en hun terreur als verklaarbaar uit terechte boosheid op Israël, dat uitlokt en provoceert. Israël is de dader, aan Israël is zelfs het goede slecht. Voor het gedrag van Israël kan soms een verklaring gevonden worden, maar nooit een excuus. Voor de Jodenstaat bij Vermeersch géén vergeving. Weg met de Jodenstaat! Aan het kruis met de Jodenstaat! “ (M. Pennings)

1. Opnieuw leugens van MP

1.1 Ik heb nooit gedacht, laat staan geroepen, gezegd of geschreven “Weg met de Jodenstaat”.  Leugen nr 1.

1.2 Ik heb nooit Israël aangevallen; alleen aspecten van de Israëlische politiek vooral sinds het aan de macht komen van Likud. Leugen nr 2

1.3 Ik heb nooit Palestijnse terreur goedgekeurd; alleen heb ik die vanuit hun frustraties begrijpelijk genoemd. Leugen nr 3

1.4 Ik heb nooit gedacht of gezegd dat aan Israël het goede slecht is. Integendeel, ik heb Israëlische collega’s met waardering en vriendelijkheid onthaald en ik heb opbouwende gesprekken gehad met progressieve Israëli’s van topmilieus. Leugen nr 4.

1.5 Ik heb altijd gemeend en gezegd dat voor het gedrag van Israël tot aan de Zesdaagse Oorlog een verklaring en een excuus kon gevonden worden. (Ik heb toen een petitie van Chaim Perelman ondertekend.) Wel meende ik, en meen ik nog, dat een excuus voor onrecht niet belet dat er objectief onrecht was. (Zoals bvb. de verovering van Amerika door de blanken, onrecht was, hoewel dat door velen niet zo werd ervaren). Leugen nr 5.

1.6 “Weg met de Jodenstaat! Aan het kruis met de Jodenstaat”: zijn tendentieuze uitspraken die ik nooit heb geformuleerd. Wel ben ik ervan overtuigd dat men vroeg of laat spontaan tot het inzicht zal komen (niet onder dwang) dat de begrippen ‘Jodenstaat’ of ‘Moslimstaat’ uiteindelijk niet houdbaar zijn: een staat is de staat van al zijn burgers en wordt dus best neutraal, territoriaal, gedefinieerd. Leugen nr. 6.

Tot zover Vermeersch.
En nu mijn commentaar.

Ik zal die Wittgensteinse paragraaf-nummertjes gebruiken om aan te duiden waarop mijn commentaar slaat.

Ad.  1.1 Bij die inleiding maak ik inderdaad een klein foutje en zet één keer de uitroep “Weg met de Jodenstaat!” in een tussenkopje tussen aanhalingstekens, maar dat kwam omdat ik het twee keer gebruikte: als tussenkopje en in mijn tekst zelf. In de tekst zelf staat het zónder aanhalingstekens en iedereen, behalve Vermeersch, begrijpt zonder meer dat ik niet de indruk wil wekken Vermeersch daar letterlijk te citeren. Het is overduidelijk dat ik daar mijn interpretatie geef van de hele sfeer waarin Vermeersch over Israël schrijft.

Dit is dus het niveau van flauwe letterlijkheid waarop Vermeersch zijn verdediging voert. Overigens heeft hij geen per ongeluk fout geplaatste aanhalingstekens nodig om deze kinderlijkheid nóg een paar keer uit te halen. Dan zet hij hele zinnen uit mijn betoog tussen aanhalingstekens en doet vervolgens net of ik de indruk heb willen wekken Vermeersch letterlijk te citeren. We krijgen daar nog voorbeelden van.

Niet alléén vanwege paragraaf 1.2 begin ik steeds meer te denken dat Vermeersch echt niet goed snik is. Hij heeft Israël nooit aangevallen? Alleen Likoed? Dat is net zoiets als zeggen dat je de Engelse natie in 1940-1945 niet hebt aangevallen, alleen de Conservatives en Churchill. Ik zal zo vrij zijn als aanhangsel hier onder dit stuk als bewijs het hele interview on line te zetten dat Vermeersch in 2002 aan Knack gaf. En om te voorkomen dat Knack gaat mekkeren over copyright, merk ik vast op dat, ten eerste, dat interview een centrale rol speelt in dit “debat” en, ten tweede, dat het door mijn vetmakingen een geheel eigen karakter heeft gekregen.  Ik zou zeggen: ga zelf eens kijken, lezer, of u vindt dat Vermeersch alleen maar “Likoed” aanvalt en niet zozeer Israël.

De lezer kan ook een eerdere bijdrage van mij raadplegen, waarin men een “gedicht”  kan vinden dat ik heb gebrouwen uit zinsneden van dat betreffend interview. Ik vraag de lezer daar of dat “gedicht” tot titel zou kunnen hebben “de roofzuchtige Jood”.  En nu vraag ik de lezer die inderdaad is gaan kijken of het misschien ook had kunnen heten “Israël is de wortel van het Kwaad” of “Israël is het oerste onrecht van de wereld”.  Overigens grijp ik hier vooruit op mijn antwoord op paragraaf 2.1 waar Vermeersch zegt:

“De eerste passus uit het Knack-interview die hij citeert, wordt als volgt samengevat: “de roofzuchtige Jood  heeft geen recht op een eigen grondgebied. ( . . .)  Er is in mijn tekst geen sprake van ‘roofzuchtige joden’ en die uitdrukking wordt ook door niets gesuggereerd.”

Voorts: als ik al constateer dat er Israël-demoniserings-walm van Vermeersch’ teksten af komt,  hoezeer zal dan in het kamp van de islam en de verdere westerse antisemieten die walm gebruikt worden om nog beter in de roes van de Jodenjacht te geraken?

Nee, Vermeersch demoniseert wel degelijk Israël en niet alleen maar “Likoed”. Dat neemt niet weg dat hij zich in het in het gezelschap mag verheugen van vele Israëlische en niet-Israëlische Joden, die over het algemeen nog net even gekker zijn dan de gewone gojse “anti-Zionist”, al heeft Caroline Glick betoogt dat het anti-Zionisme ook in Israël steeds meer uit de mode raakt, dat wil zeggen dat steeds meer Joden bij zinnen raken omtrent de werkelijkheid van islam en “Palestijnen”.

Edward Alexander, in een bespreking van het boek “Genocidal Liberalism: The University’s Jihad Against Israel & Jews” van Richard Cravatts, zegt iets over dat morbide gedeelte van de Israëlische en van de algemeen Joodse publieke opinie in Amerika en Europa.

“Hoewel zij in juni 1967 zwaar verslagen waren op het slagveld, bleken de Arabieren veel meer dan hun joodse vijanden bedreven te zijn in de ideeënoorlog. Negentien jaar, van 1948 tot 1967, waren de plotseling ‘bezette’ gebieden geheel in handen van de Arabieren geweest, die ermee konden doen wat ze wilden; maar het was nooit bij hen opgekomen om een Palestijnse staat te stichten. Nu, na eindeloos herhalen dat ‘het bestaan van Israël op zich een agressie is’ (woorden van Nasser) en omdat het hun niet is gelukt ‘de Joden in de zee te drijven’, presenteerden zij hun zaak aan de wereld als die van een belegerd volk, beroofd van zijn eigen staat. Deze strategie sprak de ‘progressieven’ op een krachtdadige manier aan, inclusief (of zelfs in het bijzonder) de joodse progressieven. Tegen 1970 klaagde Irving Howe (zelf een niet-zionist): ‘Joodse jongens en meisjes, kinderen van de generatie die Auschwitz meemaakte, haten het democratische Israël  en vereren als ‘revolutionaire daad’ de Egyptische dictatuur; . . .  een paar gaan zelfs zo ver dat zij geld inzamelen voor Al Fatah, die beloofde Tel Aviv te veroveren. Hierover kan ik niets meer zeggen, het is gewoon te pijnlijk ‘.”  [mijn schuin en mijn vet]

Ja, zoals we in paragraaf 1.4 kunnen lezen is Vermeersch trots op zijn bondgenootschap met het betere soort zelfhatende Joden, lijders aan het Stockholm-syndroom die geïndoctrineerd zijn door de geschied-vervalsers-school van Benny Morris, Ilan Pappé en Avi Shlaim. Want hij verkeert, zegt hij,  met “progressieve Israëli’s van topmilieus”. Ja, we kennen de soort: kloons van Noam Chomsky en Norman Finkelstein, totale gekken dus. Dat Stockholm-syndroom is overigens op zich begrijpelijk:  je zou zot worden van minder dan een paar duizend jaar vervolging en anno nu te moeten leven te midden van de niet aflatende terreur en haatpropaganda vanuit de islamitische wereld.

Van 1.3 begrijp ik niks. Vermeersch zegt dat ik zou beweren hij Palestijnse terreur heeft “goedgekeurd”. En dat is niet waar, zegt Vermeersch, ik heb dat alleen “vanuit hun frustraties begrijpelijk genoemd”. Nou, dat is dus precies wat ik ook beweer en wat hij vlak daarboven zelf citeert.  Ik heb namelijk gezegd:  “De ’Palestijnen’ ziet hij als het slachtoffer en hun terreur als verklaarbaar uit terechte boosheid op Israël, dat uitlokt en provoceert.” Dus wat is het probleem, Vermeersch?

In de paragraaf 1.5 heeft Vermeersch een nieuwe kinderlijke uitvlucht gevonden om het punt te vermijden waarom het gaat.  Het gaat om deze zin van mij:

“Voor het gedrag van Israël kan soms een verklaring gevonden worden, maar nooit een excuus.”

Dan zegt Vermeersch:

“Ik heb altijd gemeend en gezegd dat voor het gedrag van Israël tot aan de Zesdaagse Oorlog een verklaring en een excuus kon gevonden worden. ( . . . ) Wel meende ik, en meen ik nog, dat een excuus voor onrecht niet belet dat er objectief onrecht was.”

Dit is dus een bijzonder flauw woordspelletje: een excuus maar toch objectief onrecht? Is het dan wel een echt excuus, Vermeersch? Krijg je dat je Jodenkritische strot niet uit? Of moet je, als er toch maar lekker-pûh objectief onrecht blijft, toch liever volstaan met het woord “verklaring”? Jaja, het zijn zware intellectueel-morele begrips-dilemma’s waarmee Vermeersch zit! En dit soort micro-gezeik komt van iemand die in 2002 in dat interview in Knack Israël tot het oerkwaad van de schepping bestempelde:

“Bij alle commentaren en beschouwingen valt mij op dat men zelden het kwaad bij de wortel vat. Namelijk dat de staat Israël gebaseerd is op onrecht, en gedurende tientallen jaren het ene onrecht op het andere heeft gestapeld.”

“De staat Israël is dus een fundamenteel onrecht. Men moet zich daarvan goed bewust zijn bij de beoordeling van wat nadien is gekomen.”

En dan heeft mijnheer naast die micro-mekker over excuus-slash-verklaring ook nog het lef om te zeggen dat Israël alléén tot 1967 op begrip mag rekenen, maar daarna niet meer. Dat bewijst dus eens te meer dat er in die cholesterolkop van Vermeersch werkelijk helemaal geen ene teringtyfus van wat een ander zegt doordringt. Hij is volkomen immuun voor argumenten, honderd procent feitenresistent, precies zoals Melanie Philips dat uitlegt over het linkse addergebroed. Want wat daarna is gekomen, van 1967 tot 2012 kan in een paar woorden gevat worden: Israël doet genereuze vredesvoortsllen en de Palmaffia’s zeggen nee.

En dan geeft-ie even de illusie dat-ie misschien tóch niet helemáál honderd procent vacuüm getrokken is, want zo dadelijk in zijn paragraaf 3, die ik verderop in extenso zal citeren, zegt Vermeersch:

“Ik kan MP volgen wanneer hij zegt dat Israël na de Zesdaagse Oorlog genoopt was de Westbank te besturen. Ook de geallieerden moesten na de Tweede Wereldoorlog Duitsland en Japan besturen.”

Maar in de volgende zin begint de feiten-resistentie alweer, namelijk het verzwijgen van al die genereuze vredesvoorstellen door Israël gedaan, beginnend onmiddellijk vanaf 1967, via hoogtepunten als 1993 (Oslo) naar 2008 (Olmert). Want hoe luidt die volgende zin van Vermeersch? Aldus:

“Daaruit volgt echter niet dat ze die gebieden voor altijd moesten bezetten.”

Kijk, hier heb je het weer: hij pleurt er gewoon zo’n zinnetje neer en laat een wereld aan informatie weg uit de periode 1967 tot nu. Er is gewoon geen beginnen aan. En tenslotte wordt dan door Vermeersch de schuld voor alles weer bij Israël gelegd, want een van de slotzinnen van die paragraaf 3, waaraan we dus eigenlijk nog moeten toekomen, luidt:

“Die hoop [op vrede] is nu voor lange tijd vervlogen, want intussen heeft de Israëlische regering de voedingsbodem klaar gemaakt voor de fanatieke moslims van Hamas en Jihad.”

Kijk, Vermeersch hoeft niet bang te zijn dan ik hem een keer kom zoeken om hem op zijn bek te slaan of in een kogel-regen op een trottoir te doen sterven. Maar het is wel dit soort eindeloze tergen door “links” dat in het algemeen het geweld op den duur onvermijdelijk maakt. Of het nou over de islam gaat of over Israël of over  de EU: “links” doet niks anders dan mistgordijnen leggen van verzwijgingen en leugens waarin elke wil tot oprechte waarheidsvinding ontbreekt. Op den duur is dit voor de tegenstanders niet vol te houden, zeker als het vitale, levensbedreigende gevolgen heeft voor die tegenstander: bijvoorbeeld de ondergang van Israël en Europa door de islam. Op den duur spreken dan toch de wapens. En het zullen de leugenachtige “pacifisten” als Vermeersch zijn, die hun zelfmanifesterende narcistische nep-moralisme boven realiteitsaanvaarding hebben gesteld, die het geweld veroorzaakt zullen hebben.

Van de paragraaf 1.6 hebben we het element “Vermeersch-suggereert-dat-ik-hem- letterlijk-citeer” al behandeld.

Maar ook interessant is die gedachte onder datzelfde 1.6 dat staten voortaan kunnen bestaan zonder identiteit of stichtingsmythe. Een staat, zegt hij, moet zijn “van al zijn burgers en wordt dus best neutraal, territoriaal, gedefinieerd”. Ik begrijp dat hij vooral bedoelt dat Jood en “Palestijnse” moslims na de opheffing van Israël in harmonie en “identiteitsloos” gaan samenleven. Maar het is nóg dwazer, want hij beveelt het eigenlijk voor de hele wereld aan. Dan zou dus de mogelijkheid ontstaan om met die statengrenzen speels om te gaan. Als het toch alleen maar “territoriaal” is, dan zouden we het ene jaar de lengte- en breedtegraden als landsgrenzen kunnen nemen. Mooie vierkanten. Het jaar daarop maken we van die vierkanten via een diagonalisering zogenaamde “wybertjes. Het jaar daarop kan gedacht worden aan iets ingewikkelds, lijkend op een gewone legpuzzle (jig saw-principe). De mogelijkheden tot staatsvorming in het tijdperk van de puur territoriale “identiteit” zijn eindeloos.

We citeren Vermeersch, die alweer aan zijn tweede paragraaf toe is. En ik aan mijn elfde pagina in mijn pogingen palingen in een emmer snot te vangen.

                                         (V)

“2. Onderzoek van de tekst die hij ‘Genadeloze Geseling’ noemt.

2.1. Door een gebrek aan indeling van dit lange stuk is het moeilijk nauwkeurig de leugens en onwaarheden aan de duiden; toch doe ik een poging. De eerste passus uit het Knack-interview die hij citeert, wordt als volgt samengevat: “de roofzuchtige Jood  heeft geen recht op een eigen grondgebied.

(a) Er is in mijn tekst geen sprake van ‘roofzuchtige joden’ en die uitdrukking wordt ook door niets gesuggereerd. Ik stel alleen dat een massale immigratie in om het even welk land, zonder instemming van de plaatselijke bevolking een vorm van onrecht is. Later vergeleek ik dat met de immigratie van de blanken in Amerika, de immigratie van Fransen en Aziaten in Nieuw-Caledonië; de immigratie van Fransen in Algerije enz. Je kunt er ook de immigratie van Indonesiërs in Nieuw-Guinea aan toevoegen, en nog vele andere; om te zwijgen over de steeds doorgaande eliminatie – door vreemde inwijking – van veel inheemse volkeren. Ik betoog tevens dat de toenmalige UNO geen legitimiteit bezat om dit land aan de plaatselijke joodse bevolking toe te wijzen. Ik weet dat de meningen daarover verschillen, maar ik zou graag een algemeen principe leren kennen dat de legitimiteit of illegitimiteit van de hierboven vermelde voorbeelden duidelijk motiveert. Ik herhaal ad nauseam dat de verwijzing naar een onrecht in het verleden niet tot gevolg heeft dat de huidige toestand moet worden afgeschaft.  MP liegt hier dus en zelfs op lasterlijke wijze.

(b) Dat ik zou beweren dat joden geen recht hebben op een land, is complete onzin. Alle joden waarvan ik ooit gehoord heb, zijn burger van een land. Misschien zijn er een miniem aantal staatlozen, maar dat is geen bijzonder kenmerk van joden. De vraag of er een ‘joodse staat’ moet bestaan, of een berberse staat, of een zigeunerstaat, een ‘Arabisch-Palestijnse’, een Koerdische, een Alevietenstaat, enz. is van een andere orde, en vergt telkens een specifiek betoog pro en contra. MP liegt hier door bewust een uitspraak op tendentieus valse wijze te interpreteren.”

Tot zover Vermeersch.
En nu mijn commentaar.

Om te beginnen is het niet zo vreselijk attent van Professor Vermeersch om onder 2.1 géén link te geven naar het stuk van mij dat hij gaat bespreken. Dat is des te slordiger omdat hij de juiste titel van het stuk niet noemt, maar een fantasie-aanduiding (“Genadeloze Geseling”) door mij gebruikt  in een later artikel om aan dat stuk te refereren. Een zekere controleerbaarheid of doodgewone beleefdheid hoort toch nog altijd tot de academische mores, Professor, of niet?

Over de vraag of dat interview met Vermeersch iets suggereerde van “roofzuchtige Jood” hebben we het ook al gehad: zie óf het betreffende interview in aanhangsel onder onderhavig  stuk óf het gedicht “De roofzuchtige Jood” dat ik hier opnam, geïnspireerd door dat interview.

Onder (a) vertelt Vermeersch dan dat hij alle immigratie sinds de oertijd die plaats vond zonder instemming van de plaatselijke bevolking veroordeelt. Dan valt er nog al wat te veroordelen en dan hoef je de Grote Volksverhuizingen vanaf de 4^e eeuw niet eens mee te rekenen. Maar hoe komt het dan toch dat Vermeersch en die hele wereldwijde kliek van verontrusten zich alléén opwinden over een landje zo groot als een postzegel in het Midden-Oosten? Nu niet zeggen, Vermeersch, omdat het de wereldvrede bedreigt, want dat zou al heel lang geleden in de kiem gesmoord kunnen zijn als de Arabieren hun chantage niet hadden kunnen uitvoeren, speciaal sinds1973 niet. Voortgaan op dat pad van toegeven aan islamitische chantage zal het alleen maar erger maken. En dat is niettemin wat Vermeersch wil.

De stelling van Vermeersch dat de UNO geen legitimiteit bezat om dat stuk Palestina aan de Joden te geven, is kwaadaardige onzin. Maar ik zal dat aantonen op een plek verderop, waar Vermeersch nog uitgebreider mekkert over die” illegitimiteit” van Israël. (Nee, dat woord gebruik jij niet Vermeersch, maar je bedoelt het wel, klootzak. ) Overigens heb ik de uitzonderlijke legitimiteit van Israël – in feite is geen natie ooit legitiemer gesticht, zowel juridisch als moreel! –  al twee keer uitgebreid in mijn eerdere bijdragen uitgelegd. Maar Vermeersch luistert gewoon niet. Hij gaat op die argumenten ook niet in, ook niet zo dadelijk in die uitgebreidere mekkering over wéér die zogenaamde “illegitimiteit” van Israël. Ik heb echt zin zo langzamerhand om die vervloekte gek te wurgen.

Wat ook verderop aan de orde komt (onder paragrafen  2.2.2 tot 2.2.7) is het verlangen van Vermeersch naar “een algemeen principe” van zedelijke rechtvaardiging inzake immigratie.  Lijkt me op zich al moeilijk, want er wordt wat afgemigreerd in de wereldgeschiedenis.  Maar daarmee niet genoeg, want daar voegt hij er ook nog aan toe dat hij dat algemene principe liefst “kantiaans” toegelicht wil zien. Mij lijkt dat hij al een heel eind verder zou komen met doodgewoon fatsoen en gezond verstand en het tot zijn botte hersens laten doordringen van wat ik nou eigenlijk zeg.

Onder (b) beweert Vermeersch dat hij best wel vindt dat de Joden een land mogen hebben en dat ik niet zo’n onzin moet kletsen door het tegendeel te beweren. Inderdaad, Vermeersch, dat heb je ook niet letterlijk gezegd, maar je hele discours zweet die suggestie uit alle poriën uit: Israël is een onrecht, de wortel van het Kwaad, dat we moeten tolereren, omdat het nu eenmaal niet meer anders kan. Op dezelfde manier zoals de Joden altijd getolereerd zijn in de getto’s omdat ze er nu eenmaal waren, maar eigenlijk liever niet. En net zoals in de getto’s wil jij graag, Vermeersch, dat ze binnen zo nauw mogelijke grenzen samengedrongen worden.

En ja, Vermeersch, precies wat je zegt: elke soort staat “vergt telkens een specifiek betoog pro en contra” en jij hebt de Joodse staat nu eenmaal als enige toevallig uitgekozen om de hele tijd over dat pro en contra te mekkeren en héél toevallig vind jij alleen maar contra. En dat terwijl ik je omstandig heb uitgelegd dat er géén staat ooit legitiemer is gesticht – juridisch en moreel – dan Israël. Zo dadelijk komen we bij  de kernpassage van je laatste bijdrage, waarin je al je hartstocht en de meest perverse van je redeneringen hebt neergelegd, als het over de rechtsgeldigheid van San Remo 1920-1922 gaat. Maar een antisemiet ben je niet, Vermeersch, en als men je voor klootzak uitscheldt ben je heel boos. Wat ben je toch een fijne mijnheer!

(VI)

We citeren Vermeersch:

“2.2. Het vervolg van het commentaar op die passus staat vol met onjuistheden en verwarringen.

2.2.1  “De Joden, ‘de plaatselijke bevolking’, woonden al duizenden jaren in Palestina, toen de pas geïslamiseerde Arabieren die landstreek in 638 na Christus , “zonder de plaatselijke bevolking te raadplegen en goed wetende dat die niet akkoord ging”,  bloedig onder het kromzwaard brachten.”

Vooreerst hebben we geen duidelijk beeld over de vraag welke volkeren in het paleolithicum en het vroege neolithicum in die streek woonden. Vanaf een bepaald ogenblik woonden daar Kanaänieten, Filistijnen, enz. Langzamerhand hebben zich daar Hebreeuws sprekende stammen verspreid, die vanaf de 9^de eeuw v.C. een bloeiend ‘Noordrijk’ (Israël) gevormd hebben. Uit het archeologisch onderzoek blijkt dat die niet monotheïstisch waren. In 722 is dat Noodrijk door de Assyriërs vernietigd en de bevolking grotendeels uitgeroeid of in slavernij weggevoerd. Sindsdien is er van die “lost tribes of Israël” niets meer vernomen  – tenzij men het Boek van Mormon ernstig moet nemen -. Een aantal van die ‘Noorderlingen’ zijn naar Judah gevlucht en hebben daar een echte bloei tot stand gebracht. Van dan af begint zich de typische Yahwistische henotheïstische godsdienst te ontwikkelen die tijdens de Babylonische Gevangenschap een echt monotheïsme zal worden. (zie hierover bvb. de werken van Finkelstein en Silbermann). Aangezien het Noordrijk niet monotheïstisch was en de bevolking ervan verdwenen is, kan men die stammen moeilijk ‘joods’ noemen in de huidige betekenis van dat woord.  In elk geval is het zeker dat na 722 dat gebied eeuwenlang niet eens Hebreeuws was, laat staan ‘joods’. Het huidige joodse volk (afgezien van de ‘proselyten’) stamt af van het volk dat zich na 722 in Judea ontwikkelde tot een hechte eenheid, die zich doorheen de Babylonische Gevangenschap verder heeft geconsolideerd. Daarom heten ze ook Joudaioi in het Grieks en Judaei in het Latijn.  Dat de ‘joden’ sinds duizenden jaren de ‘plaatselijke bevolking’ waren van heel Palestina is dus een manifeste onwaarheid waarvan ik echter aanneem dat MP dat niet wist.”

Tot zover Vermeersch.
En nu mijn commentaar

Nee, Vermeersch, dat wist ik allemaal niet en het interesseert me ook geen ene hol. Niet het  paleolithicum of het vroege neolithicum, niet de Kanaänieten noch de Yahwistische henotheïstische godsdienst, zelfs niet als je afziet van de proselyten. Ik vind het allemaal irrelevant.  Want waar het om gaat – en ik zeg dit nu voor de derde keer – is de stichtingsmythe van Israël.  Als je je ergens druk om zou moeten maken, totale idioot, dan is het om de stichtingsmythes van álle islamitsiche landen, die zonder uitzondering gebaseerd zijn op de principes van de jihad en de sharia, dat wil zeggen op massamoord, gewone moord, slavernij en racisme. Als je je daar godverdomme een keertje fokking druk over ging maken,  samen met al die miljoenen collega’s van verfijnd links, dan waren we een heel eind verder.

De stichtingsmythe van Israël is daarentegen de meest positieve ooit, zonder een grein veroveringszucht en wraakzucht, terwijl, als er één volk op de wereld recht zou hebben op het vlammende zwaard van de wraak, het toch het Joodse volk zou zijn. Ga eens lezen hoe zorgvuldig Theodor Herzl zijn plannen maakte, vol van voorzorgen om “de Ander”, (om eens een linkse Gutmenschen-term te lenen) die óók in het beoogde vestigingsgebied woonde. En dan was óók nog de praktische uitvoering van die vestiging in Palestina – ja verdomd, dat is het woord! – heilbrengend.  Welvaart en levensverwachting stuwden de Joden na 1880 omhoog in Palestina en de Arabieren trokken er uit de omliggende regio’s massaal naar toe.

Maar dáár ga je niet op in, viezerik. Of ja, héél indirect ga je er wel op in. Door een zijdelingse opmerking over Amerikaanse negers die toch ook echt geen recht zouden hebben om zich massaal in een Afrikaans land te gaan vestigen, al zouden ze zulke kapitalisten zijn dat ze daar land zouden kunnen kopen. Verdomde zot dat je er bent.

Ik zal, om het puntje stichtingsmythe even helemaal af te maken “een specifiek betoog pro en contra” houden en daarbij aansluiten bij een domme opmerking van jou Vermeersch, die ik speciaal voor nu heb laten liggen onder 1.5: “Zoals bijv. de verovering van Amerika door de blanken, onrecht was, hoewel dat door velen niet zo werd ervaren.”

Om te beginnen, huichelaar, hebben de Joden Palestina helemaal niet “veroverd” zoals “de blanken” Amerika. Tenzij je bedoelt met een humaniteits- en welvaarts-offensief. Het is ze, heel anders dan in het geval Amerika, domkop, toegewezen door de Volkenbond en vervolgens de VN in 1948 toen die nog géén Verenigde Nazi’s waren. En de Joden hadden er méér recht op –(méér, mééér, méééér Vermeersch!) – dan al die Arabische roverhoofdmannen die in 1920-1922 in San Remo óók een gebied toegewezen kregen: Irak, Syrië, Libanon, Jordanië.

Nu bestaat er natuurlijk geen natie zonder stichtingsmythe. Nederland ontstond volgens het sprookje toen de Batavieren en de Kanninefaten via de Rijn bij Lobith onze delta binnen roeiden. Die mythe, kan je tegenwerpen, is inderdaad niet meer politiek relevant, maar dat komt weer omdat de Batavieren en de Kanninefaten door zowel christenen als moslims niet, zoals de Joden,  vele eeuwen vervolgd zijn, 20 eeuwen door sommige christenen, 14 eeuwen door nagenoeg alle moslims.

Verder komt het aan, Vermeersch, op je slotzin:

“Dat de ‘joden’ sinds duizenden jaren de ‘plaatselijke bevolking’ waren van heel Palestina is dus een manifeste onwaarheid waarvan ik echter aanneem dat MP dat niet wist.”

Ik kan daar kort over zijn: dat heb ik nooit beweerd, lul, wat je daar suggereert, namelijk dat DE Joden DE plaatselijke bevolking bij uitstek van HEEL Palestina waren. Nog eens: het gaat over cultuur, over een stichtingsmythe! Over gedurende duizend jaar van miljoenen keren bij de seidermaaltijd “Volgend jaar in Jeruzalem!”  Het gaat over – nóg een keer, zakkenwasser! – een positieve stichtingsmythe van een volk dat vanaf 1880 die mythe werkelijkheid heeft doen worden en dat gedaan heeft met alle morele en juridische recht en onder handhaving van de hoogst mogelijke humane criteria bij hun handelen en dat ondanks massieve terreur en vervolging door christenen én moslims.

                                      (VII)

We citeren Vermeersch maar weer eens:

2.2.2. “Vervolgens hebben die Arabieren daar 1300 jaar een wreed en koloniaal bewind gevoerd, waaronder zowel Joden als Christenen zwaar onderdrukt werden”.  MP suggereert hier dat dit gebied ‘joods’ was, met daarnaast ook enkele christenen; terwijl er lange tijd alleen in Judea joden leefden en vanaf de Maccabeeën ook een aantal in Galilea, (Samaria was in essentie Samaritaans). In 70 n.C. werden heel veel joden hetzij gedood, hetzij als slaaf verkocht en na de opstand tegen Hadrianus (132-136) was de joodse bevolking in Palestina in verregaande mate gedecimeerd. In het door de Arabieren veroverde Byzantijnse Palestina was het aantal joden dus miniem. Met zulke criteria kun je ook zeggen dat Hongarije en Roemenië door zigeuners bewoond werden (en nog zijn) en dat die er dus recht op een staat hebben. Overigen werd daar zeker geen 1300 jaar een bewind gevoerd door de Arabieren. Die werden immers opgevolgd door de Kruisvaarders, door de Mongolen en lange tijd door de Turken (vooral de Osmanen). Onware en verwarrende uitspraken dus.

Tot zover Vermeersch.
En nu mijn commentaar

Deels is dit weer zo’n irrelevant lulverhaal van de orde paleolithicum, neolithicum en  de Yahwistische henotheïstische godsdienst met of zonder proselyten. En nee, nogmaals, ik suggereer niet dat Palestina “Joods” was, maar wel zeg ik dat er al duizend jaar Joden woonden toen de Arabieren er in 638 na Christus binnen stormden en dat die moslims vervolgens iedereen die niet-moslim was 1300 jaar lang onderdrukt hebben. En zelfs al zou die oeroude aanwezigheid van Joden in Palestina deels op mythe berusten – wat niet zo is – dan nóg zou dat onderdeel zijn van een positieve stichtingsmythe van een volk dat – ik zeg het nóg maar eens! – vanaf 1880 die mythe werkelijkheid heeft doen worden en dat gedaan heeft met alle morele en juridische recht en onder handhaving van de hoogst mogelijke humane criteria bij hun handelen en dat ondanks massieve terreur en vervolging door christenen en moslims.

En dan zo’n opmerking dat er een aantal eeuwen in een gedeelte van Palestina Kruisvaarders de baas zijn geweest en Mongolen en Turken. Ja, dat weet ik allemaal, Vermeersch. Wat wil je daarmee zeggen? Dat je geleerd bent en oog hebt voor detail? Dat de Arabieren plotseling allemaal verdwenen waren en geen deel meer uitmaakten van de heersende klasse en het onderdrukkingssysteem in Palestina?

En dan die “zigeuners”. Moeilijke term. Mensen praten ook wel van “Roma”. Ik heb het liever over woonwagenbewoners. Misschien een goed idee trouwens, zo’n eigen staat. Want de enige “kampers” – nóg zo’n term – die níét crimineel zijn, zijn de demente bejaarden en baby’s onder hen. Dus dat zou heel wat gemeentebesturen in Europa een zucht van verlichting doen slaken als die allemaal vertrokken naar een eigen staat, met een eigen economie en met eigen sociale voorzieningen en een eigen cultuur. Een heilstaat wordt dat ongetwijfeld. Maar wat heeft dat geouwehoer met Israël te maken, Vermeersch?  En wat bedoel je nou eigenlijk met “met zulke criteria”? Dat de “zigeuners” ook vervolgd zijn en volgens de mythe uit Roemenië stammen, net als de Joden vervolgd zijn en uit Palestina stammen? Van mij mag het hoor, zo’n “zigeunerstaat”, al heb ik 1000 keer meer respect voor de Joodse cultuur dan voor die van de “kampers”.

Wat mij vooral bezig houdt is die voortdurende obsessie van jou met Joden en Israël, dat je dus dat “specifiek betoog pro en contra” alléén voortdurend op de Joden toepast en alléén maar “contra’s” vindt. Begin je nou werkelijk nog steeds geen nattigheid te voelen, Vermeersch? Of ben je écht zo stom als je zwetst?

                                   (VIII)

Vermeersch spreekt:

“2.2.3. Een ander punt waarin MP zich mateloos vergist, is de opvatting dat de huidige joden zouden afstammen van mensen die uit Palestina verdreven werden. Vooreerst is het zo dat niet alle joden uit Babylon naar Palestina zijn teruggekeerd en dat anderen weer daarheen zijn uitgeweken. Getuige de belangrijke ‘Babylonische Talmud’. Maar verder zijn grote aantallen joden vanaf de derde eeuw v.C. uitgeweken naar Egypte en later naar alle delen van het Romeinse Rijk. Het vertalen van de Hebreeuwse bijbel in het Grieks (Septuagint) begint reeds in de derde eeuw v.C. (in Egypte). Volgens het standaardwerk van J. Leipoldt en W. Grundmann, Umwelt des Urchristentums (3 delen) zouden er in de tijd van Jezus in Palestina tussen 1,5 en 2 miljoen joden geleefd hebben; in de rest van het Romeinse Rijk, 4 tot 6 miljoen, waarbij men nog de joden in Mesopotamië en Perzië moet rekenen. Zeker na het bijna uitroeien van de joden in Palestina onder Hadrianus, bevond zich de verpletterende meerderheid van de joden buiten dat kerngebied en de grote meerderheid daarvan had het land vrijwillig verlaten. Voeg daar nog aan toe vrij grote aantallen ‘proselyten’ d.w.z. heidenen die zich tot het jodendom bekeerd hadden. (Zie hiervoor ook het andere standaardwerk: E. Schürer e.a. The history of the Jewish  people in the age of Christ ‘revised edition, 3 delen.)

De meeste joden van thans stammen dus af van mensen die Palestina vrijwillig hadden verlaten, of van mensen waarvan de voorouders nooit in Palestina geweest waren.

Alle Amerikaanse zwarten, stammen af van mensen die onder dwang naar Amerika versleept werden. Toch is ieder redelijk mens van mening dat dit hen nu niet het recht geeft om zich zomaar massaal in een Afrikaans land te vestigen, al hebben velen het geld om daar grond te kopen. Waarop konden de afstammelingen van mensen die vrijwillig hun land verlaten hadden, zich dan steunen om te beweren dat ze ‘historische rechten’ op Palestina hadden? Niemand heeft ooit een algemeen principe (in kantiaanse zin) voorgelegd, dat als fundering voor deze opvatting zou kunnen gelden.  Op dergelijke pertinente vragen antwoordt MP alleen met scheldwoorden. Opnieuw: onwaarheden en betwistbare stellingen.

Tot zover Vermeersch.
En nu mijn commentaar.

Dat hij nérgens naar luistert, kan iemand die alle afleveringen van deze dialoog tussen een dove en een horende heeft gevolgd, inmiddels duidelijk zijn.  Zegt de demente zak wéér dat ik denk “dat de huidige Joden zouden afstammen van mensen die uit Palestina verdreven werden”. Voor de tiende keer: dat denk ik helemaal niet, Vermeersch! En het interesséért me ook geen ene ruk of die Joden genetisch materiaal helegaar uut ’t verre Palestina hebben! Het gaat – nóg maar een keer, betonkop! – over cultuur, over een stichtingsmythe! Over gedurende duizend jaar van miljoenen keren bij de seidermaaltijd “Volgend jaar in Jeruzalem!”  Het gaat over – nóg een keer, lul! – een positieve stichtingsmythe van een volk dat vanaf 1880 die mythe werkelijkheid heeft doen worden en dat gedaan heeft met alle morele en juridische recht en onder handhaving van de hoogst mogelijke humane criteria bij hun handelen en dat ondanks massieve terreur en vervolging door christenen én moslims. Sterf toch eens een keer met schedelmeetkundig gelul!

We halen diep adem. Dus die conclusie van Vermeersch  – “De meeste joden van thans stammen dus af van mensen die Palestina vrijwillig hadden verlaten, of van mensen waarvan de voorouders nooit in Palestina geweest waren “ – is totaal irrelevant.

Ik zei “genetisch”, want hierboven laat Vermeersch het woord niet meer vallen maar in een van zijn eerdere bijdragen wel. Via het voorbeeld van het stelen van een fiets scheen hij toen te willen zeggen dat, als die Arabieren in 638 Palestina dan al onrechtmatig hebben ingenomen,  deze misdaad . . . . . eh . . . . genetisch verjaard was. Ik zei toen in antwoord:

“Smakeloos is voorts om dat aangedane onrecht, van die zogenaamde “diefstal” dus, van een fiets of van een heel land, te koppelen aan genetisch materiaal van de betrokkenen: “afstammelingen van beide partijen hebben na tien generaties slechts een minieme fractie van het genetisch materiaal met de stamvaders gemeen”. Vermeersch heeft het moleculaire schedelmeten uitgevonden. Gelukkig heeft hij een “bovendien”, een afterthought, een toevoeging: “en ook socio-cultureel kunnen ze verregaand geëvolueerd zijn”. Inderdaad: de Joden waren buitenaards humaan vergeleken bij de Palmaffia’s rond de Moefti. Inderdaad: schuld en genoegdoening zijn natuurlijk alléén afhankelijk van het daadwerkelijk ondergaan of begaan hebben van een misdaad.”

Dus dat álle zwarten genetisch materiaal hebben van voorouders die het relatieve geluk hadden als slaaf in Amerika terecht te komen en niet in een moslimland, waar de mannen gecastreerd werden en ongeveer 1% kans op overleving hadden,  is ook al volstrekt irrelevant.  En in dezelfde adem van het moleculaire schedelmeten – waarom draai je het niet ook om Vermeersch: dan kunnen jouw kindskinderen nog vervolgd worden voor jouw rol in het veroorzaken van de komende Holocaust! – begint mijnheer deftig over “algemeen principe (in kantiaanse zin)” inzake het recht op migratie. Lik toch kantiaans mijn reet, kerel! Je zegt zelf onder 2.1 (b) dat “de vraag of er een ‘joodse staat’ moet bestaan, of een berberse staat, of een zigeunerstaat, een ‘Arabisch-Palestijnse’, een Koerdische, een Alevietenstaat”  beantwoord moet worden met “telkens een specifiek betoog pro en contra”. Maar zoals ik al een paar keer zei: het enige wat je doet is over Joden zeiken en dan uitsluitend contra. Maar je bent géén antisemiet.

                                    (IX)

Wij Vermeerschen nog maar eens een stukkie!

“2.4. Het is ongetwijfeld zo dat in de Israëlitische (‘joodse’) godsdienst  de gedachte leefde en leeft dat er een Messias zal komen en dat de Israëlieten dan naar Sion zullen terugkeren. Dat is uiteraard een eerbiedwaardige gedachte, die echter onverbrekelijk verbonden was met het godsdienstig geloof (voor niet-gelovigen ‘de mythe’) van de komst van die Messias. Aangezien dat, ook volgens de gelovigen, een bovennatuurlijk gebeuren is, kan dit binnen het seculier staatsrechtelijk denken geen enkele rol spelen. Iedere verwijzing naar rechten gebaseerd op dit geloof, of , meer bepaald, op de bijbel, biedt voor onze discussie geen enkele grondslag.”

Ik moet toegeven dat ik lang naar deze alinea heb zitten staren. Hoe barbaars kan je zwetsen als professor-doctor moraalfilosoof? Alles in het nette en zonder scheldwoorden. Dat dan weer wel. Ten eerste was de komst van de Messias slechts losjes verbonden met de stichtingsmythe van Israël. De orthodoxe visie luidt dat die komst van de Messias geheel los staat van de stichting van een aards rijk en dat zulks zelfs geheel ingaat tegen de Messiasgedachte, wiens rijk niet van deze wereld is. En derhalve waren  het vooral “seculiere” Joodse socialisten die naar Palestina trokken vanaf 1880, dus die waren van Unterbau-Messias Marx.

Maar belangrijker is dat het “seculier staatsrechtelijk denken” toch echt een product is van “de bijbel”, dat wil zeggen de Joods-Christelijk-Verlichte traditie. Sterker nog: de Joods-Christelijk-Verlichte traditie was een voorwaarde voor het “seculier staatsrechtelijk denken”. Dat heeft niks te maken met deftig geformuleerd maar primitief gelul als “rechten gebaseerd op dit geloof, of , meer bepaald, op de bijbel, biedt voor onze discussie geen enkele grondslag”. Dit is weer typisch  zo’n zelf vervaardigde stropop van  Vermeersch die hij dan eveneens eigenhandig in brand steekt. Niemand, behalve wat christelijke of Joodse sektes, gaan staten lopen vormen op grondslag van de letterlijke bijbel. Ja, en er is een groep Joodse kolonisten in Samaria-Judea, die op grondslag van “de bijbel” handelt. Ik zou zeggen: toch nog oneindig vele malen liever dan op grond van Koran en Soenna.

                                      (X)

Méér Vermeersch!

“2.2.5.  In de volgende alinea heeft MP het over de Balfour-verklaring, en Remo 1920 en de Volkenbond 1922, die de Balfour-verklaring zouden gelegitimeerd hebben. Die Balfour-verklaring ging uit van de grootste koloniale mogendheid van die tijd en de kern van de Volkenbond bestond eveneens uit koloniale mogendheden. Waar die enige legitimiteit zouden gehaald hebben om stukken land te verdelen zonder de bevolking te raadplegen, ontgaat mij volkomen. MP doet hier een extreem betwistbare uitspraak, die hij nog eens zelf onderuithaalt door in dezelfde tekst te beweren dat de VN (die hij de ‘Verenigde Nazi’s’ noemt) die in elk geval een veel groter aantal landen vertegenwoordigt, geen enkele legitimiteit heeft. 

Aangezien de rest van zijn betoog steunt op de zogenaamde historische rechten enerzijds en de Balfour-San Remo-Volkenbond rechten anderzijds, stort heel zijn uiteenzetting als een kaartenhuis in mekaar. Het heeft dus geen zin de vele bladzijden te bespreken die op die zogenaamde rechten gebaseerd zijn.”

Ik geloof dat we nu bij het hart van het “betoog” van Vermeersch zijn aangekomen. Het adjectief “koloniaal” in “koloniale mogendheid” en “koloniale mogendheden”moet vermoedelijk als het ultieme bewijs gezien worden dat er dan geen enkele morele rechtmatigheid aan het Zionistische project vast kon zitten. In zoverre is de atheïst toch “Christelijk” gebleven:  totaal doorgeslagen in het  schuldbewust strooien van as op het eigen hoofd. Een prachtige eigenschap, die vooral door “de generatie van 1967” die overal in Europa aan de macht is, zeer hoog gewaardeerd wordt, vooral als het de eigen carrière bevordert. En dat doet het, oh wonder, sinds die tijd ook!

Kolonialisme was niet alleen maar slecht Vermeersch. Een prachtig, voornamelijk door Joden geschreven handboek geschiedenis, tot voor kort aan de Universiteit van Amsterdam in gebruik, heeft tot titel: “Western Civilization: the continuing Experiment”. Het blanke Westen heeft inderdaad zwaar gezondigd jegens de gekleurde medemens, maar het mooie is dat de Joods-Christelijk-Verlichte traditie aan zowel de blanke als de getinte als de zwarte westerling niet alleen schuldbesef en moraal-in-het-algemeen bijbracht, maar ook technisch, organisatorisch en juridisch het beste heeft geschapen van wat deze wereld te bieden heeft. We zijn uit een zee van bloed aan land gekropen, zegt Benno Barnard, maar aan land gekropen zijn we. In tegenstelling tot de islam, die het creëren van oceanen van bloed na 1400 jaar nog steeds programmatisch nastreeft.

Nu zat dat kolonialisme bovendien ten tijde van San Remo 1920-22 in een van zijn betere fases. De bedoeling van die conferentie was onder andere om het uiteengevallen Ottomaanse Rijk van nieuwe grenzen te voorzien en de staten binnen die grenzen te begeleiden naar onafhankelijkheid en op den duur naar democratie. Het Wilsoniaanse idealisme, weet je nog, Vermeersch? “Make the World safe for Democracy!”  Je kunt je natuurlijk op een buitenaards verheven standpunt stellen, zoals jij doet, maar er waren nergens ter wereld fatsoenlijkere makelaars te vinden die het klusje van wereldordening op dat moment op zich konden nemen dan die vreselijke “koloniale mogendheden”. Wel waren ónfatsoenlijkere te vinden. Want had je het allemaal willen overlaten aan die islamitische struikrovers die elkaar de woestijn uitvochten om een stuk van het kadaver van het Ottomaanse Rijk? Ik ken inmiddels je voorkeur voor felroze visioenen, Vermeersch, bijvoorbeeld inzake de islam, maar hier moest je toch echt met aardkleurige realiteiten rekening houden.

Dus op je retorische vraag waar die VN van 1948 “enige legitimiteit zouden gehaald hebben”moet het antwoord luiden: op de enige plek op aarde waar die toen te halen was, namelijk bij de “koloniale mogendheden”.

Dat maakt de apotheose van wat je voor het ultieme bewijs van de morele en juridische illegaliteit van de Jodenstaat houdt buitenaards “idealistisch”. Maar daar hou jij nu eenmaal van, Vermeersch: hoge moraal, vooral als die aan Joden opgelegd kan worden. Dat heb je toch maar mooi aan je jezuïetenopleiding overgehouden. Of is het Joden-kritisch zijn bij jou genetisch? Had je soms ook al Jodenkritische voorouders? Zou het dan toch erfelijk zijn?

Die kwestie Volkenbond-VN die je opbrengt: nou geloof jij niet in God, Vermeersch, dus het dictum van Leopold von Ranke “Jede Epoche ist unmittelbar zu Gott” zegt jou misschien niet zoveel. En ook ik geloof overigens niet in het absolute van die uitspraak er zijn wel degelijk tijdloze waarden – maar ik zou toch graag een onderscheid maken tussen de Volkenbond van 1922, de VN van 1948 en de hedendaagse VN  die voor tachtig procent uit misdadigerstaten bestaat en beheerst wordt door een kongsi van 57 islamitische dan wel islamofiele landen en die ik dus de Verenigde Nazi’s noem. En uitgerekend dat feit, die vermeerdering met criminele naties, haalt Vermeersch naar boven als versterkend bewijs dat ik de Volkenbond van 1922 geen enkel moreel gezag mag toekennen: “die in elk geval een veel groter aantal landen vertegenwoordigt”.  Ja, een groter aantal boeven-nesten, windbuil! Volgens mij ben jij zelfs niet middelmatig intelligent, Vermeersch. Of ben je aan het dementeren?

                                      (XI)

Meer Vermeersch:

“2.2.6. Hij heeft het dan verder over het schandelijk gedrag van de Groot-Mufti dat ik niet betwist, maar dat mijn rechtenbetoog niet ontkracht. En hetzelfde geldt voor alle dwaasheden en misdaden die Arabieren in het algemeen en Palestijnen in het bijzonder hebben begaan. Ook de Algerijnen hebben in hun strijd tegen de Fransen dwaasheden en gruweldaden opgestapeld. Dat verandert niets aan het feit dat hun doelstelling verantwoord was.

Ik hoef op die ellenlange betogen niet in te gaan (a) omdat ik een aantal ervan bijtreedt, (b) voor een aantal andere niet over de nodige gegevens beschik om een definitief oordeel te vellen, en (c) zij voor de kernvraag irrelevant zijn.”

Dat was Vermeersch.
En nou ikke zelf weer.

Is de term “schandelijk” voldoende, Vermeersch, voor een figuur die in de jaren 1920 in Palestina persoonlijk is begonnen met het ware karakter van de islam naar boven halen, die de stoot heeft gegeven voor wat er tot op heden bijna 100 jaar lang volgde, die mede aan de wieg van de 6-miljoen-voudige Jodenmoord heeft gestaan, die duizenden Joodse kinderen die misschien gered hadden kunnen worden zeer specifiek de gaskamer heeft in geholpen?Die verantwoordelijk was voor “incidenten” als het onderstaande maar dan duizenden malen vermenigvuldigd?

“Bij het horen van gegil in een kamer, ging ik door een soort van tunneldoorgang en zag een Arabier bezig met het afsnijden van het hoofd van een kind met een zwaard. Hij had het kind al getroffen en wilde opnieuw toeslaan, maar toen hij mij zag probeerde hij de slag op mij te richten, maar miste. Hij stond bijna tegen de loop van mijn geweer aan en ik schoot hem laag in zijn kruis. Achter hem bevond zich een Joodse vrouw gesmoord in bloed met een man die ik herkende als een [ Arabische] politieagent genaamd Issa Sheriff uit Jaffa in Mufti. Hij stond boven de vrouw met een dolk in zijn hand. Hij zag me en snelde een aangrenzende kamer in en probeerde me buiten te sluiten, terwijl hij schreeuwde in het Arabisch: ‘Edelachtbare, ik ben een politieagent.’ Ik ging de kamer binnen en schoot hem neer.” (Alan Dershowitz, “The Case for Israël”, p. 43, tekent deze getuigenis op van de Engelse politiechef van Hebron over een door de Moefti ontketende pogrom van 1929)

Nog een enkel smeuïg annekedotetje van de “schandelijkheid” van die Moefti en van zijn hulptroepen?

Arthur Koestler schreef: “( . . )  en in elk geval begingen de Joden geen individuele daden van sadisme (. . .) Maar op andere plekken werden de lijken van Joden die in Arabische handen waren gevallen gecastreerd gevonden en met hun ogen uitgestoken. ( . . .) Voor ik Tel Aviv verliet heb ik de hand gelegd op een collectie foto’s die ik aan Alexis Ladas van de Commissie van de Verenigde Naties heb doorgegeven. Ze tonen grinnikende mannen in Arabische uniformen poserend voor de fotografen met hun bajonetten verzonken in een stapel naakte en verminkte lijken en dergelijke ( . . . ) ik vermeld dit onderwerp met tegenzin ( . . .) dit soort zaken is niet begonnen met de oorlog; vanaf de dag van de eerste Joodse nederzettingen, was een Jood als hij de langs de kant van de weg vermoord werd gevonden bijna altijd verminkt.” (Arthur Koestler “Promise and Fulfillment”, 224)

En dan die malle vergelijking tussen de Algerijnse “onafhankelijkheidsstrijd” en wat er in Palestina gebeurde sinds 1920.

Om te beginnen, Vermeersch, vind ik je stelling immoreel over Algerijnse gruweldaden die door het nobele doel van de “dekolonisatie” toch “verantwoord” waren. We moesten misschien maar eens ophouden de wreedheden die van beide kanten zijn begaan – (de Hollanders in het Indonesië van 1945-49, maar vlak ook de massamoorden van de “vrijheidsstrijders” niet uit) – zo in het algemeen te vergoelijken met het-doel-heiligt-de-middelen, zoals Vermeersch hier weer doet. En misschien moesten we dat hele proces van “de-kolonisatie” maar eens opnieuw bekijken in het kader van al die “ontwikkelingshulp” die er sinds de “dekolonisatie” gepleegd wordt en de mate waarin de “gedekoloniseerde”naties op veel plekken in de wereld géén succes zijn.

Voorts is de vergelijking  Algerije–Palestina belachelijk omdat er niks koloniaals was aan de vestiging van de Joden in Palestina. Ten eerste waren de Joden in 1920-22 gewoon  een van de partijen die naast een aantal Arabische woestijnroverhoofdmannen een stuk land kregen met, nogmaals,  veel méér juridisch en moreel recht. Ten tweede hebben kolonisators een moederland van waaruit ze koloniseren en waar in eerste instantie de winsten naar toe gaan. De Joden hadden het tegendeel van een achterland: ze waren op de vlucht voor moordenaars. Ten derde brachten de Joden veel meer “winst” op elk gebied naar Palestina dan een “klassieke” kolonisator ooit deed, vooral in de beginfase, waarin het nu juist omgekeerd hoort te zijn.

Ik heb Vermeersch het bovenstaande allemaal al eerder uitgelegd, bijvoorbeeld aan de hand van de vergelijking die hij toen maakte tussen de kolonisatie van Amerika met de vestiging van de Joden in Palestina. Ik heb hem daar precies verteld waarom die vergelijking idioot is en dat is ongeveer om dezelfde redenen als zijn vergelijking van de kolonisatie van Algerije  met de vestiging van de Joden in Palestina  idioot is. Maar zoals bekend luistert hij gewoon nergens naar. Je ziet het ook weer in het bovenstaande: “Ik hoef op die ellenlange betogen niet in te gaan” en “voor de kernvraag irrelevant”. Zal ik het nóg maar eens citeren? En daarbij op sommige punten in herhaling vallen?

“Het ontgaat hem dus dat de Joden zijn schedelmetende kardinaals-absolutie niet nodig hebben, omdat de Joden nooit kolonisators waren, want kolonisators hebben een moederland van waaruit ze koloniseren en waar in eerste instantie de winsten naar toe gaan. De Joden hadden het tegendeel van een achterland: ze waren op de vlucht voor moordenaars. De Amerikaanse kolonisten hebben onuitgelokte wreedheden begaan tegen de Indianen, maar de Joden hebben zich alleen in uiterste instantie verdedigd tegen de agressie van de feodale Pal-maffia’s. De Joden hebben alles geprobeerd om, zoals het Mandaat ook voorschreef, op voet van gelijkheid met de Palestijnse Arabieren samen te werken. Is er iets dergelijks bekend van de Amerikanen jegens de Indianen? De Joden brachten zoveel welvaart en dynamiek in Palestina dat er Arabieren uit de omringende regio’s naar toe trokken: inverted frontier, om het zo maar eens te zeggen. Zagen we dat in het Amerika van de 18^e eeuw ook gebeuren? Go east Young Indian? De Joden hadden minimaal net zoveel recht op een stuk Palestina als al die Arabische roverhoofdmannen, die Jordanië, Syrië, Libanon en Irak kregen. Is er een vergelijkbaar recht te formuleren voor de blanken die Amerika koloniseerden? En dan ook nog geratificeerd door een Volkenbond?”

Ik begin overigens te begrijpen waarom Vermeersch mijn procedé, van in extenso citeren en becommentariëren niet eveneens op mijn teksten kan toepassen, want dan zou meteen opvallen hoe dun zijn gemekker is.

En nu zal een kwaadwillige tegenwerpen: ook jij hebt in het bovenstaande hele betogen van Vermeersch als irrelevant bestempeld. Het verschil is echter dat die hele betogen op één punt betrekking hebben en ik precies uitleg welk punt dat is en waarom het irrelevant is: het punt namelijk dat de Joden die naar Palestina trokken niet genetisch hoefden af te stammen van Joden die oorspronkelijk daarvandaan kwamen. Want dat het gaat om de positieve stichtingsmythe van een volk dat heil bracht op elk gebied en dat een wereldvoorbeeld is van humaan uithoudingsvermogen onder terreur.

                                      (XII)

Vermeersch maar weer en hij begint met mij te citeren:

“2.2.6. “Als Vermeersch schrijft  “de staat Israël is ontstaan door een VN-beslissing” dan is dat puur technisch-juridisch alléén al een leugen.  Er zijn maar drie voorwaarden waaraan een staat moet voldoen om volkenrechtelijk te bestaan: er moet een grondgebied, een bevolking en een effectief gezag zijn. Dat is alles. De Israëli’s hebben gewoon op 14 mei 1948 de staat Israël uitgeroepen en vervolgens is die daad erkend door de VN en de voornaamste democratische staten.  En nu bestaat Israël dus gewoon”.

Bij zijn afwijzen van het juridisch legitiem karakter van de VN-beslissing  (waarnaar ik verwees) gaat MP regelrecht in tegen de Onafhankelijkheidsverklaring van de staat Israël zelf (14/5/1948), waarin o.m. uitdrukkelijk het volgende staat.

“On the 29th November, 1947, the United Nations General Assembly passed a resolution calling for the establishment of a Jewish State in Eretz-Israel; the General Assembly required the inhabitants of Eretz-Israel to take such steps as were necessary on their part for the implementation of that resolution…. Thus members and representatives of the Jews of Palestine and of the Zionist movement upon the end of the British Mandate, by virtue of natural and historic right and based on the United Nations resolution…. Hereby declare the establishment of a Jewish state in the land of Israel to be known as the State of Israel. … “ (vetjes van E.V.)

MP beschuldigt mij van een leugen door zelf een flagrante onontkoombare leugen te formuleren.

In één punt ben ik het echter met hem eens: “nu bestaat Israël dus gewoon”. Dat bestaan en het bestaansrecht heb ik nooit geloochend, maar het is gebaseerd op een feitelijke situatie die zich sinds 1948 ontwikkeld heeft en die we op redelijke gronden als onomkeerbaar moeten beschouwen. (1°) Omdat de bewoners door de nasleep van de gebeurtenissen sinds eeuwen; sinds 1933-1945; en vooral sinds 1948…feitelijke rechten verworven hebben (niet door toestanden van honderden jaren geleden), en (2°) omdat een omkeren van die situatie tot dramatische omstandigheden en zelfs tot een wereldoorlog zou kunnen leiden.”

Zucht.
Daar gaan we weer.

Luister Vermeersch, top-intellectueel,  Vader des Vaderlands van Vlaanderen, Beschermer van de Joden, Hoeder van de Belgische Moraal én de Israëlisch moraal: al hadden de Joden in 1948 verklaard dat Israël was gesticht op Gezag van het Grote Spaghettimonster, dan had dat nog geen ene bips uitgemaakt voor wat ik in mijn eerste zin als de puur technische feitelijkheid benoem. Namelijk die drie voorwaarden voor statehood.

En door die vetmaking van jou Vermeersch, zouden mensen er nog overheen lezen, maar vóór dat “based on the United Nations resolution” staat toch echt ook: “by virtue of natural and historic right”. Neem nota van het feit dat “natural” nog weer vóór “historical” staat en dat natuurlijke recht verwijst naar wat ik al zei: een grondgebied, een bevolking en een effectief gezag en je hebt een staat.

Dat daarbovenop de Israëli’s óók nog het gezag van een toen nog fatsoenlijke VN erkenden was alleen maar hoffelijk en prudent en méér dan welk “wereldorgaan”, hoe netjes ook, op dat moment verdiende. Want het was wat laat allemaal na wat Wim Kortenoeven in zijn “De kern van de zaak” het Engelse “Verraad met een Mandaat” heeft genoemd en die zes miljoen echte mensen, die echt vermoord waren.

En fijn, Vermeersch, dat je je neerlegt bij het feitelijke bestaan van Israël. Overigens zijn de maatregelen die je voor Israël bedacht hebt een garantie dat je van die moeitevolle aanvaarding van dat voor jou zo nare feit af komt, want terugtrekking achter de grenzen van 1967 plus de opname van laten we zeggen een miljoen tot in elke porie van haatpropaganda doordrenkte “Palestijnse vluchtelingen” betekent waarschijnlijk het einde van Israël.

En als Israël geen rechten kan baseren op “toestanden van honderden jaren geleden”, waarom ga jij zelf dan tot het paleolithicum terug om eventuele “historisch-genetische” Jodenrechten te ontkrachten?

Overigens  weet je waarschijnlijk best, Vermeersch,  dat de natuurlijke gevolgen van het gestook van jouw soort al lang en breed de funeste gevolgen heeft gehad die je kon verwachten: dom-links gajes en hun islamitische helpertjes beginnen steeds meer zich NIET neer te leggen bij het bestaan van Israël en beginnen althans op Amerikaanse universiteiten steeds openlijker de ontmanteling van de staat Israël te eisen.

                                       (XIII)

Vermeersch:

“2.2.7.  Nu ik een hele reeks bladzijden van de “Genadeloze Geseling” onder de loupe heb genomen, stel ik vast dat MP mij op geen enkele leugen of zelfs onwaarheid heeft kunnen betrappen, terwijl hij zelf de ene leugen naast de andere onwaarheid opstapelt en mij ook nog leugens toeschrijft wanneer ik een betwistbare stelling, die hij toevallig belangrijk vindt, niet vermeld. Ik ben geen masochist en dus stop ik hier met deze oefening. Wel wil ik nog even zijn laatste brief bekijken:”

Ik stel voor dat we wat betreft deze passage Vermeersch gewoon gelijk geven. Lijkt me de enige optie. Vermeersch wint de discussie.

En vervolgens zetten we ons maar weer aan het ontrafelen van het volgende brokstuk van de apologetische huichel-chaos. Maar het is gelukkig wel Wittgensteins genummerd, dat scheelt enorm.

                                    (XIV)

“3. “Etienne Vermeersch Het Palestinisme van een sluwe Simpelmans”.

“Israël is het oerkwaad in deze wereld. Een erfzonde die alleen geboet kan worden met een heel groot offer. Misschien door die zelfopheffing middels overspoeling met doodsvijanden.”

Dit zijn drie zinnen van MP die ik nooit uitgesproken of geschreven heb. Ze zijn zelfs met de meest verregaande kwade wil niet uit mijn geschriften af te leiden. Het gaat hier dus om drie lasterlijke leugens.

Even verder bespreekt MP de visie die ik naar voren breng over een ideale oplossing van de huidige problematiek. Uiteraard gaat die visie uit van een toestand waarbij aan de ingewortelde vijandschap tussen Israëli’s en Palestijnen een einde zou gekomen zijn. (Vergelijk dat met het beëindigen van de eeuwenlange vijandschap tussen Frankrijk en Duitsland.). Dat veronderstelt natuurlijk een tussenperiode waarin demilitarisering van gebieden, internationale controle, beteugeling van haatboodschappen in media en in het onderwijs en nog andere vredestichtende maatregelen zouden getroffen zijn. (Vergelijk dat met de situatie op Cyprus waar  -islamitische – Turken een onrechtmatige inval gedaan hebben, maar waar nu sinds lang een bestand vrij goed gerespecteerd wordt, dat ooit tot een definitieve oplossing moet leiden).

De essentiële, breed uitgesponnen kritiek van MP hierop, bestaat erin dat moslims niet te betrouwen zijn en nooit te betrouwen zullen zijn. Dat veronderstelt dat de nakomelingen van moslims altijd moslims zullen blijven en dat die moslims zelf nooit tot een modernere invulling van hun godsdienst kunnen komen. Ik ken nochtans ex-moslims die atheïst geworden zijn en andere die vernieuwende inzichten hebben.

Maar ik weet natuurlijk ook dat de huidige ontwikkeling binnen de islam niet zeer hoopgevend is.

Er is niet voor niets een boek verschenen, in het Nederlands en het Frans, waarin ik van islamofobie word beschuldigd; ik heb niet voor niets twee doodsbedreigingen van moslims gekregen die de autoriteiten ertoe gebracht hebben mij politiebescherming te verlenen

Mijn tekst eindigt bovendien met de woorden: “Point n’est besoin d’espérer pour entreprendre…”, waaruit blijkt dat ik nog heel weinig hoop heb. Maar ik vind dat men toch moet blijven streven naar een ideaalbeeld dat ooit voor de verschillende partijen een richting zou kunnen aanwijzen. In een wereld met atoombommen moet elk mogelijk alternatief voor totale vernietiging ernstig onderzocht worden.

Vanuit de optiek van MP echter is elke hoop, hoe miniem ook, dwaasheid.  Wat blijft er dan nog over?

In elk geval zijn al zijn deelkritieken op mijn voorstel gebaseerd op zijn absolute zekerheid van de onmogelijkheid van elk compromis, laat staan verzoening. Ik hoef daar dus niet op in te gaan. Bvb. natuurlijk is de Golan-hoogte een gevaar voor Israël als er geen echt duurzame vrede is; dat weet ik ook, maar mijn project (dat overigens door de betrokkenen moet worden aangepast) is gericht op de mogelijkheid van een duurzame vrede. Anders is het natuurlijk zinloos; om dat in te zien heb ik MP niet nodig.

Kortom, wat hij leugens noemt, is gebaseerd op een onbegrip over de zin van deze tekst.

De rest van zijn uiteenzettingen zijn door de ellenlange uitweidingen, gelardeerd met scheldproza, nagenoeg onleesbaar en zeker niet bespreekbaar.”

Waarna ik, steeds uitgeputter, met mijn laatste krachten nog maar eens aan een antwoord begon.

Ik bewonder overigens ook uw doorzettingsvermogen, lezer! Hebt u werkelijk die teksten van Vermeersch geheel tot u genomen? En hebt u inmiddels een eindeloze bewondering voor mijn zelfopoffering ontwikkeld?  Voor mij die dit boekhouders-proza van Vermeersch ook nog heeft gefileerd en er een antwoord op formuleert? Ik moet eerlijk bekennen dat alleen al deze analyse me waarschijnlijk drie jaar van mijn leven heeft gekost. Behalve dus de bedreiging die dit soort waanzin voor Israël, Europa en de hele Westerse wereld vormt, is het ook nog een aanslag op althans mijn persoonlijke gezondheid. In Afghanistan snijden ze je neus af als je verkeerd hebt gekeken naar een van andermans vrouwen. Wat zou ik dus met Vermeersch moeten doen, die bezig is mijn leven te verkorten? Maar ja, ik heb het wel zelf aangehaald. Dat is ook weer waar.

Naar de bovenstaande tekstbrok! Over het kinderachtige suggereren van Vermeersch dat ik heb gesuggereerd dat ik hem letterlijk citeer, heb ik het al in het begin van mijn stuk gehad.

Wat ik in de geciteerde alinea’s lees, is verder het prachtige idealisme van Vermeersch: “demilitarisering van gebieden, internationale controle, beteugeling van haatboodschappen in media en in het onderwijs en nog andere vredestichtende maatregelen”.

Ik heb het al eerder gezegd :

“De ‘totaalvisie’ van Vermeersch bevat een keurige opsomming van alle illusie-clichés uit decennia-lange  ‘onderhandelingen’ tussen Israël en de Arabische wereld. Een rebelse denker, die Vermeersch. En grondig volledig. Geen enkele hersenschim ontbreekt die in de afgelopen 100 jaar vergeefs door de internationale diplomatie is nagejaagd.”

“Kortom” zegt Vermeersch, “wat hij leugens noemt, is gebaseerd op een onbegrip over de zin van deze tekst”. Maar ik ben bang dat ik het heel goed begrijp, want de zin van de teksten van Vermeersch is, namelijk dat hij, zoals alle linksdragenden, zin heeft in een fijn gevoel in zijn eigen hoofd en in zelfmanifestatie als Gutmensch. Hij zegt het letterlijk, Vermeersch: “Maar ik vind dat men toch moet blijven streven naar een ideaalbeeld”. Nou dat doet Vermeersch dan ook, al loopt heel Israël de kans vanwege dat “ideaalbeeld” vernietigd te worden.

En ik ben een nare man, een cynicus die de mensen hoop ontneemt op iets moois in het islamitische Midden Oosten, een Arabische Lente misschien wel, waarna Israël vol vertrouwen de Golan-hoogte kan opgeven. Nóg maar een keer mezelf geciteerd dan?

“De Golan hoogte wordt aan Syrië teruggegeven” zegt de filosoof-ethicus. Dit is een exemplarisch voorbeeld van dat morele liegen van Vermeersch, van het verzwijgen van werelden aan context, van het gemakzuchtige mooi-weer-spelen ten koste van Israël, van het wezenloze zelfmanifesteren van Vermeersch en zijn soort, van die tomeloze drang de Gutmensch uit te hangen ten koste van anderen, namelijk van een tot op heden vervolgd en in zijn existentie bedreigd volk. De schuld van types als Vermeersch is eindeloos, omdat hun hedonistische narcisme eindeloos is. Zij zijn liever “op de televisie” en “in de bladen” met hun fraaie karakter, hun mooie persoonlijkheid, hun better-than-thou-geneuzel dan dat zij zich serieus op de hoogte stellen van de geschiedenis van de islam, het Midden Oosten en vooral Israël.

Tot zover ikke ooit eerder.

En zoals ik al honderd keer gezegd heb: de islam kan soms “slapend” schijnen, maar de islam is een inherent onhervormbare “godsdienst”, een totalitaire ideologie waarvan de ware aard altijd weer tevoorschijn geroepen kan worden door de “ulema”, de priesterkaste van de islam.

Dat is ook precies wat in Palestina de Moefti van Jeruzalem, Amin al-Husseini, vanaf 1922 gedaan heeft. In de islam hebben “islamisten” en “salafisten” niet alleen de beste papieren, ze hebben de enige. In de islam zijn niet alleen de agressieve en haatdragende teksten verpletterend in de meerderheid, ze geven ook tenslotte altijd de doorslag door het principe van de “abrogatie”. Mijn “absolute zekerheid”, Vermeersch, “van de onmogelijkheid van elk compromis” is gebaseerd op 1400 jaar geschiedenis van de islam.

De islam is onhervormbaar en er is niets goeds in de islam. Er bestaat in de islam geen enkel principe rond hetwelk iets goeds zou kunnen gaan clusteren. Er is geen enkele spiritualiteit in de islam. Het is puur een politieke en totalitaire ideologie. Een gematigde moslim is géén moslim, want hij moet het grootste deel van zijn geloof naast zich neerleggen. De islam kan niet hervormd worden omdat de basis ervan, de Koran, geldt als “eeuwig en ongeschapen”, als het woord van God zelf, dat al bestond vóór de dinosaurussen, ja al vóór de oerknal in de pre-kosmos aanwezig was. En dat woord van Allah is dus gebaseerd op angst, haat, misleiding, onderdrukking, geweld, hellevuur, straf, slavernij, racisme tegen vrouwen, Übermenschenwaan, Führerprinzip, Blut-und-Boden, oorlogszucht, verbod-op-zelf-denken, gehoorzaamheid, parasitisme. De islam is een recept voor een verschrikkelijk lijden, voor de moslims, maar vooral voor degenen die zij op hun beurt tot slachtoffer maken.

Nee, Vermeersch, ik ben niet cynisch maar gewoon realistisch. Maar jij bent wél een hedonistische narcist die volgaarne Israël opoffert aan je “idealen”.

Ik citeer opnieuw mijn persoonlijk nachtmerrie, de heer Vermeersch uit Vlaanderen, die nóóit, nóóit meer zal ophouden met hypokriet zwatelen en die ik voor eeuwig zal moeten antwoorden. Ik heb mijn persoonlijke hel gevonden: l’enfer: c’est Vermeersch.

                                          (XV)

“Toch wil ik nog één punt aanhalen. De nederzettingen op de Westbank. Ik kan MP volgen wanneer hij zegt dat Israël na de Zesdaagse Oorlog genoopt was de Westbank te besturen. Ook de geallieerden moesten na de Tweede Wereldoorlog Duitsland en Japan besturen. Daaruit volgt echter niet dat ze die gebieden voor altijd moesten bezetten (wat de SU via een omweg wel probeerde).

Israël stond voor de keuze.

(a) Ofwel kon men het gebied annexeren, maar dan moesten de inwoners ervan na verloop van tijd volwaardige burgers van Israël worden, met het risico  – na meerdere decennia – van een moslimmeerderheid in Israël. Ik kan begrijpen dat ze zoiets niet wensten.

(b) Ofwel kon men dit gebied voor altijd als kolonie beschouwen, waardoor de burgers dus geen inspraak zouden hebben in Israël zelf. Dat was de situatie van de ‘thuislanden’ in Zuid-Afrika. Binnen de huidige visies op de Rechten van de Mens is een dergelijke blijvende situatie immoreel en politiek onhoudbaar.

(c) Het derde alternatief bestond erin dit gebied (samen met Gaza) voor te bereiden op een onafhankelijk statuut, dat, via internationale controle, in opeenvolgende stappen in veiligheid kon gerealiseerd worden. De politiek van het toelaten van joodse (vaak extremistische) inwijkelingen, kortom de ‘nederzettingen’, maakt een dergelijke onafhankelijke staat (met een lappendeken van extraterritoriale gebieden), praktisch onrealiseerbaar en vooral in de perceptie van de Palestijnen onaanvaardbaar. De beweging ‘land for peace’ is niet door mij uitgevonden. Ze drukte de hoop van vele Israëli’s uit, om hier de grondslag voor een compromis te vinden. Die hoop is nu voor lange tijd vervlogen, want intussen heeft de Israëlische regering de voedingsbodem klaar gemaakt voor de fanatieke moslims van Hamas en Jihad.

Alle getier en alle scheldwoorden van MP veranderen niets aan het feit dat de politiek van de nederzettingen een rampzalige keuze geweest is.

Iedereen weet dat een vrede zonder die ‘settlements’ al buitengewoon moeilijk zou geweest zijn; met de ‘settlements’ is die voor lange tijd vervlogen.

Met deze eenvoudige, m.i. onbetwistbare vaststelling wil ik nu definitief een punt zetten achter mijn discussie hierover met MP.”

Ik repliceer:

Kijk nou eens! Er is iets doorgedrongen! Hij kan het warempel volgen dat Israël na het drie keer nee van Khartoem in de herfst van 1967 geen andere optie had dan Samaria-Judea te gaan besturen. Natuurlijk, de man die graag naar het paleolithicum en het neolithicum teruggaat als hij Israël wil bashen,  noemt wat al een miljoenmiljard jaar Samaria-Judea heet “Westbank” volgens de laatste linkse 1967-mode. Trouwens wel eens een “bank”, een rivieroever van meer dan 40 kilometer gezien, lulhannes?

Ad (a). Ik weet eigenlijk niet of de Israëli’s op enige moment hebben overwogen Samaria-Judea te annexeren. Ze zouden er wel het volste recht toe hebben, want het behoort krachtens San Remo 1920-22 nog steeds tot hun vestigingsgebied. En sinds ze twee keer met genocidale bedoelingen zijn aangevallen via Samaria-Judea  hebben ze al helemáál het volste (oorlogs-)recht het gebied blijvend in te lijven.

Het zou een mooi onderwerp zijn voor een scriptie van een geschiedenis-student: de fases die het gedwongen bestuur van Israël over Samaria-Judea heeft doorgemaakt sinds 1967. Mijn vermoeden is dat daaruit zou komen dat de Israëli’s – (nadat Jordanië het gebied van 1948 tot 1967 illegaal, want na een aanvalsoorlog, bezet hield en er een antihumane puinhoop van had gemaakt) – er aanvankelijk op vertrouwd hebben dat humaan bestuur en toenemende welvaart er toe zou leiden dat de Arabieren in Samaria-Judea verzoend zouden raken met de staat Israël en er een oplossing zou komen voor met name de kwestie van de veilige grenzen en voor Jeruzalem. Of er Israëli’s zijn geweest die ooit de illusie hebben gehad dat er uit de Arabieren in Samaria-Judea wat Vermeersch noemt “volwaardige burgers van Israël” zouden kunnen groeien, weet ik niet. Maar in elk geval kan men die illusie niet lang na 1993 behouden hebben. De decennia daarna hebben de Israëli’s geleerd dat de Arabieren in zowel Samaria-Judea als Gaza gegijzeld bleven door hun eigen “Palestijnse” maffia’s: Fatah, PLO en vervolgens Hamas. Na 1993 zijn de ogen bij steeds meer Israëli’s open gegaan, toen Arafat de Accoorden van Oslo niet alleen niet naleefde, maar uit alle macht begon te saboteren.

En dan de vuiligheid die Vermeersch langs-zijn-neus-weg onder (b) debiteert. Ik heb even geen zin om de cijfers op te zoeken, maar vanaf 1967 was Samaria-Judea het omgekeerde van een “kolonie” en van “de ‘thuislanden’ in Zuid-Afrika” , terwijl de “Rechten van de Mens” er oneindig veel meer gerespecteerd werden dan onder Jordaans bewind in 1948-1967. De aanwas, door zowel toestroom als geboorte, van Arabieren was (ook relatief) veel groter dan die van de Joden en de Arabieren bouwden ook veel meer, met name in Jeruzalem. De welvaart en de humaniteit van het bewind door de Israëli’s waren 1000 keer beter dan wat het onder de illegale bezetting door Jordanië in de periode 1948 – 1967 was geweest en nóg was voorzover de “Palestijnen” in bepaalde gebieden door de Jordaniërs gecontroleerd bleven worden. Denk alleen maar aan de massamoord in 1971 door de Jordaanse koning Hoessein op zijn eigen “Palestijnen”, die als “Zwarte September” bekend staat en gelukkig niet op het Jordaanse koningshuis werd gewroken, maar op de Joden, in München in 1972, want er moet wel een beetje orde in de wereld blijven natuurlijk.

Voor alleen al dat gore alineaatje onder (b) zou Vermeersch héél veel klapjes met een jezuïetenzweepje recht in zijn hypokriete smoel moeten hebben.

En dan wat Vermeersch onder (c) zegt. Tsja, dat “derde alternatief” waarvan Vermeersch rept, de weg van de onderhandelingen richting een “onafhankelijk statuut”. Ik geloof niet dat ik ooit eerder een betoog heb gelezen waarin in de tweede regel al geconcludeerd werd dat “de nederzettingen” de schuld van alles zijn. En dat terwijl ikVermeersch toch al heb uitgelegd dat die nederzettingen 2% (!) uitmaken van heel Samaria-Judea (“de Westbank”). En dat gedurende de onderhandelingen door Olmert in 2008 inderdaad 98% van het gebied is aangeboden aan de Palmaffia’s. Ik vroeg toen al aan Vermeersch:

“Dus waar praten we over? Dus, Vermeersch, hoe knotsgek moet je dan zijn, om Israël de schuld te geven en dan te spreken van onrecht, hemeltergende vergissing, kansen op een vrede drastisch gereduceerd, oorzaak van fundamentalisme? Die laatste is de allermooiste. Ja, dat heeft de islam van zichzelf niet in zich, dat fundamentalisme en die intolerantie.”

Niet alleen heeft-ie de conclusie deze keer nóg sneller bereikt, het is nog weer vaststaander voor hem geworden. Het is nu een “onbetwistbare vaststelling” geworden dat ”de Israëlische regering de voedingsbodem [heeft] klaar gemaakt voor de fanatieke moslims van Hamas en Jihad”.

Hij eindigt zijn laatste bijdrage dus op dezelfde manier als hij zijn interview met Knack in 2002 begon: Israël heeft het gedaan.

Vermeersch leert dus niks en het is dus niet voor hem dat ik het volgende nog opschrijf.

Wie naar dit artikel van mij uit december 2011 gaat, vindt een link naar een video van een uur onder de titel “Relentless: the Struggle for Peace in the Middle East”, welke video het saboteren van het “vredesproces” door Arafat na Oslo 1993 tot 2003 in beeld brengt. Voor wie het handig vindt staat onderaan dat artikel de uitgeschreven Engelse tekst die uitgesproken wordt in die video.

In het jaar 2000 in Camp David onder supervisie van president Clinton bood Ehud Barak aan Arafat meer dan 90% van Samaria-Judea (“de Westbank”) aan. Arafat weigerde het aanbod en organiseerde direct een nieuwe “intifada” (= “afschudding”, namelijk van het gruwelijke juk van de Israëlische bezetter) met als voorwendsel een bezoek van Sharon, toen oppositieleider, in september 2000 aan de Tempelberg.

In 2005 trok het Israëlische leger zich terug en zetten de “Palestijnen” zich aan het vernielen van de positieve infrastructuur die de Joden daar hadden achtergelaten en veranderden Gaza in een lanceerplatform voor raketten richting Israël. Raketaanvallen vanuit Gaza op Israël vervijfvoudigden na 2005, nadat de PA verantwoordelijk was geworden voor het “gezag” in Gaza.

Toenmalige premier Olmert heeft in 2008 – ik zei het hierboven al  – opnieuw een nóg genereuzer voorstel gedaan aan de opvolger van de in 2004 overleden Arafat, Mahmoud Abbas. Olmert´s voorstel van 2008 ging nóg verder dan dat van Barak in 2000 onder supervisie van Clinton en gaf Abbas voor 98% zijn zin. Het antwoord was, zoals altijd: nee.

Wie wil weten hoe het vervolgens is gegaan met het “vredesproces” kan naar hetzelfde artikel van mij gaan dat ik hierboven al linkte.

Want daar vind je tevens een annoncering van het verschijnen van een nieuw boek: geschreven door Itamar Marcus en Nan Jacques Zilberdik van Palwatch. De titel van dat boek is “Deception: Betraying the Peace Process“. Dat boek staat vol met de onomstotelijke bewijzen dat in de jaren 2010 en 2011, de jaren van het hernieuwde “vredesonder-proces”, precies hetzelfde gebeurde. Het liegen van de “Palestijnse” maffia is nog net zo brutaal onder Abbas als onder Arafat, net als de opvoeding tot Jodenhaat van de “Palestijnse” kinderen en de onwil om zelfs maar het bestaan van Israël te erkennen.

Ook in datzelfde artikel van mij een interview met Itamar Marcus van Palwatch bij Glenn Beck. Als je een video van een uur en een heel boek teveel vindt, kijk dan in elk geval naar dit interview  van een kwartier en wees voor de rest van je leven genezen van illusies over de Palmaffia, mocht je die ooit gehad hebben.

De ”laatste bijdrage” van Vermeersch loopt uit in een betoog dat moet bewijzen dat Philip Dewinter en zijn Vlaams Belang een antisemitisch verleden hebben. Dat heeft natuurlijk ten doel om én de Israël-liefde van het Vlaams Belang én alle andere Israël-liefhebbers én Israël zelf verdacht te maken. Nou, Vermeersch, bekijk het maar. Ik geloof dat ik mijn taakje wel heb verricht hier boven. Ik hoop oprecht nooit meer van je te horen.

                                      (XVI)

Op 16 mei 1948, dus twee dagen ná de onafhankelijkheidsverklaring, zond de officiële Israëlische radio de volgende verklaring uit in het Hebreeuws en Arabisch, terwijl de “elites” van vijf Arabische naties een genocidaal bedoelde aanval hadden losgelaten op de twee dagen oude staat:

“Hoewel wij tot een woeste oorlog zijn gedwongen, behoren wij niet te vergeten, dat binnen onze grenzen leden van het Arabische volk de rechten behoren te genieten van burgers en dat de meesten deze oorlog haten. Wij moeten hun rechten op een gelijk niveau handhaven met die van alle burgers. Wij zien uit naar vrede en strekken onze hand uit om hun medewerking te verkrijgen bij het opbouwen van ons vaderland. Burgers, laat ons de integriteit van ons jonge vaderland handhaven.” (Efraim Karsh, “Palestine Betrayed”, 236)

Palestine Betrayed. Door wie? Door de Palmaffia’s en hun Westerse helpers, zoals Vermeersch. Behalve een schuld jegens Israël hebben types als Vermeersch ook een schuld jegens de Arabieren die in “de gebieden” wonen en al bijna 100 jaar, vanaf 1920, met de Koran in de hand geterroriseerd, gegijzeld en gehaathersenspoeld worden door deze Palmaffia’s, vanaf de moefti, via Arafat tot Abbas en Hamas. Hoe groot die schuld is mogen de narcistische zelfmanifestanten zelf bedenken.

_____________________

Zoals ik in het bovenstaande stuk zeg:

“Ik zal zo vrij zijn als aanhangsel hier onder dit stuk als bewijs het hele interview on line te zetten dat Vermeersch in 2002 aan Knack gaf. En om te voorkomen dat Knack gaat mekkeren over copyright, merk ik vast op dat, ten eerste, dat interview een centrale rol speelt in dit “debat” en, ten tweede, dat het door mijn vetmakingen een geheel eigen karakter heeft gekregen.  Ik zou zeggen: ga zelf eens kijken, lezer, of u vindt dat Vermeersch alleen maar “Likoed” aanvalt en niet zozeer Israël.”

Hier is dus dat interview uit de Belgische “Knack” van 10 april 2002 met Etienne Vermeersch. Het verscheen in de rubriek “Het Forum”.
Ik heb mijn analyse ervan gepubliceerd op 7 juli 2012 in een artikel getiteld  “Het tomeloze liegen van Etienne Vermeersch inzake Israël (2)”

Ik heb alleen de echte smeerlapperijen vet gemaakt, niet de gewone gekte in de trant van “Arafat was een gematigde leider met goede bedoelingen”.

Interviewer: Mijnheer Vermeersch, in Israël en het Palestijns gebied blijft het geweld heersen.

Vermeersch: Bij alle commentaren en beschouwingen valt mij op dat men zelden het kwaad bij de wortel vat. Namelijk dat de staat Israël gebaseerd is op onrecht, en gedurende tientallen jaren het ene onrecht op het andere heeft gestapeld. De staat Israël is ontstaan door een VN-beslissing die een joodse staat toeliet in een bepaald gedeelte van Palestina. Op dat moment, 1946-1947, leefden daar ongeveer zeshonderdduizend Joden en meer dan twee keer zoveel Palestijnen. Die zeshonderdduizend joden waren daar pas de laatste dertig jaar via een paar grote immigratiegolven aanbeland, want rond 1900 woonden er hooguit vijftigduizend. Zonder de plaatselijke bevolking te raadplegen en goed wetende dat die niet akkoord ging, hebben de VN de Palestijnen verplicht een groot deel van hun grondgebied af te staan. Niemand heeft het recht een volk daartoe te dwingen, ook de Verenigde Naties niet. De staat Israël is dus een fundamenteel onrecht. Men moet zich daarvan goed bewust zijn bij de beoordeling van wat nadien is gekomen.

Interviewer: De Arabische landen hebben Israël nooit erkend.

Vermeersch: Ze hebben in 1948 en 1949 oorlog gevoerd, maar de uitkomst was dat Israël een nog groter gebied innam dan het van de VN had gekregen, en de grenzen in het wapenstilstandsakkoord als definitief beschouwde. Dat was een tweede onrecht. Door de oorlog en allerlei vormen van terreur zijn er ongeveer zevenhonderdduizend Palestijnen verdreven die nooit de kans hebben gekregen om terug te keren, een derde groot onrecht. Na de overwinning in de Zesdaagse oorlog in 1967 heeft Israël niet alleen de Sinaïwoestijn van de Egyptenaren en de Golanhoogvlakte van de Syriërs bezet, maar ook Gaza en de Westelijke Jordaanoever, en het oostelijke deel van Jeruzalem dat tot dan toe Palestijns was.

Onmiddellijk daarna is resolutie 242 van de Veiligheidsraad afgekondigd. Daarin stond dat door oorlog veroverd gebied niet mocht worden geannexeerd, en dat het vluchtelingenprobleem moest worden opgelost. Dat is in tal van andere resoluties bijna met unanimiteit bevestigd, maar Israël heeft zich daar nooit iets van aangetrokken. Het heeft integendeel het gebied rond Jeruzalem geannexeerd, in strijd met de VN-bepalingen. Opnieuw sloegen vele Palestijnen op de vlucht, de anderen wonen ondertussen vijfendertig jaar onder een vreemde bezetting. Een vierde immens onrecht.

Interviewer: Israël sprak van een voorlopige bezetting, noodzakelijk voor zijn eigen
veiligheid.

Vermeersch: Dat is de helft van het verhaal. De Israëli’s zijn meteen beginnen te koloniseren en hebben in het hele Palestijnse gebied joodse nederzettingen gebouwd, zelfs in de overbevolkte Gazastrook. De travaillisten spraken over veiligheid maar Likoed, dat sinds de jaren zeventig de meeste regeringen heeft geleid, heeft altijd gesteld dat de Joden een onvervreemdbaar recht hebben op het gehele Eretz-Jisraël. Daarmee bedoelen ze het Palestina van vóór de Tweede Wereldoorlog.

Het basisprincipe van Eretz-Jisraël getuigt van de joodse minachting voor de Palestijnen. De hele Likoedperiode door zag de Israëlische regering als definitieve oplossing een zeer beperkt zelfbestuur voor de Palestijnen. Zoals de Amerikaanse regering dat eertijds verleende aan de indianen in hun reservaten, en de Zuid-Afrikaanse aan de zwarten in hun thuislanden. De Israëlische regering wilde daarmee de opdeling van Palestina in een Joodse en een Palestijnse staat voorgoed onmogelijk maken. Bovendien zou Israël wel het volledige land beheersen, maar niet alle bewoners ervan konden burger worden van de staat Israël. Dat is een schending van een elementair democratisch recht en een continue vernedering van de Palestijnen.

Interviewer: De socialistische premier Ehud Barak ging in Camp David akkoord met een Palestijnse staat, maar Yasser Arafat heeft het geweigerd.

Vermeersch: Ik zie niet in welk voordeel de Palestijnen hadden bij Camp David II. Ze kregen een verminkte Westelijke Jordaanoever, Jeruzalem mochten ze vergeten, en het vluchtelingenprobleem bleef onopgelost. Je kan momenteel, door de macht van de gebeurtenissen, na vijftig jaar Israël niet meer afschaffen, maar een akkoord moet een poging zijn om het onrecht zo klein mogelijk te houden. Vanuit die optiek is een oplossing mogelijk waarmee ook de Palestijnen kunnen leven. De grenzen van vóór 1967 worden aanvaard als de scheiding tussen Israël en de Palestijnse staat. Dat zijn al twee toegevingen aan Israël: het wordt erkend en het krijgt meer dan door de VN was bepaald. Daarna moet de discussie gaan over de Palestijnse vluchtelingen in Libanon, Syrië, Jordanië en een paar andere Arabische landen. Aan sommigen moet de kans worden gegeven terug te keren naar Israël, waar ze vandaan komen. De anderen moeten een schadevergoeding krijgen. Voor een dergelijke regeling zijn grote sommen nodig. Honderd miljard euro lijkt mij een minimum, maar het kan ook een veelvoud ervan zijn. Hoeveel precies, en wie welk deel betaalt, moet binnen de VN worden uitgemaakt. Verder moet Israël alle nederzettingen in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever aan de Palestijnen overdragen en de joden die er zich op een onrechtmatige manier gevestigd hebben, moeten terugkeren naar het Israëlisch gebied waar zij vandaan zijn gekomen.

Interviewer: Als de grenzen van vóór 1967 weer gelden, moet Israël de Golan teruggeven aan Syrië. Dat kan het zich uit veiligheidsoverwegingen niet veroorloven.

Vermeersch: Het zal moeten, want anders komt er ook met Syrië nooit een duurzame vrede. Ook de waterverdragen moeten nog geregeld worden. Dat alles lijkt vandaag niet realiseerbaar, maar moet niettemin het uitgangspunt zijn van onderhandelingen. Sommigen beweren dat we een neutrale houding moeten aannemen, maar je kan niet neutraal zijn tussen een agressor en een geagresseerde.

Vermeersch: Wat weinigen durven zeggen, is dat Israël op termijn zichzelf moet opheffen als ‘Joodse staat’. Dat het dat is, blijkt uit de ‘Wet op de Terugkeer’. Een Jood uit bijvoorbeeld Rusland, van wie de voorouders sinds eeuwen in Rusland wonen, heeft zonder meer het recht zich in Israël te vestigen. Maar een naar Beiroet gevluchte Palestijn van wie de voorouders eeuwen in Palestina hebben gewoond, mag niet terugkeren. De joodse staat discrimineert dus mensen enkel en alleen op basis van hun biologische afstamming. Het spijt me, maar dat is een vorm van racisme. Men zal opwerpen dat je ook via de godsdienst Jood kunt worden, maar dat voegt aan het racistisch een theocratisch element toe en dat is zeker geen verbetering. Vanuit dezelfde overweging ben ik ook radicaal gekant tegen ‘islamitische staten’.

Zolang Israël de Wet op de Terugkeer handhaaft, is het een immorele staat. En het zionisme is een immorele beweging, omdat het in zijn streven een Joodse staat in Palestina te vestigen geen rekening hield met het feit dat daar rond het miljoen Arabische mensen woonden. Ik verwacht dat sommigen mij nu van anti-semitisme zullen beschuldigen, maar dat ze mij maar overtuigen dat de Joodse staat en het zionisme wél moreel zijn. Ik weet dat Theodor Herzl en zijn volgelingen pas echt zionist zijn geworden door het anti-semitisme in Europa. Dat maakt hun streven verklaarbaar, maar een echte rechtvaardiging is er niet. De Palestijnen dragen geen schuld voor wat de nazi’s hebben aangericht.

In het charter van de PLO werd het bestaansrecht van Israël aanvankelijk ontkend. Voor zover ze daarmee bedoelden: ‘… het bestaanrecht van Israël als zionistische staat…’ hadden ze volkomen gelijk. In de loop van de jaren tachtig heeft Arafat dat bijgeschroefd om redenen van politieke haalbaarheid. Hij heeft het bestaansrecht van Israël erkend, zonder daarbij te stipuleren dat het een van de doelstellingen moest zijn om de Wet op de Terugkeer vreedzaam op te heffen. Daardoor gaf hij de indruk dat een zionistische staat legitiem is, maar dat is niet zo.

Interviewer: De Amerikanen beginnen voor het eerst wat tegengas te geven, maar tot nu toe kreeg Ariel Sharon ‘carte blanche’.

Vermeersch: In 1947 speelde bij de Amerikanen, net als bij de Sovjets en vele anderen, de verontwaardiging over de jodenvervolging door de Duitsers. En voor de VS was een Israëlische staat in het Midden-Oosten tijdens de Koude Oorlog ook een nuttig bruggenhoofd. Daarbovenop is er constant politieke druk van de Amerikaanse joden, vooral in New York. Niet omdat ze zo uitzonderlijk talrijk zijn, maar omdat ze bijna allemaal gebruik maken van hun stemrecht.

George W. Bush legt de nadruk op de terreur van de Palestijnen. Maar wat kan je anders verwachten van een moe getergd volk dat geen hoop op een toekomst heeft? De Amerikanen en de Israëlische regering eisen van Arafat dat hij die aanslagen veroordeelt en de daders arresteert, maar dat is een onhaalbare eis. Als hij dat nu doet, is hij elke greep op zijn volk en dus ook op de extremisten kwijt. Het probleem dateert al van bij de oprichting van de PLO. Toen werd hij meteen geconfronteerd met extremistische linkse groepen als het Volksfront en het Democratisch Volksfront voor de Bevrijding van Palestina. Nadien zijn die opgevolgd door fundamentalistische islamitische groepen als Hamas, Jihad en Hezbollah. Arafat heeft daar tegen zijn zin mee moeten leven. Hij kan pas zijn gezag doen respecteren en de aanslagen beteugelen, als hij zijn volk resultaten en vooruitzichten kan aanbieden.

In Israël beseften ze, zeker bij Likoed, helemaal niet dat Arafat hun noodzakelijke partner was. Menachem Begin en Yitzhak Shamir weigerden met hem te praten. Hadden ze hem als volwaardige partner aanvaard, dan had hij Hamas en Jihad misschien onder controle kunnen houden. In Oslo koos Arafat voor een partieel akkoord, dat hij wel onrechtvaardig vond, maar dat hem de kans gaf zich als de enige Palestijnse leider te doen gelden. Had men toen de Palestijnse autonomie doorgedrukt en de nederzettingenpolitiek gestopt, had Arafat een kans gehad. Maar nu hebben zowel in Israël als bij de Palestijnen de anti-Oslostrekkingen de bovenhand gekregen.

Dat alles is geëscaleerd met Palestijnse aanslagen en Israëlische vergeldingen of beledigingen. Denk aan Benjamin Netanyahu die de tunnel onder de Al-Aksamoskee in gebruik nam, of aan Ariel Sharon die provocatief op de Tempelberg ging wandelen. Twee keer een onverantwoord ophitsen van de Palestijnen om ze in de armen van de extremisten te drijven. Dat iemand als Sharon, die de dood van minstens achthonderd onschuldige vrouwen en kinderen in Sabra en Chatilla op zijn geweten heeft, door zestig procent van de Israëli’s wordt verkozen tot premier geeft aan dat zij de weg van de confrontatie en het geweld kiezen.

Interviewer: De Amerikanen steunen Sharon, de Europese Unie houdt het bij vage en
vrijblijvende retoriek.

Vermeersch: De Amerikanen hebben de sleutel in handen. Zonder hun steun kan Israël niet leven. Maar ook Europa kan een veel belangrijkere rol spelen. De EU moet alle diplomatieke betrekkingen met Israël verbreken en een totale blokkade voeren, zoals indertijd tegen Zuid-Afrika. Misschien zouden ze dan in de VS ook wat dieper nadenken. Maar ik heb niet veel illusies. Louis Michel (PRL) verdedigt zowat in zijn eentje een ethisch onderbouwd standpunt, zonder dat daar partijpolitieke of individuele belangen mee gediend zijn. Integendeel, het zal hem in de huidige internationale constellatie veeleer schade toebrengen. Ik vind dat Michel zich de jongste tijd opwerpt als een van de grote staatslieden uit onze geschiedenis.

Interviewer: Frieda Brepoels (N-VA) dient een wetsvoorstel in om het samenwerkingsverdrag met Israël op te zeggen.

Vermeersch: Het komt niet elke dag voor dat een Belgische politieke partij zich laat leiden door zuiver ethische afwegingen. Brepoels had eerder al een felle protestbrief naar de Israëlische ambassade gestuurd. Voor zover ik weet, is daarop alleen in het Belgisch-Israëlitisch Weekblad een reactie gepubliceerd. Daarin werd haar brief afgedaan als een vorm van anti-semitisme, wat volstrekt onterecht is. Waarom andere media geen aandacht hebben geschonken aan haar initiatief heb ik niet begrepen.
____________________

Link naar het oorspronkelijke stuk bij E. J. Bron