Aanstaande vrijdag 4 mei 2018 staan ze weer vooraan op de Dam. Onze quasi-elites. Ze herdenken dan de doden die gevallen zijn door het nazisme. Het schijnt dat daar vooral veel Joden bij waren. Intussen worden de Joden in Europa opnieuw ghetto’s in gedreven dan wel verlaten ze Europa massaal. Dat komt omdat die nep-elites al decennia lang jaarlijks tienduizenden vertegenwoordigers van datzelfde Jodenhatende nazisme naar Europa, ook naar Nederland halen.
Datzelfde nazisme? Jazeker! De islam was, toen Hitler op het toneel verscheen, al 1300 jaar drager van een nazistische mentaliteit. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was de islamitische wereld de grootste en beste bondgenoot van Hitler. En in de islamitische wereld — en alléén in de islamitische wereld! — is na 1945 die nazi-mentaliteit overheersend gebleven, officieel en officieus, onder heersers en onder bevolking. Kort en op z’n Frans gezegd: de islam is een nazisme avant, pendant et après la lettre.
De waarschuwingen, door een minderheid van mensen die de islam echt bestudeerd hebben en kennen, weerklinken al zo’n 20 jaar steeds luider. Héél, héél langzaam begint er in sommige genotzuchtige, narcistische, links-regressieve domme rotkoppen iets te dagen. Maar evenzovele boven ons gestelde bedaarde idioten blijven weigeren het te snappen. Zoals gezagsdraagvrouwtje Krikke.
Bedaarde idioot met d’r vingertje: burgemeester Krikke van Den Haag n.a.v. de walgelijke preken in de As-Soennah-moskee: “En daarbij gaat het mij, voor alle helderheid, NIET om de islam”.
Krikke treedt hier overigens op in een uitzending van Nieuwsuur, waarin de jarenlange bewuste cover-up door “Den Haag” van de geldstromen uit het Midden-Oosten richting Nederlandse moskeeën werd “onthuld”. (Normale mensen met hun ogen open, wisten dat allemaal natuurlijk allang).
Een van die waarschuwende stemmen behoort toe aan Bat Ye’or, een Hebreeuws pseudoniem dat “dochter van de Nijl” betekent. Ze is levengezellin van David Littman en noemt zich in het dagelijks leven daarom Giselle Littman. Ze is Joods en geboren in 1933 in Caïro. Tijdens de grote pogroms die in het hele Midden-Oosten volgden op de stichting van de staat Israël, moest ze in 1955 uit Egypte met haar ouders vluchten. Ze woont al vanaf 1960 in Zwitserland.
“Eurabië: de geheime banden tussen Europa en de Arabische wereld” is Bat Ye’ors bekendste boek. Het telt ruim 124.000 woorden, zo verneem ik van de vertaler. Wie graag wil weten, alvorens al die woorden te gaan lezen, wat voor woorden dat zijn, kan terecht bij een inleiding van onveer 2.500 woorden van wijlen Hans Jansen.
En dan is er nog een 6 keer langere poging Bat Ye’ors boek te ontsluiten door “Fjordman” van iets meer dan 15.000 woorden.
Ik heb ‘t allemaal gelezen en nu moet ik u, lezer, dat doorgeven in een lekker kort en lekker leesbaar stukkie.
Dat gaat niet lukken, moet ik eerlijk bekennen. Mijn plan was om ter gelegenheid van 4 mei 2018 eindelijk dat boek van Bat Ye’or eens onder de knie te krijgen, de inhoud ervan te ordenen en in een paar duizend woorden te presenteren. Ik had er een dag of vier voor uitgetrokken, maar het blijkt ondoenlijk. Dat komt omdat het boek van Bat Ye’or eigenlijk, zoals Hans Jansen terecht opmerkt, eigenlijk niet een “boek” is maar een dossier.
Het is een eindeloze opsomming van organisaties, conferenties, samenwerkings-verbanden, resoluties en tijdschriften. Met heel veel gebruik van afkortingen. Een mens zou d’r gek van worden. Alles in het kader van een Eurabische EU die maar één doel schijnt te hebben: de islam mooi-praten en de cultuur van Europa inloodsen. Bat Ye’or lardeert die eindeloze opsomming met polemische alinea’s en uitvallen. Ze schrijft nogal vrouwelijk-exotisch-krullerig — zei hij racistisch én seksistisch — en niet altijd even begrijpelijk voor althans mijn boerenverstand. Dat komt ook omdat ze zó kwaad is dat ze vaak in al d’r krullerig exotisme óók nog eens kiest voor een formulering die meer haar razernij dan de kwestie duidelijk maakt. Maar wel zéér sympathiek, die razernij.
Zelfs een poging het afgeleide stuk van Fjordman klein te krijgen, kon ik in die vier dagen niet succesvol afsluiten.
Wat te doen? Het beste is dan toch de lezer te verwijzen naar de inleiding bij het boek van Hans Jansen of het stuk van Fjordman.
Wie het nóg korter samengevat wil zien, kon onlangs nog terecht Op de website van E. J. Bron waar Gerard de Boer het terecht weer eens had over die roemruchte “resolutie van Straatsburg” die ingebed is in het hele proces dat Bat Ye’or beschrijft:
Bovenstaande beweringen kloppen helemaal.
Er is vanaf midden jaren 1970 een vanuit de EU georkestreerde massale hersenspoeling op gang gekomen om de islam als een zegen voor de mensheid en vooral voor Europa voor te stellen. Maar er is iets dat in bovenstaande bewoordingen toch niet helemaal goed uit de verf komt. De bedoeling van deze “Resolutie van Straatsburg” is inderdaad het bevorderen van de islamisering van Europa, maar een belangrijke kern daarvan was en is het bevorderen van de Israël-haat en aldus de Jodenhaat. Dat is in Europa in de loop van de jaren 1970 steeds beter gelukt. Alle West-Europese media, ook in Nederland, zijn gedurende de afgelopen decennia steeds “kritischer” op Israël geworden. Israël is immers een voorpost van het imperialistische Westen? Die Joden gaan daar tekeer als nazi’s! Inderdaad, Waren die bevolkings-explosies in Gaza en in Samaria-Judea niet ook typisch voor Auschwitz? Nou, over die 6 miljoen vergaste Joden hoeven we ons dus niet meer zo schuldig te voelen!
Het grote probleem, althans voor het Westen, is en was niet de islam. Ook niet de kennis over de islam. Die is zeer ruim beschikbaar. Het probleem is (adem in) het collaborerende links-regressieve narcistisch-hedonistische zelfverheffingsneuroten-machtsconglomeraat dat Europa regeert. Die nep-elite dus die vrijdag weer vooraan op de Dam staat en naar pathetisch-idealistisch geouwehoer gaat staan luisteren. “Opdat wij nooit vergeten.” Intussen zijn ze bezig Europa te islamiseren en dat is hetzelfde als nazificeren. En ze luisteren nergens naar.
Mijn persoonlijke brandende vraag luidt: in hoeverre is het blind blijven van onze quasi-elites voor het ware karakter van de islam domheid, cynisme dan wel comfortabelisme, waarbij combinaties natuurlijk niet uitgesloten zijn. Moet je het islam-mooi-praten van Blair, Bush, Clinton (vanaf seconde 25) Cameron en Obama op dezelfde lijn zetten als die van Pechtold, Roemer, of Halsema? Ik bedoel: in hoeverre zijn hoeveel politici, academici, cabaretiers, journalisten en toksjoo-hosts de opportunistische “slachtoffers” van een hersenspoelings-machine die toch echt vanaf begin jaren 1970 vanuit de EU-spelonken, dus vanuit “Eurabië” is opgetuigd, aangezet en draaiende gehouden. Mogelijk zijn ze “slachtoffers”, maar ze zijn zeker ook “machthebbers”. En dat hele regressief-linkse machtsconglomeraat kon zo makkelijk voor het karretje van “Eurabië” gespannen worden omdat de leden ervan psychologisch uitermate geschikt waren en zijn. Ik omschreef dat vier jaar geleden aldus:
“De ’68-ers’ konden als pro-islamitische en anti-Israëlische pressiegroep zo machtig worden door de “oliecrisis” van 1973, die beter de Grote Arabische Chantage-crisis zou heten. Bat Ye’or heeft in haar boek ‘Eurabië’ vastgelegd hoe sinds die olie-chantage-crisis van 1973 ‘Europa’ een steeds hechtere alliantie is aangegaan met de islamitische wereld in het Midden Oosten, waarbij in talloze officiële verdragen en via vergaderingen op het hoogste niveau een zeer dicht netwerk tot stand is gebracht van allerlei organisaties die de principes van deze alliantie in de praktijk brengen. ( . . .) Het historische lot wilde dus dat de voorkeuren van de hedonistische revolutionairen van ‘1968’ – namelijk totalitair maakbaarheidsdenken, betuttelracistische liefde voor exoten en vooral voor ‘Palestijnen’, culturele zelfhaat vanwege de twee wereldoorlogen en ‘imperialisme’ – precies in het straatje pasten van de geo-politiek die de oude eurofiele machtselite had bedacht, te weten een met Arabierië en de olie verbonden West-Europa als machtsblok in concurrentie met Amerika: een ‘Mediterrane macht’. De “mars door de instituties” van de 68-ers werd pas mogelijk doordat hun mentaliteit precies paste bij het islamknuffelen en Israëlhaten die nodig waren voor de geopolitieke plannen van de oude eurofiele machts-elite.”
Het voorwoord van Hans Jansen bij Bat Ye’ors boek vertoont één belangrijke omissie. Hij gaat niet in op de geopolitieke geschiedenis van het onstaan van de Europese islamofilie. Maar die is wel belangrijk, want dat is de harde machtspolitieke basis ervan. Ik vat kort samen wat Fjordman, Bat Ye’or volgend, daarover zegt.
“Europese integratie” is vanaf het begin een Franse onderneming geweest en gericht geweest op het vormen van een federale staat. Jean Monnet droomde al vanaf 1920 van een “Verenigde Staten van Europa”. Dat was natuurlijk mede een reactie op de verwoestende en nationalistisch geïnspireerde Eerste Wereldoorlog. Maar er is ook een machtspolitieke factor: Frankijk heeft altijd het Middellandse Zee-gebied gezien als een machtsbasis om Engelse en later Amerikaanse overmacht te voorkomen.
In de Schuman-Verklaring van 9 mei 1950 wordt al gesproken van een “Europese Federatie”, maar als er feestelijk aan die verklaring wordt gerefereerd, wordt dat federale dingetje meestal verzwegen, want het EU-doel is zo stiekem mogelijk zover op weg te raken naar een federatie dat het te laat wordt om terug te keren.
De Gaulle in 1959:
“Oui, c’est l’Europe, depuis l’Atlantique jusqu’à l’Oural, c’est l’Europe, c’est toute l’Europe, qui décidera du destin du monde! ”
(“Ja, het is Europa, vanaf de Atlantische Oceaan tot aan de Oeral, het is heel Europa dat de lotsbestemming van de wereld zal bepalen.”)
In de loop van de jaren 1960 besloot De Gaulle, die sowieso anti-Amerikaans was en ontevreden met Frankrijks verlies van kolonieën en invloed in de wereld, te ijveren voor een strategische alliantie van Europa met de islamitische en Arabische wereld om in dat kader te kunnen concurreren met de VS en de SU. Dat betekende dat Europa de vijandige houding van de Arabische wereld tegenover Israël en de VS moest overnemen, de kant van de Palestijnen moest kiezen, immigratie van moslims moest toestaan en accepteren dat de islam bij Europa ging horen.
Had Frankrijk in 1956 nog met Israël gestreden tegen het Egypte van Nasser in de Suez-crisis, na de juni-oorlog van 1967 veroordeelde De Gaulle Israëls “bezetting” van Gaza en “de Westbank” (Samaria-Judea). In 1966 onttrok De Gaulle Frankrijk aan het oppercommando van de NATO, zonder uit de organisatie te treden. Op 27 November 1967 verklaarde De Gaulle openlijk dat Franse samenwerking met de Arabische wereld “de fundamentele basis voor onze buitenlandse politiek” was geworden. Na 1967 was Frankrijk voortaan pro-Arabieren en anti-Israël.
Het Eurabisch project van Europa was gewoon de voortgezette vorm van de anti-Amerikaanse Gaullistische politiek die de oliestroom naar Europa moest veilig stellen in ruil voor het toestaan van islamitische immigratie en invloed onder de vlag van het “multiculturalisme”.
Die “Gaullistische” buitenlandse politiek van Europa kreeg een enorme boost door de “olie-crisis” van 1973. Die ontstond via de Yom-Kippur-oorlog van october van dat jaar, toen Egypte en Syrië totaal onverwacht Israël aanvielen. De “Organization of Petroleum Exporting Countries” (OPEC) weigerde nog langer olie te verschepen naar landen die Israël steunden. De olieprijs steeg sterk en de Arabieren, vooral Saoedi-Arabië, maakten gebruik van dat geld om een wereldwijde jihad- en propaganda-campagne te beginnen, die perfect aansloot bij de “Gaullistische”politiek van Europa.
Fjordman merkt al in 2006 op dat Frankrijk inmiddels wordt opgevreten door het monster dat ’t zelf heeft gecreëerd: de rellen van 2005 in de Franse steden hebben aangetoond, zegt hij, dat als Frankrijk de Arabieren niet blijft appeasen, Frankrijk zal branden. In dat jaar 2006 is een van de drie kinderen die in Frankrijk worden geboren moslim. In honderden moslim-ghetto’s in Frankrijk geldt niet de Franse wet maar de sharia. Burgeroorlog of overgang van Frankrijk naar de islam zijn de twee mogelijkheden. En in het laatste geval komen de atoomwapens van de Franse staat in moslimhanden.
Wat begon als Franse machtspolitiek en tot Europese machtspolitiek werd, zal de islamisering en de ondergang van vooral Frankrijk, maar ook van Europa betekenen.
Zoals u ziet hebben ze bij Defensie tegenwoordig gewóne maanden én een “gezegende maand Ramadan” en is het voor moslims en niet-moslims. Fijn dat er op weg naar de eenheid nog maar twee soorten mensen bestaan. Die eenheid waarin er nog maar één soort zal wezen: moslim-jihadisten, want als we eenmaal allemaal moslim zijn, zijn we natuurlijk ook allemaal “militair”. Ik heb zelf moeite de waanzin hiervan ten volle tot me te laten doordringen.
Bernard Welten van 2004 tot 2011 hoofdcommissaris van politie in Amsterdam. Van hem zijn de beroemde openings-zinnen op de eerste persconferentie na de moord op Theo van Gogh: “Berichtgeving sprake geweest fietser aan het schieten geraakt.”
________________________
Martien Pennings 