Lees ook: “Hanneke Groenteman belichaamt perfect de geestelijke zelfmoord van Europa” (6-12-2016)
Het had kunnen zijn dat soosjoloog Martin Shaw géén antisemitische rat is, maar simpelweg niet beter weet. Want je kan tegenwoordig niet uitsluiten dat een inzake Israël totaal ongeïnformeerde debiel “hoogleraar internationale betrekkingen” wordt aan een reguliere publieke Engelse universiteit: Roehampton University. Ook Hanneke Groenteman zelf weet blijkbaar – want ze geeft hem geen weerwerk – niks beters van Israël dan de domme lieglasterclichés over “etnische schoonmaak” en “bezette gebieden” en dergelijke . Dat is ook wel logisch, want anders word je sowieso geen “journalist” binnen het links-Orwelliaanse zelfverheffingsneuroten-media-machtsconglomeraat. Wat zegt u? Ja, ik heb ook wel gehoord dat Hanneke zegt erg veel van Israël te houden. Nou moet ze er nog achter zien te komen waarom dat zo zou kunnen wezen, bijvoorbeeld door het opstel over de geschiedenis van Israël op mijn website te lezen, dan kan ze in de toekomst kotsverwekkende types als Shaw weerwerk bieden.
Ik heb weinig tijd en veel te doen, dus ik kan even niet zó diep op de uitzending van gisteren ingaan als ik bij de eerste aflevering deed. Maar een paar essenties wil ik toch wel even aanraken. De quasi-waardige evenwichtigerd Martin Shaw – kijk vanaf 26:15 – legt uit waarom de Israëlische Joden in 1948 eigenlijk best wel een beetje genocide gepleegd hebben. Ik citeer de hele betreffende monoloog zodat u, lezer, zelf kunt constateren hoe smerig deze gladde rotzak opereert en kunt concluderen dat we hier wel degelijk een antisemitische rat aan het knaagwerk zien. Mocht u uit mijn gebruik van de bewoordingen “antisemitische rat” concluderen dat ik gifkorrels, een nekschot, een point-blank-in-zijn-smoel-schot, een gewoon vuurpeloton en ook wel een vlammenwerper in gedachten heb, dan kan ik dat niet ontkennen. Niets menselijks is mij vreemd. Maar ik hoop dan maar weer dat, als ik uiting geef aan wat niet alleen in mij broeit, er ergens in die neplinkse koppen een belletje gaat rinkelen en de burgeroorlog alsnog voorkomen kan worden. We citeren dus gladjakker Shaw:
“Mijn opvatting is dat in 1948 de Zionistische beweging in voormalig Palestina in de context van de oorlog, die natuurlijk wel door de Arabische landen was begonnen, niettemin die oorlog misbruikte om een groot deel van de Arabische bevolking uit Palestina te verwijderen zowel door regelrechte terreur en geweld als door de terugkeer te verhinderen van mensen die gevlucht waren. Binnen een ruime interpretatie van het begrip genocide – waarbij de vernietiging van een samenleving kan worden bereikt door de gedwongen verwijdering van de bevolking maar ook door moord – beschouw ik dit als iets wat zich bevindt aan het minst moordzuchtige uiteinde van het spectrum van genocide. Maar het hoort thuis in het kader van het probleem waarbij verschillende soorten politieke krachten proberen samenlevingen of delen daarvan te vernietigen die niet passen in hun politieke plannen.”
Kijk, dat noem ik nou eens framen! Je gaat uit van een leugen – dat de Joden een bewuste verdrijvingspolitiek hebben bedreven in 1948, quod non – en vervolgens rek je het begrip genocide zodanig op dat wat-de-Joden-niet-gedaan-hebben eronder valt.
En het is helemaal volgens de lasterschool van regressief-linkse lieghistorici als Benny Moris, Avi Schlaim en Illan Pappé. In zijn studie “Palestine Betrayed” heeft Efraim Karsh die leugens over “etnische schoonmaak” – laat staan dus dat het vervloekte “genocide” was – weerlegd. Zelfs het genocide-paradepaardje Lydda van bijvoorbeeld Ari Shavit blijkt een aftandse en kreupele knol.
Ik citeer uit mijn opstel “Nazisme, Islam, Israël: de islam is een nazisme avant, pendant et après la lettre”:
“[Karsh zegt] dat de Joodse gemeenschap (het latere Israël), altijd, vanaf het allereerste begin in de jaren 1920, zowel ideologisch als geografisch het ‘inclusieve denken’ heeft gepraktiseerd: men was altijd, nu al negentig jaar lang, bereid om de Palestijnse Arabieren op basis van totale gelijkwaardigheid mee te laten delen in de door de Joden gegenereerde dynamiek en welvaart. Men nam genoegen met steeds minder gebied. Slechts gedwongen door de anti-Joodse terreur die door de Palestijns-Arabische ‘elite’, en met name door de moefti van Jeruzalem, doelbewust werd opgeroepen – via terreur tegen de eigen bevolking! – hebben de Joden in 1937 (Peel-commissie) toegestemd in een splitsing van het Mandaatgebied en genoegen genomen met een zeer klein deel ervan. De eerste kans op een ‘eigen staat’ voor de Palestijnen wordt vaak op 1948 gedateerd, maar in feite deed die kans zich 11 jaar eerder voor, in 1937.
Over de vluchtelingen over wie nooit gesproken wordt ( . . .): Israël, op nog geen 10% van het Mandaatgebied, zonder oliegeld en met onvergelijkbaar veel minder VN-subsidie, heeft iets volbracht wat nauwelijks bekend is bij het grote publiek: Israël heeft 850.000 Joodse vluchtelingen, verdreven uit Arabische landen vlak na 1948, naadloos en soepel geïntegreerd. Dan zijn er dus 100.000 meer dan er ooit ‘‘Palestijnse vluchtelingen’‘ waren. Israël had geen behoefte de haat in stand te houden.
Zelfs in april 1948, zegt Karsh, dus slechts weken voor het uitroepen van de staat Israël op 14 mei, was géén van de stedelingen en was slechts een ‘handvol’ plattelanders van de Palestijnse Arabieren verdreven door de Joden:
‘De uitzonderingen die zich voordeden, in het heetst van de strijd, werden steeds gedicteerd door ad-hoc militaire overwegingen. Ze gingen bovendien gepaard met pogingen om vlucht te voorkomen en/of de terugkeer te bevorderen van mensen die gevlucht waren – op een moment dat enorme aantallen Palestijnen actief uit hun huizen verdreven werden door hun eigen leiders en/of Arabische gewapende strijdkrachten, hetzij uit militaire overwegingen hetzij om te voorkomen dat zij burgers zouden worden van de voorziene Joodse staat.’
Tot zover ikke over Karsh en hem citerend.
Dus nogmaals en met nadruk: geheel in tegenstelling met de Arabische propaganda die tot op onze dagen het beeld bepaalt, namelijk dat agressieve Joden de Palestijnse Arabieren uit hun huizen joegen, was het omgekeerde het geval: de Joden bleven tot op het laatst proberen de Arabische Palestijnen bewegen tot blijven, terwijl het AHC, het ‘‘Arabisch Hoger Comité ‘‘(de moefti en zijn kliek) alles in het werk stelde hen op de vlucht te doen slaan, omdat ze niet wilden dat ze burgers zouden worden van de Joodse staat die aan het ontstaan was. Ze werden in veel gevallen rechtstreeks door Arabische milities uit hun huizen gedreven. Karsh geeft vele voorbeelden van zowel enerzijds de pogingen van de Joden de Arabische Palestijnen te bewegen tot blijven, alsook anderzijds van het verdrijven van de Arabische Palestijnen door de Arabische milities. De Arabische Palestijnen die wel bleven, en ook daarvan geeft Karsh voorbeelden, werden tenslotte veelal toch bang en vertrokken alsnog naarmate de datum van 14 mei naderde, omdat hun locale leiders overal wegvluchtten en aldus het voorbeeld gaven.
Shaw zegt dat ook hij de Holocaust iets verschrikkelijks vindt, maarrrr . . . . . de Israëlische regering ‘‘gebruikt de Holocaust om zijn politieke invloed in de wereld te vergroten’‘.
En Groenteman laat dit stuk links-regressief ongedierte daarmee wegkomen! (Ja, ik klink wéér zélf genocidalistisch, maar het is dan ook om gek van te worden.) Luister, Groenteboer!
Vanaf 1920 is in Palestina door de Moefti van Jeruzalem. Amin-al-Husseini, met de Koran in de hand de Jodenhaat gepredikt.
Toen is de Jodenhaat-terreur in Palestina begonnen en die wordt door de Palmaffia’s tot op de dag van vandaag volgehouden.
Vanaf de opkomst van het nazisme heeft de Moefti met de nazi’s samengewerkt.
Vanaf 1940 is de eigen Jodenhaattraditie van de islam vermengd met die van de nazi’s en tot op de dag van vandaag levend gebleven.
In 1943 stonden de mobiele vergassingsinstallaties in Griekse havens klaar om naar Palestina verscheept te worden voor het geval Rommel naar Palestina zou doorstoten.
Vervolgens hebben de Arabieren in drie genocidaal bedoelde oorlogen (1948, 1967, 1973) geprobeerd Israël te vernietigen.
Elke poging tot vrede van de kant van Israël is gedoemd te mislukken omdat zowel ‘‘de Westbank’‘ (Samaria-Judea) als de rest van de Arabierische wereld één ziedende oceaan van nazislamitische Jodenhaat is en elke leider die vrede zoekt met Israël vermoord zal worden.
Kortom: er loopt een kaarsrechte lijn tussen die Holocaust van plus-70 jaar geleden en de voorgenomen Holocaust van Arabierië en Iranië.
En deze godvergeten ploert lult over misbruik van de Holocaust!
Het bovenstaande had je dat stuk stront, die steriele drol, zo ongeveer moeten voorhouden en je had je kunnen voorbereiden want je wist wat-ie ging zeggen.
Elma Drayer al in 2009 in een column met de titel “Fascinerend, hoe klassieke Jood weer opduikt”:
“Fascinerend, evenzogoed, hoe het klassieke beeld wederom opduikt: de zielige Jood die zich wentelt in slachtofferschap, maar die diep in zijn hart verdorvener is dan wij allemaal.”
Genoeg! Ik zou nog wel een paar dingen te melden hebben over deze aflevering van wat-eten-we-vandaag-Groenteman. En ook nog wel over de laatste uitzending van Buitenhof met die twee schijn-redelijke prutsfilosofen Ian Buruma en Martha Nussbaum. Maar woede kanaliseren is erg uitputtend. Dus ik laat het hierbij voor vandaag. Oh ja! En Badr Hari! Jammer dat het alleen maar een technische knock-out was. Ik had hem graag dreunend zien neergaan tegen Rico Verhoeven. Zijn voornaam – Badr – is een verwijzing naar de slag bij Badr. Dat was een veldslag tussen de beschermers van een handelskaravaan uit Mekka en roofmoordenaars onder leiding van de mythologische “Profeet Mohammed” die deze karavaan overvielen ondanks het feit dat het gedurende de Ramadan verboden was oorlogshandelingen te plegen. Badr is dus vernoemd naar de kern van de islam: agressie en verraad. Dat past wel bij zijn karaktertje.
________________
Martien Pennings 