Verfijnde idealist Ronny Naftaniel vertrouwt het Joodse volk voor geen cent

Bovenstaande oproep is van 6 augustus. Op 10 augustus deed Naftaniel op twitter dezelfde oproep, maar daar zijn de woorden “juridische staatsgreep vd regering Netanyahu“ vervangen door “plannen vd regering om de onafhankelijkheid vh Hooggerechtshof om zeep te helpen”. Zeep en Joden: ik zou het niet gecombineerd hebben.

Voorts: ook de Antifa-achtige vuisten zijn verdwenen sinds de aankondiging in april van een vorige demonstratie. Ga vooral even mijn korte en montere stukje lezen waarboven onderstaande affiche prijkt en dat de titel draagt “Ook in Nederland moeten linkse Joden tot bezinning komen”. Dan kunt u deze long read misschien wel overslaan. Hoewel ook hieronder een flitsende tekst volgt. Die vanwege de lengte handzaam van een voorafgaande paragraaf-opsomming is voorzien.

1) Het midden wordt verscheurd. Door links.
2) Ronny Naftaniel is een aristocraat
3) Ronny Naftaniel is de maat der dingen want hij is links
4) De redelijkheidsclausule
5) Uiteindelijk verbazing en verbijstering hoe snel het allemaal ging
6) Als mannen en vrouwen in Israël gescheiden in de bus moeten zitten, waar zitten dan de transgenders?
7) Het HG kwam in de jaren 1990 per ongeluk aan de macht
8) Tasten de hervormingen de democratie aan?
9) Eugene Kontorovich

1) Het midden wordt verscheurd. Door links.

Ik moet een bekentenis doen. Ik ben niet onverdeeld blij met de keuze van coalitie-partners waartoe Netanyahu is GEDWONGEN. Want onder de desastreuze uitsluit-en-demoniserings-politiek die door regressief links in de afgelopen decennia in het hele Westen is gevoerd, met name in Israël, is óók dit een van de resultaten. Het cordon sanitaire dat regressief-links in Israël opwierp en opwerpt tegen Netanyahu en dat liever met extremistische Arabische partijen ging regeren heeft tot gevolg dat nu ook Netanyahu naar zijn uiterste flanken wordt gedreven. Regressief-links heeft dit kabinet helemaal zelf gecreëerd.

Dus zal vooral totalitair links de waarschuwing in de eerste alinea van onderstaand gedicht ter harte moeten nemen. Als het centrum het niet houdt en de maatschappij valt uit elkaar, dan is dat ook in Israël uitsluitend te danken aan de intransigentie van het censurerende en met de islam collaborerende links-regressieve narcistisch-hedonistische zelfverheffingsneuroten-machtsconglomeraat. En zou, vraag ik mij af als ongelovige, het nog bijzondere betekenis hebben dat Het Beest in onderstaand gedicht richting Bethlehem sjokt?

2) Ronny Naftaniel is een aristocraat
In het Noord Hollands Dagblad van vrijdag 28 juli staat een interview met de drijvende kracht achter de Nederlandse demonstraties, de linkse Amstelvener Ronny Naftaniel, ex-directeur van het CIDI. Dat interview zal ik in het volgende, zei hij deftig, aan een analyse onderwerpen. En dat, geachte lezer, gaat niet gemakkelijk zijn en echt kort zal ik het ook niet kunnen houden. Dat zeg ik in het volle besef dat dit stuk op mijn website hooguit 100 views zal krijgen van mensen die het al weten, dat geen linkse hond dit zal lezen en dat sowieso de Tijd van de Filerende Rede voorbij is, vooral inzake Israël, en dat alleen de op valse emoties en leugens gebaseerde kretologie nog telt.

Ik heb Ronny Naftaniel één keer aan de telefoon gehad. Het was, denk ik, 2006 of 2007. Ik had in elk geval tijdens de zomervakantie het in 2005 uitgekomen boek gelezen van Wim Kortenoeven, destijds jager-verzamelaar bij het CIDI. Als zodanig, als onderzoeker, als “researcher”, had hij blijkbaar zoveel materiaal verzameld dat er een boek van moest komen. Maar “De Kern van de Zaak” was niet helemaal wat de titel beloofde, namelijk een kernachtige beschrijving van de recente geschiedenis van het Jodendom in Palestina. Het was eigenlijk meer een enorme enigszins geordende bronnen-verzameling van bijna 500 pagina’s, maar wel een eye-opener voor mij: zó zat dat dus met de geschiedenis van de laatste 100 jaar van Palestina en Israël! Ik raakte geïnspireerd en vond dat dit boek een bewerking verdiende door een briljante vakhistoricus als ik, iemand die hiervan een vlot leesbaar boek van zo’n 150 pagina’s kon maken. Ik slaagde erin contact te leggen met Kortenoeven en met hem een afspraak te maken. En zo toog ik dus naar het kantoor van het CIDI in Den Haag en wist Kortenoeven te bewegen mijn plan voor te leggen aan de toenmalige directeur, Ronny Naftaniel.

Die belde me een paar dagen later op. Nou kan het natuurlijk overcompensatie vanwege Joodse emancipatie zijn, maar ik vond zijn geaffecteerde stem irritant en de arrogantie van zijn toon stuitend. Op welke termijn, zo wilde hij weten, dacht ik zo’n boek klaar te kunnen hebben. Drie maanden moest voldoende zijn, meende hij. Kortom, hij had me na twee minuten op tilt, door het lint en over de rooie, maar het kan ook één minuut geweest zijn. Ik brulde een paar verwensingen in een ouderwetse vaste telefoon en smeet de hoorn op de haak Mijn boek is er tenslotte toch gekomen, maar niet na drie maanden, maar na ongeveer 15 jaar: zomer 2021 verscheen mijn “ISRAËL BESTÁÁT — en is de meest legitieme natie ter wereld”.

Naftaniel is een deftige man. Hij woont op stand in Amstelveen, maar heeft voor de zomer een buitenverblijf op de Veluwe. In dat interview in het Noord-Hollands Dagblad lezen we daar meer over:

“Het is even uitkijken voor overstekende eekhoorns, op de laatste weggetjes richting het vakantiehuis op de Veluwe van Naftaniel en zijn vrouw. Het is een mooie, ruime plek, met een grote tuin die overgaat in een bebost gedeelte. ‘Ik vertelde koning Willem-Alexander op een reis naar Israël eens dat ik zijn buurman ben’, zegt Naftaniel terwijl hij een rondleiding geeft. De tuin grenst namelijk aan het Kroondomein. Terwijl we richting de afrastering lopen, trekken twee lichtbruine reeën zich voorzichtig terug tussen de bomen.”

Het interview gaat vergezeld van een mooie aangelaats-sfeer-foto van Ronny door Carel Schutte, die fijnzinnig het ernstige en bedachtzaam-aristocratische van deze Joodse leidsman heeft weten te treffen:

3)Ronny Naftaniel is de maat der dingen want hij is links

In het interview vallen twee dingen op: hoezeer de heer Naftaniel de normen en waarden van de heer Naftaniel maatgevend voor Israël maakt. En hoe egoïstisch zijn houding is. Wel een keer of vier, vijf, maakt hij duidelijk dat het hem er vooral om gaat dat Israël altijd een toevlucht moet blijven voor Joden als het weer mis gaat — iets wat ik zeer met hem eens ben — maar dan moet Israël wel precies naar zijn smaak ingericht zijn of blijven. Het is de vanzelfsprekendheid die we toch wel vrij standaard aantreffen bij de linkse mens: hij is de maat der morele zaken. Vandaar ook dat dat de totalitaire neigingen van de linkse mens hem zelf volkomen logisch en moreel verantwoord voorkomen.

“Vooral in 1967 waren we bang. Omdat je altijd beducht bent dat het land ophoudt te bestaan als blanco cheque, als de ultieme veilige plek voor Joden.”

De Joden die er al woonden, waren dus niet de eerste gedachte van Naftaniel.

“Omdat je weet dat er altijd een land is waar je, mocht er iets gebeuren in de wereld, naartoe kunt en waar je met open armen wordt ontvangen. Nu voel je dat dat idee op drijfzand komt te liggen en dat is fundamenteel. Want ook al word je nog wel in Israël ontvangen, de vraag is nu: wil je wel in zo’n staat wonen waar bepaalde rechten niet worden gehonoreerd?”

‘Ja, dat is Israël [een veilige haven voor Joden] en dat hoort het te zijn. Het hoort een Joodse democratie te zijn. Of een democratie van het Joodse volk voor alle inwoners. En dat wordt basaal bedreigd.’

“Dan [na eventuele hervormingen] is het nog wel een parlementaire democratie, maar qua rechten van burgers, individuele burgers, is het dan geen prettig land meer om in te wonen.”

En dat zo een keer of zeven in het korte bestek van dat interview.

Wim Kortenoeven, “Proud Jew & Religious Zionist” die, zoals gezegd, een oude bekende van Naftaniel is, zegt het op facebook zo:

Caroline Glick biedt een inkijkje in een mentaliteit als die van Naftaniel, een geesteshouding die het mogelijk maakt dat het Hooggerechtshof (HG) op de stoel van de democratisch gekozen wetgever gaat zitten. Glick haalt twee toespraken van Hayut aan — een HG-baas die aankondigde geen enkele beperking te zullen tolereren van de macht van het Hof — waarin twee elementen naar voren komen die deze dame blijkbaar bewogen hebben zich als een betere hoeder van de publieke moraal te presenteren dan parlement en regering.

In 2017, kort voordat Esther Hayut haar ambt aanvaardde als president van het Hooggerechtshof zette ze haar justitiële visie uiteen in een toespraak voor de Orde van Advocaten. Ze vergeleek rechters — mogelijk met enige ironie, die Glick er overigens niet in wenst te zien — met God:

“Er is een nadeel dat wij rechters van vlees en bloed hebben in vergelijking met de Schepper van het Universum. Zelfs in situaties waarin we vrij snel het dilemma begrijpen dat de indieners voor ons heeft gebracht, komt het vaak voor dat de oplossing die wij als rechtvaardig en juist beschouwen niet mogelijk is volgens de praktijk en vereisten van de wet. Deze situaties behoren naar mijn mening tot de moeilijkste en meest complexe situaties waar wij als rechters mee te maken krijgen.”

“Hoe overbruggen we de kloof tussen de wet en wat juist is? Het vinden van een antwoord op deze vraag, het ontdekken van het geheime ( . . .) ‘kruid’ is misschien wel een van de grootste taken die voor ons als rechters ligt.”

Volgens Hayut kan dus het toepassen van de letter van de wet schuren met het rechtvaardigheidsgevoel van de rechter.

Ten tweede was er Hayuts toespraak voor de Israëlisch-Duitse Juristenvereniging in mei 2019 in Neurenberg. Daarin beschreef ze hoe Duitse rechtbanken in de jaren 1930 door de nazi’s werden overgenomen en concludeerde dat als de Duitse rechtbanken nou maar sterker waren geweest, de machtsovername door de nazi’s en de Holocaust voorkomen had kunnen worden.

Goede rechters, met het juiste rechtvaardigheidsgevoel, aldus blijkbaar Hayut, moeten daarom ook in deze tijd voorkomen dat er in Israël “nazi’s” verkeerde wetten aannemen. Waar de grens anno 2023 ligt tussen het tegenhouden van Joodse “nazi’s” in Israël en het opleggen van politieke voorkeuren, is natuurlijk moeilijk te bepalen. Maar als je denkt dat de coalitie van Netanyahu, die nu de regering vormt, hetzelfde is als het opkomend Hitlerisme in Duitsland in de jaren 1930 dan valt natuurlijk dat onderscheid weg en ben je als HG gewoon bezig satanische krachten te bezweren en is alles geoorloofd.

Je kan de vraag stellen hoe satanisch en erg-rechts het kabinet van Netanyahu is. Dit is het staatsie-portret.

Kabinet-Netanyahu VI . Aangetreden 29 december 2022. Heeft een meerderheid van 64 van de 120 Knesset-zetels. Aan de regering deelnemende partijen zijn: Likoed (32 zetels), Shas (11 zetels), Verenigd Thora-Jodendom (7 zetels), Religieus-Zionistische Partij (7 zetels), Otzma Yehudit (6 zetels) en Noam (1 zetel). Deze Knesset is geïnstalleerd op 15 november 2022 op grond van de verkiezingen van 1 november 2022.

Onder het interview met Naftaniel in het NHD vinden we deze mededeling: “De drijvende krachten achter de wet zijn vooral de radicale partijen Joodse Kracht [= Otzma Yehudit], de Religieus Zionistische Partij en de rechterflank van de Likoedpartij.”

Dat “Joodse kracht” wordt geleid door Ben Gvir, de man die zomaar op de voor Joden heiligste plek liep, de Tempelberg. Moet inderdaad niet gekker worden en de media spraken er dan ook schande van. Provocatie! Het grote bezwaar van linkse types als Naftaniel tegen dit kabinet is inderdaad dat er teveel . . . . nou ja, luister maar wat-ie zelf zegt:

“( . . .) en we hebben een eigen staat gebouwd en die telt mee in de internationale gemeenschap, Israël doet ertoe. Als er dan aan de fundamenten van die staat wordt geknabbeld door extreme, religieus-nationalistische figuren die geen oog hebben voor anderen, dan roept dat enorme frustraties op.” [mijn vet]

Naftaniel gebruikt hier de standaard-chantage-techniek van links, ook van Joods-links: we moeten vooral “de internationale gemeenschap” niet voor het hoofd stoten. Terwijl de laatste decennia Donald Trump de enige president was die via de Abraham-Akkoorden een einde wilde maken aan de al 100 jaar durende sabotage door de opeenvolgende Palmaffia’s — van de Moefti van Jeruzalem via Arafat tot Abbas en Hamas — van elke vrede tussen Joden en Arabieren, hebben de linksen niks anders gedaan dan Trump demoniseren en verraders van Israël als Obama en de minstens net zo erge Biden naar de lieglasterende bek praten. De Verenigde Nazi’s noem ik natuurlijk niet voor niks zo: de Algemene vergadering wordt gedomineerd door de “Organisation of the Islamic Cooperation” (OIC) die met 57 landen met oliegeld Derde Wereldlanden omkoopt om de jaarlijkse tsunami aan Israël-veroordelings-resoluties te steunen. Nederland stemt ook meestal anti-Israël. De EU kan je misschien ook wel gewoon ronduit antisemitisch noemen: samen met de VN en (inmiddels onder Biden) ook de VS doneert de EU enorme bedragen aan de Palmaffia’s in Gaza en in Samaria-Judea (“de Westbank”). Dat geld wordt gestoken in de zakken van de corrupte leiders, in de financiering van terreur, onder andere door het pay-for-slay-systeem: hoe meer Joden een “Palestijn” heeft vermoord hoe meer geld zijn familie krijgt. Er bestaat ook een speciaal EU-programma dat illegale “Palestijnse” nederzettingen financiert in Samaria-Judea tegen alle Oslo-afspraken in. Kortom, zoals Caroline Glick pleegt te zeggen, maar dan in veel netter bewoordingen dan ik: maakt geen reet uit wat Israël doet, de “internationale gemeenschap” veroordeelt alles wat minder is dan Joden die op hun rug gaan liggen en de staat Israël opgeven.

U merkt uiteraard ook Naftaniels tussen-neus-en-lippen-premisse op: “aan de fundamenten van die staat wordt geknabbeld”. Dat wordt dus door verdedigers van de hervormingen met kracht van argumenten bestreden. Maar daaraan zal ik uiteraard een aparte paragraaf wijden.

En dan die “extreme, religieus-nationalistische figuren”. Laten we er nou eens even van vanuit gaan dat er inderdaad figuren bijzitten, die althans in het verleden iets te militant zijn geweest. Alhoewel: in het aangezicht van 100 jaar terreur van de Palmaffia’s in het bijzonder en de islamitische wereld in het algemeen, vind ik niet zo gauw een Jood té militant. Voorts zijn de Joden in Israël een godswonder geweest van coulance en geduld met terroristen. Dan kan Naftaniel wel zeggen dat hij niet gelooft dat Joden “betere mensen zijn”, maar toch heeft het soms wel die schijn. Zoals ik in mijn boek zeg:

“( . . .) Israël vecht om zijn naakte bestaan, net zoals wij er tijdens de tweede wereldoorlog alles aan deden om het nazisme te verslaan, niet een beetje, maar helemaal. De vorm van weerstand en oorlog voeren die de Joden hanteren, leidt ons naar de ware betekenis van het begrip ‘uitverkoren volk’: een volk dat de loden last op zich nam deugd en fatsoen in de samenleving te brengen en een bijzondere geesteskracht te ontwikkelen om de maatschappij ten volle van nut te zijn. Het is allicht één van de centrale punten waarop de jaloezie van de modale antisemiet gericht is.”

In mijn vele kritieken op linkse Haaretz-deugneus Ari Shavit, van wie ik me wel eens heb afgevraagd of men hem niet van landverraad zou kunnen beschuldigen, zeg ik het volgende:

“Maar op één punt vergist Shavit zich deerlijk: ‘het zionisme’ was nóóit ‘voornemens het land met geweld in te nemen’, zoals hij beweert. Zelfs niet toen de oorlog al woedde. ‘Het zionisme’ heeft nooit iets anders gedaan dan zich verdedigen tegen agressie. Shavit is niet in staat om die extreem voor de hand liggende gevolgtrekking te maken, namelijk dat die goedwillende, humaniserende en welvaart brengende beweging door maar één oorzaak gewelddadig werd: door de terreur en de oorlog die de zionisten werd aangedaan door het Arabische islamisme, nationalisme en etnocentrisme. Het begin van het Kwaad ligt bij de terreur van de Moefti. Dit is de geschiedenis van Israël al 100 jaar: de Palmaffia’s beginnen de terreur en houden hem vol en Israël verdedigt zich zo goed en zo proportioneel mogelijk.”

Naftaniel is zelf, met Shavit, een voorbeeld van de vele Joden die lijden aan geperverteerde goedmenserij, eigenlijk aan een Stockholmsyndroom: de gegijzelde die liefde ontwikkelt voor de gijzelnemer, daartoe ook onder druk gezet door “de internationale gemeenschap”, die pervers blijft beweren dat de Palmaffia’s redelijke partners voor vrede zijn. Quod non!

4) De redelijkheidsclausule
In het interview vertelt Naftaniel over maandag 24 juli 2023 waarop de makkelijkst te begrijpen en meest logische wetswijziging door de Knesset werd aangenomen, namelijk dat er een einde moet komen aan het koninklijk voorrecht dat HG-rechters geen andere motivatie hoeven te geven om een beslissing van de Knesset terug te draaien dan . . . . . dat het niet naar hun smaak is! Nou ja, dat zij, de HG-rechters, een bepaalde beslissing niet “redelijk” vinden.

Melanie Philips zegt in een recente podcast dat het principe van “redelijkheid” in juridische zaken door Israël werd overgenomen uit het Engelse systeem, maar dat in Engeland een HG moet aantonen dat een bepaalde wet of een bepaald beleid puur irrationeel, krankzinnig en pervers is. Maar wat er al-dan-niet leipenistische shit is, werd sinds midden jaren 1990 steeds meer een kwestie van verfijnde smaak. Sinds de periode Aharon Barak als voorzitter van het HG (1995-2006) , is de invulling van “onredelijk” door het Iraëlische HG steeds meer geworden: “wij vinden dit geen leuke wet”.

Dezer dagen luidt één van de argumenten van de tegenstanders van hervorming dat het HG wel móét ingrijpen omdat er in Israël geen Eerste Kamer is die slechte wetten kan terugdraaien. Maar hoe komt het dan dat tussen 1948 en 1993 het HG lang niet zo activistisch was? Zou dat, vraag ik dan, kunnen komen omdat vanaf de jaren 1990 links in de hele Westerse wereld steeds meer is losgezongen van de maatschappelijke realiteit? Bovendien, zeg ik voorts, zijn de Eerste Kamers in bijvoorbeeld Amerika (“Senate”) en Nederland net zo gepolitiseerd als de “the House”en de Tweede Kamer. Dat zijn allang geen bezadigde kamers-van-reflexie los van het partijbelang meer. Als ze dat ooit al waren.

Naftaniel cum suis hebben, de hele dag de media volgend, deze evident redelijke en voor de hand liggende beslissing van de Knesset ondergaan als een besluit dat héél anders had kunnen uitvallen, ja móéten uitvallen. Dit is wat Naftaniel in het interview zegt:

“We hebben de hele ochtend zitten kijken naar allerlei berichten. Ik heb ook nog veel zitten appen met vrienden in Israël. We vonden het natuurlijk enorm spannend. De uitslag kon catastrofaal zijn, vonden we, en daarom volgden we van minuut tot minuut met grote bezorgdheid wat daar gebeurde. De hitte van het gesprek, dat varieerde van hoop tot wanhoop en uiteindelijk verbazing en verbijstering hoe snel het allemaal ging. Dat was heel pijnlijk en dat geeft dat katerige gevoel. Ik realiseer me dat dit één van de drie maatregelen is die de regering neemt om de rol van het Hooggerechtshof terug te dringen. Het is echt een eerste stap in het uithollen van de democratie.”

Wat zégt-ie daar eigenlijk? Nou . . . . eh . . . .ik ga u helpen!

5)“Uiteindelijk Verbazing en verbijstering hoe snel het allemaal ging”

U leest het in het citaat hierboven. Catastrofaal dus. En het gebeurde allemaal voordat je met je ogen kon knipperen. In een vloek en een zucht. Je wist echt niet wat je overkwam! Ja, zeg ik dan op mijn beurt, dat is dus van een peilloze pathetische hypocrisie. Want dat zegt Naftaniel nadat er —bovenop de al vele jaren durende demonisering van Netanyahu door links — vanaf december 2022 door zijn linkse vrienden in Israël óók nog een maandenlange samenzwering op touw is gezet om te voorkomen dat Netanyahu aan de macht zou komen. Vanaf het moment dat de één jaar oude linkse regering Bennett-Lapid in juni 2022 viel, en dus lang voordat het kabinet-Netanyahu aantrad op 29 december 2022, waren de linkse heren al bezig met hun complot.

Al tijdens zijn korte regeringsperiode probeerde Lapid het enige niet-linkse tv-station in Israël uit de lucht te halen. (Hé, was er in Nederland niet ook . . . . ?) Na de val van de regering Lapid-Bennett en in de aanloop naar de verkiezingen was Lapid voortdurend bezig Netanyahu te demoniseren en als anti-democraat neer te zetten. Lapid accepteerde zijn nederlaag bij de verkiezingen van 1 november 2022 niet en stuurde feitelijk aan op een burgeroorlog.

Tijdens een speech bij de officiële jaarlijkse herdenking van Ben Gurion demoniseerde hij Netanyahu en diens coalitiepartners als voorstanders van het discriminatie van vrouwen, LGTB-ers en niet-Joden. Vervolgens begon Lapid de deep state en de generale staf tegen Netanyahu op te zetten.

Lapid riep op tot massale demonstraties op straat en allerlei militaire en burgerlijke gezagsdragers herhaalden die oproep. Benny Gantz, lid van Lapids regering en voormalig stafchef van het Israëlische leger, kondigde “een aardbeving” aan en de oprichting van een “forum” om de massale protesten te coördineren. Gantz beschuldigde Netanyahu’s coalitie van het organiseren van “privé-milities” en dat deze uit zouden zijn op het vernietigen van het militaire, gerechtelijke en pedagogisch systeem van Israël. De baas van het Hooggerechtshof, Esther Hayut, kondigde zoal gezegd aan geen enkele beperking te tolereren van de macht van het HG.

(Tot nu toe werden rechters op alle niveaus benoemd door een comité onder het gezag van het Hof, maar Netanyahu heeft aangekondigd die selectie voortaan te laten doen onder supervisie van de zittende regering, aldus de democratische scheiding der machten respecterend. Dat zal een tweede stap zijn in het hervormingsproces.)

Kortom: links was bezig nog voor de Netanyahu-coalitie ook maar één maatregel had genomen de regering te demoniseren en delegitimeren en het land te destabiliseren middels zoveel mogelijk linkse gezagsdragers in alle bureaucratieën en uiteraard geholpen door de mainstream-media.

Op het terrein van de buitenlandse politiek had de linkse Lapid-campagne al meteen destructieve gevolgen. Israëls tegenstanders in Washington, onder wie linkse Joden, gebruikten de anti-Netanyahu-stemming om anti-Israël-politiek te propageren. In een stuk in de Washington Post spraken voormalig Amerikaanse ambassadeur in Israël Dan Kurtzer en voormalig vredesgezant voor het Midden-Oosten Aaron David Miller van een “democratisch gekozen regering die anti-democratische waarden aanhangt, vijandig aan de belangen van de VS”.

Fijne types, deze Kurtzer en Miller. Ze vroegen ooit om Israël een partieel wapen-embargo op te leggen, Israël uit te leveren aan de jakhalzen van de Verenigde Nazi’s en aan het Internationaal Strafhof in Den Haag en aan de bestraffing van Marokko, Bahrein, de VAE en Soedan. Waarom? Vanwege de normalisering van de betrekkingen met Israël in het kader van de Abraham-Akkoorden. Meer linkse Joodse instellingen in Amerika zijn onder invloed van de Lapid-demonisering vijandig richting Israël geworden.

Netanyahu heeft de laatste tijd alleen interviews aan buitenlandse media gegeven en zich daarin vooral verdedigd tegen de valse beschuldigingen van fascisme, homofobie, misogynie en racisme. Nu zijn regering is aangetreden is de demonisering door links Israël en de vijanden van Israël in het Westen uiteraard toegenomen

Glick: “Lapid en zijn collega’s gedragen zich als pyromanen die onder elkaar aanmaakhout, lucifers en kerosine verdelen. Maar ze lijken nog het meest op verwende kinderen die midden in een driftbui zitten. Het beste wat Netanyahu en zijn collega’s onder deze omstandigheden kunnen doen, is volwassen zijn.”

Ik zou zeggen, ga eens een door mij vertaald stuk lezen van Caroline Glick onder de titel “Israëls heersende klasse moet bij zinnen komen”. Dat is van april 2023 en schildert het hoogverraad dat links in alle geledingen van de maatschappij, ook in het leger, toen al aan het plegen was. Deze narcistische hedonisten hebben schijt aan Israël. En ze doen mij althans erg aan Naftaniel denken.

Pyromanen die ook nog eens in sommige gevallen expliciet opriepen tot geweld. Dezelfde Caroline Glick signaleert dat, terwijl er gezocht werd naar overlegstructuren om tot een compromis te komen, burgemeester Ron Huldai van Tel Aviv op maandagochtend 13 februari 2023 zei dat “dictaturen alleen terugkeren naar democratie als er bloed wordt vergoten”. En ik kan het videootje met Ehud Olmert even niet vinden, maar die sprak ook nauwelijks verhuld van geweld.

Ja lezer, dat was een lang betoog en er komt nog meer. We zijn bezig de peilloze hypocrisie aan te tonen van de uitspraak van Naftaniel dat het allemaal zo onverwacht was en snel gebeurde.

Alex Traiman van Jewish News Syndicate schreef:

“Via Lapid, de mislukte voormalige premier Ehud Barak en een Israëlische media-industrie die Netanyahu uit zijn ambt wil verdrijven, is er op de regering Netanyahu gecoördineerd druk uitgeoefend door de regering-Biden, Amerikaans-joodse organisaties en leiders, hightech-investeerders, internationale kredietbureaus en andere entiteiten om het hervormingspakket te laten vallen.

Tegelijkertijd organiseerde de oppositie een extreem goed gefinancierde protestbeweging, compleet met de consequente ontketening van nieuwe organisaties en campagneslogans die op borden ter grootte van een billboard waren gedrukt, evenals uitdossingen [van demonstranten] die bedoeld waren om de krantenkoppen en fotobijschriften voor de binnenlandse en internationale media te voeden. Demonstranten hebben herhaaldelijk snelwegen geblokkeerd en brand gesticht, evenals op de internationale luchthaven Ben-Gurion, tot grote ergernis van bewoners en toeristen die vast kwamen te zitten in de verkeersopstoppingen naast de al bestaande.

Hoewel het anti-hervormingsprotest een echte beweging leek te zijn, had Ehud Barak — lang voordat gerechtelijke hervormingen ooit bovenaan de beleidsagenda kwamen te staan — allang gesproken over zijn agenda om Netanyahu omver te werpen met behulp van de instrumenten die hij nu inderdaad gebruikt. Barak, die gedocumenteerde banden heeft met de van pedofilie beschuldigde Amerikaan Jeffrey Epstein, was een van de kortst zittende premiers in de Israëlische geschiedenis. [Twintig maanden, van juli 1999 tot maart 2001] Hij kreeg, zelfs nadat hij zijn regeringscoalitie al had verloren, nog toestemming van de rechtbanken om te onderhandelen over een mislukte weggeven van land aan de Palestijnse Autoriteit.

Vanaf het moment dat hij uit de tijdelijke premiers-zetel werd gegooid die hij kort bezette [juli-december2022] zei Lapid, Baraks collega, dat de aankomende coalitie te maken zou krijgen met een oppositie die nog nooit eerder in de Israëlische geschiedenis was gezien en dat de anti-Netanyahu-protesten die hij had geleid tijdens opeenvolgende verkiezingscampagnes slechts een voorproefje waren van wat spoedig zou komen.”

Tot zover Traiman.

Hoeveel van die massa-demonstraties van linkse activisten en van door de Israëlische linkse media gehersenspoelde naïevelingen waren er op die maandag 24 juli, het moment van verbazing van Naftaniel, al geweest? Stuk of dertig? Goed georganiseerd waren ze. Want op 4 januari 2023 kondigde de nieuw benoemde minister van Justitie, Yariv Levin de plannen aan om de Israëlische rechterlijke macht te hervormen en reeds op 7 januari ging de eerste massa-demonstratie van start. Dát was pas snel!

6) Als mannen en vrouwen in Israël gescheiden in de bus moeten zitten, waar zitten dan de transgenders?

Naftaniel: “ Want ook al word je nog wel in Israël ontvangen, de vraag is nu: wil je wel in zo’n staat wonen waar bepaalde rechten niet worden gehonoreerd? Die afweging heb je nooit eerder hoeven maken. De afweging was: met z’n allen tegen een vijand. Maar nu is het de vraag wat er gebeurt als vrouwen en mannen gescheiden in de bus moeten gaan zitten, als vrouwenrechten worden ontkracht, als homo’s niet meer worden geaccepteerd. Dat zijn zaken waar ik in elk geval voor sta. Dat herken ik niet bij deze regering. En dat vind ik beangstigend, dat vind ik naar.”

Oh wat is meneer hypocriet! Weliswaar is er een groot verschil in sfeer tussen het veel soberder Jeruzalem en het mondaine Tel-Aviv, dat Amsterdam allang voorbijgestreefd is als gay-capital van de wereld. Maar in Israël is er ook globaal, behalve in Arabisch-islamitische kringen, geen gevaar voor preutsheids-apartheid. Het is omgekeerd: net als in het hele Westen is ook in Israël de emancipatie van de seksueel anders geaarde mens doorgeschoten richting woke-terreur. En Lapid is daarmee helemaal okay.

Hij vond het namelijk nodig om in februari een open brief te verzenden aan burgemeesters en andere lokale gezagsdragers met de oproep zich te verzetten tegen de voorgenomen onderwijs-hervormingen van Netanyahu, die gericht waren op de toenemende woke-invloed op met name het basisonderwijs. Lapid verzette zich tegen de voorgenomen aanstelling van Avi Maoz als leider van die anti-woke-hervormingen. Het was de bedoeling van Maoz dat er een einde zou komen aan het propageren op scholen van transgenderisme en homoseksualiteit, iets waartegen ook Amerikaanse ouders zich steeds meer verzetten. De maatschappelijke seksuele vrijheid zou uiteraard onaangetast blijven. Maoz wilde publicatie van de namen van instellingen en hun doelstellingen die invloed uitoefenen op het onderwijs. Nu zijn dat nog steeds linkse NGO’s die onder de radar hun visie pushen op LGTB-zaken, feminisme, Arabische minderheden, illegale immigratie en milieu-kwesties. Onder het vertrekkende Lapid-kabinet was het aantal programma’s verzorgd door deze linkse NGO’s gestegen van 3,300 naar meer dan 23,000.

Onder de radar, zei ik net. Men zou het gesprek met de frisse blonde jonge moeder Sassover moeten gaan bekijkluisteren om erachter te komen hoe geniepig en onderhuids die woke-ideologie binnendringt in de basis-scholen van Israël.

Glick schrijft in een begeleidend commentaar bij de video:

“Mijn gast deze week was advocaat Roni Sassover ( . . .) die een poging doet tot het terugdringen van de verwerpelijke, anti-Joodse, anti-gezins en pro-transgender indoctrinatie van Israëlische schoolkinderen via het openbare onderwijssysteem.

Sassover ontdekte hoe radicaal anti-Joods-links in het schoolsysteem was geïnfiltreerd door de plotselinge verandering van het kleuter-curriculum toen ze haar kinderen naar de kleuterschool stuurde. Onder de regering Bennett-Lapid breidde de regering massaal het proces uit om het Judaïsme uit de scholen te verwijderen en te vervangen door woke, critical race theory en door anti-Joodse indoctrinatie.

Behalve premier Benjamin Netanyahu zelf, is de meest gedemoniseerde man in Israël vandaag Knesset-lid Avi Maoz, zei Sassover. Maoz stelde zich kandidaat om de manier te onthullen waarop buitenlandse regeringen en stichtingen de indoctrinatie van Israëlische kinderen via het schoolsysteem financieren. De hysterische reactie van links op Maoz, zo voegt ze eraan toe, heeft belangrijke overeenkomsten met het rellen en oproepen door links tot burgeroorlog in verzet tegen het programma van de regering voor justitiële hervorming,.

In beide gevallen gebruikt een kleine, geradicaliseerde minderheid, in dienst van een anti-Israëlische agenda, propaganda, druk van buitenaf en algemene hysterie om hun doelstellingen aan een grote meerderheid van de Israëli’s op te dringen.

Sassover beschrijft in detail de manier waarop buitenlandse regeringen – waaronder die van de Verenigde Staten – indoctrinatie financieren in Israëlische scholen, gericht tegen het traditionele gezin, tegen het Judaïsme en het Joodse karakter van de staat Israël.

Mis deze show niet. U zult deze informatie nergens anders zien.”

Tot zover Glick. En nee, die informatie krijg je niet via de systeem-media en ook niet bij Naftaniel. Die doet net alsof de preutsheids-apartheid in Israël op de loer ligt, maar het omgekeerde is het geval: doorgeschoten seksualisering en transgenderisme vanaf de basis-school.

7) Het HG kwam in de jaren 1990 per ongeluk aan de macht

Dat ging zo.

Want voordat ik geleerd ga uitweiden over de hervormingen-sec, an-sich en in technisch–juridische zin, moet de lezer weten dat het Israëlische parlement in de beginjaren van het bestaan van de natie besloot om geen grondwet te schrijven, maar in de tijd gaandeweg via zogenaamde “basiswetten” een soort constitutie te scheppen. Dat ging decennia lang goed tot in 1992 en 1994 twee basiswetten werden aangenomen die door Aharon Barak — voorzitter van het HG van 1995 tot 2006 — in combinatie gebruikt zouden gaan worden om besluiten van de Knesset ongedaan te maken. Dat was ten eerste de basiswet van 1992 “Human Dignity and Liberty” en ten tweede een basiswet van 1994, “Freedom of Occupation“.

Het is sluipend gegaan, zonder dat de meeste Israëli’s in de gaten hadden dat ze niet meer door de regering en parlement werden geregeerd, maar door een ongekozen HG. Die ene basiswet werd in 1992 in de Knesset aangenomen met slechts 32 stemmen voor. Als men weet dat de Knesset 120 leden telt, dan begrijpt men dat er in die betreffend vergadering in 1992 veel leden niet aanwezig waren bij de stemming. En de meesten hadden dus blijkbaar niet in de gaten dat ze voor een wet stemden die het HG in staat zou stellen in de Knesset aangenomen wetten illegaal te verklaren.

Ik heb me laten vertellen dat een kernpassage in die wet van 1992 een bepaling bevat waarmee je alle kanten op kan en in de praktijk is dat sinds 1995, dus sinds Aharon Barak, uitsluitend de linkse geweest. Het gaat om deze passage:

“( . . .) er geen schending van het leven, het lichaam of de waardigheid… [of] eigendom van een persoon… behalve door een wet die past bij de waarden van de Staat Israël, uitgevaardigd voor een juist doel en in een mate die niet groter is dan nodig.”

Het is nu zover gekomen dat maatregelen nodig voor de veiligheid van Israël, verordonneerd door de Knesset, door het Hooggerechtshof werden verboden. Zo stemde de Knesset ervoor om veroordeelde terroristen die geld ontvangen van de Palestijnse Autoriteit hun staatsburgerschap te ontnemen. Maar de inwerkingstelling van dat wetsvoorstel is in gevaar door bezwaren van de baas van het hooggerechtshof, de procureur-generaal. En de invloed van de deugneuzende linkse juristerij gaat nog veel verder dan het achteraf afschieten van door de Knesset aangenomen wetten. Die invloed begint zodra een wetsontwerp voor het eerst door de regering of de Knesset wordt behandeld. In Israël wemelt het op de ministeries, zoals overal in het Westen, van juristen met een linkse, universalistisch-globalistische mensenrechten-visie en dus worden door “rechts” voorgestelde wetten vaak in een vroeg stadium al afgebroken wegens vermeende “constitutionele gebreken”.

De linkse oppositie beweert dus dat het democratischer is als een dozijn ongekozen rechters, die elkaar benoemen (co-optatie), beslissen over zaken van existentieel belang voor Israël dan wanneer gekozen en door de kiezer afstrafbare Knessetleden dat doen.

De kreet van de oppositie is dat als met een gewone meerderheid in de Knesset “basiswetten” kunnen worden aangenomen of verworpen dat dan een democratische dictatuur van de meerderheid kan worden gevestigd, een “autocratie” noemen ze het ook wel. Of een racistische, supremacistische theocratie. Maar ik zou, als ik een Joodse Israëliër was, liever een autocratie van de meerderheid onder ogen zien, dan een autocratie door ongekozen, co-opterende, niet afzetbare leden van een links-activistisch HG. En tenslotte: als je bang bent dat de meerderheid van je volk blijvend voor een dictatuur van de meerderheid zou kiezen, dan is er misschien iets mis met dat volk. Zou het gewoon projectie zijn van die linkse Joden? Dat ze rechts in staat achten tot wat ze zelf het liefst zouden installeren: een linkse dictatuur?

Want dat is inderdaad wat uit al die straatterreur en die massale demonstraties en die dreigingen met geweld spreekt: links Israël vindt democratie prima, zolang zij de macht hebben. Als ze verkiezingen verliezen dan wensen ze alsnog aan de macht te blijven via de “achtervang” van het HG.

De kern der kernen van wat hier speelt, heb ik nog nergens in alle polemieken kunnen vinden. Zelfs Caroline Glick heeft die kern, voorzover ik weet, niet expliciet benoemd, maar ik denk dat hij luidt: rechts weet dat links illusies heeft over de appease-baarheid van Iran en de Palmaffia’s en dat links op beide dossiers, de Biden-regering volgend, totaal onverantwoorde concessies zal doen. Daarom, vind ook ik, móét de excessieve macht van dat links-activistische Hooggerechtshof beteugeld worden.

8) Tasten de hervormingen de democratie aan?

Naftaniel vindt van wel. Ik zal een flinke passage citeren en de, in technisch-juridisch opzicht, mijns inziens meest cruciale passage vet maken.

‘Nou ja, dat is nu dus zeer de vraag. Die band [tussen Naftaniel en Israël] wordt er niet makkelijker op. Hoewel, een regering, ook deze, is niet eeuwig. Er is nog altijd een democratie waarin de verkiezingen beslissen. Dus het kan zomaar zijn dat een volgende regering dit alles terugdraait en zegt: dit eens en nooit weer. En dan meteen ook, zou ik denken, regels stelt dat je bepaalde meerderheden nodig hebt om aan fundamentele vrijheden te komen.

Maar de checks and balances zijn erg dun in Israël. Wij kennen het rijtje: er is geen senaat, er is geen Raad van State, de ministers zijn voor een deel ook Knesset-leden, dus ook daar zit een beperkte controlefunctie van het parlement in. De enige die een tegenmacht vormt en die normen als rechtvaardigheid, internationaal recht meet met stappen die een regering zet, is het Hooggerechtshof. Op het moment dat je dat wegneemt, krijg je in Israël een dictatuur van de meerderheid. En een land is alleen een democratie als het rekening houdt met minderheden. Maar de nieuwe wet maakt het mogelijk dat hun rechten worden aangetast.

Het Hooggerechtshof heeft nog steeds de mogelijkheid om wetten die het in strijd acht met de basiswetgeving van Israël, buiten werking te stellen. Maar de volgende stap die deze regering wil zetten, is een wet waardoor een simpele meerderheid van de Knesset zulke uitspraken ongedaan kan maken. Als dat gebeurt, dan is het rechtssysteem in Israël basaal uitgekleed. Dan is het nog wel een parlementaire democratie, maar qua rechten van burgers, individuele burgers, is het dan geen prettig land meer om in te wonen.” [mijn vet]

Om te beginnen: als je, als Naftaniel, er geen vertrouwen in hebt dat een eenvoudige meerderheid van een parlement zodanige besluiten neemt dat minderheden hun rechten blijven houden, dan heb je weinig vertrouwen in het kiesvolk. Dan vertrouw je dat volk, zeg maar, voor geen cent. Maar blijkbaar heeft hij, en heel het linkse Jodendom in Israël en de rest van de wereld, wél vertrouwen in zichzelf. Want een links monopolie op een HG dat in alle belangrijke wetgeving het laatste woord heeft is okay, maar een democratisch gekozen regering waarin een rechtse meerderheid het laatste woord heeft, is dreigend fascisme. Terwijl fascisme, Hitlerisme en communisme toch echt vanaf Robespierre via Woodrow Wilson, Mussolini en Hitler tot Lenin, Stalin, Mao en Pol Pot linkse verschijnselen zijn.

Een regering is inderdaad niet eeuwig en bij de volgens verkiezingen zou, normaal gesproken, er weer een linkse regering kunnen zijn die de hervormingen weer terugdraait. Maar dat is in het geval van Israël voorlopig nagenoeg uitgesloten, want, zo heb ik mij laten vertellen, de demografische ontwikkelingen zijn zodanig dat het er niet naar uitziet dat links in de komende decennia nog eens een meerderheid scoort. Ze zullen bij reactionaire en fundamenteel onbetrouwbare islamitisch-Arabische partijen moeten blijven aansluiten, waardoor de maatschappelijke polarisatie zal blijven toenemen.

Daarom is het beter en ook onvermijdelijk dat links in Israël ophoudt met demoniseren, met dat cordon sanitaire richting Likoed en een beweging naar het midden maakt. Links in Israël en Naftaniel, als verpersoonlijking van het linkse Jodendom in de comfortabele “diaspora”, zullen in elk geval meer vertrouwen moeten gaan stellen in het Israëlische midden en ophouden daar alleen maar rechtse suprematistische theocraten te zien. Die linkse Joden doen alsof als het HG ophoudt de eigenlijke regering te zijn — want dat zijn ze nu — Israël verloren is. Dat is idioot en hysterisch. Al ben ik het met hen eens dat een meer gekwalificeerde meerderheid dan de-helft-plus-een voor een grondwetswijziging wenselijk zou zijn. De helft plus zeven — magisch getal! — lijkt me goed.

En dan die checks and balances waarvan Naftaniel beweert dat ze erg dun zijn in Israël. Nou, in bijvoorbeeld Amerika en Nederland zijn de senaten net zo verpolitiekt als de Knesset. En wat zo’n Raad van State in Nederland, die inmiddels geheel D66 is, nou zou toevoegen, is mij eveneens een raadsel. Gelul: zullen we het zo samenvatten?

En dan de term “internationaal recht” laten vallen terzake Israël! God! Man! Meneer Naftaniel! Vindt u het goed als ik daar niet op inga?

Dus komen we aan de zakelijke kern van wat Naftaniel zegt. En dat is volgens mij: als de Knesset een beslissing van het HG inzake de basiswetgeving kan terugdraaien, dan bestaat er geen recht meer in Israël.

Nog maar eens: dat getuigt van weinig vertrouwen in de volksaard van de Joden in Israël.

Mitchell Bard, een man die teenentander van Israël afweet definieert het probleem minder apocalyptisch dan Naftaniel:

“Het Hooggerechtshof kan wetten alleen door een panel van drie rechters laten vernietigen. De regering wilde aanvankelijk wetgeving aannemen die de regering in staat zou stellen om elke beslissing van het HG terzijde te schuiven met een eenvoudige meerderheid van 61 stemmen in de Knesset. Velen, zelfs binnen Netanyahu’s coalitie, zagen dit als een te gemakkelijke manier voor een regering om het HG te negeren. Er werd ook gesproken over hogere aantallen voor een “vernietiging”, maar uiteindelijk besloot Netanyahu, in ieder geval op de korte termijn, dat dit geen strijd was die hij wilde voeren. De regering wil nog steeds dat het hele 15-koppige HG zaken behandelt en dat er een supermeerderheid van 12 nodig is om een wet ongeldig te verklaren. Tegenstanders maken bezwaar tegen het zó-moeilijk-maken.” [mijn vet]

Ik begrijp dus dat er in de Netanyahu-coalitie mensen zijn die het HG wat meer ruimte zouden willen bieden Knesset-wetten ongeldig te verklaren: elf tegen vijtien? Tien tegen vijftien? Negen? Of toch maar zeven, zoals ik hierboven al zei.

Het punt blijft natuurlijk: is een democratie nog steeds een ding waarbij een stemming van de-helft-plus-een de doorslag geeft en vertrouw je het volk en het systeem zodanig dat je . . . . . het ultieme vertrouwen liever dááraan geeft dan aan niet-gekozen rechters.

En natuurlijk zou er in Israël een geschreven constitutie moeten komen waarin de rechten van minderheden gewaarborgd zijn. Maar die is er niet en intussen is de keuze tussen een democratisch gekozen meerderheid en een ongekozen links-activistisch HG.

9) Eugene Kontorovich

Eugene Kontorovich hou ik inmiddels al tien jaar in het oog. Dus ik vond het een godswonder dat Nieuwsuur — waarvan ik journalistiek terrorisme jegens Israël gewend ben — hem op zaterdag 29 juli aan het woord liet en zelfs een uitzending maakte rond de hervormingen in Israël die je met een flinke dosis goede wil “journalistiek” zou kunnen noemen. Hier de betreffende pagina, waarop u vergeefs zult zoeken naar een link naar de uitzending — het item begint op 10:40 — want zó journalistiek zijn ze daar nou ook weer niet. In de uitzending formuleert Kontorovich het kernachtig:

“Het idee achter de hervormingen is dat niemand absolute macht zou moeten hebben, een macht waartegen je niet in beroep kan. Op dit moment wordt de wetgevende macht geremd door verscheidene controle-mechanismes, ook via het HG dat de wetgever [het parlement] en de regering controleert, maar ook door de kiezers. Maar het HG wordt door geen enkele controle-mechanisme geremd. Het HG wordt gekozen door een commissie waarover het HG zelf controle heeft en die niet weggestemd kan worden.” [mijn vet]

Over het”redelijkheidsbeginsel” zegt hij: “Het HG zegt dat het controleert of een regeringsbesluit legaal is, of het proportioneel is en of er een belangenconflict is. Maar als dat allemaal in orde is, kan het HG nog steeds zeggen dat het een slecht besluit is en het afwijzen. Gewoon omdat ze het er niet mee eens zijn. Zo hebben ze onlangs een veto uitgesproken over de benoeming van een minister: een puur politieke kwestie. “[mijn vet]

Maar Nieuwsuur zou de NOS niet zijn als de redactie niet zou zorgen voor de passende linkse framing. Dus zijn de afsluitende woorden voor Palmaffia-propagandiste Nasrah Habiballah:

“De hervormingen kunnen ook grote gevolgen hebben voor de Palestijnen die wonen op de bezette Westelijke Jordaanoever. Mensenrechten-organisaties maken zich daar wel zorgen over. Als het bijvoorbeeld gaat over het innemen van land van Palestijnen door kolonisten dan kunnen Palestijnen als ze de juiste papieren hebben bezwaar maken bij het HG en dan gebeurt het soms dat het HG voorkomt dat ze hun land verliezen. Als de hervormingen doorgaan dan kunnen die Palestijnen nergens meer naar toe. In de huidige regerings-coalitie zijn de kolonisten goed vertegenwoordigd en die maakt er geen geheim van dat ze de nederzettingen ook flink willen uitbreiden. Dat alles bij elkaar dat baart ook de Palestijnen zeker zorgen.”

Ik heb de sleutelwoorden vet gemaakt. Zal ik het nog maar eens zeggen? Lees mijn boek! Er is geen sprake van een bezetting. Joden hebben duizend procent moreel en internationaal-rechtelijk het recht om in Samaria-Judea te wonen en de enige reden om ze “kolonisten” te noemen is omdat het anders zo antisemitisch klinkt. Er is echt maar één reden dat de “kolonisten” daar niet mogen wonen van de Arabieren, de islam en hun linkse collaborateurs: omdat het Joden zijn! Niet voor niks is de grote eis van de Palmaffia’s al vanaf 1967: Samaria-Judea moet Judenrein aan ze uitgeleverd worden. Maar bij de NOS mogen ze al decennia lang dezelfde leugens uitbraken. Ik heb daar honderden artikelen aan gewijd.

Terug naar Kontorovich. De denktank “Kohelet” waarvan hij staflid is, en die Netanyahu en zijn kabinet hebben geadviseerd bij het voorbereiden van de hervormingen, heeft een uitgebreid stuk gepubliceerd waarin via een vraag en-antwoord-spel op de materie wordt ingegaan. Onder vraag 2 wordt concreet aangegeven op welke terreinen het HG heeft ingegrepen in de politieke besluitvorming:

“Het Hof kan om welke reden dan ook tussen beiden komen in elke aangelegenheid en doet dat wanneer het dat nodig acht. Het Hof vernietigde de afgelopen jaren de beslissingen van de Knesset en de regering op veel belangrijke beleidsterreinen. Het Hof dwarsboomde het beleid van de regering ten aanzien van de Palestijnse migratie naar Israël volledig; de compromissen die de Knesset heeft bereikt over de rekrutering van ultra-orthodoxe burgers in het leger; het beperkte de verschillende strategieën die bedoeld waren om terroristen af te schrikken, zoals het ontzeggen van burgerschap aan terroristen, het weigeren van voordelen en het slopen van huizen van terroristen; kwam tussenbeide bij het toezicht op de prijzen van basisproducten en zelfs bij de belastingheffing; het Hof herschreef onlangs ook de wettelijk vastgelegde regeling inzake draagmoederschap. Over het algemeen lopen processen vertraging op wanneer elke vraag een juridische discussie wordt. De procureur-generaal voorkomt preventief dat beslissingen worden uitgevoerd nadat het Hof hem het vetorecht heeft gegeven over de beslissingen van de ministers en de regering. Verkozen functionarissen kunnen het beleid waarvoor ze zijn gekozen niet uitvoeren, en de regels om dit te doen worden ad hoc gemaakt. In geen enkel democratisch land bestaat een vergelijkbare situatie. Benadrukt moet worden: de justitiële hervormingen doen geen afbreuk aan de administratieve toetsingsbevoegdheid van het Hof. Ze regelen alleen de bevoegdheid van het Hof om wetten te schrappen.”

Overigens schreef Melanie Phillips onder de titel “De echte bedreiging voor de Israëlische democratie — Het universalisme heeft haar van binnenuit en van buitenaf ondermijnd” iets fundamenteels over Kohelet:

“Professor Moshe Koppel, hoofd van het Kohelet Policy Forum en een belangrijke architect van de hervormingen, heeft zich zelf uitgesproken tegen het meest controversiële aspect ervan: het voorstel dat de Knesset in staat zou stellen uitspraken van het Hooggerechtshof met een eenvoudige meerderheid terzijde te schuiven.”

Over die “eenvoudige meerderheid” heb ik het hierboven al gehad. Maar als de helft-plus-één te weinig is, wat is dan genoeg? Als het een twee-derde meerderheid moet zijn, dan blijft de macht van een ongekozen kliek van “D66-rechters” voorlopig wel de dienst uitmaken in Israël. Ik zou dan toch kiezen voor de democratische optie. Desnoods de-helft-plus-één.

De linkse gekte zou niet zo erg zijn als Israël een gewoon land zou zijn, niet een land dat constant existentieel bedreigd wordt en ik heb altijd gehoopt dat dit een zo grote mate van realiteitszin zou opleveren dat gezegde linkse gekte geen kans zou krijgen op wijde verspreiding. Maar het virus is blijkbaar sterker dan ik dacht.

______________________

Dit zijn de stukken waarop het bovenstaande globaal is gebaseerd:

“Israël: Vragen & Antwoorden inzake de hervorming van het rechts-stelsel” (6 augustus 2023)

Israël: het langverwachte hervormingsproces van de rechterlijke macht is eindelijk begonnen (5 augustus 2023)

Caroline Glick: links brengt Israël in gevaar om aan de macht te blijven — teneinde het (religieuze) Zionisme te slopen (31 juli 2023)

Het gaat die linkse demonstranten niet om “demokratie” maar om machtsbehoud van een D66-achtige elite.

Wim Kortenoeven over de hervormingen in Israël (25 juli 2023)

Ook in Nederland moeten linkse Joden tot bezinning komen (23 april 2023)

Israëls heersende klasse moet bij zinnen komen (22 april 2023)

Is Toine Rongen van ‘De Andere Krant’ een Jodenhater? (2 april 2023)

Gemengd Joods-linkse zelfhaat bedreigt Israël (29 maart 2023)

Ook in Israël is deuglinks bereid tot terreur als er democratie dreigt (4 maart 2023)