Uit het in memoriam van Wiesje de Lange (1938-2013):

“Als klein kind heeft zij tijdens de Tweede Wereldoorlog ondergedoken gezeten op verschillende adressen. Deze periode en de naoorlogse jaren hebben haar leven gestempeld. Zowel haar opvoeding in Nederland als haar wonen in Israël sinds 1964.”

Het in memoriam heeft het ook over haar “boeiende manier van spreken”. ”Sprankelend” is ook een woord dat valt. Maar ik zou, als het niet zo oneerbiedig zou zijn tegenover een overleden Holocaust-overlevende, liever spreken van een hysterische stijl die totaal niet effectief is. Nou is natuurlijk haar gespreks-partner wel een gruwelijk wijf, namelijk Sigrid Kaag, onze nieuwe minister van Israël-zaken. Sigrid sneert toch zeker wel een keer of vijf naar Wiesje “mag ik mijn zin even afmaken?” terwijl ze eigenlijk zou moeten snauwen “onderbreek mijn monologen niet!”. En de in 1996, toen het gesprek plaatsvond, nog jeugdige Paul Witteman geeft Kaag wel erg veel ruimte.

Ik vraag vooral uw aandacht voor Kaags in 1996 herhaalde wijzen op het “vredesproces van Oslo” dat in 1993 begon en dat zij als groot bewijs ziet voor de compromisbereidheid van de Palmaffia’s. Ook in 1996 was al duidelijk en inmiddels is ruim bewezen dat Arafat dat “vredesproces” vanaf dag één heeft gesaboteerd en nooit van plan is geweest daaraan mee te werken.

En wie de geschiedenis kende van de moefti van Jeruzalem, Amin al-Husseini (1897-1974), die Arafat tot zijn opvolger zalfde, wist dat al vanaf de samenwerking van al-Husseini met de nazi’s in 1940-1945 er maar één doel is geweest: de vernietiging van de Joden in Palestina, desnoods “gefaseerd” via een aparte “Palestijnse staat” naast Israël. Maar het einddoel is altijd hetzelfde gebleven, tot in deze dagen van Abbas.

De waarheid over de “kwestie” Israël-Palmaffia’s is inmiddels glashelder: al honderd jaar beginnen de Palmaffia’s de terreur en houden ze hem vol. Dat is alles. Of nog korter, zoals Dennis Prager het “probleem” samenvat: “De Arabieren willen de Joden vermoorden.” Meer is het inderdaad niet. Maar Kaag is mede via haar huwelijk loyaal aan deze nazislamitische Palmaffia van vroeger Arafat en nu Abbas-Hamas. En daarom deugt het wijf niet.

Lees ook: “Een korte geschiedenis van Israël”

UPDATE 2 NOVEMBER 2017:

Twee interessante alinea’s uit een stuk van 31 oktober van Ernst Lissauer op OpinieZ:

BDS
De ChristenUnie was meer afwachtend ten opzichte van een eventuele post voor Kaag, omdat haar vluchtelingenstandpunt hen wel beviel. Bram van Oijik (Groen Links) leefde helemaal op toen hij vernam dat zijn oud-collega van BuZa wellicht een rol kreeg binnen Rutte lll. Het is een publiek geheim dat binnen dat departement een levendige BDS-beweging actief is. De vorige minister, Bert Koenders, was trouwens ook fan van Yassar Arafat en had diens portretfoto in zijn werkkamer. Bert Koenders had zich voorgenomen in zijn ambtstermijn ‘Palestina’ te erkennen, maar kreeg daarvoor nimmer toestemming. Hij nam met kleine pesterijen naar Israël wraak, maar zal nog lang gefrustreerd blijven. Nu ook Sigrid Kaag aan de leiband van dit regeerakkoord en van Halbe Zijlstra ligt zal haar rol in het Israëlisch-Palestijnse conflict beperkt zijn.

Exportverbod
Kleine Nederlandse niche-bedrijven die zakendoen met Israël zal ze kunnen aanpakken. Destijds deed Lilianne Ploumen dat ook. Een Nederlandse politiehonden-leverancier die al ruim 20 jaar zaken deed met Israël kreeg op verzoek van D66-Kamerlid Wassila Hachchi een exportverbod naar Israël. De reden? Behalve in de prijswinnende reddingsoperaties door IsraAID wereldwijd, werden er ook honden ingezet tegen terrorisme. Israël zat midden in de messenintifada waarbij willekeurige Joodse burgers tot in hun eigen huis met messen werden afgeslacht. De politiehonden hebben een rol in de bewapening van Israëlische politie en daarin zag D66 een bedreiging voor het Palestijnse ‘verzet’.

UPDATE 22 MAART 2022.

Uit: Uri van As, “De inktzwarte kant van Het Rode Kruis – De organisatie zit tot haar nek in pro-Palestijns en anti-Israëlisch activisme” (25 juni 2017):

“Zou het Nederlandse Rode Kruis daadwerkelijk iets geleerd hebben van het beschamende anti-Joodse gedrag, dan zou het de Henri Dunant lezing tijdens het 150-jarige jubileumfeestje niet hebben laten voordragen door Sigrid Kaag. Als vrouw van een oud-minister van Yasser Arafat en moeder van naar eigen zeggen Palestijnse kinderen, is deze als diplomaat vermomde activiste sinds jaar en dag betrokken bij de internationale anti-Israël-beweging. Onder haar toeziend oog als VN-hoofd in Libanon heeft de islamitische terreurbeweging Hezbollah aan de zuidgrens met Israël de afgelopen jaren een legermacht kunnen opbouwen die zijn weerga niet kent.”

__________________________