( . . .) wat ik gisteren op televisie zag: een gruwelijke documentaire die in Kaboel is gedraaid door een dapppere Engels-Afghaanse journaliste met een melancholiek en vastberaden gezicht, een ferme, trieste stem. Een ( . . .) documentaire ( . . .) zo gruwelijk, dat het me bij de keel greep, ofschoon ik door de boodschap vooraf op mijn hoede was. ( . . .): ‘We warn our spectators. This program contains very disturbing images.’ ( . . .)
. . . . . . . drie vrouwen van wie niet duidelijk is waaraan ze schuldig waren. Een terechtstelling die zich afspeelt op het centrale plein van Kaboel. Om precies te zijn op een desolate parkeerplaats van dat plein. En ziedaar. Op deze desolate parkeerplaats arriveert plotseling een bestelbusje waaruit drie dingen stappen. Drie dingen, drie vrouwen bedekt met het laken met het fijne netwerk ter hoogte van hun ogen, oftewel een burqa. Die van de eerste vrouw is bruin, die van de tweede wit, die van de derde grijs. De vrouw met de bruine burqa is duidelijk doodsbang. Ze wankelt, waggelt, blijft niet op de been. De vrouw met de witte burqa loopt met weifelende passen, alsof ze bang is te struikelen en zich te bezeren. De vrouw met de grijze burqa, heel klein en tenger, loopt daarentegen met vaste tred en staat op een zeker punt stil. Ze gebaart haar twee vriendinnen bemoedigend van ‘kop op’, maar een baardman met een soutane en tulband komt bruusk tussenbeide. Hij haalt ze uit elkaar.
Alles speelt zich af terwijl voetgangers het plein oversteken, dadels eten of in hun neus peuteren en geeuwen alsof ze er geen boodschap aan hebben. Alleen één jongen kijkt achteraan een beetje nieuwsgierig toe. De terechtstelling wordt haastig voltrokken. Zonder voorlezing van het vonnis, zonder trommels, zonder militaire pelotons, zonder ceremonie of plechtigheden. De drie vrouwen hebben nog niet op de grond gebukt of de beul, een of andere baardman met een soutane en een tulband, duikt god mag weten waarvandaan op met een mitrailleur in zijn rechterhand. Hij houdt hem vast alsof het een boodschappentas is. Hij komt doodgemoedereerd en verveeld aangelopen met bewegingen alsof hij die altijd en misschien wel dagelijks maakt, stapt op de drie dingen af, die roerloos wachten en in hun roerloosheid niet eens meer op mensen lijken. Ze lijken op pakketten die op het asfalt zijn neergezet.
De beul stelt zich achter hen op en terwijl hij ons overrompelt, schiet hij geheel onverwacht van dichtbij in de nek van de vrouw met de bruine burqa die meteen voorover valt. Morsdood. Daarna, nog steeds doodgemoedereerd en verveeld, schuift hij een meter op en schiet in de nek van de vrouw met de witte burqa die op precies dezelfde manier valt. Plat op haar gezicht. Dan schuift hij weer een meter op, wacht even, krabt zijn kruis, langzaam, voldaan.
Ten slotte schiet hij in de nek van de vrouw met de grijze burqa die in plaats van voorover te vallen enkele seconden roerloos blijft. Haar hoofd omhoog, rechtop. Trots rechtop. Ten slotte zakt ze op haar zij en in een laatste gebaar van verzet tilt ze een slip van haar burqa op. Ze laat een been zien. Maar onverstoorbaar bedekt hij dat en roept de doodgravers, die onmiddellijk de drie lijken bij hun voeten pakken. Terwijl ze op het asfalt drie brede bloedsporen achterlaten, slepen ze hen weg als drie vuilniszakken en op het scherm verschijnt de minister van Buitenlandse zaken en Justitie de heer Wakil Motawakil.
Misschien moet je na zo’n passage eerst even gaan kijken hoe zeer recent een aantal nazislami’s een debat met Caroline Fourest aan de Universiteit van Brussel onmogelijk maakte onder tartend geschreeuw: “Boerka blah-blah-blah!” Misschien kan de lezer dan begrijpen welk een moorddadige razernij jegens deze types ik er in dit stuk onder tracht te houden. Dat is inderdaad het grote punt: ze halen in elk fatsoenlijk mens de massamoordenaar naar boven. Want schuilt er in ons allen niet een Breivik? Wat? Een Breivik! Nou nee, geen Breivik. Niet in mij. Ik zou nooit onschuldige kinderen, misleid door hun eigen cultuur, gaan lopen mitrailleren. Ik zou er toch voor kiezen de misleiders en geestelijk volwassenen die bewust met het Kwaad collaboreren . . . . . eh . . . . . op de korrel te nemen. Roep ik nu op tot geweld en grote doodschieterij? Nee, maar als ik plus een paar alleraardigste en allerredelijkste mensen uit mijn omgeving, zichzelf structureel dagelijks betrappen op geweldsfantasiën waarbij hele legers van islamofiele en anti-Zionistische Gutmenschen tot bloedpap worden vermalen, dan is er iets raars aan de hand. En ik ben bang dat dat rare een ondergrondse veenbrand is, die bij gerede aanleiding niet alleen in heel Nederland, maar in heel West-Europa onblusbaar zou kunnen oplaaien.
Bovenstaande vertaalde tekst uit “De Woede en de Trots”— (Bert Bakker, 2002, pp. 82-84) — van Oriana Fallaci was niet beschikbaar op het internet. Misschien is dat achteraf maar goed ook. Want zo werd ik gedwongen tot overtypen en de inhoud tot me door te laten dringen. Ik ken de passage allang, maar elke keer als ik me razend maak over de boerkaab en de Westerse feministen die er reclame voor maken, vergeet ik eraan te refereren. Verdringing natuurlijk. Voor wie geïnteresseerd is in wat Fallaci nog schrijft over de volvette heer Motawakil – het zou een dikke vriend van Ineke van Gent kunnen worden! – kan terecht bij een eerder stuk van mij waar een aantal pagina’s uit “De Woede en de Trots” zijn te lezen. Ja, ga lezen over Wakil Motawakil en ik hoop dat u het fatsoen hebt deze heer net zo moorddadig te gaan haten als ik. Wâ kill? Motawakill!!
Meen ik wat ik hierboven schrijf? Dat ik Femke Halsema, Jolande Sap , Karin Dekker, Ineke van Gent en Claudia de Breij een dergelijke executie toewens? Dat is een moeilijke ethische kwestie. Ik weet niet precies wanneer er een omslag is gekomen, want vroeger was ik niet zo. Vol haat, bedoel ik. Vroeger was ik alleen maar de Auschwitz-verbijsterde en napalmverwonderde in Vietnam. Daartussen de 1944-stranden van Normandië. Het Kwaad moest bevochten worden, nietwaar? Maar in Auschwitz, Normandië en Vietnam haatte ik nog niet.
Ik denk, nu ik 66 ben, dat ik gelijk op met veel Israëli’s ben gaan haten. Dat mogen Joden natuurlijk niet, want alleen “Palestijnen” mogen haten en er ongeremd uiting aan geven. Dan krijg je kusjes van Gerdi Verbeet. Samen met de verstandige Joden ben ik de geschiedenis van de islam onder ogen gaan zien, de omvang van het Kwaad gaan beseffen, de omvang van de linkse collaboratie ook, het genotzuchtige linkse wegkijken van de werkelijkheid. De linkse gemakzucht, de linkse zelfmanifestatie, het linkse narcisme. Ik ben een soort Israël geworden: ik vecht voor mijn humaniteit, maar ik dreig te verliezen in een oceaan van geweld en gekte. Wat is lafheid, wat begrip? Wat is compromis, wat collaboratie? Wat is een legitiem vitaal instinct, wat een fascistische onderbuikreactie? Hoe het Kwaad adequaat te bestrijden zonder zelf deel ervan te worden? Etcetera et ad infinitum.
Het Gutmenschen-smoelwerk van Claudia de Breij. Gisteravond zat ze weer intens gelukkig te wezen bij Matthijs van Nieuwkerk in De Wereld Draait Door. Ach, de brede en gulle lach van Claudia de Breij! Wat zou ze vangen als “tafeldame”? Duizend euro per uitzending? Minimaal. Altijd nog honderd euro boven de Bijstand- en AOW-uitkering, die niet per avond maar per maand zijn. En natuurlijk thuis opgehaald en thuisgebracht met de betere taxi. Daartussen de gezellig nazit met de crew en de gasten. Ja, ik heb dat zelf wel eens meegemaakt in het kielzog van een Bekende Nederlander.
Om te zorgen dat het publiek niet overschakelt naar het NOS-journaal begint DWDD rond acht uur altijd leuke tv-fragmenten uit zenden waarop de “tafel” dan reageert. Loretta Schrijver in beeld. Ze vertelt dat ze elke dag heel veel neukte met Jeroen Pauw toen ze nog met Jeroen Pauw was. Claudia de Breij vindt het “cool”, zegt ze, dat Loretta zo open is over dat neuken. Hier op 35:40. En ook de boerkaab vindt De Breij wel iets hebben. De Breij heeft een breed erotisch spectrum en is een tolerante vrouw. En ga eens kijken hoeveel goedkope maar dikbetaalde sentimentaliteit Claudia met die platte vetzak Paul de leeuw kan delen.
Moet ik die andere boerkaab-feministes – Karin Dekker , Jolande Sap, Ineke van Gent – ook nog even de revue laten passeren? Ik zou zeggen: laat ze dood vallen! Femke Halsema? Hoe vaak heb ik nu al gezegd dat die altijd dezelfde act opvoert: “Kijk daar is Femke Halsema! Zij is een Goed Mens! Met grote ogen zoekt zij naar het Kwaad! Waar zijn de Racisten?” Zal ik Halsema ook maar een sharia-rechtbank in Pakistan toewensen? En zal ik maar in het midden laten of ik het doodvonnis door steniging echt verhoop? Want ik weet het gewoon niet meer.
Langzaam worden de geesten rijp gemaakt. De krachten van het Kwaad zijn overal. De winnaar van de World Press Photo gezien? Boodschap: een boerkaab is een diep-menselijke dracht, waarin een Madonna kan schuilen, een Moeder van Troost & Smarten. Onder een boerkaab schuilt de Heilige Maria. Volgens mij is die foto nog fake en geënsceneerd ook.
Er is een filmpje van GeenStijl dat in zijn geheel interessant is, maar kijk vooral naar het zeer korte statement van dat jonge, blonde Hollandse meisje op precies 1:16.
“Boerkaverbod?”
“Ik begrijp niet waarvoor dat nodig zou zijn.”
Ze praat dus het NOS-journaal en de vertegenwoordigers van de politie na. Symbool-politiek zegt inderdaad de Nederlandse politie, geheel gehersenspoeld door de geitenwollen-sokken-brigade, en ondergedompeld in multikulgelul en in feite al geïslamiseerd. Het IS ook echt symboolpolitiek. Het zou namelijk optreden zijn tegen een NAZISYMBOOL dat wereldwijd staat voor onderdrukking en terreur en racisme.
Bij de boerkaab is aan de (seks-) slavin zelfs het hebben van een eigen gezicht naar de buitenwereld ontzegd. Als er iets is dat het totalitaire van de islam zichtbaar maakt, is het de boerkaab. Een hoofddoek is als ding-op-zich misschien minder direct ontmenselijkend, maar een teken van deze zelfde nazislam, of de draagster het zich nou bewust is of niet. De hoofddoek is een dubbele Jodenster: intern racisme jegens vrouwen en extern racisme jegens ongelovigen.
En dan het stuitende idee dat er vrouwen zouden zijn die vrijwillig de boerkaab zouden dragen. Ja, er zijn ook vrouwen die “vrijwillig” in zichzelf snijden en vrijwillig zelfmoord plegen. En ze doen dat ook bij tientallen dagelijks in de wereld van de boerkaab, als ze althans niet vermoord worden. Voor intelligente draagsters van de boerkaab moet het een ondraaglijk lijden zijn.
De rest valt in twee categorieën: gehersenspoelde naïevelingen of gehersenspoelde fanatici. En dan kan je die gehersenspoelde fanatici misschien weer in twee categorieën onderverdelen: gewone psycho’s en echte nazislam-meisjes, zoals die types die de gruwelmoorden op kinderen in Beslan in 2004 mede uitvoerden. Lees mijn artikel: “De islamitische massamoord op vrouwen” en ook mijn stuk over het wezenloze immoralisme van de al genoemde dames Claudia de Breij (cabaretière) en Femke Halsema (Groen Links) inzake de boerkaab.
Tegen handhaven van een boerkaab-verbod wordt wel eens ingebracht: “Ja, maar dan komen die vrouwen helemaal niet meer buiten.” Nou, dan moet de volgende stap zijn dat de politie de woning binnenvalt waarin de vrouw gevangen wordt gehouden. De gijzelnemende haatbaard dient aangeklaagd te worden wegens racistische vrijheidsberoving, een nieuwe categorie die ik graag aan het wetboek van strafrecht zou toevoegen. Zo’n nazislamitische Uebermann houdt namelijk die vrouw gevangen op grond van lichamelijke kenmerken: spleetje tussen de benen, baarmoeder, melkklieren in de borst etcetera. Dat noemen wij de puurste vorm van racisme.
Eigenlijk zouden we alle woningen wereldwijd moeten binnenvallen waar mensen geterroriseerd worden. Je wilt niet weten wat er bijvoorbeeld uitgevreten wordt in de woningen van Saoedie-Arabië met “personeel” (slaven) en vooral met vrouwen, zowel moslima’s als ongelovige slaven. Maar ja, zoals ik eergisteren al zei, dan moet je de halve mannelijke bevolking van de islamitische wereld uitroeien. Dat gaat niet.
Dus zouden we moeten we besluiten tot “containment”, zoals wordt uitgelegd in het artikel uit 1947 “The Sources of Soviet Conduct” van de toenmalige ambassadeur in de Sovjet Unie, George Kennan. Amerika moest, zei Kennan “promote tendencies which must eventually find their outlet in either the breakup or the gradual mellowing of Soviet power.”
Dat moesten we ook doen met de islamitische wereld: “containment” tot het implodeert. Maar ja, die olie, hè? We worden nu systematisch cultureel ondermijnd door het geld dat we daar veel te veel voor betaald hebben. We hebben daar een parasitaire klasse gecreëerd die ook mooi de tijd heeft voor die sabotage, in de islam een prachtig instrument van totalitaire onderdrukking heeft en verder geen enkele creativiteit aan de dag legt dan neukie-neukie en een beetje in het rond moorden. Het Westen heeft de humane antikoloniale lessen ter harte genomen en nu zitten er in de meeste voormalige koloniën veel grotere schurken van eigen bodem dan er ooit blanke imperialisten zijn geweest. Ik heb lang geleden ooit gevraagd: “Rekolonisatie met de rechten van de Mens in de Hand?”
Nee dus. Vanwege de onhervormbaarheid van de islam, hetzij ten koste van héél veel geweld, geen invallen in de woningen van de patriarchen van Bahrein, Saoedie Arabië en Iran. En vanwege die olie dus zelfs geen containment. En dan was er nóg een factor die containment onmogelijk maakt. Wat was dat ook alweer? Oh ja, het collectieve nazislam-mooipraten van onze gesubsidieerde nep-elite. Ook om die reden dus zélfs geen containment van de islam.
Het omgekeerde van “containment” is aan het gebeuren. De islam is de westerse beschaving wezenlijk aan het ondermijnen, ook in Amerika, waar islam-critici als David Horowitz, Brigitte Gabriel, Robert Spencer en vele anderen aan alle alarmklokken hangen. In West-Europa is het zo mogelijk nog erger. Michael Mannheimer heeft de quasi-linkse nep-elite die bezig is via een totalitair Europa de islamisering van dit continentpuntje te bewerkstelligen – het Eurabiëproject – gedefinieerd als een bezettende macht, die zich tegen de eigen bevolking heeft gekeerd. Ik denk dat Mannheimer het goed ziet.
Dus wij begrijpen heel goed dat, bijvoorbeeld, de totaal vermafkeesde Nederlandse nep-politie niet doet wat ze zou moeten doen. Namelijk het boerkaabverbod als een prioriteit streng handhaven. En vervolgens, wanneer moslima’s gevangen worden gehouden in hun eigen huizen in Nederland, in die huizen binnen te vallen. Maar dat doet de Nederlandse overheid niet meer: gewoon de allerprimairste humaniteit handhaven. De Nederlandse quasi-elite is moreel dermate corrupt en incompetent dat elk besef van wat wezenlijk is, is verdwenen. Misschien is de hele Westerse cultuur wel beyond repair. Al blijf ik vertrouwen in de Amerikanen houden, ondanks de gevaarlijke gek Obama.
Kijk, ik ben natuurlijk een Radikalinsky. Een ouwe lul die niet meer de carrière hoeft te maken die hij ook in zijn jeugd al gemist heeft en die het echt niet meer kan schelen wat de Nomenklatoera van hem vindt. Die het zelfs niet meer kan schelen dat de Nomenklatoera niks van hem vindt, omdat-ie onbelangrijk is. Maar wat ik zeg is niet onbelangrijk. En ik gebruik soms grove taal. Wie daar niet tegen kan heeft een alternatief. Ga eens goed lezen bij Elma Draijer. Die zegt hetzelfde in main-stream-nette-mensen-carrière-taal. Maar ook naar haar wordt niet geluisterd. En dat komt omdat de hele Westerse quasi-elite grondig van het padje af is. Ja, dat zijn sterke woorden. Maar ik ben bang dat het de waarheid is. Onze elite is gek geworden. Dat is een paar decennia geleden begonnen. En er moet echt iets heel grondigs gebeuren wil het nog ooit goed komen.
Claudia de Breij en Paul de Leeuw zingen een reeds hier boven gelinkt gevoelig Gutmenschen-duet.
“Kan ik in tijden van diepste nood bij jou aankloppen?” is de vraag die Claudia en Paul aan elkaar stellen.
Die hoogste nood zou wel eens kunnen aanbreken als de sharia eenmaal in Nederland heerst. Want ik mag toch bekend veronderstellen dat Claudia en Paul lesbo respectievelijk homo zijn? Welnu, ik zal hen niet kunnen sparen voor het met de handen op de rug gebonden van een hoog gebouw gegooid worden. Als ze bij mij komen voor een genadig nekschot, ben ik bang daaraan niet te kunnen voldoen.
En nou moet ik nóg iets toegeven. Onhandige ik kan even dat clipje niet vinden in het Likoed-Nederland-archief dat het smijten van Fatah-aanhangers door Hamas van flatgebouwen toont. Maar misschien is dat wel goed. Want nu kunnen we Claudia de Breij en Paul de Leeuw adviseren om gewoon een halve dag te besteden aan het bekijken van alle clipjes in dat video-archief van Likoed-Nederland. En dat zou dan het begin van genezing van de linkse ziekte kunnen zijn.
____________________________
Dit stuk kan beschouwd worden als deel uitmakend van een zesluik. De andere vijf zijn:
1) Twitter-kwetter-tsjilp: paniek in de volière (15 februari 2011)
2) Femke Halsema: vanwege bedreiging door moslims uit de politiek?
(16 februari 2011)
3) Femke Halsema durft niet met mij in debat, oftewel: de valse bewogenheid van nep-links (13 februari 2012)
4) Femke Halsema en het grotere kwaad: de kern van mijn razernij (24 Maart 2012)
Martien Pennings 